XVII

To, co się posiada, 

nigdy nie zrekompensuje tego, 

co się utraciło.

~Jodi Picoult

Sasuke

- Musimy porozmawiać. - Spojrzałem na Jacka z nienawiścią, już w ogóle się z nią nie kryjąc. Gość denerwował mnie jak nikt inny. To, że nienawidziłem też siebie, było kwestią zupełnie inną. - Nie z tobą. Z Sasuke. - Sakura na te słowa opuściła pomieszczenie, nic nie mówiąc. Patrzyłem jak odchodzi i nic nie mogłem z tym zrobić. Znów byłem bezsilny, znów czułem się jak wrak.

Drzwi trzasnęły, a Jack oparł się o ścianę. Był ode mnie nieznacznie wyższy. Jeśli chodzi o muskulaturę można powiedzieć, że staliśmy na równi. Wzrost nadrabiałem tym, że ze mną się przespała, a z nim nie. PODOBNO.

- O czym chciałeś rozmawiać? - spytałem, siedząc na krześle z rękoma splecionymi na piersi.

- Chyba oboje wiemy, o kim - odparł, siadając obok. Nie skomentowałem tego, ciekaw tego, co miał mi do powiedzenia. - Wiem, że ją uderzyłeś i mam ochotę urwać ci za to jaja, a ty wiesz, że na to zasługujesz - powiedział spokojnie. Zbyt spokojnie na człowieka, który właśnie wypowiadał takie słowa. - Ale dostałeś już od życia po mordzie, a kolejny już dziś prawy sierpowy nic nie zmieni.

Nie patrzyłem na niego, kontemplowałem w ciszy. Gdyby inny facet uderzył kobietę, którą kocham, chciałbym zabić go na miejscu. A on? On zdawał się mnie rozumieć, bądź tolerować.

- To nie tak, że to popieram. Po prostu niehumanitarnie jest kopać leżącego.

Prychnąłem cicho pod nosem. Kim on był, aby mnie pouczać? Nikim. Zwykłym fagasem, który przykleił się do mojej Sakury.

- Nie będę proponował ci żadnego układu, bo nie ma to żadnego sensu. - Przycichł na chwilę, wbijając wzrok w ścianę na przeciwko. - Dziś zniknę z jej życia - powiedział poważnie, a ja spojrzałem na niego kontrolnie.

- Dlaczego?

- To nie jest oczywiste? - Wyglądał na zaskoczonego moim pytaniem.

- Masz wszystko, czego ja nie mam i odchodzisz? - prychnąłem, nie pojmując ogromu jego głupoty.

On na to uśmiechnął się smutno, spoglądając w podłogę.

- Mógłbym powiedzieć to samo - westchnął.

- Określ się, do cholery - warknąłem poirytowany.

- Gdybym miał jej miłość miałbym wszystko, a widocznie dla ciebie to wciąż mało.

- Przestań pierdolić! - Uniosłem się, zdenerwowany. Co on chciał osiągnąć tą rozmową?

- To ty się uspokój i posłuchaj mnie.

- Nie będziesz mi rozkazywał.

Mój świat walił się po raz kolejny. Shee była w śpiączce, przyszłość dziecka stała się  niepewna, a Sakura mnie nienawidziła. Znów znajdowałem się na dnie, cudnie.

- Spałeś z nią? - rzuciłem, bardzo chcąc usłyszeć odpowiedź. Tak, byłem zdesperowany.

- Nie, nie chciała. - Zaprzeczył.

- Skrzywdziłeś ją?

- Ty masz czelność się mnie o to pytać? - zaśmiał się smutno, a we mnie zawrzało.

- Poniosło mnie.

- Za każdym razem będzie cię tak ponosiło?

- Nigdy nie chciałem zrobić jej krzywdy - szepnąłem, gdy wszystkie emocje ze mnie opadły. Miałem dość, poległem.

- Ryan też nie - odparował.

- Nie jestem taki jak on - warknąłem, kiedy mój gniew znów obudził się do życia.

- W czym jesteś niby od niego lepszy?

- We wszystkim - syknąłem, pochylając się w jego stronę.

- To czym się od niego różnisz?

- Wszystkim! - Miałem ochotę go udusić. Tu i teraz.

- To niby czym najbardziej? - prychnął kpiąco.

- Nie denerwuj mnie - syknąłem, zaciskając pięści.

- No w czym?

- Kocham ją tak, jak on nie potrafił! - wydarłem się, podrywając się do góry. - Kurwa! - Uderzyłem w ścianę, dopiero teraz decydując się, aby na niego spojrzeć. - Na co się gapisz?! - krzyknąłem, podnosząc go za koszulę. - Na co?!

- Chwilowo generalnie na ciebie, choć ściana też wydaje się interesująca.

- Mów! - wykrzyczałem mu prosto w twarz, a on spojrzał mi prosto w oczy z ogromnym spokojem.

- Mnie nikt nie musi prowokować, abym przyznał się do tego, że ją kocham.

Puściłem go, odchodząc na bok.

- Co…

- Tylko ona nigdy nie pokocha mnie. To dość prosty rachunek.

- Dlaczego nie może być szczęśliwa z tobą? Ze mną nic podobnego jej się nie przydarzy!

- Ale ona tylko ciebie chce - odparł, a ja zatrzymałem się. - Nie spierdol tego.

- Już to zrobiłem. - Znów usiadłem, chowając twarz w dłoniach.

- Nie wszystko jest stracone.

- Jestem pesymistą, przestań pieprzyć.

- Ona umie wybaczać. Nie to, co ja - powiedział, wypuszczając z siebie nadmiary powietrza. - Do końca życia będę cię nienawidził - wyrzucił, a ja spojrzałem na niego kpiąco.

- Bo?

- Bo kocha ciebie, nie mnie.

Jakiś cień pojawił się przy drzwiach wejściowych. Oboje wiedzieliśmy, do kogo należał.

- Nie mów jej o tym, że wyjeżdżam. Ani słowa - rzucił i wstał, a ja zaraz za nim.

Do korytarza weszła roztrzęsiona Sakura. Gdybym miał serce, powiedziałbym, że to moment, kiedy zaczynałoby ono krwawić. Cała w czerni stanęła przed nami z roztrzepanymi włosami i mętnym wzrokiem. Nikt nie odważył się odezwać, a ja wyjątkowo czując się niechcianym, nie pisnąłem ani słowem.

- J-jadę do Londynu - powiedziała cicho, podchodząc do parapetu. - Teraz.

- Ale dlaczego? - Blondyn wydawał się skonsternowany, marszcząc niepokojąco brwi.

- Ryan umiera - szepnęła, a z jej oczu popłynęły łzy. Ciałem dziewczyny nie targnął szloch. Przeżywała to w środku, okazywała, nie pozwalając się dostać temu na powierzchnię.

Od kiedy tylko o nim usłyszałem, życzyłem mu śmierci. Byłem pewien, że ona również. Szczególnie jeśli przez niego poroniła. To skurwysyn, który nie zasłużył na to, aby żyć, a ja musiałem jak najszybciej przestać się do niego upodabniać. Nie byłem nim, nie mogłem nim być.

- Jadę z tobą - odparł po długiej przerwie Jack, biorąc do ręki kask. Podszedł do niej i ucałował ją w skroń, nie spuszczając ze mnie wzroku. Prawie niewidocznie skinął na mnie głową i opuścił pomieszczenie. Sakura chciała podążyć za nim bez słowa, jednak nie mogłem pozwolić jej odejść. Nie w ten sposób.

- Poczekaj. - Złapałem ją za nadgarstek, a ona spojrzała na mnie przez ramię. Nigdy nie patrzyła na mnie w ten sposób. Nigdy nie widziałem w jej oczach tyle strachu.

- Nie mam na co - szepnęła, chcąc zabrać rękę. Ja jednak trzymałem ją mocno, nie pozwalając uciec.

- Przepraszam. - Drgnęła. Jej oczy zaszkliły się jeszcze bardziej, a ona sama puściła dłoń, sprawiając, że zbliżyłem się do niej lekko. Musiałem to zrobić, aby nadal ją trzymać.

- Ty nie umiesz przepraszać - szepnęła, nie spuszczając ze mnie swojego udręczonego spojrzenia.

- To się nauczę.

Nigdy wcześniej tego nie robiłem. Nie czułem takiej potrzeby. Sytuacje rozgrywałem tak, aby zawsze tego uniknąć. Tu też mógłbym, ale nie chciałem. oOna zasłużyła na to słowo jak nikt inny. A ja jak nikt inny nie zasłużyłem na nią.

- Ustanowiłam pewną hierarchę - powiedziała, marszcząc brwi. - Na pierwszym miejscu jest dziecko. - Przełknęła ślinę dławiąc się łzami. - Na drugim ja, na trzecim ty - odetchnęła, na chwilę unosząc wzrok. - Na ostatnim “my”.

Nie powiem, że stałem obok obojętny na jej słowa, bo tak nie było.

Dopiero teraz powoli docierał do mnie fakt, że Sakura już kiedyś miała mieć dziecko. Nie intrygował mnie sam stan ciąży, a poronienie, spowodowane przez Ryana, do czego ta sama się przyznała. Zamiast w jakiś sposób załagodzić ten stan, w którym była, zwierzając mi się, ja potraktowałem ją tak samo jak on - uderzyłem. Do śmierci sobie tego nie wybaczę.

- Tak, dziecko jest najważniejsze - odparłem, łapiąc ją za drugą dłoń. - Naprawię to, obiecuję.

-  Nie obiecuj czegoś, czego nie jesteś pewny, Sasuke. - Nie wiem, dlaczego rozmawialiśmy szeptem. Coś niewidzialnego nas do tego skłaniało. A może po prostu wtedy pozbyliśmy się ryzyka drżenia głosu? - Za dużo tych obietnic już słyszałam. Każde były tak samo puste.

- Nie mogę z tobą pojechać. Shee zostałaby sama.

- Nawet się tego nie spodziewałam. - Pociągnęła nosem, a ja uniosłem dłoń, by dotknąć jej policzka. Drgnęła, gdy to zrobiłem. Zaczerwienione miejsce wciąż emanowało ciepłem. Zacisnąłem wargi, zdając sobie sprawę, że to tylko i wyłącznie moja wina.

Nachyliłem się, składając na jej policzku delikatny pocałunek, co było dla mnie wyjątkowo nietypowe.

Wariowałem przy tej dziewczynie, nie potrafiłem tego do końca opisać. Sakura zacisnęła palce na mojej koszulce, wciąż drżąc, ale gdy  chciałem pocałować ją w usta, ta odchyliła się i puściła mnie.

- Żegnaj, Sasuke - powiedziała łamiącym się głosem, po czym odwróciła się i po prostu odeszła.

- Kurwa! - wrzasnąłem, uderzając pięścią w ścianę. Poczułem, jak po mojej ręce przechodziła fala bólu, kiedy tworzyły się kolejne krwiaki. Złapałem się za głowę i właśnie zamierzałem ponownie uderzyć, lecz otworzyły się drzwi od sali operacyjnej.

Zatrzymałem się na widok nieprzytomnej Shee, która w szpitalnej koszuli zostawała właśnie wywożona z pobliskiego pomieszczenia. Wyglądała strasznie. Była cholernie blada i nieprzytomna. Wyglądała, jakby… umarła, co nie mogło się stać. Itachi by mi tego nie wybaczył.

- Pan jest z rodziny? - Młody lekarz zamachał mi ręką przed oczami, chcąc zwrócić moją uwagę, całkowicie skupioną na dziewczynie.

- Tak - odparłem szybko, zwracając się ku mężczyźnie.

- Straciła mnóstwo krwi - westchnął, masując się po skroniach. - Musi obudzić się w przeciągu kilku dni, bo z każdym mijającym dniem rośnie ryzyko poronienia.

- Musicie coś zrobić, aby to się nie stało - szepnąłem, patrząc, jak łóżko razem z Shee znika w korytarzu.

- Teraz to zależy tylko od niej - odparł i zmarszczył brwi. - Ma pan siną dłoń. Trzeba ją opatrzyć.

Nie protestowałem, gdy pielęgniarka po sześćdziesiątce przykładała mi do ręki zimny okład. W końcu po kilku minutach oddała mi go, każąc wrócić, gdy lód się roztopi, a ja zdecydowałem się iść do Shee.

Dotarłem do odpowiednich drzwi dzięki wskazówkom personelu. Westchnąłem głęboko, znajdując się przed wejściem. Nacisnąłem klamkę, znajdując się w przejściu.

Itachi siedział przy łóżku, trzymając ją za dłoń. Myślał w ciszy, pochylając nad nią głowę. Sheeiren była podłączona do pikającej aparatury. Wokół niej wisiały kroplówki, a duże, szpitalne łózko sprawiało, że zdawała się mała, drobna i bezbronna.

- Wejdź - powiedział, nie odwracając się od niej. Zrobiłem to, co kazał, zamykając za sobą drzwi. Mała sala była pojedyncza, choć to pewnie przez Itachiego i jego pieniądze, który o to zadbał.

Stanąłem, opierając się o ramę łóżka. Atmosfera pomieszczenia przytłaczała i miałem nieodparte wrażenie, że nie tylko mnie. Oboje przeżywaliśmy to po swojemu, choć oboje mieliśmy przed oczami te same wizje.

- Doktorze, tętno spada!

- Halo! Niech pani nie zamyka oczu! Proszę na mnie patrzeć!

- Tracimy ją doktorze!

- Natychmiast na salę!

- To nic nie da, ona…

- Na salę!

Biegłem jak oszalały za szpitalnym łóżkiem, które pędziło przez korytarze. Mimo skręconej kostki nie potrafiłem odpuścić, nie zdając sobie równorzędnie sprawy z tego, co się właśnie działo. Czymkolwiek to było, działo się za szybko; zdecydowanie za szybko, bym mógł ogarnąć to umysłem.

- Tracimy ją! Brak czynności życiowych! Wielka utrata krwi.

- Proszę tu zaczekać - powiedział lekarz, kierując  te słowa do mnie. Patrzyłem w amoku, jak grupa lekarzy i pielęgniarek miotała się w popłochu, próbując uratować moją matkę. Jednak ja już w tym momencie wiedziałem, że to na nic, że umarła.

- Puśćcie mnie do niej. - warknąłem, od razu napotykając opór w postaci rosłego pielęgniarza.

- Nie może pan tam wejść! - Zagrodził mi drogę.

- Przecież i tak już nie żyje! - Popchnąłem go, a ten upadł na ścianę.

Z impetem otworzyłem drzwi, napotykając znów tą samą bandę, tylko tym razem już jej nie reanimowali, odpuścili. Jak mogli?!

- Ratuj ją! Na co czekasz?! - krzyknąłem do lekarza prowadzącego, lecz on jedynie pokręcił głową.

- Nic nie dało się już zrobić. - Spojrzałem na łóżko, gdzie leżało ciało przykryte białą płachtą. Zatrzymałem się w połowie ruchu, po czym nagle i bez ostrzeżenia rzuciłem się w jego stronę.

Jednym, szybkim ruchem zrzcuiłem biały materiał. Zobaczyłem jej zakrwawioną twarz i otwarte oczy. Nie piękne i błyszczące, a czarne i matowe; martwe.

- Proszę…

- Zostaw - zaoponował doktor, ale ja zdawałem się ich nie słyszeć.

Nikt mnie nie dotykał, nikt nie odciągał od ciała zmarłej matki. Nikt nie przeszkadzał w zapamiętaniu każdego detalu jej twarzy. Każdej szramy, każdego zadrapania, każdej rany. Każdą z nich byłem w stanie odwzorować bezbłędnie, idealnie, do dziś. Bez wyjątku.

Uniosłem dłoń, aby dotknąć jej twarzy, a gdy poczułem pod palcami jej skórę, coś pękło we mnie na tyle, że już nigdy nie udało mi się tego naprawić. Sięgnąłem ku jej powiekom, które nadal pozostały otwarte. Drżącą ręką zamknąłem je, aby jej oczy już nigdy nie zostały skalane światłem, aby mogła odpocząć.

- Proszę pa…

- Cisza - warknąłem, nie odrywając wzroku od kobiety, której zawdzięczałem życie oraz to, kim się stałem.

To ona wysyłała mnie na treningi, do szkoły muzycznej, na zajęcia z rysowania, na kursy językowe. Samemu sobie mogłem przypisać tylko sukcesy w wyścigach samochodowych. Dlaczego więc musiała zginąć przez to, co tak bardzo kochałem?

Gdyby nie ona, byłbym kolejnym rozpieszczonym, zadufanym w sobie bachorem, którego jedynym celem byłoby zarabianie pieniędzy tak, jak chciał tego mój ojciec. Ona nauczyła mnie, jak to jest mieć pasję. Zakorzeniła we mnie ambicje, abym mógł je spełniać i nie skończyć jak ona - jak niewolnik własnego domu. Od zawsze marzyła, aby robić karierę jako pianistka. Nadawała się do tego jak nikt inny, lecz ojciec ją przed tym wstrzymywał. Dlatego postanowiła dać mi ogrom szans, abym wykorzystał choć jedną. Choć gdybym mógł, oddałbym jej je wszystkie.

- Proszę pana…

- Cisza, powiedziałem! - Znów wydarłem się na pielęgniarza, który cierpliwie stał obok, czekając aż się uspokoję. Jednak nie zanosiło się na to nic, a nic. Mój gniew, frustracja i nienawiść do świata dopiero rosły, a nerwy puściły.

Kopnąłem szafkę z narzędziami, a wszystkie przyrządy zleciały na ziemię. Właśnie zamachiwałem się na kolejną, gdy ktoś przytrzymał mnie od tyłu. Sam uścisk miał niewielką moc, lecz usłyszany przeze mnie głos, zadział jak czarodziejska różdżka.

- Przestań. - Zimny, opanowany i ostry jak brzytwa ton nieco mnie otrzeźwił, ale nie za wiele. Tego co mną miotało, nie dało się powstrzymać samym słowem. - Powiedziałem: przestań.

Nie wiem jakim cudem, ale zostaliśmy w sali we trójkę. Matka i dwójka jej synów.

- To koniec, rozumiesz? - On nawet nie zawarł w tym zdaniu pytającego tonu. On to po prostu stwierdził, był tego pewien. Ja też powinienem.

- Dlaczego? - szepnąłem, nie odrywając spojrzenia od jej zakrwawionej twarzy. - Czemu ludzie umierają, Itachi?

Brat puścił moje ramiona, lecz oprócz tego nie ruszył się z miejsca. Stał za mną niczym obrońca, lecz może też i kat?

- Taka jest kolej rzeczy - odparł spokojnie. - Urodziłeś się, aby umrzeć.

- Ale można to zrobić godnie. Z honorem! A nie w wypadku samochodowym!

- Czasem tak trzeba.

- Bo co?! - Odwróciłem się, napotykając swoje całkowite przeciwieństwo.

Mnie roznosiła ślepa furia. Jego spokoju nie mąciło nic, a czarne, przenikliwe oczy nieustannie prześwietlały moje oblicze w poszukiwaniu oznak kolejnego wybuchu, a był ich we mnie ogrom.

- Wszyscy kiedyś umrą, Sasuke. Powinieneś to wiedzieć.

- Czy ty w ogóle coś czujesz? - Pchnąłem go, umiejscawiając ręce na jego klatce piersiowej.

Przez sekundę miałem wrażenie, że w jego oczach błysnęło coś na kształt bólu. Choć o czym ja myślałem? O niemożliwym?

- Całe twoje szczęście jest iluzją, pięknym kłamstwem, którym karmisz się, dopóki nie umrzesz. Zejdź na ziemię, Sasuke.

- Przestań! - Zacisnąłem pięści. - Przestań udawać, że cię to nie obchodzi!

- Ja nie udaję, Sasuke. NIgdy.

Ocknąłem się nagle. Nie wiedziałem, ile czasu spędziłem, tak wpatrzony w nieruchomą Sheeiren. Była tak samo nieruchoma jak mama. Po głowie Itachiego na pewno właśnie chodziły identyczne myśli. Oboje przeżyliśmy to samo wspomnienie.

- Wróci do treningów? - wychrypiałem, lecz on nie poruszył się nawet o milimetr.

- Najpierw musi wrócić do życia - odparł stanowczo, nadal trzymając jej dłoń w lekkim uścisku.

Stałem blisko niego, a jednocześnie daleko. Miałem go na wyciągnięcie ręki, ale tylko fizycznie. Psychicznie zawsze znajdował się za daleko, abym mógł go sięgnąć.

Spojrzałem na Shee, z której on nie zdjął wzroku ani razu. Patrząc to na niego, to na nią miałem wrażenie, że tylko jej udało się do niego dotrzeć. Nie wiedziałem, skąd narodziły się we mnie takie myśli, bo zrobiły to same, bez mojej ingerencji. Gdyby jej teraz zabrakło, chyba już nigdy nie odzyskałbym brata, którego już raz straciłem. Za nic nie chciałem przechodził tego ponownie.

- Nie mogłeś zakręcić tego cholernego kranu? - spytał cicho, głaszcząc delikatnie jej dłoń, która wystawała zza kołdry. Zacisnąłem ręce na ramie łóżka, czekając na nadchodzące falami wyrzuty sumienia.

- To był przypadek - odparłem równie cicho. I tak czułem się jak intruz. - Nie tak, jak wypadek rodziców.

- Nie mów o niej, jakby była martwa - warknął, a ja zacisnąłem szczęki, spuszczając wzrok. - Jeszcze nie umarła.

- Jeszcze? - obruszyłem się.

- Wszyscy kiedyś umrą, Sasuke. Powinieneś to wiedzieć.

Te słowa…Były tymi samymi, które powiedział przy śmierci mamy. Nie mogłem uwierzyć, że ten czas nic w nim nie zmienił, że nadal był tak samo obojętny.

- Itachi…

- Nie. - Odwrócił twarz w moją stroną. Zaniemówiłem.

Oczy mojego brata były zaszklone. Nigdy w życiu nie widziałem go w takim stanie. Itachi nigdy nie uzewnętrzniał swoich złych emocji, nigdy.

- Ona umrze. - Wciągnęłem ogromny haust powietrza, w reakcji na jego słowa. - Ale jeszcze nie teraz.

Nienawidziłem siebie. Dopiero teraz zdałem sobie sprawę z tego, że stałem się kimś innym, kim nigdy nie chciałem być, kogo się bałem. Przyciągałem do siebie ludzi, a oni odchodzili ode mnie prędzej czy później jako wraki. Rodzice zginęłi przez mój głupi wypadek na hali, co dało pretekst Madarze; Shee leżała w szpitalu, nadal nie wiedziałem, czy z tego wyjdzie; Sakura… Ją skrzywdziłem niemniej niż wszystkich innych, tak samo Itachiego; jak wszystkich moich najbliższych.

- Nie rób nic głupiego - powiedział Itachi, z powrotem, zwracając sto procent swojej uwagi na Sheeinren.

- Potrzebujesz czegoś? - spytałem cicho. Może był głodny. W końcu wyrwał się z pracy.

- Jej. - Otworzyłem szeroko oczy. - Jej potrzebuję, Sasuke. - Spuścił głowę, dociskając jej bezwładną dłoń go swoich ust.

Cholera.

Zatrzymując w sobie wszystkiego emocje wyszedłem na korytarz, gdzie skierowałem się do automatu, wspierając się znakami na ścianach. Kupiłem jakieś batony i paluszki. Zamówiłem też kawę. Wepchnąłem jedzenie w kieszenie, biorąc kubek w rękę. Wróciłem do sali i w ciszy postawiłem przed bratem wszystko, co kupiłem, niektóre rzeczy wrzucając do szuflady obok.

Podszedłem do niego i położyłem rękę na ramieniu.

- Musisz wrócić do pracy. Ja mam nieokreślony urlop - powiedział, a ja ukryłem swój gniew. Byłem jej to winien.

Tym razem jednak opuściłem pomieszczenie na dobre. Pojawiłem się na korytarzu, zmierzając ku schodom prowadzącym do wyjścia. Szedłem przed siebie ze wzrokiem wbitymw podłogę, dopóki ktoś mnie nie popchnął.

- Co je…

- A kiedyś nic do ciebie nie miałam. - Stała przede mną Rina z wściekłością wymalowaną na twarzy. Kiedy wy wszyscy zrozumiecie, że to był pieprzony wypadek?! Cofam to, co wcześniej powiedziałem. Każdy mógł nie zakręcić tej wody, do cholery!

- Sala numer dziewięć - warknąłem, chcąc oszczędzić sobie kolejnej salwy oskarżeń.

Minęła mnie wściekła, a ja ruszyłem w stronę głównego holu. Dotarłem tam po chwili, decydując się jednak jednak na boczny korytarz, na którym wysiadła część oświetlenia, gdzie usiadłem na wolnym krześle. Siedziałem więc w pół mroku, a moje szczątkowe chęci na zrobienie czegokolwiek opuściły mnie już kompletnie. Podparłem brodę, opierając łokcie o kolana i zamknąłem oczy.

Otaczały mnie przeróżne dźwięki, które były dla mnie jedynym odzwierciedleniem dziejącej się obok nas rzeczywistości. Odgłosy nawoływań pielęgniarek, narzekań pacjentów i poleceń doktorów strasznie mnie męczyły. W miejscu takim jak to, ciągle coś się działo, przez co człowiek nie mógł nawet zebrać myśli do kupy. Nie, żebym mógł je zebrać gdziekolwiek indziej. Szukałem po prostu czynnika, na który mógłbym zwalić winę otaczającej mnie beznadziei, żeby poczuć się lepiej. Wina istniała, czy tego chciałem czy nie. Dobra, nie chciałem, co nie zmieniało faktu jej bytu, który najchętniej wcisnąłbym w ręce komuś innemu.

Monotonię, kiedy nieustannie biłem się z myślami, zastanawiając się kogo wystaczająco nienawidzę, aby oddać mu to co mnie nękało, przerwały czyjeś kroki. Tember nierównych uderzeń o posadzkę zarejestrowałem w mózgu, jako pacjenta, który się zgubił, natrafiając na ślepy zaułek, którym był ten korytarz. Otworzyłem jednak oczy, kiedy dźwięk ustał, jakby zatrzymując się tuż obok mnie. Zmarszczyłem brwi, widząc czarne trampki. Opuściłem dłonie wolno w dół z cichym westchnieniem. Właśnie miałem unieść wzrok, gdy ktoś mnie uprzedził, pochylając się.

Co ona tu robiła? Czego szukała? Kolejnego siarczystego policzka, kopnięcia w tyłek, a może czegoś bardziej subtelnego, jak jeżdżenia po jej psychice, dopóki ta całkowicie się nie zepsuje? Jeśli tak, to dobrze trafiła. “Uchiha Sasuke - wszystko co złe - szybko, łatwo, tanio. Jedyna taka okazja na rynku.

Usiadła na mnie okrakiem, jednym palcem unosząc moją brodę do góry, abym mógł na nią spojrzeć. Spięła włosy w wysokiego kucyka, co wyeksponowało jej delikatne rysy i duże, zielone oczy, które wpatrywały się we mnie intensywnie, lecz ku mojemu zdziwienie nie znalazłem w nich litości, a zrozumienie, czego się w ogóle nie spodziewałem.

Powoli objęła moja szyję, przybliżając się. Wciąż nie spiesząc się, przyciągnęła moją głowę do siebie, przykładając ją do swojej klatki piersiowej. Wciągnąłem jej zapach i trochę zbyt porywczo objąłem w pasie. Ona zamiast krzyknąć i zaprotestować, delikatnie wplotła dłoń w moje włosy. Trzymałem ją tak w ciszy, wyładowując w środku całą frustrację, która szalała tam jak niemożliwa do okiełznania burza.

Nie mogłem przestać czuć się winny, co dotychczas mi się nie zdarzyło. Ciągle miałem przed sobą Itachiego, który przeżywał to wszystko na swój, własny sposób; wściekłą Rinę i… skrzywdzoną Sakure, która zamiast uciec, wróciła.

- Dlaczego? - spytałem, nie mogąc znaleźć odpowiedniego argumentu.

Poruszyła się niespokojnie, lecz nie zeszła na podłogę, a co ważniejsza znów nie zostawiła mnie samego. Aby jeszcze bardziej zniszczyć moją teorię o tym, że ludzie nie potrafili wybaczać, dotknęła lekko mojego policzka, nabierając cicho powietrza.

- Powody nie są ważne.

Odsunąłem się, aby móc spojrzeć na jej twarz, która miała zdradzić mi wszystko, czego nie chciała powiedzieć. Jednak musiałem obyć się bez tej podpowiedzi. Sakura chyba zdecydowała przemówić do mnie jedynie słowami, a nie gestami, czy mimiką. Nigdy nie widziałem jej tak poważnej.

- Jest ich zbyt wiele, żeby wymieniać - dopowiedziała, a ja uniosłem dłoń, kładąc ją na jej policzku. Sakura instynktownie przylgnęła do niej, przymykając oczy, dzięki czemu mogłem upajać się tym widokiem oraz świadomością, że nadal działałem na nią w ten sposób.

- Przepraszam - powiedziałem już drugi raz tego dnia, na co ona uśmiechnęła się smutno, jakby właśnie się w czymś upewniła.

- Częściowo przyjęte - odparła niebezpiecznie blisko moich ust. Jej oddech drażnił moją skórę, a to oddziaływanie, które przyciągało nas do siebie nawzajem, jedynie podsycało gorącą atmosferę.

Sakura skreśliła swoja szanse na wyrwanie mi się w ostatniej chwili, kiedy zagryzła dolną wargę. W tym momencie nie było już dla niej ratunku i miałem wrażenie, że dobrze zdawała sobie z tego sprawę.

Nie zastanawiając się za wiele, wpiłem się w jej usta, a ona sprawiła, że naszych ciał nie dzieliła już żadna odległość. Tęskniłem za nią bardziej, niż mógłbym się spodziewać. Trochę mnie to przerosło, jednak ona wydawała się być niesiona przez te same emocje, odwzajemniając moje pocałunki.

- Kocham cię, draniu - szepnęła z zamkniętymi oczami, lekko odchylając głowę do tyłu, wciąż mając ręce oplecione wokół mojej szyi.

- A nie powinnaś. Będziesz tego żałować - odparłem, a ona uniosła jeden kącik ust ku górze, ponownie spoglądając mi w oczy.

- Już żałuję - mruknęła, opierając swoje czoło o moje. - Nawet nie masz pojęcia, jak bardzo.

- Nie mam - powiedziałem cicho zgodnie z prawdą. - Choć mam wrażenie, że nie potrafiłabyś mnie wykończyć tak, jak robię to sam.

- Nie doceniasz mnie.

- Nie mam zamiaru się o tym przekonywać. - Uśmiechnęła się pod nosem, bawiąc się moimi włosami.

- Przyszłam tylko na chwilę.

- Zostań. - Zacieśniłem uścisk na jej biodrach, na co ta westchnęła, muskając nosem moją twarz.

- On umiera, Sasuke - powiedziała łamiącym się głosem. - On naprawdę umiera.

- Nie chciałaś tego? - Zesztywniała.

- Od kiedy poroniłam, nikomu już nie życzę śmierci. - W jaki sposób wyzbyła się tej zawiści? Jakim cudem całkowicie to z siebie wypleniła? Przecież on zabił..

- Kto o tym wie? - spytałem, bawiąc się jej włosami, chcąc znaleźć sobie jakieś zajęcie.

- Tylko ty. - Dobrze, że zamknęła oczy i nie widziała mojego zdziwienia. - I on.

A on zabierze tę tajemnicę do grobu - przeszło mi przez myśl. Zostałem obarczony tą wiedzą, czy tego chciałem czy nie, i choć dość znacznie mi ciążyła, cieszyłem się, że obdarzono nią właśnie mnie.

- Muszę iść, samolot nie zaczeka, jeśli go o to poproszę. - Pocałowałem ją szybko, po czym wstałem, stawiając ją na nogi. Poprawiła bluzkę, a gdy skończyła wziąłem ja za dłoń, ruszając ku wyjściu.

- Dziękuję - powiedziała, a ja uniosłem pytająco brew.

- To ja powinienem ci podziękować. Ty natomiast uciekać - stwierdziłem, kiedy znaleźliśmy się na holu.

- Już mam tego dość - rzuciła, spuszczając wzrok. - Bez ciebie jest mi jeszcze gorzej, niźli miałbyś być obok. - Uśmiechnąłem się pod nosem, mocniej  ściskając jej dłoń. - Draniu - dokończyła, a ja zmarkotniałem. Miała rację.

Wyszliśmy na dwór, gdzie ku mojemu zdziwieniu padał desz. Niebo płakało, a ona znów odchodziła, znów kiedy spadały na nas z góry ogromy zimnej wody. Widać, że nie tylko ja w środku rozpaczałem.

Stanęliśmy na schodach pod zadaszeniem. Jej chyba ciążyło panujące między nami milczenie, w przeciwieństwie do mnie. Czułem się w nim wygodnie.

- Sasuke. - Puściła moją rękę i spojrzała na parking. - Nie wiem, co będzie jutro.

- Już wiem, że nie dam ci odejść na tak długo, licz się z tym. - Dopiero, gdy wypowiedziałem te słowa zorientowałem się, że brzmiały jak groźba.

- Jeszcze nie wiem, czy mam się cieszyć, czy płakać.

- Raczej cieszyć. - Uśmiechnęła się.

Uniosłem jej podbródek, niespodziewanie całując. Brakowało mi tych momentów, kiedy miałem ją blisko siebie i mogłem się do niej odezwać, bądź… zrobić coś bardziej przyjemnego. Sakura włożyła dłoń pod moją koszulkę, a ja oderwałem się od niej, spoglądając w jej lekko zamglone oczy.

- Idź już, bo jeszcze chwila i naprawdę cię nie puszczę. - Znów zaśmiała się i pocałowała po raz ostatni.

- Do widzenia.

- Do zobaczenia.

Rzuciła się biegiem, w deszczu podążając przed siebie wprost do… czarnego, dobrze mi już znanego motocykla. Kiedy znalazła się obok, Jack podał jej plecak oraz kask.

Spojrzała na mnie po raz ostatni, po czym w pełnym rynsztunku przytuliła się do niego, dając sygnał do odjazdu. On odpalił silnik, również zwracając swój wzrok w moją stronę. Skinął głową na pożegnanie, które definitywnie miało przerwać to, co żywił do Sakury. Szczerze wątpiłem, że będzie w stanie się tego wyzbyć. Obok niej nie dało się przejść obojętnie.

Również skinąłem głową, a on zamknął czarną szybkę kasku. Sakura zdążyła unieść dłoń, lecz szybko musiała położyć ją na talii Jacka, aby nie spaść. Oboje szybko zniknęłi za zakrętem, a ja wyciągnąłem komórkę z kieszeni zakrwawionych jeszcze jeansów.

Zobaczyłem na ekranie dwanaście nieodebranych połączeń i cztery wiadomości. Pięknie.

Otworzyłem je, spoglądając na nadawcę - Naruto. Z ociąganiem wybrałem jego numer, a ten odebrał praktycznie od razu.

- Stary! Kogo zabiłeś w kuchni?! - wydarł się tak, że aż musiałem odsunąć telefon od ucha.

- Nikogo - warknąłem.

- Jakby co - zaczął szeptać - to usunąłem wszystkie ślady zbrodni.

- Co ty do cholery robisz w moim mieszkaniu?

- Mieliśmy się spotkać o osiemnastej, pamiętasz?

- No tak. - Potarłem niespokojnie brwi.

- To jak? Ktoś miał cesarskie cięcie na twoich kafelkach?

- Wyjątkowo nieudany żart - syknąłem, zauważając podjeżdżającą na parking taksówkę.

- Masakra piłą mechaniczną kota sąsiadki?

- Zaraz będę, nie ruszaj się stamtąd.

Zakończyłem połączenie, zrywając się biegiem do taksówki, z której wyszli przed chwilą poprzedni pasażerowie. Wpadłem szybko do środka i podałem kierowcy adres.

Ten ruszył bez wahania, lecz gdy tylko zatrzymaliśmy się na światłach i spojrzał on w lusterko wsteczne, szeroko otworzył oczy, widząc plamy krwi na moim ubraniu.

- Daruj sobie. Szwagierka prawie wykrwawiła mi się na kolanach. - Wzruszył ramionami i już bez dalszych oraz zbędnych ekscesów dojechaliśmy do mojego mieszkania. Zapłaciłem kierowcy, chcąc natychmiast znaleźć się w domu.

Gdy stanąłem przed własnymi drzwiami, otworzyłem je powoli, jakby niepewny, co zastanę w środku. Kiedy pojawiłem się na korytarzu, nie słyszałem żadnych odgłosów na znak, że Naruto tam był. Przeszedłem przez salon i sypialnię, znajdując go dopiero w pokoju z fortepianem. Siedział na fotelu w rogu, wpatrując się w jej portret.

- Wow, wow, wow! Serio kogoś dziabnąłeś! - Podniósł się z fotela i podbiegł do mnie.

- Łapska przy sobie. To krew Shee.

- Rozdziewiczyłeś ją?

- Dno dna, jeśli chodzi o dowcipy, durniu. - Pacnąłem go w łeb. - Nie wyłaź stąd.

- Dobra, dobra - obruszył się.

- A. - Zatrzymałem się. - Odwołaj wszystkie wyścigi.

- Co?!

- To, co słyszałeś - uciąłem, szybko ruszając do łazienki, gdzie wziąłem prysznic.

Po wszystkim w ręczniku na biodrach skierowałem się do sypialni, zakładając po chwili czyste ciuchy. Wyszedłem na korytarz, gdzie już czekał na mnie blondyn.

- Więc? - spytał, zakładając ręce na piersi, domagając się wyjaśnień.

Opowiedziałem mu w skrócie, co się stało, lecz on wbrew pozorom nie wydawał się być zdziwiony. Jedynie przytakiwał na moje słowa, co dało im jeszcze więcej wątpliwości.

- Jesteś idiotą - skwitował z lekką pogardą, a ja doszedłem do wniosku, że nie mógł być gorszy,

- Dałbyś spokój.

- Dałbym, ale masz jeszcze dwie godziny do samolotu do Londynu. Doszedłem do wniosku, że zdążysz mi wyjawić, co cię trapi.

- Tłumacz się, natychmiast.

- Ech - westchnął teatralnie. - Operował ją mój przyjaciel, Kiba. Chłopak siostry Hinaty. Facet ma dobry słuch. - Uśmiechnął się jak głupi do sera, a ja z całej siły powstrzymywałem się, aby go nie uderzyć. Nie powinien tego wiedzieć.

- Czyli? - warknąłem przez zaciśnięte zęby.

- Zamówiłem ci bilet już jakieś pół godziny temu, a tu masz numer tego Jacka. - Podał mi kartkę, a ja spojrzałem na niego, jak na totalnego idiotę. - Tęższy z dwóch policjantów to mój dobry znajomy Chouji.

- Jakich policjantów?

- Ach… Zatrzymali go przypadkiem za przekroczenie szybkości. - Podrapał się po karku. Wspomniał też o różowowłosej piękności, która jechała z nim.

- Rozmawiał przez telefon podczas pościgu? - Wytrzeszczyłem oczy, zdając się na łaskę targającego mną niedowierzania.

- Tak, miałem mu akurat podrzucić żarcie do pracy. - Machnął dłonią. - Poskładałem fakty z pomocą Kiby i voila! - Pokazał rękoma okrąg. - Jedziesz do niej.

- Nie zostawię Itachiego i Sheeiren w takim stanie - zaprzeczyłem.

- Będzie lepiej, jeśli dasz im obojgu odpocząć.

- Od kiedy zacząłeś używać mózgu? - burknąłem.

- Od kiedy mój przyjaciel notorycznie nie wykorzystuje szans na pogodzenie się ze swoją dziewczyną.

- Litości - fuknąłem.

- No jedź do niej! - Klepnął mnie w ramię.

- Oszalałeś. - Zmierzyłem go wzrokiem.

- Z miłości. - Wzniósł oczy. - Bez obrazy, ale nie do ciebie.

- Hmpf - parsknąłem w zastanowieniu.

Przecież to, o czym mówił, było całkowicie niedorzeczne.

- Itachi mi tego nie wybaczy.

- Po pierwsze, od kiedy się tym przejmujesz? - Zaśmiał się. - Po drugie, pogadam z nim.

- Przecież cię nie zna. - Przewróciłem oczami.

- To pozna.

- I dlaczego mówisz o Shee z taką łatwością? - Bacznie mu się przyglądałem, chcąc wyłapać ten niuans, który notorycznie mi uciekał.

- Kiba przed chwilą napisał, że jej stan się poprawia. - Uśmiechnął się szczerze zadowolony. - Dziecko też jest względnie bezpieczne. - Moje serce zabiło szybciej na dźwięk jednego słowa.

- Względnie?

- Ma siedemdziesiąt pięć procent by przeżyć. - Skinął głową zadowolony z ogromu procentów. Ja jednak nadal widziałem brak tych dwudziestu pięciu.

- Gaara powiedział, że zajmie się twoim mieszkaniem.

- Gaara? - Popatrzyłem na niego sceptycznie.

- Znamy się od małego. - Pokazał mi rząd śnieżnobiałych zębów. - Gdy wyjechał straciliśmy z nim kontakt.

- Straciliśmy? - To co mówił, wydawało mi się coraz bardziej absurdalne.

- No tak. - Skinął głową. - Ja i Kankuro.

- Kankuro?! - Zdawałem sobie sprawę z tego, że zadawałem już kolejne pytanie, ale nie mogłem się powstrzymać.

JAK?!

- No ten, co jest teraz z Miku Haruno. - Był zadowolony niczym małe dziecko. Coraz bardziej brakowało mi spójnego elementu tej układanki.

- Czy coś mnie do cholery ominęło? - warknąłem.

- Może to, że nauczycielką, która wprowadziła Sakurę w życie szkoły muzycznej jest siostra Gaary i Kankuro? A jej facetem jest najlepszy przyjaciel Choujiego?

- Kurwa, no nie. - Złapałem się za głowę. - To Gaara ma rodzeństwo?

- Co z ciebie za przyjaciel? - fuknął wielce obudzony. - Naprawdę jesteś cholernym egoistą.

- Jestem, no i?

- To, że nie zauważasz ludzi dookoła - odparł z przekąsem. - Nawet nie wiesz, gdzie pracuję.

Kurde, rzeczywiście.

- Nie, żeby jakoś mnie to obchodziło - mruknąłem, poprawiając pasek od spodni.

- Jestem psychologiem dziecięcym. Kocham dzieci! - Gdyby tylko mógł, to właśnie strzelały z oczu tryliardami serduszek.

- No tak, musicie nadawać na tych samych falach.

- Hej! - Uderzył mnie w ramię. - To nie było miłe!

- Nie miało być - odparłem, patrząc na wyświetlacz komórki. Widniała na nim godzina dziewiętnasta dwadzieścia jeden.

- Ale…

- Moja szwagierka leży w szpitalu z mojej winy, a jej ciąża jest zagrożona.

- Jest aż siedemdzie…

- Cicho! - krzyknąłem, chcąc zebrać myśli. - Moja kobieta nie dawno odjechała z seksownym Anglikiem na motorze, aby pędzić do trzeciego, bo zachciało mu się kurwa zdychać, więc uwierz, że nie interesuje mnie twoja, pieprzona, robota! - Wykrzyczałem zirytowany prosto w jego twarz, jednak ten zamiast wszcząć kłótnię, pokiwał głową.

- To nie chcesz słyszeć o specjalizacji?

- Albo się do cholery zamkniesz, ale zaraz zobaczysz się, jak przyjemnie jest topić się w muszli klozetowej - syknąłem, lecz on tylko odchrząknął.

- Twoja spakowana waliza stoi pod drzwiami. Spakowałem tam wszystko, co uważałem za sensowne. Razem z mp3, gdzie zgrałem swoje ulubione kawałki. Spodobają ci się. - Puścił do mnie oczko, a ja popatrzyłem na niego wątpliwie.

- Na pewno nie jesteś kobietą?

- Hinata jest zbyt piękna, abym nie był facetem. - Wyszczerzył się, a ja zdzieliłem go po głowie.

- Moment. - Zmarszczyłem brwi w gniewie, który zaczął we mnie narastać. - Jakim przeklętym cudem, twój kolega i policjant wiedzieli, kim jest Sakura?

- Niedawno cały Internet o tym huczał - odpowiedział wymijająco, ale nie uwierzyłem mu nic, a nic.

- Naruto…

- Dobra, dobra! - Uniósł ręce w obronnym geście. - Trochę poopowiadałem o tobie znajomym.

- To znaczy? - Zmrużyłem oczy, a on skulił się.

- Chciałem podzielić się z kimś twoim szczęściem…

- Chyba udręką - prychnąłem. - Ale okej, wybaczam. - Jego twarz od razu rozjaśnił uśmiech. - Chwila. - Coś jednak przeszło mi przez myśl. - Ile wiesz z tego, o czym rozmawiałem z Sakurą w szpitalu?

- Niewiele…

- Uzumaki, do cholery.

- Nic nikomu nie powiem, obiecuję! - Już chciał odstawić kolejną szopkę, lecz dostał smsa. - To ten czas, zbieraj się.

Poszedł szybko do sypialni, skąd wytargał czarną, podręczną walizkę.

- Na dole czeka na ciebie niespodzianka.

- Co? - Ubrałem buty.

- Wiesz, że Kiba zanim dostał upragnione praktyki w szpitalu, to był kierowcą? Woził Sakurę, Miku, Daishi i Aryę.

- To te jej koleżanki, tak?

- Tak - odparł, gasząc światła. - I uprzedzając twoje kolejne pytanie. - Wypchnął mnie na korytarz, zamykając drzwi MOJEGO mieszkania, MOIMI kluczami. Co za bezsens. - Żadne z was nie widziało Kiby. Został na sali. - Uśmiechnął się cwaniacko w czasie, kiedy ja kipiałem ze złości.

- Myślałem, że cię nienawidzę, ale teraz jestem tego pewien - fuknąłem, wchodząc do windy.

- Och, te urazy - westchnął, kiedy ruszyliśmy w dół. - To nie koniec niespodzianek.

Zapadło pomiędzy nami krótkie milczenie, gdy słyszeliśmy jedynie własne oddechy. Znając jego upodobania, mogło być to coś totalnie powalonego.

- To znaczy?

- Wsiadaj. - Wskazał na taxi, gdy znaleźliśmy się na dworze. Sam podszedł do bagażnika, chowając tam moją walizkę. - Masz. - Spojrzałem zdeprymowany na bilet samolotowy i mój paszport.

- A Itachi? - spytałem, ale on zbył mnie z uśmiechem.

- Coś wymyślę. - Puścił mi oczko, otwierając drzwi. - Szerokiej drogi! - Wepchnął mnie do środka, a ciemny samochód ruszył .

- Co je…

- Hej, braciszku. - Spojrzałem na kobietę siedzącą obok, która rzeczywiście okazała się być moją siostrą. Nim się spostrzegłem wymierzyła mi policzek. - To za Sheeiren. - Drugi. - To za Sakurę.

- Skąd to wszystko wiesz? - warknąłem, z całych sił walcząc, aby nie dotknąć twarzy.

Czy większość znanych mi kobiet musiała mieć taki temperament? Żeby nie było, zgadzałem się na to tylko dlatego, że zasłużyłem, choć i tak wydawało mi się, że obie z Riną przesadziły.

- Twój kolega to niezła papla. - Podała mi coś ze swoich kolan. - Masz. - Wcisnęła mi to w ręce, a popatrzyłem na nią wyczekująco. - Ciepłe żarcie.

- O - wyrwało mi się. Otworzyłem pudełko, od razu zaczynając pochłaniać kurczaka z sosem i ryżem. - Musisz pogadać z Madarą.

- Niby czemu? - sarknęła, przypatrując mi się kątek oka.

- Ja wyjeżdżam, kiedy wrócę nie mam pojęcia. Itachi nie opuści Shee, dopóki nie wyzdrowieje - powiedziałem pewnie, a jej oczy zabłysły niebezpiecznie.

- Madara jest bliski odsiadki za kratkami, a nie słuchania mojego jęczenia. - Machnęła dłonią. - Na pewno mówił, że wynajął prawników.

- Coś wspomniał.

To żarcie było przepyszne.

- W końcu znaleźli jakieś dowody. - Uśmiechnęła się chytrze.

- To fatalnie - odparłem z pełną buzią.

- Co?!

- Nie ma kto zająć się firmą.

- Ja to zrobię.

- Nie masz o tym pojęcia.

- No dobra - odpuściła. - Rano dzwoniliśmy do Paina, czy cię nie zastąpi, dopóki nie wrócisz. Zgodził się.

- Szukaliście za mnie zastępstwa? - syknąłem.

- Dość dobitnie dałeś nam do zrozumienia, że zlałeś nas po całości, więc przyleci też Hidan. Oboje mają dobrych zastępców na miejscu.

- Nie wpuszczę tego zboczeńca na mój stołek…

- Dobra, to był żart. - Uśmiechnęła się krzywo. - To będzie Sasori ze swoją dziewczyną.

- Dziewczyną?

- Narima Hateke, czy jakoś tak.

- Namira Hatake, geniuszu.

- Nieważne - fuknęła. - Zjadłeś już?

- A bo co? - Spojrzałem na resztki kurczaka w plastikowym opakowaniu.

- Nic, orientuję się, czy się nie zadławiłeś.

- Bardzo śmieszne.

- Myślisz, że co tam zastaniesz? - spytała, wpatrując się w okno.

- Stado hasających jednorożców. - Spojrzała na mnie jak na idiotę, a ja odparłem po chwili. - Śmierci, dużo śmierci.

- Czasami mam wrażenie, że ona wcale nie jest taka zła, jaką się wydaje - szepnęła, wbijając wzrok w swoje splecione palce.

- To znaczy?

- Nie sądzisz, że rodzicom jest lepiej po drugiej stronie?

- A skąd to pytanie?

- Po prostu. - Odłożyłem pudełko na siedzenie obok, myśląc nad sposobną odpowiedzią.

- Nie wiem. Może być albo lepiej, albo gorzej.

- A co, jeśli jest gorzej?

- To nic na to nie poradzisz – mruknąłem, zdając sobie z tego sprawę -  że nie jestem w stanie uchronić wszystkich przed śmiercią.

 ***

Soł, soł, soł. 

Destrukcja: tak, czy nie? :> 

1. Dziękuję Neko-chan, która przepisała całą XVIII, a uwierzcie, że momentami było ciężko xd

2. Moja częstotliwość siedzenia przy komputerze drastycznie zmalała przez ostatni tydzień i coś czuję, że przez kolejny wcale się nie poprawi. Nauka i treningi tak bardzo [*]

3. Zapadła decyzja w sprawie kolejnego opowiadania. Będzie to całkowicie moja historia, a jej akcja będzie dziać się w... Polsce! Wiem, że zaraz polecą komentarze typu: Polska jest nudna, nic się tam nie dzieje, nazwy i imiona brzmią sztywno - no cóż. Mówcie co chcecie ;] Ja po książkach Katarzyny Bereniki Miszczuk - "Ja diablica" etc. - pokochałam nasz kraj jako miejsce akcji, więc czytelnicy będą musieli to przeżyć. 

To psychiczny, psychologiczny romans/thriller o wdzięcznej nazwie:

Ninth Crime  - “Jeśli wieczność istnieje, śmierć jest tylko żartem".

. Blog oficjalnie zacznie istnieć razem z epilogiem Karuzeli. 

4. Dziękuję za komentarze pod rozdziałami, które dają mi ogromnego kopa. Jak głupia czekam na powiadomienia, wyskakujące na ekranie telefonu wraz z nadejściem nowego maila. Nawet nie macie pojęcia, jak się wkurzam, gdy okazuje się, że pisze do mnie dla przykładu facebook, a nie informacja o kolejnym komentarzu xd To bardzo frustrujące, czasami XD

5. Razem z Akemii, Miku, Chusteczką Aha i Riną Imai będziemy w sobotę w Krakowie. Nasze spotkanie w końcu się ziści i jeśli ktoś chciałby wpaść, proszę śmiało pisać. Chętnie zawieramy nowe znajomości :D

Pozdrawiam was serdecznie i życzę miłego weekendu! <3