XVIII

 Wszystko ma swój czas. I przychodzi kres na kres.

Gdybym kiedyś odszedł stąd,

nie obrażaj się na śmierć.

~ PERFECT

Sakura

Zdążyliśmy na samolot w ostatnim momencie. Wszystkie procedury załatwiliśmy niespodziewanie szybko. Zdyszani wbiegliśmy na pokład. Dopiero teraz, gdy już siedzieliśmy w środku dzięki biletom od Miku, które ta zamówiła od razu po moim telefonie, mogliśmy odpocząć. Nie odzywałam się, kiedy nie musiałam. Na razie słowa przynosiły same kłopoty, których osobiście chciałam uniknąć. Miałam ich już wystarczająco dużo, a powiększanie tej lawiny przyniosłoby same straty.

Sasuke w pewnym momencie ogromnie mnie przeraził. Nie potrafiłam odepchnąć od siebie widoku twarzy Ryana, który krzyczał na mnie w ten sam sposób. Nie wspominając o  podniesieniu na mnie ręki. Z początku byłam oszołomiona do tego stopnia, że nie wzięłam tego za rzeczywistość, wydawało mi się, że zwariowałam. Jednak prawda wyglądała inaczej, a policzek dalej bolał niemiłosiernie, nie pozwalając mi o tym zapomnieć.

Ciężko przyszło mi zrozumienie tego, co się stało. Nie potrafiłam zaakceptować  nowej sytuacji, świadomości, że trafiłam na kolejnego damskiego boksera. Ta akceptacja wymagała mnóstwa sił, a próba zrozumienia jego zachowania jeszcze więcej. Dlatego niczym zaskakującym był fakt, że nie potrafiłam się na to całkowicie zdobyć. Człowiek rzadko osiąga to, co sobie wymarzył.

Mój problem polegał na tym, że chciałam zbawić cały świat, wszystkim dogodzić. Nie od dziś było wiadome, że to niemożliwe. Nie powstrzymywało mnie to jednak od prób, które w większości kończyły się fiaskiem. Mimo to ja nadal próbowałam, co rusz dostając za to po tyłku.

Zdecydowałam postawić się w jego sytuacji po tym wszystkim, co sobie nawzajem wyjawiliśmy i po pewnym czasie doszłam do celniejszych niż zazwyczaj wniosków. Nie było to łatwe, bo wymagało ode mnie mnóstwo opanowania i nie wpadania w histerię, co tylko pogarszało beznadziejną już sytuację. Stwierdzenie, że oboje ugrzęźliśmy w niezłym gównie idealnie odwzorowywało teraźniejszość. Zostaliśmy w to wszystko wmanewrowani bez naszej wiedzy, przez co powstało tak wiele niedopowiedzeń. Oboje przesadziliśmy w pewnych kwestiach, lecz nie usprawiedliwiało go to od przespania się z tą rudą lafiryndą.

To chyba bolało mnie bardziej niż siarczysty policzek. To, że kiedy tylko coś się między nami zepsuło, on postąpił w ten sposób. Pewnie będzie mnie utwierdzał w przekonaniu, że to nic nie znaczyło, że to jednorazowy wyskok, et cetera. Choć z jednej strony w ogóle nie powinno mnie to wtedy interesować. Nie byliśmy razem, nie tworzyliśmy związku. Nie miałam podstaw, aby rościć sobie do niego jakiekolwiek prawa, więc może powinnam to zignorować?

Ech. Kogo ja chcę oszukać?

Spojrzałam za okno, przygryzając dolną wargę. Założyłam ręce na piersi, przyciągając je do siebie, skuliwszy się w sobie najbardziej, jak się dało. Zacisnęłam dłonie w pięści, zastanawiając się, co robił tak blisko domu ciotki Lulu. Przecież to całkiem daleko od Tokio, więc co robił w takiej wiosce zabitej dechami w górach? A co, jeśli...

Zmarszczyłam brwi, kiedy przez głowę przeszła mi myśl, że może przyjechał do mnie, ale kiedy zobaczył mnie z Jackiem, pobiegł do tamtej. Chwila. Potrząsnęłam głową. Czy ja go właśnie usprawiedliwiłam? Zachował się przecież totalnie nie po ludzku, jak dziwkarz.

Wstrząsnęłam się na to słowo. To ono było zawleczką granatu, który wybuchł w szpitalu. Nie wiem, czy kiedyś czułam się tak poniżona i chyba nigdy mu tego nie wybaczę. Gdyby wpadło mi to do głowy szybciej, nie przyszłabym się z nim pożegnać. Choć może przyszłabym. Przyszłabym, czy nie?

Jego kredyt zaufania się wyczerpał, ale… co to zmienia? Nic. Ryan osiągnął ten limit nie raz. Przychodził, odchodził. Kłamał i obiecywał. Zbyt dużo razy dałam się nabrać. Zbyt dużo miałam w sobie zrozumienia, które on na każdym kroku wykorzystywał. Zdecydowanie zbyt dużo siebie, dla niego.

- Ryan, chcesz herbaty? – spytałam z kuchni, gdy on właśnie wszedł do domu. Jego ciężkie kroki odbijały się po całym mieszkaniu, dumnie oświadczając, że jego właściciel zawitał we właściwe progi.

- Nie. Chcę wódki – warknął stanąwszy w drzwiach.

Obróciłam się w jego stronę, aby spróbować się dowiedzieć, co dziś go tak zdenerwowało. Czasami potrafiłam to przewidzieć do takiego stopnia, że nie musiał mi nic mówić. Dziś jednak nieodgadniony wyraz jego twarzy zupełnie mi to uniemożliwił.

- Znów? – mruknęłam. – Co tym razem się stało?

- Żona Jona go zdradza.

- Bonnie? – zdziwiłam się, lejąc wodę do czajnika.

Żyłam w przekonaniu, że małżeństwo najlepszego przyjaciela mojego przyszłego męża było najlepsze na świecie i nic nie mogło go zachwiać. Zawsze zgadzali się w prawie wszystkich kwestiach, nie kłócili się o idiotyczne, nic nieważne rzeczy. Po prostu cieszyli się sobą nawzajem, pomijając tak nieistotne tematy jak potocznie zwane „kłopoty”.

- Tak – rzucił, kładąc ze złością kurtkę na stole.

- Przecież ona nigdy by tego nie zrobiła. – Zmarszczyłam brwi, nie mogąc w to uwierzyć. To było zbyt mało prawdopodobne.

- Ale zrobiła. – Zaczął nerwowo rozwiązywać krawat. Im bardziej go szarpał, tym bardziej supeł się zacieśniał. Klął pod nosem, a ja wyczekiwałam momentu, kiedy kolejna część jego garderoby znajdzie się na blacie.

- Ma jakieś dowody? – Wyciągnęłam kubki z szafki, na wypadek gdyby jednak chciałby się napić tej przeklętej herbaty. Lepiej zrobić o jedną więcej, niż dostać manto, że jednej brakuje.

- Wszystkie. Takie same, jak ja na ciebie.

- Czyli żadne – zaśmiałam się, patrząc na ogród przez okno.

- Zdradzasz mnie?

- Co? – Odwróciłam się, lecz on już położył ręce na moich biodrach, przyszpilając do blatu. Moje tętno przyspieszyło, a adrenalina zaczęła działać, tłumiąc we mnie normalne ludzkie reakcje, jak odepchnięcie agresora.

- Gdzie byłaś cały dzień? – mruknął tuż przy uchu, a przez moje plecy przegalopował zimny dreszcz. Nie podniecenia, a strachu.

- W domu – przełknęłam ślinę. – Sprzątałam i grałam na fortepianie.

- Znowu? – warknął, dotykając nosem mojej twarzy. Jego blond włosy drażniły moje czoło, kiedy ja jak najbardziej starałam się zachować spokój. Naprawdę nie zrobiłam nic złego!

- Tak, nauczyłam się nowej etiudy.

- Kłamiesz. – Pchnął mnie w bok na kuchenkę. Niechcący zrzuciłam z niej garnek z potrawką, którą przygotowałam na obiad.

- I coś zrobiła?! – wydarł się, wskazując na zmarnowane jedzenie. Czerwony sos rozbryzg się na posadzce, a garnek przetoczył się kilka metrów dalej.  – Co ja teraz zjem?!

- Zaraz pozbieram – odparłam, lekko pochylając głowę.

- Nie będę jadł śmieci z podłogi! – Podszedł do mnie, łapiąc za nadgarstek. – Tym bardziej z ręki zdradzieckiej szmaty – wysyczał, a ja zacisnęłam wargi.

- Nie zdradziłam cię, Ryan – powiedziałam, nie patrząc mu w oczy. – Cały dzień byłam w domu.

- Czyli on przyszedł tutaj? – Zbliżył twarz do mojej szyi. Był wściekły.

- Byłam sama.

- To dlatego sprzątałaś. Żeby zatrzeć ślady! – Złapał mnie mocniej, a ja jęknęłam cicho. – Podniecało cię to, że mogłem wrócić w każdym momencie?

- Ryan, nikogo tu nie było – szepnęłam, a jego przystojna twarz jeszcze bardziej poczerwieniała ze złości.

- Kłamiesz. Widzę to w twoich oczach. – Uniósł moją brodę do góry. – Strach, że zostałaś przyłapana.

- Strach przed tobą – wydusiłam, drżąc.

- Dopiero mogę sprawić, że będziesz się bała – szepnął niebezpiecznie mojego ucha. - Pokażę ci, gdzie twoje miejsce.

- Nie pozwolę ci. – Uciekłam wzrokiem. Gdybym na niego patrzyła, na pewno bym się mu nie sprzeciwiła. Nie potrafiłabym oprzeć się temu uporczywemu spojrzeniu.

- Co? – Przyciągnął mnie maksymalnie do siebie, a ja straciłam dech. Byłam przerażona jego gniewem i tym, co zaraz miało się stać. Przeczuwałam to od momentu, kiedy wspomniał o domniemanej zdradzie. Dziś jednak przełamałam się w swoich decyzjach, zamierzając ogłosić je światu. W końcu.

- Nie pozwolę ci się znów bić.

Przez chwilę patrzył na mnie w niedowierzaniu. Ryan Wesley nie tolerował braku zgody z mojej strony, nie tolerował sprzeciwu, a co za tym szło wszystkiego, co było odmienne od jego widzimisię.

Gdy doszły do niego moje słowa, zawładnęła nim ślepa furia.

Zrzucił kubki, czajnik, wszystko co było na blacie. Wyłamał drzwiczki od otwartej szafki i rzucił  je na podłogę, kopiąc je w stronę salonu.

- Patrz! – Złapał mnie mocno za policzki. - Mogę zrobić co tylko chcę!

Wtedy wszystko poruszyło się w zwolnionym tempie.

Straciłam dech w piersiach, gdy poczułam jak jego pięść wbija mi się w brzuch. Upadłam na kolana, haustami pobierając utracone powietrze. Z oczu popłynęły mi łzy, a przez ich zasłonę zobaczyłam przed sobą jego buty. Brutalnie uniósł moją głowę do góry, wpatrując się we mnie z nienawiścią.

- Mogę wszystko – powiedział i odszedł, pozostawiając mnie samą.

Leżałam skulona na kuchennych kafelkach przez dobre dwadzieścia minut, wśród pękniętych talerzy i rozlanej wody. Dookoła mnie wszystko było zdewastowane, przypominając mi nieco mój własny stan. Nie bolało mnie, gdy się nie ruszałam, więc pozostałam w bezruchu, dopóki znów nie pokazał się w progu. Ale ja już nie chciałam go widzieć.

- Sakura, kochanie. – Ukląkł obok, delikatnie podnosząc mnie, wciąż trzymając w ramionach. Tulił mnie i kołysał jak małe dziecko, a ja rozpłakałam się ponownie. - Ćśś, nie chciałem. Przepraszam. – Zacisnęłam pięści na jego czarnej koszuli, a on przyciągnął mnie mocniej do siebie, sprawiając mi ból. – Po prostu tak się bałem, że mogłabyś przestać być moja - szeptał mi do ucha. Tak kojąco, tak przyjemnie, jak tylko on potrafił, dzięki czemu rozluźniłam się, pozwalając mu całkowicie zakleszczyć się w uścisku.

Nagle mdłości ścisnęły mój żołądek bardziej niż powinny, a ja zwymiotowałam na posadzkę nie mogąc się opanować.

Już wtedy wiedziałam, że coś stało się dziecku. Tylko nie byłam jeszcze świadoma, jak bardzo ucierpiało.

- Sakura. Wszystko w porządku? – Jack dotknął mojego ramienia, a ja potrząsnęłam głową. – Lecimy już półtorej godziny, a ty nie odezwałaś się ani słowem.

- Wybacz. - Mrugnęłam kilkukrotnie powiekami, chcąc otrząsnąć się z tego wspomnienia.

- Dlaczego trzymasz się za brzuch? – Wzięłam głęboki oddech, uśmiechając się w odpowiedzi.

- Nie wiem, jakoś tak. – Wzruszyłam ramionami, chcąc, aby zszedł z tego tematu.

- Hej. - Dotknął mojej zaciśniętej dłoni, ale mimo tego nie spojrzałam na niego, wciąż wpatrując się w mijane chmury. - Możesz mi powiedzieć.

- Wiem - potwierdziłam, ale słowa nie chciały przejść mi przez gardło. Zaparły się rękoma i nogami przed ucieczką i chyba nic nie mogło ich stamtąd wygonić.

- Nie ufasz mi?

- Ufam najbardziej na świecie. - Nie poczułam, że mówiąc to zdradziłam w jakiś sposób Sasuke. Powiedziałam prawdę, całą prawdę.

- Idziesz spać? – spytał, a ja potrząsnęłam przecząco głową.

- Pomyślę, może coś poczytam.

- Jak wolisz. – Wyciągnął z plecaka książkę. Również wyciągnęłam własną, ale za nic nie mogłam się skupić.

Przez bite dwie godziny męczyłam trzy strony, a mimo to nie znałam ich treści. Zdjęłam buty, podciągając kolana pod brodę i odwróciłam się plecami do Jacka, który wciągnął się w czytany kryminał.

Kiedy następnym razem spojrzałam na zegarek, okazało się, że lecieliśmy aż siedem godzin. Czas nieustannie uciekał mi przez palce, kiedy nie mogłam usidlić go chociaż na moment. Wymykał mi się, gdy zatracałam się w natłoku nękających mnie myśli. To wszystko mnie przerastało.

Wróciłam na swoje miejsce z łazienki, zmusiwszy się  w końcu do ogarnięcia swojego makijażu, który przez deszcz całkowicie się rozmył, przez co moje oczy przypominały te należące do pandy.

Jack przysnął, a mnie znów napadły okropne wizje. Bałam się zasnąć. Tak bardzo bałam się zasnąć. Bałam się, że już się nie obudzę. Miałam takie obawy co do każdego, który ośmielił się zamknąć powieki. Walcząc sama z sobą uniknęłam oddania się we władanie snu. Przez to, gdy samolot wylądował byłam nieprzytomna, ale przynajmniej nie poddałam się, nie zasnęłam.

Po odebraniu swoich bagaży wymieniliśmy pieniądze. Na zegarze wybiła godzina wpół do pierwszej w nocy, a ja wyglądałam jak chodzący trup: podkrążone oczy, rozbiegane spojrzenie i brak umiejętności jasnego myślenia.

- Sądzę, że lepiej byłoby gdybyśmy najpierw pojechali do tej twojej znajomej, Momo. O tej godzinie i tak nie wejdziemy do szpitala. – Jack wziął nasze plecaki, a ja podążyłam za nim na postój taksówek, ledwo ustając na nogach.

- Nie mówiłam jej, że przyjadę.

- Myślę, że nie będzie sprawiała problemów.

- A co jeśli nie zdążę? – Ocknęłam się, lecz on uśmiechnął się pokrzepiająco.

- Zdążysz, Sakura. Obiecuję. – Popatrzyłam na niego, chcąc znaleźć potwierdzenie jego słów. W sumie jeszcze nigdy się na nim nie zawiodłam, więc wolno dałam się poprowadzić na oblężony parking.

Wsiedliśmy do taksówki, która osamotniona stała na samym końcu terenu ich postoju. Podałam kierowcy adres, a ten ruszył niespiesznie.

- Jack – szepnęłam, wtulając się w jego ramię. – Jesteś najlepszym, co mnie w życiu spotkało. – Objął mnie, a ja chętnie wtuliłam się w jego pierś. – Gdyby nie ty, nie dałabym rady.

- Pamiętaj, że Sasuke też się stara – powiedział cicho, gładząc mnie po włosach. – Daj mu szansę. – Wzmianka o Sasuke sprawiła, że zmarszczyłam brwi, jednak mimo tego coraz bardziej odpływałam w niebyt. Już nie mogłam walczyć ze snem, lecz wiedziałam, że mogę mu się poddać. Jack był obok; zwarty i gotowy. Wiedziałam, że jestem w dobrych rękach.

Chyba lekko rozbudziłam się, kiedy blondyn wyniósł mnie z samochodu. Potem oślepiło mnie jakieś światło, lecz później czułam już jedynie miękki materac i kołdrę oraz ciepło drugiej osoby obok, z którego natychmiast skorzystałam.

***

- Sakura, wstaaawaj. - Ktoś na mnie siedział i szarpał za ramiona. Mruknęłam coś pod nosem, lecz mój oprawca nie dał mi spokoju. – Śniadanie Sakura-chan.

- Sakura-chan? – jęknęłam i otworzyłam oczy, uśmiechając się lekko na widok Lisy.

- Masz. – Zeszła ze mnie i podała mi talerz.

- Dzień dobry. – Momo stała w drzwiach z cierpiętniczą miną, świdrując mnie doświadczonym spojrzeniem. Pewnie Jack powiedział jej jak miały się sprawy, a ona znalazła się w dość niewygodnej sytuacji, bo musiała objąć czyjąś stronę i bałam się, że w kwestii Ryana stanie po drugiej stronie barykady.

- Witaj – odparłam, biorąc się za jedzenie.

-Twój kolega już czeka na dworze, podobno wam się spieszy.

- Która godzina?

- Po trzynastej, Sakura-chan.

- Cooo?! – Wstałam z łóżka, szukając butów.

- Jedz. Inaczej nie wyjdziesz. – Momo stanęła w drzwiach, a ja szybko połknęłam resztę kanapek. Przez głowę przeleciała mi ciocia Lulu, która martwiła się o mnie tak samo jak Momo. Będę musiała je kiedyś ze sobą zapoznać.

- Przepraszam, że ostatnio odleciałam bez pożegnania i teraz wpadłam bez zapowiedzi.

- Nadrobisz to następnym razem. – Uśmiechnęła się, a ja odstawiłam pusty talerz na szafkę.

- Wrócę. – Ucałowałam Lisę w czoło, a Momo w policzek. – Kiedyś wam to wszystko wynagrodzę.

- Zdążysz. – Założyłam buty przy wyjściu, przewieszając torebkę przez ramię.

- Dziękuję, do zobaczenia!

Znalazłam się na ganku, szybko wsiadając do zamówionej przez Jacka taksówki.

- Do głównego szpitala– powiedziałam, opadając na kanapę.

- Dobrze ci się spało? – spytał chłopak, bębniąc palcami o udo w rytmie lecącej w radiu piosenki.

- Czemu mnie nie obudziłeś? – rzuciłam zła, lecz on westchnął.

- Jestem pewien, że Ryan chciałby rozmawiać z przytomną Sakurą.

- No dobra – odparłam, przymykając oczy.

Jechaliśmy w milczeniu, którego bardzo potrzebowałam. Nerwy roznosiły mnie od środka, bo nie miałam pojęcia, jak zareaguję na jego widok.

Co będę czuła?

Nienawiść? Litość? Zmieszanie?

Trapiło mnie to przez całą drogę tak bardzo, że złapałam Jacka za rękę, podświadomie myśląc, że to Sasuke. Mimo tego, że w pewnym momencie się o tym zorientowałam, nie puściłam jego dłoni. Potrzebowałam tego wsparcia, które ofiarowywał mi na każdym kroku.

Wysiedliśmy pod szpitalem, a ja stałam się kłębkiem nerwów. Myliłam się dopóki nie postawiłam pierwszego kroku na schodach prowadzących do wejścia.

- Sakura, czekaj. – Jack złapał mnie za ramię.

- Teraz? Właśnie w tym momencie? – Wskazałam szpital, lecz on twierdząco skinął głową.

Odpuściłam. Zasługiwał na to, a sprawa z pewnością musiała być ważna. Wiedział, ile to spotkanie dla mnie znaczyło.

- Ja… dalej z tobą nie pójdę. – Spuścił wzrok, a ja zeszłam ze schodów.

- Potrzebuję cię – odparłam, starając się złapać jego spojrzenie. Czułam się jak egoistka, wiedziałam, że byłam egoistką, ale tak cholernie go potrzebowałam.

- Nie mogę tam wejść – znów zaprzeczył, a ja właśnie miałam otworzyć usta, lecz on mnie uprzedził. – Tu umarła Bethany.

Zacisnęłam je, dochodząc do wniosku, że musiała to być jego dziewczyna, która kilka lat zostawiła go samego, odchodząc na drugi świat.

- Chcę byś wiedziała, że kiedy tylko załatwisz swoje sprawy w Londynie, to będzie koniec naszej znajomości.

- Co? Jak to? – Próbowałam znaleźć na jego twarzy jakąś oznakę zrozumienia, lecz na próżno. Wydawał się pewny w swojej decyzji.

- Kocham cię, dobrze o tym wiesz. – Uśmiechnął się smutno, dotykając mojego policzka, sprawiając tym gestem, że poczułam się jak najgorsza kobieta na świecie. Nie mogłam znieść siebie przez to, że nie potrafiłam dać mu tego, czego z całego serca pragnęłam.

- Jack, ja…

- Wiesz o tym nie od dziś. – Nie odrywał swojego tęsknego spojrzenia od moich oczu, powodując, że tym bardziej będę bała się snu. To on będzie mnie dręczył, on nie będzie pozwalał mi spać. On i moje wyrzuty sumienia.

- To nie tak, że…

- Dlatego odejdę, by Sasuke mógł zając moje miejsce. Cicho. – Położył palec na moich ustach, kiedy chciałam zaprotestować. – Kochasz go. – Drgnęłam na jego słowa, już się nie odzywając. – A ja im dalej od ciebie będę, tym szybciej wrócę do normalnego życia. To musiało się stać. – Dotknął moich włosów, bawiąc się nimi przez chwilę.

- Wiem – szepnęłam z bólem.

Wyraźnie ubodło go to jedno słowo. Chyba nie chciał słyszeć mojego potwierdzenia, a ja za późno ugryzłam się w język.

- Nie wierzę, że zostawisz mnie samą - szepnęłam, zagryzając dolną wargę.

- Zawsze będę tu. - Uniósł rękę, wskazując na moją lewą pierś. - Przynajmniej taką mam nadzieję.

- Nadzieja matką głupich - powiedziałam głucho.

- Każda matka kocha swoje dzieci. - Pstryknął mnie w nos, a ja popatrzyłam na niego z bólem. Już czułam, że mi go brakowało.

- Mam tylko prośbę. – Starł moją łzę, która samotnie plątała się w kąciku mojego oka. – Spotkamy się jeszcze ten ostatni raz, ale obiecaj, że zagrasz mi coś na fortepianie.

Uśmiechnęłam się przez maskę smutku i żalu.                                  

- Oczywiście.

- Więc idź już.  – Nachylił się nade mną, całując czule w czoło.

Nawet nie zdążyłam oswoić się z faktem jego odejścia, kiedy nagle coś szarpnęło ciałem Jacka, a z jego ust wydał się jęk.

- Uciekaj...

Patrzyłam z szeroko otwartymi oczami, jak uchodziło z niego życie, a z jego klatki piersiowej wychodził zakrwawiony nóż, pierwotnie wbity w plecy.

- Ucie… - Opadł na mnie, a ja przyjęłam cały jego ciężar na siebie. Chciałam krzyczeć, lecz napastnik pojawił się za mną.

- Głupie sposoby na śmierć, tyle głupich sposobów na śmierć…* - Ktoś podłożył mi pod nos chemicznie śmierdzącą chustkę, a ja od razu stałam się uległa, ociężała i niezdolna do jasnego myślenia.

- Wezwijcie policję! – krzyknął jakiś znajomy głos, lecz mój oprawca właśnie wepchnął mnie do stojącego obok auta, które od razu ruszyło.

Chciałam oponować, uciekać; zrobić cokolwiek, ale wszystkie siły dosłownie mnie opuściły.

- Podpal swoje włosy, szturchnij kijem niedźwiedzia grizzly. Zjedz leki po terminie, użyj swoich intymnych części ciała jako przynęty na piranie. Głupie sposoby na śmierć, tyle głupich sposobów na śmierć. – Ktoś śpiewał mi nad uchem, kiedy auto nabierało prędkości.

Kręciło mi się w głowie. Chciałam podnieść rękę i odsunąć chusteczkę od nosa, jednak nie miałam tyle siły. Wszystko wydawało mi się ciężkie włącznie z moją głową, której nawet nie mogłam podnieść.

- Nic jej nie jest? – odezwał się jakiś damski, przestraszony głos.

Jeju, dlaczego wszystko się tak kręciło?

Samochód gwałtownie skręcił, a ja usłyszałam kolejne wersy upiornej pioseneczki.

- Zaproś psychopatycznego mordercę do środka. Zarysuj swojemu dilerowi nowiutki samochód. Zdejmij kask w przestrzeni kosmicznej, użyj suszarki jako kryjówki. Głupie sposoby na śmierć, tyle głupich sposobów na śmierć. – Melodyjny męski głos wciąż mnie usypiał. W głowie majaczyła mi myśl, że już kiedyś słyszałam tę piosenkę.

Przez chwilę zastanawiałam się, co się stało z Jackiem, ale szybko poczułam czyjeś ręce podciągające mnie do góry.

- Trzymajcie się!

Bez ostrzeżenia zahamowaliśmy, a ja zmarszczyłam brwi. Niech ten ktoś jeszcze śpiewa. Było mi tak dobrze…

- Wódź mężczyzn za nos, mam ich wciąż i wciąż. Udław się własnym szczęściem, zgiń boleśnie i szybko, albo zostań moja i tylko moja. Głupie sposoby na śmierć, tyle głupich sposobów na śmierć. – Mój piosenkarz zaśpiewał refren jeszcze raz, gdy auto wciąż przyśpieszało, bądź zwalniało.

Tak ładnie śpiewał, dlaczego przestał?

- Tej ostatniej zwrotki nie ma w oryginale „Dumb ways to die” – wymamrotałam, kręcąc głową.

- Spostrzegawcza dziewczynka. – Pochwalił mnie.

Jakaś kobieta obok, której twarzy nie mogłam dojrzeć, wzięła w płuca ogromny haust powietrza. Kurde, jak to było?

- Głupie sposoby na śmierć, tyle głupich sposobów na śmierć – nuciłam, a mój gwiazdor zaśmiał się.

- Tak, Sakura, tak. – Pogładził mnie po włosach, a coś w zakamarkach mojej pamięci odezwało się niemym krzykiem.

Powoli, gdzie ja jestem?

Otworzyłam oczy. Nie zorientowałam się, że cały czas były zamknięte. Zmrużyłam je w reakcji na światło i z wielkim trudem uniosłam głowę, aby zobaczyć przerażoną, niebieskooką blondynkę, którą już kiedyś widziałam.

Obróciłam się, spoglądając w tak dobrze znane tęczówki i twarz, której rysy zaczęły mi się zamazywać. Strasznie się zmienił. Jego skóra poorana była bruzdami i widocznym zmęczeniem. Przekrwione i szalone  spojrzenie sygnalizowało nadmiar alkoholu w jego organizmie; ciele znanym przez mnie najbardziej na świecie - ciele Ryana Wesleya.

- Co? – Złapałam się za głowę, starając się połączyć fakty.

- Psy – warknął kierowca, kimkolwiek był.

- Przyspiesz – odparł Ryan pozornie spokojnie, jednak jego zaniepokojone dłonie błąkały się po moim ciele, a ja nie miałam siły aby je powstrzymać.

- Dlaczego nie umierasz? – spytałam, nadal zamroczona. Gdzie mnie wieziono?

- Umieram wciąż i wciąż, kochanie. – Zastygłam w bezruchu, przypominając sobie ostatnią zwrotkę zabójczej pioseneczki.

Wciąż i wciąż.

- Ale Ino…

- Ino skarbie, przywitaj się. – Ryan sięgnął poza pole mojego widoku, a ja usłyszałam cichy głos.

- Cześć.

- Głośniej! – Uderzył w coś lub kogoś, a głos stał się bardziej wyraźny.

- Cześć.

- Grzeczna dziewczynka. – Wstrząsnęły mną znajome dreszcze; to uczucie bycia niewolnicą.

Samochód uderzył w coś, a Ino krzyknęła głośno. Ryan złapał mnie w pasie, aby nic mi się nie stało, ale auto od razu ruszyło dalej.

- Ten facet siedzi nam na ogonie od samego szpitala. – Spojrzałam na kierowcę, przyporządkowując imię do twarzy. Jon Melizey.

- To zgub go i przestań pierdolić – uciął Ryan, po chwili znów zwracając się do nas. – Piękne, wybaczcie ten język, ale sytuacja tego wymaga.

- Jaka sytuacja? – Zmarszczyłam brwi.

- Uciekamy, po tym jak cię porwałem i uszkodziłem twojego blond kochanka. – Nachylił się do mnie, prawie dotykając ust. – Masz słabość do blondynów, mała. – Zetknął nasze wargi ze sobą, a ja z całej siły odepchnęłam go od siebie.

- Co zrobiłeś Jackowi?!

- A więc miał na imię Jack? –zakpił.

- Ty nie, nie mogłeś…

- Śpij. – Znów przyłożył mi tę chustkę pod nos, a ja ponownie straciłam część świadomości.

- Ryan… co… zrobić?

- Dużo… ile… chciał…

- Nie mo…

- Policyjna barykada! – Otworzyłam oczy. – Mają nas!

- Głupie sposoby… śmierć… sposobów…

Mój piosenkarz nie dokończył swojej ostatniej zwrotki.

Jego głos zakłóciło zderzenie samochodu z czymś, czego nie było dane mi ujrzeć.

Sasuke

Ścigałem auto, do którego została wepchnięta Sakura. Czekałem na szpitalnym parkingu dobre dziesięć godzin. Jednak w pewnym momencie zasnąłem. Gdy się obudziłem, ujrzałem Jacka i Sakurę przed wejściem i jakiegoś zakapturzonego mężczyznę za nimi.

Ruszyłem do nich biegiem, jednak napastnik unicestwił Jacka i zabrał Sakurę. Kiedy znalazłem się obok blondyna, ten krwawił jeszcze bardziej obficie niż Shee ostatnio.

Zostawiłem go widząc, że nadbiegali pielęgniarze, a sam wróciłem do wypożyczonego wozu, od razu gnając za porywaczami. Byłem oszołomiony, ale i zmobilizowany. Obiecałem sobie oraz Jackowi ją chronić i za wszelką cenę musiałem dotrzymać słowa. Dla siebie i dla niej.

Nie miałem pojęcia kim był porywacz i do czego potrzebował MOJEJ DZIEWCZYNY, ale nie zważając na powody zamierzałem ją odbić. Pomimo wszystko.

Wreszcie przydały mi się w życiu do czegoś moje talenty nabyte na wyścigach. Z łatwością wymijałem auta nawet, jeśli byłem zmuszony jechać pod prąd. Raz udało mi się zepchnąć go na tyle, że zahaczył o bandę, jednak, aby nie zabić przypadkowego przechodnia, musiałem dać im ponownie odjechać.

Manewrowałem we wszystkie możliwe strony. Byłem zamroczony osiągnięciem celu tak bardzo, że zdecydowałem się zepchnąć ich na bok pod groźbą niebezpiecznego zderzenia.

Auto uderzyło o bariery mostu, na jakim się znaleźliśmy. Natychmiast wcisnąłem hamulec i wyskoczyłem z auta. Jak najszybciej ruszyłem w stronę rozbitego samochodu. Znad jego maski unosił się dym, a cały lewy bok został zmasakrowany. Słyszałem nad sobą policyjny helikopter i syreny. Spojrzałem w prawo, gdzie znajdowała się barykada z funkcjonariuszy i furgonetek.

Usłyszałem szczęk otwieranych drzwi, odruchowo patrząc na wrak, który w połowie znajdował się nad przepaścią rzeki, dzielącej Londyn.

- Nie ruszaj się, bo ją zabiję! – Z tylnego siedzenia auta wydostał się Ryan, ciągnąc kogoś za sobą.

Spojrzałem po bokach, lecz tam na szczęście znajdowali się już uzbrojeni policjanci.

- Opuść broń i puść dziewczynę. – Nadano przez megafon, lecz Ryan jedynie wycelował we mnie trzymany w dłoni nóż.

Czy on do cholery nie miał właśnie umierać w szpitalu na raka?

- Ani kroku, Uchiha! – wrzasnął, podchodząc z Ino.

Chwila… Ino?

Stanął na krawędzi mostu, trzymając dziewczynę za włosy. Próbowała się wyrwać, lecz on wtedy dal jej w twarz i złapał mocniej.

- I co teraz, Uchiha? Co? – Wyglądał jak szaleniec. Był nim niewątpliwie.

Przybrałem najbardziej wyrachowany wyraz twarzy i odezwałem się.

- O co ci chodzi, Ryan? – krzyknąłem, chcąc, aby na pewno mnie usłyszał, a policjanci przy okazji. Jeśli zaraz zwrócę się do niego nazwiskiem, szybko go zidentyfikują.

- Żadnej z nich, nie mogłem mieć w całości, a więc ty też nie będziesz miał!

- Wesley, puść Ino – powiedziałem, stawiając małe kroki.

- Stój, bo zabiję je obie! – Przycisnął nóż do gardła Yamanaki, a ona jęknęła. – Cicho, zdziro! – Spojrzałem na dymiące spod maski auto. Z tylnego siedzenia wystawała dłoń. JEJ dłoń.

- Choć może jedna już zdechła. – Zaśmiał się nerwowo, a na arenę znów wkroczył policyjny negocjator.

- Opuść broń.

- Bo co mi zrobicie, skurwysyny?! No co?! – Zatoczył wzrokiem okrąg, po chwili znów umiejscawiając go na mnie. – Nie wiecie ile poświeciłem, dla tego kraju! Nie wiecie! – ponownie umknął oszalałym wzrokiem, a ja zorientowałem się o swojej pomyłce.

- Chyba dość sporo, prawda Brian?

- Nie wymawiaj tego imienia! – wydarł się, mocniej ściskając Ino, która wpatrywała się we mnie z przerażeniem.

Musiałem działać szybko, ale przemyślanie. Nigdy nie czułem na sobie takiej presji. Policja czekała na mój ruch.

- A którego ona używała? – spytałem, dobrze wiedząc, o kogo pytałem.

- Dobrze wiesz, którego! – Spojrzał na coraz bardziej dymiące się auto, a ja przełknąłem ślinę.

- Ryan, mylę się?

- Musiałem ją zostawić! – Czy on płakał? Zrobiłem kolejne małe kroki. – Musiałem jechać na kolejną misję i zostawić wszystko za sobą. Musiałem! – Jego łzy moczyły włosy Ino, która stała nieruchomo niczym skała. – Nawet tego pieprzonego bloga prowadzili za mnie! Bycie Anglikiem to najgorsze, co mnie spotkało! – Splunął na asfalt. – A kiedy chciałem do niej wrócić, pojawiłeś się ty!

- Wyszło jej to na dobre – odparłem spokojnie, zbliżywszy się. W ułamku sekundy strzelił mi pod nogi z pistoletu, który ówcześniej trzymał w kieszeni kurtki. Nadal nie opuścił noża.

- Nie zbliżaj się, powiedziałem! – Po jego twarzy spływały ciężkie łzy, których on sam chyba nie mógł powstrzymać. – Moje życie miało wrócić na właściwy tor, miałem spędzić je z nią! – Znów wskazał na auto, znów naciskając spust. Usłyszałem krótki krzyk Sakury. Zacisnąłem szczęki, nie mogąc dopatrzeć się jakiś oznak życia z jej strony. Serce podeszło mi do gardła.

- Ale nie spędzisz, umierasz.

Spojrzał na mnie, jakbym właśnie wywlekł na wierzch jego wnętrzności. Choć w sumie może właśnie to zrobiłem.

- Dlatego te ostatnie dni miały być dla niej!

- Będą wszystkich tylko nie jej.

- Cisza! – Zakołysał się na krawędzi, ledwo co łapiąc równowagę, przez co  prawie upadł do przodu. Zaczęły targać nim konwulsje, lecz nadal nie puścił blondynki. Auto wydzielało z siebie większe pokłady dymu, a ja musiałem ukrócić tę pogadankę.

- Puść Ino. Ona jest niewinna.

- Jest winna! Jak każda zdzira! – Rozejrzał się nerwowo. Negocjator uniósł tubę, a ja rękę, aby tego nie robił. – Co go powstrzymujesz?! Boisz się, że zrobię coś głupiego?!

-Tak.

-To patrz!

Wszystko działo się zbyt szybko, abym mógł ująć to słowami.

Pistolet wypalił, Ryan przeciął szyję Ino i sam dostał kulkę w głowę, z policyjnego śmigłowca. Runął do tyłu ciągnąc za sobą dziewczynę. Policjanci wybiegli zza barykady, a ja rzuciłem się w stronę dymiącego auta.

Dobiegłem tam jako pierwszy. Wyciągnąłem ledwo przytomną i zakrwawioną Sakurę z samochodu. Szybko wziąłem ją na ręce, odbiegając od prawie płonącego pojazdu.

Położyłem ją pod policyjną barykadą i zasłoniłem ciałem, gdy auto wybuchło. Jakaś jego mała część wbiła się w moje plecy, ale zignorowałem ją, chcąc złapać mętny wzrok dziewczyny.

- Głupie sposoby na śmierć, tyle głupich sposobów na śmierć – zanuciła, a jej głowa opadła na bok,

- Patrz na mnie, cholera. Sakura, patrz! – Potrząsnąłem nią delikatnie, a krew z jej lewego ramienia zaczęła sączyć się jeszcze bardziej. – Lekarza! – wydarłem się do panującego dookoła zgiełku. - Sakura, nie śpij, nie śpij – szeptałem w jej usta, nie odpuszczając. – Nie odchodź, kiedy tak bardzo cię potrzebuję. Lekarza! – krzyknąłem ponownie, ale zaraz powróciłem do poprzedniej pozycji, a ona zdecydowała się ocknąć na chwilę.

- Sasuke – wyszeptała.

- Jestem tu, jestem. – Tuliłem ją do siebie, nie zdając sobie jeszcze sprawy, że możliwość jej straty wpłynęła na mnie tak silnie. – Patrz na mnie.

- Zimno – szepnęła, a ja zacisnąłem powieki najmocniej jak mogłem. Ból w moich plecach pulsował tępo, nie pozwalając do końca jasno myśleć.

- Nie zamykaj oczu, nie zamykaj! – Znów odpłynęła, a ktoś odciągnął mnie do tyłu.

- Zabieramy ją, szybko – rozkazał jeden z ratowników, którzy pojawili się przed chwilą.

- Nic panu nie jest? – spytał się inny, kiedy układali Sakurę na noszach.

- Ona jest ważniejsza. – Wstałem z grymasem.

- Są trzy karetki. Da pan radę iść? – Posłużyłem się jego ramieniem, aby móc ustać na nogach

- Muszę jechać z nią – uparłem się.

- Dobrze, jest pan bohaterem. – Poklepał mnie po ręce, ruszając w stronę barykady. Prychnąłem. – Opatrzę te rany w karetce.

Przeciągnął mnie przez zgromadzony tłum, zatrzymując po drodze policjantów, którzy chcieli mnie zgarnąć.

- Jest ranny. – Z tym argumentem dostarczył mnie bezpiecznie do karetki, a ja usiadłem przodem do kierunku jazdy, bokiem do łóżka tak, że ratownik mógł zatamować moje krwawienie.

Karetka ruszyła na sygnale, a personel szybko zaczął zajmować się Sakurą. Nie wyłapałem wiele w tym lekarskim slangu i musiałem wyglądać na zagubionego, bo opatrujący mnie facet uspokoił mnie.

- Wyjdzie z tego.

- To dobrze. – Mimo tego zapewnienia, nadal denerwowałem się za każdego w tym aucie i to jeszcze podwójnie.

- Jestem Dosu.

- To nie angielskie imię – odparłem, nie ściągając wzroku z reanimowanej dziewczyny.

- Japońskie. Mama ubóstwia anime – zaśmiał się.

1.    Albo miał gdzieś stan Sakury.

2.    Albo rzeczywiście nic jej nie groziło.

- A ty?

- Sasuke – mruknąłem i syknąłem, gdy polał moją ranę wodą utlenioną.

- Ten metal wyciągniemy dopiero w szpitalu.

- Co wyciągniemy?

- Kawałek metalu – rzucił rozbawiony.

- Co cię tak śmieszy? – warknąłem.

- Palpitacja serca Scarlett na twój widok.

Spojrzałem przed siebie, gdzie stała młoda, zaczerwieniona ratowniczka.

- Cicho – pisnęła, powracając do kontrolowania stanu Sakury.

- Scott, szybciej! – wydarł się facet obok. – Obiad mi stygnie!

Miałem wrażenie, że próbowali rozładować napiętą atmosferę i chyba byłem im za to wdzięczny.

- Budzi się – zaalarmowała Scarlett, a ja spiąłem się w oczekiwaniu.

- Sas… - szepnęła, ruszając zdrową dłoń. Złączyłem własną z jej, ignorując rozdzierającą mnie ranę na plecach.

- Jestem.

- Jack? – Nie otworzyła oczu, chyba była na to za słaba. Spojrzałem jednoznacznie po załodze karetki.

- Jest w szpitalu. – Pokręciłem głową, aby nie wpadli na pomysł, by mi zaprzeczyć. Jedynie Dosu skinął porozumiewawczo, nie odzywając się.

- Aha. – Znów odleciała, a on nachylił się nad moim uchem.

-To ten, który wykrwawił się przed wejściem?

- Tak. – Zacisnąłem pięści.

- Będziesz musiał jej powiedzieć.

- Wiem – odparłem, nie mogąc odeprzeć od siebie wrażenia, że sobie tego nie wybaczy.

Obiecał chronić ją pomimo wszystko i dotrzymał słowa.

***

Spodziewane, niespodziewane? Kiepskie, znośne, czy całkiem niezłe?

Ostatnie tylko pytania takiego kalibru kołaczą się mi po głowie i szczerze przyznaję, że chciałam znać na nie odpowiedź. Pewnym już jest, że Karuzela zakończy się na rozdziale XX, a po nim pojawi się tylko epilog. 

Czyżbym podpadła licznym fankom Jacka? Ojć. 

Osobiście bardzo lubiłam go jako postać. Umówmy się, był ideałem (Y) Jestem ciekawa, jak go sobie wyobrażacie w sensie wizualnym. Jakbyście mieli jakieś obrazki, które to odwzorowują, dajcie znać. Chętnie pooglądam waszych Jacków ;> w sumie Ryanami też bym nie pogardziła :D

Ktoś ostatnio coś rzucił, że "było za miło". No miał rację, co was będę oszukiwać ._. 

"A wszystko do dobre, kiedyś się kończy." - jak mawia Grubson, więc wybaczcie, ale jednorożców nie będzie!

Z serii: DOBRA NOWINA.

9C prężnie rozwija się w mojej głowie. Zmieniłam koncepcję opowiadania, decydując się jednak na SS. Gdy przestawiłam swoje myślenie na SasuSaku, od razu odblokowały mi się pewne zapadki, a pomysły zaczęły przychodzić same. Napalałam się na coś własnego, ale doszłam do wniosku, że to jeszcze nie czas. Ewentualnie po zakończeniu historii przeredaguję ją tak, aby wpleść tam własne postaci. 

Okeeej, koniec!

Trzymajcie się mocno, bo Karuzela wskakuje na piąty bieg! :>