XIII

Sakura

"Nigdy nie chciało mu się wierzyć, że można to zobaczyć, ale oto właśnie na jego oczach pękało ludzkie serce. Widok ten przypominał wyburzanie wieżowca, który zapadał się w siebie, piętro po piętrze, aż nie pozostało nic, tylko wspomnienie zawisłe w powietrzu."

Jodi Picoult 

- I to ja jestem dziwkarzem?

Zesztywniałam, poznając jego głos. Teraz był trochę zachrypły, jakby właściciel się nim posługujący miał zdarte gardło. Od krzyku, może wrzasku? Przypominał mi jednak też trochę rzężący głos ojca, który w czasach mojego dzieciństwa mocno nadużywał alkoholu, a potem darł się na naszą trójkę, grożąc irracjonalnymi słowami, których na szczęście nigdy nie spełnił. Dałyśmy mu szansę, którą on wykorzystał, stając się najlepszym tatą, jakiego mogłam sobie wymarzyć. Jednak teraz nie czułam się na siłach, aby dać komukolwiek nowy start.

Jemu szczególnie.

- Odpowiedz mi.

Deszcz nie przestawał padać, a ostatnie co chciałam teraz zrobić, to spełnienie jego prośby. Chwila, prośby? Czy on w ogóle był w stanie poprosić? Potrafił tylko rozkazywać… i kłamać.

- Nic dla ciebie nie zrobię - szepnęłam, lecz jego uścisk nie zelżał. Bałam się. Bardzo się bałam, bo widziałam, co Sasuke potrafił zrobić, gdy coś mu się nie spodobało. Ryan zasłużył na ten prawy sierpowy, jednak mina Uchihy, emanujące od niego emocje przeraziły mnie do żywego, otwierając stare rany, które uchyliły ciężkie wrota nękających mnie kiedyś lęków. Żyłam tak z dnia na dzień dając się poniewierać, czego sama nie mogłam do końca zrozumieć, lecz nie popchnęło mnie to niestety do zmiany zachowania. Czy byłam na to za słaba?

- Jest inaczej, niż na to wygląda. - Bardziej nachylił się nad moim uchem, wypowiadając te żałosne słowa wprost do niego. Towarzyszył mi dość czarny humor. Cholernie bolało mnie to, co zrobił i nie mogłam mu tego od tak odpuścić. Byłoby to sprzeczne z tym, co sobie postanowiłam oraz z tym, co czuję. Kochałam tego drania, lecz era tak wielkiego poświęcenia wobec drugiego człowieka skończyła się, a ja już nigdy do niej nie powrócę, bo znów zatraciłabym siebie, o którą tak długo walczyłam.

- Naprawdę mnie to nie interesuje - powiedziałam twardo, lecz z bolącym sercem. Łzy zmieszane z nadal padającym deszczem płynęły po moich policzkach, paląc skórę; przypominając, że to kolejna oznaka słabości.

- Łatwiej było mi cię okłamać, niż skrzywdzić niechcianą prawdą.

- Skrzywdzić? - parsknęłam, uśmiechając się przez łzy. Łzy bezsilności. - Przeszło ci w ogóle to słowo przez myśl, czy to taki szybki tekst na poczekaniu, który wymyśliłeś jadąc tu? - W sumie dobrze, że stałam do niego tyłem. Chyba nie dałabym rady spojrzeć mu się w oczy, bo mogłabym polec.

- Nie osądzaj mnie.

- A co mi innego pozostało, co?! - krzyknęłam, zaciskając dłonie na jego ramieniu, które przyciskały mnie do jego torsu. Nie odpowiedział, a ja pohamowałam natłok emocji. Zamknęłam oczy, biorąc głęboki oddech. - Od kiedy tylko mnie poznałeś, wiedziałeś, że tak się to skończy. Dążyłeś tylko do jednego.

- Ja też tego nie chciałem. - W jego tonie nie słyszałam nawet krzty winy. Był pewny swego, ewidentnie się bronił. Sądził, że miał usprawiedliwienie, a ja musiałam mu teraz pokazać, jak bardzo się mylił.

- Masz takie samo usprawiedliwienie jak gwałciciel, który wykorzystał jakąś kobietę. On nie chciał, ale przegrał z ochotą i musiał.

- Nie porównuj mnie do kogoś takiego - warknął, napinając mięśnie, jednak ja nie zamierzałam przestać.

- Jak mam tego nie robić, jeśli chodziło ci tylko o jedno?! Zmyliłeś mnie, mówiąc, że nie stawiasz pieniędzy ponad ludźmi. Przeliczyłam się.

- Najpierw mnie wysłuchaj, potem będziesz na mnie krzyczeć. - I ten chłodny ton.

Na co ja liczyłam. Na co? Ze wszystkich moich marzeń została tylko jakaś dziecięca zabawa w miłość, karuzela szans na wyswobodzenie się z urojonych uczuć. Teraz był właśnie ten czas, aby wyrwać się z jego siatki utkanej z pozorów, która ostatnio dodała mojemu życiu kolorów. Teraz.

- Przez cały ten czas mnie okłamywałeś. Wiesz, jak to cholernie boli, Sasuke? - Nie byłam specjalistką od kłótni. Często stawiałam na swoim, ale polegałam na innych umiejętnościach, dzięki którym urągałam się od sprzeczek. Mimo tego, teraz chciałam wykrzyczeć mu wszystko w twarz, żeby poczuł się tak zeszmacony, jak ja.

- Nie…

- Teraz ja mówię. - Przełknęłam łzy, siłą i na oślep odsuwając jego rękę. Odwróciłam się do niego przodem, chcąc zmierzyć się również z własną sobą. - Tak dużo ci o sobie powiedziałam, tak dużo… - Zaczęłam bawić się palcami, aby dostatecznie się skupić i skompresować myśli do minimum.

- Jesteś jedyną osobą, której kiedykolwiek się zwierzyłem. - Nie podnoś wzroku, Sakura, nie podnoś!

- Na co, na co mi to mówisz? - szeptałam cicho, kręcąc głową. - Jeśli i tak wszystko już straciłeś?

- Nadal cię kocham, a nie stracę tego bez względu na to, co powiesz.

To zabolało. To naprawdę zabolało, a moja niepewność w stosunku do tych słów jeszcze bardziej.

- Nawet może będę miała na nią dowody - zironizowałam, dotykając brzucha, lecz mój łamiący się głos całkowicie zepsuł kpiący efekt. - Wiedziałam, że za szybko złapałam szczęście za nogi, bo przez chwilę udało mi się zapomnieć, że jak nic innego lubi ode mnie uciekać. - Zaśmiałam się smutno. Pociągnęłam nosem, przepełniona uczuciem pustki, która wyzierała ze mnie ostatki siebie.

- To tak nie działa, że mimo popełnionego przeze mnie błędu przestanę czuć, Sakura. - Uniósł moją twarz ku górze, lecz ja zacisnęłam powieki, obracając twarz na bok. Od kiedy jest taki wylewny? - Zasługuję na to, aby się wytłumaczyć - zbliżywszy się szepnął, smagając moje wargi ciepłym oddechem pachnącym alkoholem. A jednak.

- A ja zasłużyłam na to, aby grać wobec mnie fair?

- Tak.

- Więc czym zawiniłam, że do tego nie doszło?

Poczułam dotyk jego palców na swoich ustach, które mimowolnie rozchyliły się. Nie miałam wpływu na to, jak reagowało na niego moje ciało. Byłam w tej kwestii bezbronna, co on bezwzględnie wykorzystał, wiedząc, że nie potrafiłam go szybko znienawidzić. Jednak musiałam z tym walczyć.

- Zostaw - mruknęłam, a duża kropla rozbiła się głośno o mój nos. Deszcz przybrał na sile, jakby szedł w parze z moimi emocjami, które znów wskoczyły na wyższy poziom, gdy ciepłe, tak różne od zimnego otoczenia, wargi Sasuke dotknęły moich. Zadrżałam, nie orientując się, kiedy jego ramiona oplotły mnie w talii, zakleszczając w znajomym uścisku.

- Zostaw - powtórzyłam ciszej, kręcąc głową.

- Nie pozwolę ci odejść przez moją głupotę. - Zauroczyły mnie te słowa. Naprawdę w tej chwili należałam całkowicie do niego, nie chcąc tracić jego tego dotyku nawet na chwilę.

Przeszły mnie dreszcze, otrzeźwiając.

- Ale ja pozwolę ci mnie puścić - powiedziałam cicho, a on zetknął nasze nosy, przez co odruchowo uniosłam wzrok, tonąc. Nie w silnym i chłodnym deszczu, ale w czarnej, bezdennej otchłani, w której widziałam zdecydowanie więcej sprzeczności, niż początkowo się spodziewałam.

- Nie pozwolę.

- Kiedy musisz. - Dotknęłam drżącą dłonią jego policzka, czując, że na najbliższy czas robię to po raz ostatni.

- Ja nic nie muszę. - Uniosłam kącik ust do góry, czując jak ostatnie mury mojej bezsilności padają, a wzrastają te nowe, pełne siły; gotowe, aby odejść.

- A ja tak. - Zabrałam rękę, a on spojrzał na mnie niepewnie, marszcząc brwi. Odsunęłam jego ramiona i stanęłam przed nim, czując się naga bez niego obok, obejmującego mnie w tym deszczu. Wiatr nagle zaczął przeszkadzać mi bardziej niż przedtem, a deszcz wydawał się mocniej bębnić o moje ciało.

- Nie rób czegoś, czego będziesz kiedyś żałować. - Wyciągnął przed siebie dłoń, do której tak niewiele mi brakowało. Wystarczył mały gest z mojej strony, abym znów poczuła jego ciepło i targającą nami obojgiem tęsknotę, ale ja już zdecydowałam.

- Nie żałuję tego, że cię spotkałam. Nawet tego, że cię pokochałam. - Patrzyłam jak kropla wędruje po mojej dłoni oraz to, jak kolejna spadająca łączy się z nią, aby pokonać razem drogę prowadzącą na dno - nawierzchnię ulicy. - Tylko tego, że tak się to skończyło.

Ukucnęłam, ignorując jego rękę, aby podnieść kluczyki. No, Sakura. Czas się zbierać.

Staliśmy w ciszy. Sasuke włożył ręce do kieszeni. Miał spuszczoną głowę, a spojrzeniem maltretował asfalt. Właśnie teraz kończyła się moja wielka, angielska przygoda. Szkoda tylko, że z ta…

- Uchiha! - Odwrócił się, po czym zatoczył się, łapiąc za szczękę. Natychmiast otworzyłam szerzej oczy, widząc Jacka, który bez zbędnych skrupułów przyłożył Sasuke w twarz. Zasłoniłam usta dłońmi, nie wiedząc, jak zareagować.

- Co jest? - warknął poszkodowany, na co blondyn popatrzył na mnie kontrolnie.

- Pamiętaj, że mi pozwoliłaś.

- Jak ja cię zaraz… - syknął Sasuke, wymierzając cios.

- Przestań!

Jak bardzo się zdziwiłam, kiedy jego pięść zatrzymała się w powietrzu?

Rzuciłam Jackowi kluczyki, które chłopak złapał w locie.

- Od początku cię nie lubiłem - warknął Sasuke, na co Jack podszedł do motoru, odpalając go.

- Sasuke, wracam do Tokio - powiedziałam, a jego uwaga znów skoncentrowała się na mojej osobie. - Nie chcę się z tobą kontaktować. - Spojrzałam w swoje buty, nie mogąc złamać swojego postanowienia. Tak będzie lepiej, na pewno.

- Chyba z nim nie odjedziesz. - Jego zacięty wyraz twarzy, rozcięta warga i kaptur naciągnięty na głowę nadały mu złowieszczego wyglądu, jednakże ja już podjęłam decyzję.

- To właśnie zrobię. - Odwróciłam się i podeszłam do Jacka, który dał mi kask. Założyłam go i spojrzałam przez ramię. - Pięknie rysujesz, nie zmarnuj tego.

Usłyszałam dźwięk odpalanego silnika, kiedy usiadłam na motor. Objęłam chłopaka w pasie, a on począł wycofywać. Kątem oka widziałam Sasuke, który stał obok nas z rozłożonymi rękoma, całkowicie bezradny.

- Przepraszam! - Wyrzucił je do góry, przekrzykując ryk maszyny oraz głośny deszcz. Mocniej objęłam Jacka, zaciskając oczy. - Za to, że nie mam nic lepszego do powiedzenia i...

- Jedź, jedź! - krzyknęłam, a motor ruszył przed siebie, zostawiając Sasuke daleko w tyle.

***

Nie pojechałam do Momo i Lisy. Nie odwiedziłam muzeum. Niegodnie pożegnałam się z Jackiem i za to było mi najbardziej wstyd. Zawdzięczałam temu chłopakowi więcej niż mogłoby się wydawać, lecz nie było mnie stać na to, aby należycie mu podziękować. Wyrzuty sumienia notorycznie przeszkadzały mi w spokojnym locie do domu, ciągle powtarzając w myślach ten moment.

- Jeszcze raz dziękuję ci za wszystko. Naprawdę ciężko jest mi co…

- Daj sobie spokój. - Uśmiechnął się smutno, pstrykając mnie w nos.

Był idealny: czuły, przystojny, romantyczny. Nie brakowało mu opiekuńczości, cierpliwości i zrozumienia. Dlaczego nadal nie znalazł sobie kobiety, która potrafiłaby być dla niego kimś więcej?

Uniosłam na niego wzrok, mając jedynie kilka minut.

- Wiesz… - Wbił spojrzenie w swoje buty, a ja lekko skrzywiłam głowę, chcąc dosięgnąć jego oczu. - Rok temu moja dziewczyna zginęła w wypadku. - Przełknął ślinę, a moja ciekawość natychmiast osiągnęła zerowy poziom. - Jesteś do niej bardzo podobna i to nie tylko z wyglądu.

Staliśmy blisko ściany w dość zatłoczonym korytarzu. Ludzie nieustannie nas mijali, jednak byłam w stanie dostrzec jedynie jego i coś, przez co moje sumienie ucierpiało jeszcze bardziej. Ja dobrze znam to uczucie oraz posiadam świadomość, że wyrządzam mu teraz chyba największą możliwą krzywdę.

Dla mnie tak naprawdę Ryan też umarł. Nagle zniknął z mojego życia, a ten stan spokojnie można porównać do śmierci. A potem pojawił się Sasuke i wszystko nagle nabrało barw. Miałam wrażenie, że zgarnęłam dla siebie osobisty kawałek nieba, aby w ciągu krótkiej chwili stracić go bezpowrotnie. Właśnie robiłam Jackowi to, co Sasuke mi. Powiedziałam swoiste “nie”.

- Mogę coś zrobić? - spytał cicho, nadal nie patrząc mi się w oczy. - Proszę.

Kiwnęłam twierdząco głową, a on delikatnie uniósł mój podbródek, składając na ustach czuły pocałunek. Nie miałam mu tego za złe. W pewnym sensie oboje tego potrzebowaliśmy. To osoba, której na pewno nie zapomnę, a wręcz przeciwnie - mam zamiar utrzymywać kontakt, bo to nie mogło się tak skończyć. Oboje na to nie zasłużyliśmy.

Przez chwilę spoglądaliśmy na siebie, chcąc zapamiętać każdy detal. Słowa stały się zbędne do czasu, gdy nie zabrzmiał komunikat o odprawie.

- Nie zmieniłeś numeru telefonu? - spytałam, chcąc wywołać na jego twarzy uśmiech, co na szczęście mi się udało.

- Po co? żebyś nie mogła się potem dodzwonić? - Zaśmiałam się cicho i dotknęłam prawą dłonią jego policzka.

- Dziękuję za wszystko. - Ucałowałam go szybko w drugi, poprawiając torebkę na ramieniu. - Na pewno się odezwę.

- Mam nadzieję. - Spojrzałam na niego po raz ostatni, po czym bez odwracania się za siebie odeszłam.

Siedziałam przy oknie. Większość ludzi dookoła spała, do czego ja nie mogłam się zmusić. Nagminnie walczyłam z obrazem przedstawiającym bawiącego się Sasuke z małym chłopcem w drodze do Londynu. Nie dawało mi to spokoju, a nawet upominająca nas ekscentryczna staruszka nie chciała się odczepić. Ile razy próbowałam zmienić tok myślenia, plan ten spalał na panewce.

Ciemność ogarniała mnie z każdej strony, pomijając słabe światła w przejściu między fotelami. Otulała mnie, nie dając jednak ani krzty ciepła. Koc przyniesiony przez stewardessę również słabo spełniał swe zadanie, gdyż trzęsłam się niemiłosiernie. Moje ubrania nadal były mokre, a nawet gorąca herbata mi nie pomogła. Nie chciałam przyznać, że brakowało mi ciepła drugiej osoby, bo znaczyłoby to, że się poddałam, a to nie mogło się stać.

W końcu jednak usnęłam. Obudziłam się dopiero podczas lądowania, gdy przez okna wpadały już promienie słońca. Samolot wylądował, a ludzie zaczęli się przepychać, jakby każdy z nich miał do granic napchany pęcherz i w pobliżu była tylko jedna toaleta. Wyszłam na pas startowy, kierując się na lotnisko, gdzie czekała na mnie Miku. Przed odlotem napisałam do niej sms’a, że wracam do domu i potrzebuję transportu. Jak zwykle niezawodna czekała na mnie, jako jedna z pierwszych.

Nie chcąc patrzeć jej w oczy, wyłoniłam się z tłumu dopiero, gdy byłam już naprawdę blisko.  Marzyłam, aby ominąć ten krępujący moment, gdy widzi się osobę, do której się idzie, lecz nie wie się, co zrobić ze swoim spojrzeniem, bo i tak zawsze wyjdzie niezręcznie.

Miku zaniemówiła na mój widok, ale nie dziwiłam jej się ani trochę. Wyglądałam koszmarnie, bez dwóch zdań. Moje włosy sprawiały wrażenie, jakby ich właścicielkę właśnie siłą wyniesiono z pralki. Ubrania miałam pogniecione, makijaż rozmazany i z pewnością humor odbity na twarzy.

- Pogadamy w domu - powiedziałam, wymijając ją.

W ciszy skinęła głową, ruszając za mną. Przeprawiłyśmy się przez multum ludzi zapychających lotnisko, pojawiając się na parkingu. Nadal nie odzywając się do siebie zajechałyśmy do domu, a ja bez słowa ruszyłam do swojego pokoju. Arya i Daishi czekały na mnie w progu, jednak spuszczając głowę przedarłam się do miejsca, w którym miałam nadzieję odreagować. Właśnie, nadzieję.

- Nie damy ci się tam zamknąć. - Arya stanęła w drzwiach z rękoma na piersi, kręcąc przecząco głową.

- O czym ty mówisz? - mruknęłam, chcąc ją ominąć.

- Cokolwiek stało się w Londynie, nie będziesz nam fundować powtórki z rozrywki. - Do rozmowy włączyła się Daishi, a ja uniosłam na nie pretensjonalny wzrok.

- Zrobię to, co będę chciała - warknęłam, chcąc przepchnąć blondynkę.

- Nie, nie, nie. Teraz nasza kolej.  - Miku złapała mnie za rękę i pociągnęła do swojej sypialni. Dziewczyny poszły za nami, a po chwili wszystkie znalazłyśmy się pokoju mojej siostry.

- Siadaj. - Arya wskazała wielkie poduchy, które mogły funkcjonować również jako fotele.

- Nie chcę, dajcie mi spokój. - Zaprzeczyłam dłońmi, jednak Daishi zamknęła za moimi plecami drzwi.

- Mamy chipsy, czekoladę i dużo, dużo, dużo wina. - Miku uniosła dwie butelki do góry, stopą wskazując na kolejne kilka leżących na podłodze. Nie chciałam pić.

- Jest koło trzynastej, to nie czas na picie - mruknęłam, wbijając wzrok w podłogę.

- Pamiętaj. - Dasihi złapała mnie za kołnierz, każąc spojrzeć mi w górę. - Na picie zawsze jest czas. - Po tych słowach podeszła do okien, zasłoniła żaluzje oraz naciągnęła ciężkie, ciemne zasłony, przez co w pokoju zapanowały ciemności. Miku zapaliła świeczkę, a ja dopiero teraz zorientowałam się, że przygotowały to wszystko wcześniej.

Poduchy zostały ułożone po rogach kwadratu. W środku stały kieliszki, czipsy i kilka czekolad. Spasowałam, siadając. Nie miałam jednak zamiaru nic im mówić.

- Kogo mamy wykastrować? - Daishi z miną doświadczonej pani psycholog z kilkunastoletnim stażem, wpatrywała się we mnie, podpierając brodę ręką opartą o kolano. Jedna z jej brwi drgała niebezpiecznie, chcąc zmusić mnie do odpowiedzi. Na szczęście moja bariera była silna, nie pozwalając jej się przebić.

Wykastrować, hm. Nie, to nie to. Nie chciałam, żeby Sasuke to spotkało, choć Ryana mogłoby.

- Chyba mamy poważny problem. - Miku przesadnie wzruszyła ramionami, śmiesznie intonując zdanie. Dobrze wiedziałam, że chciały wyciągnąć ze mnie informacje, lecz siedziałam cicho, jak mysz pod miotłą.

- Wino nie pomoże? - Arya zrobiła naburmuszoną minę, mrużąc oczy w geście zastanowienia.

- Naprawdę nie potrzebuję żadnej z waszych terapii, serio - mruknęłam, bawiąc się wystającą z czarnej poduchy nitką.

- No jak nie, jak tak?! - wybuchła Daishi, a ja zmarszczyłam zirytowana brwi. - Znikasz, nie odzywasz się, po czym wracasz jak wrak. Jak dla mnie to jest tu definitywnie coś nie tak! - fuknęła, a ja uśmiechnęłam się smutno, ciesząc się, że chociaż jej w takiej chwili nie zabrakło temperamentu.

- I masz stuprocentową rację, ale uwierz, że to nie czas na rozmowy głębokiej treści. - Wypiłam jednym duszkiem cały kieliszek, który wcześniej nalała mi Miku.

- To przez tego faceta, nie? - Arya wpatrywała się w sufit, a ja zaśmiałam się krótko.

- Nawet trzech - skwitowałam, czując, że w ciągu ostatniego tygodnia zrobiłam z siebie całkowitą idiotkę. Tak, Sakura. Jakbyś była harcerką, miałabyś wszystkie możliwe najgłupsze odznaczenia, jak na przykład: wzorowy naiwniak.

- A do mnie miałaś pretensje, jak leciałam na dwa fronty! - Oburzyła się Miku, a ja znów roześmiałam się.

One nie rozumiały.

One nic nie rozumiały.

- A ja ci powiem, że leciałam tylko na jeden i to ten jeden mnie… przechytrzył. - Patrzyłam na nie przez chwilę w milczeniu, po czym wybuchnęłam śmiechem. - W sumie nie wiecie jak to jest przegrać walkę o czyjeś względy z ogromną korporacją. Nie polecam! - Upiłam łyk z nowo napełnionego kieliszka. - Albo byłyście kiedyś sprzedane? Ja tak i…? Nie polecam! - Zaśmiałam się, znów pijąc. - Ewentualnie… - zamyśliłam się, wpatrując w płomień świecy. - Czułyście się jak totalne szmaty? Ja tak i…? - Popatrzyłam na nie jednoznacznie.

- Nie polecam - odpowiedziały chórem, a ja odrzuciłam głowę do tyłu.

- No i widzicie? Można? Można.

- A teraz rozwiń te swe jakże drastyczne przeżycia. - Daishi patrzyła na mnie spod zmrużonych powiek, wypalając we mnie dziurę swoim kalkulującym spojrzeniem, na co prychnęłam lekko.

- Wyciągajcie wnioski dziewczęta. - Machnęłam ręką. - Zdarzenia przyczynowo skutkowe.

- Zdradził cię?

- No, z hajsem.

- Ooo, to grubo. - Podsumowała Arya, której oczka świeciły się już jak przyszłam, a teraz po jednej lampce podróżowały po całym pokoju zagubione, nie wiedząc gdzie się ulokować, na czym skupić.  - Z hajseeem, grubym hajseeem. - Czknęła, a ja otworzyłam paczkę pikantnych czipsów.

- Dajmy sobie spokój na dziś, okej? - mruknęłam. - W samolocie miałam mnóstwo czasu na przemyślenia o tym, jak szybko dałam się wkręcić…

- Zakochałaś się? - spytała całkowicie poważnie Miku, co doprowadziło mnie do śmiechu.

- Tak, no i co? - Napiłam się, mierzwiąc sobie włosy.

- Ale nie w Sasuke, tak? - Spojrzałam na nią jak na kompletną idiotkę.

- No a w kim?

- Jak to… - Zaczęła bawić się palcami. - Chyba nas okłamujesz.

- Niby po co? - Oburzyłam się.

- Bo na “The bosses of money” dodano zdjęcia, jak stoisz koło motoru z jakimś blondynem, a Uchiha definitywnie jest brunetem! - Wytknęła mi, a ja właśnie się dowiedziałam, jakim cudem Sasuke nas znalazł. Parszywe hieny, pieprzeni reporterzy!

- Sława mnie wyprzedziła, hehe - zaśmiałam się żałośnie, jeżdżąc palcem po granicy kieliszka. - Nie oceniajcie Jacka po pozorach. - Zamilkłam na chwilę, odtwarzając jego twarz. - To jeden z najlepszych ludzi jakich poznałam.

- A może właśnie przez “pana idealnego” Uchiha cię nie wybrał? - To zabolało. Daishi zawsze potrafiła chlapnąć coś w najmniej odpowiednim momencie, który… właśnie nastał. Czy to, że wymieniłam z nim kilka sms’ów i może jakimś cudem Sasuke dowiedział się o krótkim spotkaniu w galerii mogło wpłynąć na jego decyzję?

Pokręciłam szybko głową. Haruno, pamiętaj. To ty jesteś tu poszkodowana.

- Szczerze wątpię - rzuciłam w końcu, na co Miku westchnęła głęboko.

- Ale przecież, kiedy rozmawiałyśmy przez telefon, wszystko było w porządku.

- Wtedy jeszcze nie wiedziałam, że Ryan tak naprawdę nazywa się Brad, a ja byłam tylko krótką przygodą, a mój los z nim związany był zaplanowany od początku. Dodam, że mój “ukochany” nie zginął, ani nie zaginął. Po prostu zmienił sobie… obiekt “uczuć” - zironizowałam, kończąc kolejną lampkę.

W pokoju nastała cisza. Najwięcej o Wesleyu wiedziała moja siostra, jednak nie wierzę, że zachowała wszystko dla siebie tak, jak ją o to prosiłam. Mimo szczerych chęci i tak by jej nie wyszło, więc z pewnością dziewczyny wiedziały więcej, niż mogłabym podejrzewać. Widziałam to po ich minach. Gdyby były czegoś niepewne, zaraz posypałaby się lawina pytań, która… nie nadeszła.

- Ewentualnie jest jeszcze fakt, że się spotkaliśmy, a Uchiha gustownie i z taktem przyłożył mu prosto w przystojny… ryj. - Chciałam zmieszać kogoś z błotem tu i teraz. Wyrzuty sumienia może przyjdą, może nie, jednak ta ochota jedynie rosła. - Oraz, że najnowsza zdobycz Ryana-Brada to była dziewczyna Sasuke. - Kiwałam palcem na każde słowo, a one wpatrywały się we mnie szeroko otwartymi oczami. - Pominęłam coś jeszcze? Ach, spotkałam Rinę. - Skinęłam na własne słowa, chcąc zakończyć już ten żałosny wywód. - A koniec końców wyszło na to, że Uchiha udawał zakochanego po to, żeby zrobić ze mnie inkubator.

- Co?

- Jak to?

- Brutalne życie… - Głowa chybotała mi się już na boki, a własne słowa śmieszyły. To był ten niefajny stan pomiędzy trzeźwością, a upiciem się, gdy jeszcze spokojnie możesz przestać, jednak butelka przyciąga cię do siebie bardziej niż ciepłe łóżko.

- Gaara coś mówił, że Uchiha Company stało na granicy upadku, jednak udało wam się to cofnąć - powiedziała Arya, a uśmiech na mojej twarzy poszerzył się jeszcze bardziej.

- A widzisz! Zostałam bohaterem! Może dostanę jakiś dyplom… Zadedykować wam coś?

- Nie żartuj sobie z tego. - Obruszyła się Miku, jednak dla mnie śmiech był lepszą opcją zamaskowania emocji, niż chłód i powaga, które zdążyłam już poznać w czyimś wydaniu.

- A co innego mi pozostało, hm? - Tym razem sama napełniłam swój kieliszek, a Arya zabrała się za otwieranie kolejnej butelki. - Jest szansa, że jestem w ciąży, więc powtarzam: co innego mi pozostało? - Wino szybko zostało wyrwane z mojej ręki, a Miku warknęła:

- Myślałam, że żartowałaś z tym inkubatorem.

- Och, mam tak kiepskie poczucie humoru? - Złapałam się za serce, chcąc dalej pić. Dziś ten stan mi odpowiadał.

- Z tego się nie żartuje - ucięła, zabierając ode mnie butelkę.

- Bo co? Bo Uchiha się wścieknie? - Patrzyłam na nie z głupim uśmieszkiem wymalowanym na ustach.

- Bo to niezdrowe dla dziecka!

- Ja już raz miałam je mieć, pamiętasz? - czknęłam, zamyślając się. - I nie wyszło. - Poklepałam się po brzuchu.  - Więc drugi raz też może go… nie być! - Klasnęłam w dłonie, za co zostałam spiorunowana wzrokiem.

- Ogarnij się, Sakura.

- A po co? - Podrapałam się po głowie. - Miałam w zamiarze chronić je ponad życie. Po to od niego uciekłam, aby je wychować, ale chyba zmieniłam zdanie. - Przetarłam oczy, a Miku uderzyła mnie w ramię.

- Pomożemy ci.

- O, doprawdy? - Uniosłam jedną brew do góry. - Finansowo, czy fizycznie?

- Nie bądź taka. - Arya nadymała policzki, gryząc czekoladę jak batona.

- Kiedy lubię. Przeszło mi to od niego.

- On taki jest? - Miku zmieniła pozycję, jednak chyba nadal oczekiwała odpowiedzi.

- Chcesz usłyszeć inny epitet niż bezczelny, egoistyczny i zbyt dumny? A może jeszcze chłodny, sarkastyczny i kpiący? Albo…

- Starczy. - Wystawiła dłoń przed siebie, drugą uderzając się w policzek. Już wcześniej miała podkrążone oczy, a mi zdawało się, że chyba sporo nie spała.

- Dobra impreza?

- Potrójna randka, hep! - Arya patrzyła na mnie zdziwiona, jakby dziwiąc się skąd wydał się charakterystyczny odgłos “hep”.

- Och, jak miło - mruknęłam.

- To nie mogło się tak skończyć. - Daishi w końcu się odezwała, ze względnym spokojem popijając wino. Wpatrywała się we mnie intensywnie, bacznie lustrując.

- Ale co?

- Ten cały wyjazd.

- Nie wiem, o co ci chodzi.

- Nie pozwolił ci tak po prostu odejść.

- Tą zdolność dedukcji to masz wrodzoną, czy nabytą? - rzuciłam, marszcząc brwi.

- Z tego, co pisali na tym portalu, to wyglądałaś jak pretendentka do nazwiska Uchiha. - Arya używając swojego radosnego tonu wypowiedziała na głos swe irracjonalne wnioski. No już, na pewno.

- Pozory, kochanie. - Zajadałam się czipsami, starając się ignorować ich wyczekujące spojrzenia. Dość wam powiedziałam, sępy!

- Tak po prostu pozwolił ci odjechać? - Daishi znów spytała, a ja byłam zła, że nie pozwoliła mi wszystkiego ukryć, tylko musiała zadawać te niewygodne pytania!

- Odjechałam z Jackiem - powiedziałam niewinnie. - On coś krzyczał, ale wszystkiego nie słyszałam.

- Odjechałaś z innym facetem?! - Popatrzyłam na szatynkę karcąco, która aż wrzała z emocji.

- Ten “inny facet” uratował mi tyłek, kiedy Pan Milioner zawiódł - odparłam twardo.

- A co on wtedy powiedział? - Miku przekrzywiła głowę, będąc spokojniejsza niż koleżanka.

- Który? - Zadałam to pytanie całkiem serio, jednak pomimo te Arya wybuchnęła śmiechem.

- Odkąd się taka rozrzutna zrobiłaś, co? Saki, przyznaj się. Kręci cię to!

- Mówiono na mnie Saki, jak byłam dzieckiem. Oszczędź sobie - fuknęłam. - Co mnie kręci?

- No ta rywalizacja między nimi! - Rozentuzjazmowana wyprostowała się.

- Nie, kompletnie mnie to nie kręci. - Zaprzeczyłam głową. - Choć jak przyłożył Sasuke poczułam małe ukłucie zwycięstwa.

- Bili się?! - Daishi  uderzyła pięścią o podłogę, a ja spojrzałam na nią opanowanym wzrokiem.

- Aby nazwać to bójką, Uchiha musiałby mu oddać, a tak się nie stało - odpowiedziałam.

- A niby czemu tego nie zrobił?

- Bo go poprosiłam? - Nie widziałam w tym teraz nic specjalnego, jednak Daishi była wyraźnie zbulwersowana.

- Facet dostał w twarz, po czym nie oddał swojemu oprawcy, bo go poprosiłaś? - Ona chciała mnie wyśmiać? Na pewno?

- A co mówił, gdy odjeżdżałaś? - Miku wpadła w jakąś dziwną melancholię, z której dopiero teraz udało jej się wyrwać.

- Chyba krzyczał - mruknęłam pod nosem, starając przypomnieć sobie jego słowa. - Takie poetyckie to trochę było - powiedziałam sama do siebie, decydując się na to, że jednak przedstawię im to, co “przekazał mi” Sasuke. - “Przepraszam za to, że nie mam nic lepszego do powiedzenia”, czy coś, albo… - Zapatrzyłam się w sufit. - “Nie pozwolę ci odejść przez moją głupotę.” - mówiłam to coraz mniej pewnie i coraz ciszej, przywołując przed oczy obraz przemokniętego Sasuke z kapturem na głowie, czyhającego tylko na okazję, kiedy Jack zniknie z pola widzenia. - I jeszcze to, że nadal będzie mnie kochał bez względu na to, co powiem.

- Łooo, pani! - Pijana Arya machnęła przesadnie ręką. - Love story jak skurwysyn!

- Nie klnij! - Uniosła się Daishi, a ja miałam wrażenie, że teraz jej pretensje jedynie przybiorą na sile. - I po czymś takim odjechałaś z innym?

Zastanawiałam się nad tym chwilę, po czym pewnie pokiwałam głową.

- Powiedziałam mu rzeczy, o których nawet wy nie wiecie. - Zaczęłam wyliczać na palcach. - Oddałam mu się, mogę być w ciąży. Potraktował mnie jak pojemnik na dzieciaka, pewnie tylko dlatego gadał te brednie, a! - Uniosłam jeden do góry. - No i się w nim zakochałam, ale to już pal licho. - Opadłam na poduszkę, a w pokoju zapanowała cisza.

Nie odzywałyśmy się przez jakiś czas, a mój ironiczno-sarkastyczny humor zniknął. Na jego miejsce wskoczyło przygnębienie i uczucie osamotnienia mimo, że miałam wokół siebie prawie wszystkie najbliższe mi osoby. To strasznie… niewygodne.

- Jesteśmy żałosne - mruknęła Arya, bezwładnie leżąc na ogromnej podusze. - Uchlać się tak za dnia…

- Kto się uchlał, to się uchlał - odparłam, maltretując spojrzeniem knot świecy, która jako jedyna rozświetlała pomieszczenie.

- Chyba naprawdę zasługujesz na to, żeby odpocząć - spasowała Miku.

- Dzięki za łaskę. - Wstałam, kierując się do wyjścia.

- Jak coś, to będziemy obok, tylko krzyknij. - Uśmiechnęła się pocieszająco, na co jedynie odwróciłam się, naciskając klamkę.

Na korytarzu przywitało mnie światło dzienne, nieprzyjemnie rażąc po oczach. Dotykając ściany, trafiłam do swojego pokoju. Szybko otworzyłam okno, podłączyłam telefon do ładowania i zrzuciłam z siebie motocyklowe ciuchy Angie. Hm, chyba będę musiała je oddać.

Zabrałam narzutę i podeszłam do szafki nocnej, skąd wyjęłam kilka tabletek nasennych. Połykając dwie ponad normę popiłam je wodą z butelki stojącej za łóżkiem, po czym wsunęłam się pod kołdrę. Zdając sobie sprawę z tego, że sporo spałam w samolocie, nadal miałam ochotę dalej odpłynąć w krainę snu. Tam nie czyhał na mnie Sasuke i wszystko, co mnie do niego ciągnęło - czyli cała ja. Po zaśnięciu czekała mnie jedynie nicość.

***

Przetarłam zaspana oczy, patrząc na zegarek - trzecia w nocy, no pięknie. Opadłam na poduszkę, nie mogąc się zebrać, aby wstać. Mój mózg krzyczał: daaalej! daaalej! Jednak ciało definitywnie mówiło proste, dosadnie: nie.

Poleżałam jeszcze kilka minut, dochodząc do wniosku, że muszę się na czymś skupić, bo Uchiha nieustannie pakował mi się do głowy, a nie ma nic innego na zmianę toru myśli, niż zajęcie się czymś pożytecznym.

Długo siedziałam w wannie pełnej ciepłej wody i piany, starając się zrelaksować. Mieszkanie tonęło w zakłócanej jedynie przeze mnie ciszy, uspokajając. Na krótko, bo na krótko, ale jednak. Doprowadziłam do porządku swoje włosy i w ręczniku wróciłam do pokoju. Ubrałam długie dresy i dużą bluzę zakładaną przez głowę. Nie zabrakło również skarpetek, gdyż nie preferowałam ciapci. Po tym wszystkim ogarnęłam łóżko, na sam koniec siadając na nim, tym samym zastanawiając się: co teraz?

Ukradkiem patrzyłam na pianino, w końcu decydując się pograć. Było trochę po szóstej nad ranem, ale co z tego? Cisza nocna skończyła się, a ja spokojnie mogłam zakłócać sen sąsiadów. Nie robiłam tego przez tyle czasu i zamierzałam to teraz nadrobić.

Z początku zaczęłam wolno. Spokojne, uspokajające dźwięki pianina poczęły dochodzić do moich uszu, wywołując na ustach uśmiech, a w oczach łzy. Ten drań spowodował, że nawet fortepian mi się z nim kojarzył.

Utwór nabrał tempa na niskich tonach.

“These are the things, the things we lost

The things we lost in the fire, fire, fire.”

Nuciłam cicho pod nosem.

Po tej piosence przyszły kolejne, a nuty schowane w szafce ujrzały mą łaskę. Grałam dobre dwie godziny. Dziewczyny nie zawitały w me progi, co mnie w sumie ucieszyło. Pozwoliły mi odreagować na swój sposób.

Spojrzałam na zegarek, na którym widniała godzina ósma czterdzieści dwa. Wyszłam z pomieszczenia wywabiona zapachami i skierowałam się do kuchni, gdzie przywitał mnie komplet współlokatorek.

- To nic osobistego, bo grasz pięknie, ale daruj sobie następnym razem tą godzinę…  - Arya miała głowę położoną na stole i podpuchnięte oczy. Coś kazało mi myśleć, że dziewczęta bawiły się mimo tego, że wyszłam.

- Dziś ci wybaczyłyśmy, ale pani Yukishi z trzeciego piętra miała jakieś wonty - mruknęła Daishi,  zamykając lodówkę.

- Zapraszam na śniadanie! - krzyknęła Miku, chcąc obudzić przysypiającą blondynkę.

- Nie krzycz taaak…

- Muszę, bo następnym razem wsadzisz twarz w talerz. - Siostra postawiła przed nami wspomniane talerze z omletami. Po chwili dołożyła jeszcze słoik nutelli i kilka noży, na co zabrałam się do jedzenia.

- Przyszło do ciebie jakieś pismo wczoraj - powiedziała Daishi, tak samo jak ja zajadając się omletem.

- Skąd?

- Z pracy. - Przestałam jeść, intensywnie zastanawiając się, co to mogłoby być.

- Gdzie jest ten list?

- W przedpokoju.  - Wskazała za siebie. Wstałam i z niespokojnymi myślami poszłam po kopertę.

Rzeczywiście została zaadresowana do mnie. Nie otwierając jej, wróciłam do jadalni, siadając na miejscu. Dokończyłam posiłek i dopiero wtedy zdecydowałam się ją otworzyć.

Moje oczy gwałtownie się powiększyły. Nie mogłam wydobyć z siebie głosu.

- Nie, nie, nie! - Rzuciłam wszystko na stół, chowając twarz w dłoniach.

- Zostaje pani zwolniona z powodu odgórnych zarządzeń. Nie było pani na miejscu, gdy ważyły się losy pracowników. Z przykrością muszę oświadczyć, że pańskie rzeczy czekają na odbiór. - Daishi skończyła czytać tą najistotniejszą cześć, a ja zaczęłam się trząść. Zabrał mi wszystko, co mógł, wszystko! Nawet tą pieprzoną pracę!

- Nie, ja w to po prostu nie wierzę - powiedziałam, unosząc głowę, chcąc odgonić łzy. - Co jeszcze? Może komornik?

- Przestań, musisz iść to wyjaśnić - skwitowała Daishi, na co popatrzyłam na nią groźnie.

- Co tu wyjaśniać?! Zwolnili mnie!

- Opanuj się - rzuciła. - I usiądź.

Odsunęłam krzesełko i opuściłam jadalnię. Przebrałam się w czarne wizytowe spodnie  i białą koszulę. Upięłam wysoko włosy i założyłam szpilki. Przepakowałam dokumenty i pieniądze w nowy portfel, po czym schowałam go razem z naładowanym telefonem do torebki, jak najszybciej chcąc dotrzeć do auta, od którego kluczyki zgarnęłam po drodze.

Nie zajmując sobie głowy zbędnymi myślami, dotarłam pod budynek, w którym mieściła się siedziba mojej firmy. Widniał przede mną oszklony drapacz chmur, do którego bez zastanowienia ruszyłam. Przeszłam przez obrotowe drzwi, pojawiając się w przejrzystym holu.

Minna - sekretarka skinęła na mnie głową, kiedy weszłam do windy, naciskając przycisk z cyfrą dziewięć. Po drodze weszły do środka jeszcze dwie sprzątaczki, które wysiadły razem ze mną na należącym do szefa piętrze.

Białe ściany nagle wydały mi się trupio blade, a ciepłe kolory mające poprawiać ludziom nastrój stały się nieprzyjemne i obce. Nawet, gdy mijałam drzwi swojego gabinetu, zdawało mi się, jakbym patrzyła na nie po raz pierwszy. Pokręciłam głową, a zatrzymałam się dopiero przed drzwiami pokoju prezesa. Westchnęłam i zapukałam.

- Proszę! - Nacisnęłam klamkę, wchodząc do dużego gabinetu. Po lewej stronie stały czarne, skórzane kanapy i stolik kawowy. Otoczone były różnymi roślinami, których brakowało po prawej, gdzie znajdowało się podwyższone biurko.

- Witam.

- Ach, to ty. - Pan Otoka mruknął, wskazując krzesło. - Siadaj.

Znów ktoś coś mi kazał, a ja musiałam posłuchać. Najpierw Ryan, potem Sasuke, nawet Arya i Daishi użyły wobec mnie tej formy, a teraz szef. Miałam dość słuchania rozkazów.

- Może mi pan wyjaśnić co to za list, który dostałam wczoraj? - spytałam, siadając wygodnie.

- Nie umie pani czytać? - Udawał, że przekłada papiery, jednak widziałam, jak plątały mu się ręce.

- Ostatnio miałam dostać awans, a nie zwolnienie - rzuciłam niemiło, chcąc wydusić z niego tyle ile mogłam.

- Zarząd się zmienił, a razem z nim zwiększyła się liczba przymusowych zwolnień - odparł, na co zmrużyłam oczy.

- Jest mnóstwo innych osób na umowach na czas określony, których można się niedługo pozbyć.

Pan Otoka milczał i dopiero po kilku minutach grzebania w dokumentach zdecydował się mi odpowiedzieć.

- Ultimatum  jest takie. - Podrapał się po swej łysinie. Wyglądał na zakłopotanego. - Albo masz dwa razy mniejszą pensję, albo wylatujesz.

- Słucham?! - Uniosłam się. To jakiś absurd!

- Dobrze słyszysz - uciął. Nie mieściło mi się to w głowie! Co za…! - Więc jak?

- Odchodzę - warknęłam. - Nie dam wam tej satysfakcji.

- Tu jest twoja rezygnacja, wystarczy podpisać w wykropkowanych miejscach - powiedział, podsuwając mi plik kartek pod nos. A więc tego tak zawzięcie szukał, drań jeden.

Z rozmachem złożyłam swoje podpisy, dosadnie kładąc długopis na biurku.

- A miałam pana za uczciwego człowieka - syknęłam, wstając.

- Ale…

- Ciekawe, ile dostał pan w łapę.

Wyszłam, zamykając za sobą drzwi, o które po chwili oparłam się.

Czy może być gorzej?

Z gracją tykającej bomby ruszyłam ku wyjściu z budynku, jak najszybciej idąc do auta.

Z piskiem ruszyłam z parkingu, mając głęboko gdzieś stare lęki. To właśnie przez nie byłam taka słaba. Chciałam szybko wyjechać z Tokio. Kierowałam się na zamknięty odcinek budowanej jeszcze autostrady, chcąc wygrać ze samą sobą, udowodnić sobie coś.

Po pół godzinie zatrzymałam się na pustej, prostej drodze. Gdy ominęłam znaki zakazu i potrąciłam kilka pachołków znalazłam się na nowo wylanym asfalcie. Westchnęłam głęboko, kładąc rękę na skrzyni biegów. Przycisnęłam pedał gazu, a auto zaczęło przyspieszać. Zagryzłam zęby, mocno zaciskając dłonie na kierownicy. Wygraj z tym! Koniec z byciem słabą! Koniec! Licznik przekroczył sto dwadzieścia, a pierwsza łza znalazła swoje ujście. Nie dość, że miałam zrujnowane serce, to jeszcze karierę!

Minęło sto pięćdziesiąt, a mnie naszła myśl, że to nie prędkości i auta się boję, a bólu, który mi się z nimi kojarzy. Sto siedemdziesiąt. Tak, to wszystko siedziało we mnie…

Nagle zobaczyłam przed sobą znak o końcu autostrady. Ogarnął mnie lęk, lecz mimo wszystko nie chcąc umierać, wcisnęłam hamulec. Auto gwałtownie zwolniło, a ja czułam, jak stare klocki hamulcowe protestowały, walcząc z oponami. Widziałam koniec drogi tuż przed sobą i już szykowałam się na upadek ze znacznej wysokości, zamykając oczy. Jednak nic takiego się nie stało. Samochód zatrzymał się na krawędzi nieskończonego mostu, a ja oparłam głowę o kierownicę, wzdychając.

- Do dupy z tym wszystkim! - Uderzyłam w nią pięściami, aż odezwał się klakson, po czym pozwoliłam sobie rozpłakać się tak, jak miałam na to wczoraj ochotę. Tak bardzo, że zdecydowałam się wrócić do domu dopiero po godzinie.

Sasuke

- Panie! Nie zamartwiaj się pan tak!

Siedziałem w starym, zatęchłym barze, wpatrując się w kieliszki wódki stojące przede mną. W niektórych świeciły pustki, jednak w innych znajdował się przeźroczysty, zabójczy płyn. Popchnąłem jeden, natrafiając na niezapełniony, w skutek czego uderzył on o blat i potoczył się w stronę barmana, który wykonawszy moje zamówienie, stracił mną zainteresowanie. Niestety, gdy usłyszał dźwięk tłuczonego szkła, jego oczy znów zwróciły się ku mnie.

- Co pan robisz?! - wrzasnął, a irytujący facet obok mnie włączył się do rozmowy.

- Nie widzisz, że jest w dołku? - rzucił lekko, opierając się łokciem o ladę.

- To chętnie podkopę pod nim większy, jak jeszcze coś zniszczy - warknął, czyszcząc właśnie trzymaną w dłoniach szklankę.

- Panie! Optymizm! - Mężczyzna obok tryskał pozytywną energią, która zaczęła mnie irytować już teraz, nawet, kiedy nie była kierowana w stosunku do mojej osoby.

- Zamknij się - mruknąłem i odchyliwszy głowę, wypiłem kolejny kieliszek. Ignorując pieczenie w gardle i nieprzyjemny posmak, wbiłem wzrok w blat, bawiąc się pustym kieliszkiem.

Barman krzątał się jeszcze przez chwilę, lecz kiedy zauważył, że całkowicie go zignorowałem, nachylił się w moją stronę.

- Żądam zapłaty za ten wybryk - powiedział, patrząc na mnie z góry. Kącik moich ust powędrował do góry, a ręce sięgnęły do portfela, z którego wyłożyłem na blat wszystkie pieniądze, po czym pchnąłem w jego stronę.

- Masz - powiedziałem lekko, pijąc kolejnego shota.

- Tak nie można! - Facet obok znów się obruszył, a ja miałem go serdecznie dość. - Masz pan tyle. - Wyliczył kilka banknotów, podając pracownikowi klubu. - Reszta zostaje.

- Weź ją i zejdź mi z oczu. - Podparłem czoło dłonią, zamykając oczy. Odgłosy baru przestały do mnie dochodzić, zamieniając się miejscem z lekkim szumieniem, które zmuszało moją głowę do kiwania się na boki.

- Toż to pana pieniądze! - Oburzył się, na co westchnąłem.

- Nie są mi już potrzebne - odparłem spokojnie, chociaż język coraz mniej chciał ze mną współpracować.

- No wszystkiego za nie nie kupisz, ale przydawać, to się przydają.

- Przeszliśmy w ogóle na ty? - mruknąłem, kierując na niego swój wzrok.

- Czekałem, kiedy to powiesz! - Klasnął w dłonie jak małe dziecko, choć na pierwszy rzut oka wydawał się być w moim wieku. - Jestem Naruto. - Wystawił rękę do przodu, lecz z mojej strony doczekał się ledwie skinięcia.

- Sasuke.

- O, co za szlachetne imię - odpowiedział, rozluźniając krawat.

Tak samo jak ja, nie pasował do tej speluny. Jednak, gdy tylko przekroczyłem granice Tokio, doszedłem do wniosku, że zostało mi teraz tylko uchlać się i powoli zdychać. Wybrałem więc pierwszy lepszy lokal, który okazał się największym syfem, do jakiego udało mi się w życiu zawitać. Zdążyłem w między czasie przebrać się w suchy garnitur, tak jak on wyróżniając się na tle tłumu.

- Co robisz w “Pannie”? - spytał, wygodniej się rozsiadając.

- Chleję, nie widzisz? - mruknąłem niemiło, dochodząc do wniosku, że jak go spławię, ten odpuści i zniknie mi z oczu.

- Nie oszukujmy się. - Uśmiechnął się, po czym nachylił. - Oboje jesteśmy nie z tego świata, więc nie wal mi tu ścieeemy! - Uderzył pięścią w stół, głośniej się śmiejąc. Jakiś niezrównoważony, ot co. - Ja tu jestem, bo zostałem zmuszony do bycia wiecznym singlem i postanowiłem jakoś uczcić tą świadomość. - Popukał się kilkukrotnie w głowę. - To trochę przykre. - Sięgnął po mój kieliszek, po czym bez pytania przechylił go, wypijając całą zawartość. - Oł, oł, oooł! Mocneee! - To na pewno ja byłem tym bardziej pijanym?

- Chyba pijemy za to samo, ale jesteś trochę w tyleee. - Pokręciłem głową. Uchiha, otrząśnij się. Nie przeciągaj samogłosek jak małe dziecko.

- Mam słabą głowę. Jeszcze kilka i będę tak urobiony, jak ty - powiedział, po czym sięgnął po następną kolejkę. - Barman! - krzyknął, a znużony mężczyzna pojawił się obok nas. - Jeszcze raz to samo.

- Na mój koszt - dodałem, dochodząc do wniosku, że blondyn mógł być jednak całkiem niezłym partnerem do picia. Utakata i Gaara z pewnością opowiedzieliby mi, jak idzie im na masowych randkach, a wolałem tego uniknąć. Naruto wydawał się być lepszą opcją, gdyż oboje piliśmy z tego samego powodu.

- A coś ty taki rozrzutny? - zdziwił się, podając barmanowi moje banknoty.

- Znasz dramaty i ten moment, kiedy facet mówi, że stracił kobietę swojego życia? - zironizowałem, w głębi duszy nakazując sobie zamknąć się, jednak najpierw powiedziałem, potem pomyślałem.  - To ten czas.

- Za kasę? - Otworzył szerzej oczy, rozpinając na oślep kołnierz białej koszuli. Właśnie. To mi tak przeszkadzało przy szyi.

- To nie tak - burknąłem. - Ja musiałem, a ona miała nie wiedzieć.

- I tu jest pies pogrzebany! - Wystawił palec wskazujący do przodu. - Szczerość ważna jest!

- Kiedy ja byłem szczery, hep. - Barman postawił przed nami nowe kieliszki, a ja od razu złapałem za jeden.

- To za co? - spytał Naruto, wpatrując się w zajęte przez ludzi stoliki.

- W sensie?

- No toast jakiś musi być, nooo. - Znów zwrócił się ku mnie, a ja zapatrzyłem się w kieliszek. - Coś, czego teraz bardzo chcesz, to?

- Chcę spać, to na pewno - czknąłem, wpatrując się w fakturę szkła, która nagle stała się ciekawsza mój rozmówca. - I taką jedną, która zostawiła mnie dla… - Spojrzałem na niego. - Zejdź mi z oczu.

- Czemuuu?

- Bo jesteś blondynem - fuknąłem, odwracając głowę. - To właśnie z facetem podobnym do ciebie odjechała.

- Z tego co wiem, to piętnuje się rudych, a nie blondynów. - Zmarszczył brwi, po czym opuścił ramiona, przywodząc mi na myśl widok zbitego psa.

- Zrobiłem co zrobiłem, ale nie powinna odjeżdżać z tym fagasem. - Gdybym palił, to właśnie teraz wgniatałbym papierosa w popielniczkę.

- Okej, to pierwszy opowiadaj. Coś narobił? - Oparł się o ladę tak jak ja, na co westchnąłem.

- Ratowałem honor rodziny - warknąłem, zaciskając dłoń w pięść.

- Konkretyyy.

- Z jej strony wygląda to tak, że rozkochałem ją w sobie, może zrobiłem dzieciaka, po czym sprzedałem za firmę. - Zacisnąłem oczy, wyciągając te wnioski wcześniej, jednak nadal nie mogłem pojąć ich sensu. - Z mojej tak, że uratowałem rodzinną firmę i niechcący się chyba… zakochałem. O czym ja pierdolę. - Oparłem głowę na ladzie, a Naruto wciągnął powietrze.

- No to srogo.

- Na te słowa czekałem - sarknąłem.

- A tak serio, to rzeczywiście bagno. - Wychylił kolejny kieliszek.

- Bez toastu? - rzuciłem uszczypliwie.

- Musiałem nadrobić, a toast wzniesiemy teraz. - Podsunął mi pod nos kolejną kolejkę. Uniosłem głowę. - Za singielstwo.

Chyba nie miałem innego wyboru…

Gdy nasze kieliszki miały się właśnie stuknąć, blondyn uniemożliwił to, cofając swój.

- Nie, singielstwo jest do baaani - jęknął, a ja zmrużyłem oczy.

- Pijesz?

- Pije, ale nie za to…

- Za to - odparłem. - Nic innego nam nie zostało.

- Ale moment. - Zmrużył oczy, intensywnie się we mnie wpatrując. - Po prostu dałeś jej odjechać?

- Nie dogoniłbym motoru - warknąłem.

- Ale, ale… - Wlepił wzrok w podłogę. - No mogłeś coś zrobić!

- Zatańczyć kankana, co? - zakpiłem, prostując się.

Uchiha, trzymaj fason! Jesteś poważnym prezesem.

- Cipka z ciebie, dattebayo - czknął, sięgając po kolejny kieliszek, który z całej siły skupiając się na koordynacji ruchowej wyrwałem mu z dłoni.

- Ze mnie? - syknąłem, na co on odsunął się lekko. - To czemu ty zostałeś do tego “zmuszony”?

- Tylko nie śmiej się, okej? - Uniósł oczy ku górze, na co zmarszczyłem brwi. - Jej ojciec nie pozwolił mi się z nią spotykać. - Patrzyłem na niego przez chwilę, po czym wybuchłem śmiechem. - No miałeś się nie śmiać, nooo!

- Ile ty masz lat? - spytałem, uspokajając się nieco.

- Dwadzieścia osiem… - mruknął speszony.

- Ja też. - Wystawiłem rękę, a on przybił mi piątkę.

Chwila. Od kiedy ja przybijam piątki?

- Ja to się żenić nawet miałem. - Oboje oparliśmy się łokciami o ladę, wpatrując się w mieniące się w świetle butelki pełne przeróżnych trunków.

- Ja nie, ale może ojcem będę… - Zawiesiłem się na chwilę. - O to w tym wszystkim od początku chodziło.

- O co?

- żebym był ojcem.

- Jakiś cel życiowy? - Popatrzyłem na niego z ukosa.

- Można tak powiedzieć.

- Chyba jesteśmy za mało pijani... Masz jakieś plany na wieczór? - spytał, sięgając po kieliszek.

- Jak widać.

- Dobrze, więc możemy się na spokojnie uchlać.

Na chwilę zapadła między nami cisza, jednak mimo krótkiej znajomości zdążyłem się już zorientować, że blondyn nie mógł długo usiedzieć na miejscu, nie wspominając o zaprzestaniu mówienia.

- Hinata.

Spojrzałem na niego, unosząc jedną brew ku górze. Chłopak miał zabłąkany wzrok i przestał opierać się o ladę na rzecz odwrócenia się do niej tyłem. Intensywnie patrzył w jedno miejsce, na co westchnąłem, po czym również obróciłem się.

W progu stała granatowowłosa dziewczyna. Jej zadziwiająco białe tęczówki lustrowały bacznie pomieszczenie, a gdy zatrzymały się na blondynie, na twarzy ich właścicielki pojawił się uśmiech. Kobieta szybko wyminęła wszystkie stoliki i bez słowa przywitania rzuciła mu się na szyję.

- Cześć, Hinata - powiedział zaskoczony Naruto. Pomińmy to, że był dobrze wstawiony i gdyby nie blat, to razem z dziewczyną leżeliby właśnie na podłodze.

- Cz-cześć - mruknęła, odsunąwszy się od niego.

- Sasuke, to jest właśnie moja Hinata. Poznajcie się.

Dochodząc do wniosku, że w stosunku do kobiety wypadałoby mieć trochę kultury, wyciągnąłem w jej stronę rękę, którą ona delikatnie ujęła. Miała bardzo gładką skórę. Nawet dotyk Sakury nie był tak delikatny, jak jej.

- Jak się tu dostałaś? - Naruto objął ją w pasie, a ona zaczerwieniona uniosła na niego wzrok.

- Wymknęłam się z Nejim na chwilę - odparła, wskazując na coś za sobą. Popatrzyłem na wejście, gdzie stał podobny do niej chłopak, tylko z brązowymi włosami.

- Jak wam się udało? - szepnął, wpatrując się w nią uradowany.

Miałem ochotę uderzyć czołem o ladę z nadmiaru słodkości, lecz zdałem sobie sprawę, że na widok Sakury zareagowałbym podobnie. Zakochani są żałośni.

- Tata zasnął i nie włączył alarmu - powiedziała cicho. Jej policzki były całkowicie czerwone, co nadawało jej aurę przeogromnej niewinności. Nie była w moim typie, bo sądzę, że z nią zanudziłbym się na śmierć, jednak musiałem przyznać, że piękna Bóg jej nie poskąpił.

- Zamyka cię w klatce? - spytałem, zanim zdążyłem pomyśleć.

- Tak - odparł gniewnie Naruto, jednak Hinata zaoponowała.

- Nie w klatce, tylko po prostu nie przepada za Naruto, chce mnie chronić…

- Przede mną? - Chłopak zrobił minę zbitego szczeniaka, na co ona zaśmiała się, szybko go całując.

- Kiedyś mu przejdzie, zobaczysz. - Dotknęła jego policzka, lecz on zmrużył oczy.

- Jak będziesz po pięćdziesiątce, a na tą rocznicę kupi ci kota?

- Nie chciałbyś mnie w wieku pięćdziesięciu lat?

- To nie tak…

- Hinata! - Chyba jej brat krzyknął do nas, na co dziewczyna spuściła wzrok.

- Jutro napiszę. - Pocałowała go w usta, po czym niczym bajowa księżniczka wybiegła, ruszając za bratem.

- To było… dziwne - skwitowałem, podsuwając ku niemu kolejne kieliszki.

- Ale za to ona jest cudowna - zaśmiał się krótko i smutno do siebie, a ja poklepałem go po plecach.

- Napijmy się.

Wypiliśmy kolejną kolejkę, a mi na myśl przyszło bardzo trafne pytanie.

- Umówiliście się tu?

- Nie - odburknął.

- Więc?

- Zawsze tu przychodzę, kiedy mam doła.

- Aha.

Znów przestaliśmy się do siebie odzywać, choć miałem pewne podejrzenia apropo tego, że mój towarzysz prowadził rozbudowaną konwersację wewnętrzną. Popatrzyłem na niego ukradkiem, jednak jego początkowy optymizm zniknął.

- Zawsze gdy na nią patrzę, czuję się, jakbym miał znów szesnaście lat - westchnął, znów opierając się o bar.

- Dwadzieścia osiem, to nie koniec świata, serio - odparłem, drapiąc się po karku.

- Ale ona powinna dostać wszystko, czego tylko zapragnie, wszystko. A ja jej to uniemożliwiam - westchnął, a ja doszedłem do wniosku, że to ten typ człowieka, który po pijaku robi się cholernie wylewny.

Pomyślałem o Sakurze i Ino. Nie mogłem mu przytaknąć, bo stwierdziłbym coś niezgodnego ze swoim sumieniem. Z tego co zauważyłem, Hinata nie widziała świata poza Naruto i na pewno ktoś inny by jej tego nie zrekompensował. To tak samo, jak ja i Haruno. Szkoda, tylko, że ja spierdoliłem po całości wszystko, co się tylko dało.

- Pamiętaj, nigdy jej nie okłamuj. - Uniosłem kieliszek do góry, a blondyn zrobił to samo. - Za szczerość?

- Za szczerość.

- Sasuke? - Odwróciłem się i otworzyłem szeroko oczy na widok Imai, która stała przede mną z rękami na biodrach. - Ty pieprzony kłamco.

- I na co nam był ten toast?

***

Oł jee, oł jee.

END OF LOVE [*]

W końcu (!) pojawił się Naruto. Czekałam na ten moment :3 Główny bohater serii ujrzał blask codzienności. Och, można by to oblać. Chciałabym usłyszeć jakieś wasze sugestie i nie ukrywam, że interesują mnie wasze przypuszczenia co do kolejnych  notek. Dzisiaj w pracy - już wiem, że nie będę ogrodnikiem dłużej niż tydzień - sporo nad tym myślałam. 

Od kilku postów betuje mi Venetica - Patrycja P., której ogromnie dziękuję za pomoc! :>

Skończyłam pierwszy rozdział mojej autorskiej historii, którą kiedyś wydam, zobaczycie! Tak czy siak jestem dumna - najgorsze za mną. 

A więc jeszcze raz!

"Reklama dźwignią handlu." ~ Akemii Nikiro

"Jest tylko jedna, taka świata strona, gdzie coś co nie istnieje wciąż o pomstę woła."

"Oto świat bez śmierci. Świat śmierci bez mordu,

Świat mordu bez rozkazu, rozkazu bez głosu.

Świat głosu bez ciała i ciała bez Boga,

Świat Boga bez imienia, imienia - bez losu."

Historia opowiada losy Itachiego Uchihy i Sheeiren Imai. Dwóch bohaterów, którzy nigdy nie mieli ochoty się poznać. Z biegiem czasu ich chęci wcale nie wzrastają, 

jednak coś się zmienia.

"Kesshite ni" - Aby nigdy nie

Nowa historia, nowa Shee i dużo nowych zagadek. 

BYWAJCIE!