XII

"Wiesz, to tak, jakbyś oddała całe swoje ciało i serce jakiejś osobie,

aż nie zostałoby Ci już nic do ofiarowania...

i nagle okazało się, że wcale nie tego było jej trzeba."

~Jodi Picoult

Sakura

Podeszliśmy do motocyklu. Jack bez słowa dał mi drugi kask, a z bagażnika wyciągnął ciemną kurtkę, którą zarzuciłam na plecy. Wsiadł na motor, zakładając swój. Dołączyłam do niego po chwili, aby zaraz pędzić wprost we wschodzące słońce. Obejmowałam go w pasie, głowę położyłam na jego ramionach, chcąc w końcu zamknąć oczy, zrelaksować się. Zdesperowanie popchnęło mnie do tego, aby do niego zadzwonić, a coś jeszcze bardziej dziwnego do tego, żeby zdać się całkowicie na jego łaskę. Jack miał w sobie tę ikrę, która przyciągała do niego ludzi, w tym mnie.

Czasem mam wrażenie, że jeśli myśli się o innym człowieku wystarczająco długo, to w jakimś małym, ale jednak stopniu, poznaje się go. A może jednak tylko kreuje wizję tego, co mogłoby być? Westchnęłam, zaczynając się bać tego, co stanie się, gdy się zatrzymamy. Nie miałam pojęcia, o czym miałabym z nim rozmawiać, a tym bardziej, kiedy wyrzuty sumienia zjadały mnie od środka, szepcząc, że stałam się okropną dziewuchą, która spotyka się z facetem tylko wtedy, kiedy czegoś od niego potrzebuje. Bolało mnie to, nie powiem. Było jednak coś, co raniło mnie zdecydowanie bardziej.

Nienawidziłam kłamstwa, lecz tolerowałam w pewnym natężeniu. Bo co, kiedy podejdzie do mnie małe dziecko i spyta, czy podoba mi się jego rysunek? Każdy normalny odparłby “tak, oczywiście. Jest piękny” - lecz tak naprawdę byłaby to plątanina nieskładnych kresek, rzadko kiedy przypominająca coś rzeczywistego. Ten rodzaj oszustwa byłam w stanie zrozumieć. Jednak Sasuke to nie rodzic, a ja nie dziecko, aby brać mnie na ładne oczy. To tak nie działa.

Nie wiem, ile dokładnie jechaliśmy, lecz dobrze wiedziałam, że mój brzuch burczał, chcąc powiedzieć, że po tylu godzinach wypadałoby coś zjeść. Ja jednak kurczowo trzymałam się Jacka, który niezmiennie jechał przed siebie, nie odwracając nawet głowy. Przez większość tego czasu, chcąc zapomnieć o tej całej bajeczce, w którą wplątał mnie Uchiha, zastanawiałam się, w jaki sposób mu się odwdzięczę. Chyba nikt nie zrobił dla mnie tak dużo w tak krótkim czasie, nie oczekując nic w zamian. Ta świadomość przyprawiała mnie o dodatkowy wstyd. Tak, Sakura. To ten czas, kiedy idąc na casting do filmu “Słabi i żałośni” przyjęliby cię bez mrugnięcia okiem. Ech, to wszystko jest idiotyczne.

Powinnam wrócić do Tokio, zabrać się za pracę. Może powrócę do gry na fortepianie? Zawsze trochę mi tego brakowało, a w tym momencie nie byłoby nic, co pomogłoby mi bardziej. Przynajmniej tak mi się wydawało, dopóki Jack po kilku godzinach nie zjechał na stację benzynową.

Zdjęłam kask, potrząsając kilkukrotnie głową. Zeszłam z motoru, nadal trzymając go w ręce. Czas na zmiany, Sakura, czas na zmiany. Jack rozpiął kurtkę, a ja ujrzałam pod nią podkoszulek, który działał na moją podświadomość jednoznacznie, bardzo chcąc mi powiedzieć, że jest elementem piżamy. Gdy zauważył, że mu się przyglądam, uśmiechnął się z lekkim zażenowaniem.

- Eee, spieszyło mi się. Nie zdążyłem się przebrać do końca. - Na moich ustach również pojawił się lekki uśmiech, a z jego twarzy zniknęło zażenowanie, ustępując miejsca radości.

- Nie musiałeś tak pędzić. W ogóle nie musiałeś pędzić i…

- Przestań. - Zmarszczył brwi, sprawiając wrażenie znudzonego. Zacisnęłam usta, wbijając wzrok w trampki. Zatankował, po czym spojrzał na mnie. - Chcesz coś? - spytał, wskazując na sklep za swoimi plecami.

- N-nie, ale wejdę.

Chłopak przeparkował maszynę na wolne miejsce parkingowe, po czym ruszyliśmy ku automatycznym drzwiom, które otworzyły się przed nami, ukazując wnętrze budynku. Wszędzie stały regały z artykułami spożywczymi, a po prawej kasy, gdzie podążył Jack, kiwając na mnie lekko głową. Weszłam między półki, a na widok jedzenia w zasięgu ręki, mój brzuch zaalarmował swoim pustym stanem. Cholera.

Rzucił mi się w oczy komputer. Bez zbędnych opisów wiedziałam, że był pracowniczy, lecz na gwałt potrzebowałam podłączenia do internetu. Nie było innej opcji, abym mogła przeżyć. Ech. To brzmi, jakbym była w amazońskiej dżungli i natychmiast potrzebowała czegoś do picia, bo umrę z pragnienia. W sumie, to chwilowa opcja z internetem była bardzo podobna.

- Przepraszam - zagaiłam do otyłej kobiety myjącej podłogę, która uniosła na mnie leniwe spojrzenie. - Mogłabym skorzystać z komputera? To bardzo ważne.

- Ważne, czy nie, to stanowisko pracownicze - fuknęła, kontynuując przerwane zajęcie. Zagryzłam wargę, kurde.

- To bardzo ważne. Bardzo. - Podeszłam kilka kroków bliżej, a dziewczyna zwęziła oczy w wąskie szparki i mruknęła.

- Masz trzy minuty, ale stawiasz mi hot doga. - Dopiero teraz zwróciłam uwagę na jej tłuste włosy i zęby odcieniu co najmniej jasnej żółci. Przełknęłam ślinę, ale skinęłam głową, podchodząc do stoiska z gazetami. Kobieta wstała, wpisała hasło i podsunęła mi pod nos klawiaturę. - Hot dog. - Wskazała dwoma palcami najpierw na swoje oczy, potem na moje, a następnie znów na swoje. Uśmiechnęłam się lekko, chcąc podziękować, lecz w odezwie dostałam jedynie grymas. No trudno, Sakura. Wszystkim nie dogodzisz.

Szybko weszłam na facebook'a, mając nadzieję, ze Miku będzie dostępna. Odpaliłam główną stronę i zalogowałam się, nerwowo spoglądając na pracownicę stacji. Otworzyłam okienko chatu, szukając nazwiska siostry. Kamień spadł mi z serca, kiedy zobaczyłam przy jej profilu zieloną kropeczkę. Natychmiast napisałam:

"Miku, przelej mi na konto pięćset funtów. Obiecuję, że ci oddam, to bardzo ważne. Zadzwonię, kiedy będę mogła, bo mam bardzo mało czasu.”

Rozejrzałam się dookoła, czując się jak zbieg. Cichociemna akcja przechodziła jednak pomyślnie, a spełniła się, gdy Miku odpisała po chwili:

"Mam nadzieję, ze nikt nie włamał ci się na konto i nie żąda ode mnie pieniędzy... Zwykle nie prosisz o gotówkę, więc coś musiało się stać. Już wysyłam przelew, ale oczekuję wyjaśnień."

- Długo jeszcze? - rzuciła dziewczyna, spoglądając mi przez ramię. Odetchnęłam, wystukując ostatnią wiadomość, ignorując tym samym natrętną obecność pracowniczki.

"Dzięki, odwdzięczę się z nawiązką"

- Dziękuję bardzo - powiedziałam, kiedy odsunęłam się od niej na bezpieczną odległość.

- Hot dog. - Znów zmrużyła oczy, a ja podeszłam do kolejki.

Jack akurat stał przy kasie, płacąc rachunek, a moja podróż przez stojących za nami ludzi skończyła się parsknięciami i prychnięciami niezadowolenia.

- Bierzesz coś jednak? - spytał, unosząc jedną brew.

- Tak. Trzy hot dogi, dwie kawy, dwa kitkaty i losową paczkę chipsów, proszę. - Kasjer mruknął coś pod nosem, ale zaczął przygotowywać wybrane rzeczy.

- Jesteś chyba bardzo głodna - powiedział, maskując uśmiech.

- Ty pewnie też - odpowiedziałam, wyciągając z portfela kartę, aby położyć ją na ladzie. Jack nie skomentował już mojego zachowania, a skupił się na obserwowaniu moich poczynań. Zacisnęłam na chwilę oczy, gdy karta została włożona do czytnika. Niech tylko przelew zdąży dojść, niech zdąży... - modliłam się w myślach, zostając obdarzona zaintrygowanym wzrokiem blondyna.

- Pin i zielony, poproszę. - Głośno wypuściłam z siebie powietrze, chowając kartę z powrotem do portfela. - Miłego dnia, zapraszamy ponownie.

Jack pomógł mi zabrać wszystkie rzeczy, więc bezproblemowo wyszliśmy ze stacji, gdzie dogoniła mnie jednak pracownica od mopa. Szczerze mówiąc, to jej hot dog wyleciał mi z głowy, więc grzecznie oddałam go kobiecie i jak najszybciej podążyłam za Jackiem.

Obok budynku znajdowało się kilka parasoli ze stolikami i krzesłami, do których szliśmy. Byłam świadoma tego, że on też chciał odpocząć. Obudziłam go w środku nocy, spowodowałam, że jechał kilka godzin bez przerwy aby mnie znaleźć, a potem zebrać i z powrotem wsiąść na motor. Wiedziałam, że taka jazda była uciążliwa, a szczególnie, kiedy jest się wyrwanym ze snu i namacalnie zmęczonym.

Wybraliśmy pusty stolik na końcu. Dwa pierwsze były zajęte przez podróżujące rodziny z dziećmi, a reszta przez pojedyncze osoby, pewnie kierowców tirów. Położyliśmy wszystkie rzeczy na blacie i rozsiedliśmy się, odchylając równocześnie głowy do tyłu. Zaśmialiśmy się cicho, kiedy odetchnęliśmy w tym samym momencie, lecz zdecydowałam się zamknąć oczy. Musiałam pomyśleć, co mu powiedzieć, aby się nie plątać i żeby miało to sens, bo na chwilę obecną nie byłam w stanie wymyślić nic racjonalnego. Uchiha mi to uniemożliwiał.

- Proszę. - Pacnęłam się w głowę. - To dla ciebie.

- Nie, nie. Jedz. - Przesunął jedzenie w moja stronę. - Pewnie jesteś głodna.

- Jestem, ale ty również - ucięłam, biorąc swojego hot doga w rękę. Zjedliśmy w ciszy.

Spojrzałam na niego, kiedy wziął wszystko, co leżało na stole, po czym wstał i rzucił przez ramię:

- Chodź.

Wzruszyłam ramionami i podążyłam jego śladem. Wyszliśmy z ogrodzonego terenu dla klientów, przechodząc na tyły stacji benzynowej. W mojej głowie zaczęły kłębić się dziwne myśli, lecz po chwili pomyślałam - przecież to Jack - a kilka sekund później doszłam do kolejnego rewelacyjnego wniosku - przecież ja go nie znam. Wzięłam głęboki oddech, idąc za nim.

Stacja znajdowała się na zjeździe z autostrady, więc w tle cały czas słychać było szum aut i teoretycznie byliśmy na widoku, choć nadal byłam niepewna. Minęłam róg i zobaczyłam, Jacka, który siedział na chodniku oparty plecami o ścianę i wpatrywał się w leniwie wędrujące ku górze po niebie słońce. Miałam ochotę zderzyć się z najbliższą powierzchnią płaską. Czy zrobiłby dla mnie aż tyle, aby na końcu zgwałcić? No jasne, że nie.

Usiadłam obok, również opierając się o ścianę.

- Wybacz, nie lubię siedzieć w takich miejscach - mruknął, otwierając paczkę chipsów.

- Dlaczego? - spytałam, biorąc do ręki chipsa.

- Zatłoczone miejsca nie są dla mnie.

- Coś o tym wiem - odpowiedziałam z lekką nostalgią, przypominając sobie, kiedy w Boże Narodzenie szwendałam się po Londynie, szukając Ryana. Ech, było - minęło.

- Byłeś tu już kiedyś? - Siedzieliśmy w bardzo przystępnym miejscu. Niby na tyłach, a jednak mieliśmy przed sobą pola, a równolegle do nas po lewej stronie biegła autostrada, więc mimo, że znajdowaliśmy się na odkrytym terenie, nikt nie zwracał na nas uwagi. Idealnie, aby odpocząć samotnie wśród ludzi.

- Tak. Jak jeździmy z chłopakami, to często się tu zatrzymujemy.

- Tu, czyli? - mruknęłam nieśmiało, bawiąc się sznurówką.

- Zostało nam kilka kilometrów, żeby wjechać do Londynu.

Wbiłam wzrok w chodnik, na oślep biorąc kolejnego czipsa. Czyli nie pozostało mi dziś nic prócz pożegnania się z Momo i Lisą oraz złapania najszybszego samolotu do Tokio. Ech. Miałam w życiu lepsze dni.

- Mam zamiar gdzieś cię dzisiaj zabrać - powiedział, również tak jak ja pochłaniając chipsy. Ruchy miał pewne, jednak zdradził go głos. Wyglądało na to, że trochę się denerwował, co wywołało we mnie lekkie rozbawienie.

- A co, jeśli ja mam inny zamiar? - rzuciłam, siląc się na zaczepny ton, który musiał zabrzmieć jednak trochę inaczej, wnioskując po jego reakcji.

- No to odwiozę cię, gdzie tylko będziesz chciała.

- Żartowałam. - Uderzyłam go lekko w ramię. - Wybacz, mam dziś kiepski nastrój i talent do żartów. - Upiłam łyk kawy, przekładając włosy z pleców do przodu.

- Co tak właściwie się stało? - spytał, jakby chcąc wyczuć, jak daleko może się posunąć. Zaczęłam bawić się palcami, decydując, że zasłużył na wyjaśnienia. Po takiej jeździe też chciałabym się łaskawie dowiedzieć, dlaczego?

- To trochę… zawiłe. - Przełknęłam ślinę, wiedząc, że będę musiała poruszyć wspomnienia, które chciałam przez całą drogę zatrzeć. - Moja rodzina miała długi u rodziny Sasuke, przez co zostałam zmuszona do przyjazdu do Londynu, jako jego partnerka na taki jeden, wielki bankiet. Spotkaliście nas, kiedy szliśmy w stronę miasta, bo zaszło nieporozumienia z taksówkami, czy szoferem, jakoś tak. - Machnęłam ręką, przypominając sobie Hagetę i jego hawajską koszulę. W sumie nie był taki zły. - Na tym bankiecie pojawił się mój były chłopak, z którym, że tak powiem nie rozstałam się pokojowo, a jego reakcja na mój widok też nie była pokojowa, na co zareagował Sasuke - wzięłam głęboki oddech, chcąc to wszystko z siebie wyrzucić - no i się pobili, ale okazało się, że partnerką Ryana była eksdziewczyna Sasuke - Ino, więc… Sasuke wziął mnie za rękę i wyprowadził z tego całego zamieszania. - Spuściłam głowę, wiedząc, jak wiele pominęłam. - I potem, my, w tym hotelu. - Przełknęłam ślinę, zaciskając pięści. Nie rozpłaczę się, dam radę. - Pokłóciliśmy się. Nie. - Potrząsnęłam głową. - Przeczytałam jego smsy, z których wynikało, że nie byłam jedynie partnerką na spotkanie biznesowe, a pojemnikiem na nowego członka klanu Uchiha, dzięki któremu Sasuke mógł zatrzymać swoje udziały.

- Zabiję drania - syknął, na co otworzyłam szerzej oczy.

Zapadła między nami ciężka cisza, przerywana odgłosami autostrady i moim głośnym, szybkim oddechem. Nim się spostrzegłam, Jack przewiesił ramię przez moją szyję, powodując, że ponownie się dziś do niego przytuliłam. Byłam spięta, lecz czułam, że nie zrobi mi krzywdy.

Przysunęłam się bliżej, aby i mnie i jemu było wygodnie, po czym lekko się uniosłam, patrząc w jego oczy, których spojrzenie utkwione zostało daleko w horyzoncie.

- Nie, to nie tak.

- Nie broń go - uciął, a ja znów opadłam, wtulona w jego pierś. Jego zapach miał niesamowitą mieszankę skórzanej kurtki, potu i dobrej wody kolońskiej. - Pobawił się tobą i zostawił, tak?

- Tak - szepnęłam, potwierdzając to, co męczyło mnie w nocy.

- Jak tylko go zobaczę, to obiję mu ryj i umówmy się, że nie będziesz miała mi tego za złe - powiedział dobitnie, a ja zamiast płaczu wybrałam śmiech - najlepszy fałszywy gest na ukrycie smutku.

- Kiedyś byli rycerze na białych koniach, lecz ewoluowali na tych na czarnych motorach.

- Zawsze chciałem znaleźć zawód, w którym będę się spełniał, ale nie sądziłem, że będzie to profesja rycerska. - Również się zaśmiał, a ja przypomniałam sobie, jak Sasuke przyniósł mnie do pokoju, gdy zasnęłam w aucie i kiedy praktycznie zawsze spełniał moje życzenia i pomagał, w momentach w których się tego nie spodziewałam. Poczułam się w ramionach Jacka trochę obco, jednak nie na tyle, aby się odsunąć. Nie. Musiałam zapomnieć o Sasuke i wszystkich dobrych rzeczach, które dla mnie zrobił, a skupić się na tych złych. To zdecydowanie łatwiejsze.

- Więc spełniasz się w byciu rycerzem na motorze? - Zaczęłam się zastanawiać, gdzie znajdował się motocykl, który kupił Uchiha, lecz szybko przestałam się tym interesować. To był jego motor, nie mój.

- Na byciu twoim rycerzem, na czarnym motorze - uzupełnił, mierzwiąc mi włosy.

Zjedliśmy chipsy, kawy również zniknęły, a jedyne co nam zostało to batony, które leżały w zasięgu mojej ręki. Sięgnęłam po jednego, odpakowując go. Już miałam wziąć pierwszego gryza, kiedy Jack wybił mi go z dłoni, zasłaniając oczy.

- Nie patrz - powiedział, lecz odruchowo strzepnęłam jego dłoń.

- No co tam jest? - fuknęłam, gdy znów przestałam widzieć.

- Nic dla ciebie.

- Jack!

- Sakura!

- Zabieraj te łapy!

- Jeśli chcesz zobaczyć kierowcę tira, któ… - Odciągnęłam jego dłoń, lecz po chwili znów podniosłam ją na wysokość oczu.

- Kierowcę tira, który właśnie sika pod drzewem, jakby nie mógł iść do normalnej toalety - powiedziałam gorzko zgorszona, osuwając się.

- Mówiłem - mruknął melodyjnie.

- Czemu miałam ci wierzyć?

- A czemu nie? - Zagryzłam dolną wargę.

- Bo ostatnio to zrobiłam i bardzo się przejechałam. - Zapadła między nami krępująca cisza, dopóki Jack nie zabrał ręki sprzed moich

- Skończył.

- Fuj - odparłam, krzywiąc się.

- Wybacz. Wcześniej, zbierając chłopaków z okolic nie mieliśmy takich atrakcji - parsknął, a ja zorientowałam się, że nadal trzymałam go za rękę. - Zbierajmy się. - Wstał, podając mi drugą. Również podniosłam się, a on ucałował wierzch mojej dłoni, kłaniając się lekko. - Jak być rycerzem, to na całego. - Wyszczerzył się, a ja zdzieliłam go lekko po głowie, również reagując śmiechem.

- Gdzie jedziemy teraz? - spytałam, kiedy ponownie znaleźliśmy się na stacji.

- Masz jakieś szczególne życzenia? - Uniósł pytająco jedną brew, a na moich ustach znów pojawił się uśmiech.

- Co do trasy, nie - rzuciłam, decydując, że nie muszę od razu wracać do Tokio. Nikt mi przecież nie każe, prawda? - Ale tak, co do rachunku za paliwo.

- Zejdź z tego tematu - burknął, a ja zdecydowałam się, że później ureguluję z nim wszelkie płatności.

Ruszyliśmy w dalszą drogę. Mój humor nieco się polepszył, lecz nie znaczyło to, że sięgał górnych granic. Po prostu lekko odbił się od dna. Zmierzaliśmy w kierunku Londynu, a ja zastanawiałam się, gdzie Jack chciał mnie zabrać. Przecież powiedział, że coś zaplanował, tylko ja nie bardzo wiedziałam co. Pomijając to, że potrzebowałam teraz prysznicu i nowych ciuchów, było względnie nie najgorzej. Zrobiło się gorzej, kiedy wjechaliśmy do miasta i musieliśmy co chwilę stawać na światłach. To strasznie uciążliwa robota, jednak ja korzystałam z każdego postoju, prostując plecy, które zaczynały dawać o sobie znać.

Staliśmy na piątym już z kolei skrzyżowaniu, a ja wychyliłam się za bardzo, przechylając do tyłu. Czułam, że spadam, lecz nie mogłam nic z tym zrobić. Złapałam się kurtki Jacka, a w ułamku sekundy zostałam wciągnięta z powrotem na górę przez jego ramię, którego dłoń zakleszczyła się na moim nadgarstku.

- Co ty robisz? - spytał, puszczając mnie i łapiąc się za plecy. Potrząsnęłam głową. Musiał się mocno wygiąć, żeby mnie złapać, a to musiało boleć.

- Testowałam twoje zdolności? - Uśmiechnęłam się trochę głupkowato, co on skwitował śmiechem.

- To nie rób tego za często, bo dopiero zacząłem kurs. - Światła zmieniły się na zielone, a ja objęłam go w pasie. Chyba na poważnie wziął ten test, bo przyspieszył, wyprzedzając praktycznie wszystko i wszystkich. Trochę się bałam, a skurcze opanowały moje ciało z racji dużej prędkości, jednak zdecydowałam się pokonać strach. Przynajmniej w kwestii motoru. W wypadku z reguły ginie motocyklista, nie ktoś poboczny, a z racji, że było mi wszystko jedno, Jack mógł rozwinąć nawet prędkość światła, a ja jechałabym z nim dalej.

Mimo wszystko, gdy znów się zatrzymaliśmy, zdecydowałam się zaoponować.

- Pogrzało cię?! - krzyknęłam, nie zawierając w głosie nagany, a jedynie chcąc przebić się przez odgłosy miasta, które właśnie się wzmogły.

- To jeszcze nic! - odkrzyknął, po czym ruszył z piskiem opon. Zaśmiałam się, zacieśniając uścisk. Mknęliśmy przed miasto, a mnie nachodziły coraz większe przeczucia, że zaraz zatrzyma nas policja. Jeszcze tego by brakowało.

Zwolniliśmy, dopiero wjeżdżając w jakąś mniejszą dzielnicę, gdzie nie było już drapaczy chmur, a światła układały się tak, że bez przerwy dojechaliśmy pod jeden z wielu na tym osiedlu bloków. Rozglądałam się dookoła na place zabaw, parkingi pełne rodzinnych aut i wyblakłe bloki porozstawiane w najróżniejszych układach.

Jack zatrzymał się na wolnym miejscu parkingowym, po czym zdjął kask.

- Wiem, że to trochę nie twoje klimaty, ale jesteśmy na miejscu.

Również uwolniłam swoją głowę od kasku, poprawiając dłonią włosy. Odetchnęłam z uśmiechem, patrząc na ganiające się dzieciaki i pilnujących ich rodziców. Była to spokojna okolica, zamieszkana przez rodziny ze średnimi zarobkami, przynajmniej tak mi się wydawało po tym, co dane było mi ujrzeć.

- Co znaczy, nie moje klimaty? - Spojrzałam na niego z wyrzutem.

- Jack, Jack! - Chłopak zszedł z motoru, kiedy na oko dwunastoletni dzieciak podjechał do niego na sportowym rowerze.

- Cześć, Jean. Mi też miło cię widzieć. - Blondyn podrapał się po karku, lekko zakłopotany.

- Umiem już jeździć na kole, patrz!

- Poczekaj, kultury trochę. - Zwrócił się w moją stronę. - Sakura, Jean, poznajcie się.

- Cześć! -  Pomachał mi radośnie, na co uśmiechnęłam się lekko.

- Witaj.

- A teraz jak już musisz, to pokaż. - Jack położył ręce na biodrach, a chłopak w euforii odjechał, nabierając prędkości. Kiedy osiągnął ją wystarczającą, uniósł przednie koło do góry, jadąc przed siebie.

- Umiem! Umiem! - Krzyczał, a ja roześmiałam się cicho.

- Bardzo dobrze! - Odkrzyknął mu, rozpinając kurtkę. - Chodź. - Kiwnął na mnie głową, a ja podążyłam za nim. Chłopak już zawracał, zatrzymując się dopiero przy klatce, do której właśnie weszliśmy.

- To mogę już teraz na motorze? - Miał duże, brązowe oczy, które patrzyły się na Jacka z nadzieją. Te iskierki zniknęły jednak, kiedy blondyn pokręcił głową.

- Jeszcze jesteś za mały.

- Ale mówiłeś, że...

- Mówię różne rzeczy. - Poczochrał go po głowie. - My lecimy, a ty ćwicz dalej.

- Dobra, dobra - mruknął niezadowolony. – Do widzenia - powiedział do mnie, po czym odjechał.

- To dzieciak moich znajomych i marzy o jeździe na motorze, ale jest jeszcze za mały i często mnie nęka, choć nie mam mu tego za złe. - Weszliśmy do klatki schodowej czteropiętrowego bloku. Ze ścian przy suficie trochę odchodziła farba, a poręcze też nie były pierwszej jakości.

- To bardzo miłe. Przynajmniej z mojej perspektywy. - Raźnie pokonywałam kolejne stopnie, zastanawiając się, jak wygląda jego mieszkanie, bo chyba tam mnie zabierał, prawda?

- Nie wiem, co zastaniesz w środku. Wyjeżdżałem w naprawdę dużym pośpiechu. - Czułam w jego głosie zakłopotanie, jak i lekki strach. Heeej, to ja powinnam się bać. Właśnie pakowałam się prawie obcemu facetowi do domu!

Otworzył przede mną ciemne, drewniane drzwi, ukazując mały hol pomalowany na szaro. Meble były koloru czarnego bądź białego, dzięki czemu ładnie komponowały się z resztą. Po lewej stronie znajdowało się miejsce na buty oraz wieszak na ubrania. Zdjęłam kurtkę, którą mi dał i odwiesiłam ją. Jack w samych skarpetkach zniknął za zakrętem w prawo, gdzie chyba znajdowała się kuchnia, bo widziałam już początek białych kafelek na ścianach. W oczy rzuciły mi się jeszcze cztery pary drzwi, jednak podążyłam za chłopakiem.

- Kawy, herbaty? - spytał, grzebiąc po szafkach.

- Herbatę, poproszę - odparłam, rozglądając się po pomieszczeniu.

Było skromnie urządzone, jednak nic w nim nie brakowało. Znajdowała się tu kuchenka, lodówka, piekarnik, a nawet mikrofalówka. Chłopak wstawił wodę, a ja podeszłam do okna, skąd miałam widok na plac zabaw. Oparłam się o ladę, pochylając do przodu, aby mieć lepszy widok. Czajnik zagwizdał, a ja odwróciłam się do tyłu, obserwując blondyna.

Nigdy bym nie pomyślała, że przypadkowo spotkany motocyklista będzie moją łodzią ratunkową. Ogólnie nie tego spodziewam się po osobach poznanych "bo tak wyszło". Z reguły my - ludzie, jesteśmy uprzedzeni, niepewni i wolący nie mówić zbyt wiele, ponieważ zawsze ta druga osoba może mieć złe zamiary. W naszym przypadku tak nie było. Wiedziałam, że mogę zadzwonić do niego w środku nocy i już. Nie potrzebowałam żadnych zapewnień, czy dowodów. To się po prostu wie.

- Mamy dziesiątą rano - mruknął, kładąc kubki na mały, przylegający do ściany dwuosobowy stół.

- Więc co teraz? - Ziewnęłam, lecz szybko zamknęłam usta dłonią.

- Ty chyba pójdziesz spać - zaśmiał się, sam po chwili ziewając.

Przecież nie tylko ja w tej całej sprawie byłam poszkodowana, on też nie spał pół nocy.

- Ty też - odparłam, biorąc łyk herbaty, do której on wcześniej dodał zimną wodę, aby dało się ją od razu wypić. - Ale wiesz... Nie powinnam cię tak wykorzystywać. W sumie to czas, kiedy oddaję ci pieniądze za paliwo, dozgonnie dziękuje za to, że po mnie przyjechałeś i nie uprzykrzam ci dalej życia.

- Skończyłaś? - Uniósł jedną brew, chcąc nadać sobie ironicznego wyglądu, lecz jego podkoszulek z królikiem Bugs’em skutecznie mi to uniemożliwił.

- To nie tak, że...

- Już powiedziałem, że mam dla nas na dzisiaj plany. - Usiedliśmy na przeciwko siebie. Zaczęłam zakreślać koła na kubku, zastanawiając się, co powinnam teraz zrobić ze swoim życiem. To nie tak, że ono nie ma sensu. Okej, ono nie ma sensu, ale to nie powód, żeby z niego rezygnować. Sasuke wykorzystał mnie najbardziej perfidnie, jak tylko mógł, całkowicie zburzył we mnie to, co budowałam w sobie przez ostatni czas, ale... no ale co?

- Więc?

- Niespodzian...

- Która godzina?! - Doszedł mnie damski krzyk, na co lekko podskoczyłam. Czyli ma dziewczynę, ech. Czułam to. Ciekawe, jak na mnie zareaguje.

- Twoja ostatnia! - odkrzyknął Jack, a ja chyba lekko otworzyłam buzię ze zdziwienia, na jej widok.

Stała przede mną niska blondynka, z wysoko upiętymi włosami. Wyglądała na niewyspaną, lecz image słodkiej dziewczynki psuły tatuaże pokrywające sporą cześć jej ciała: barki, ramiona, brzuch i jedną dłoń.

- A ty to kto? - spytała, podchodząc do lodówki.

- Yyy...

- Nie twój interes - uciął chłopak, a ja poczułam się niezręcznie. Nie chciałam być powodem niczyjej kłótni. - Sakura, Angie. Angie, Sakura.

- Ooo, kiepski humor? - rzuciła uszczypliwie, zalewając własną herbatę.

- Daj spokój - rzucił, a ja zaczynałam nabierać podejrzeń, że to nie para, a rodzeństwo.

- Lecę dokańczać projekt dla klienta, a ty co będziesz robić? - Spojrzała na mnie. - Co będziecie robić?

- Nic związanego z tobą. - Nie powinnam się uśmiechać, ale jednak ta chęć zwyciężyła, przez co zostałam spiorunowana wzrokiem przez dziewczynę.

- Będziesz czegoś chciał. - Kiwnęła na niego palcem, mrużąc oczy.

- Idź zarabiaj na życie, młoda. - Po tych słowach dostał lekko w tył głowy, jednak mimo to uśmiechnął się, kiedy Angie opuściła kuchnie.

- Może ja naprawdę już pójdę? - spytałam, czując się jak niepotrzebny bagaż.

- Siedź - zaśmiał się, a ja zaczęłam bawić się włosami. - Lubisz bajki?

- To znaczy?

- No bajki. - Przewrócił oczami. - Jakieś produkcje Disney'a.

- Bardzo - odparłam, przypominając sobie, że właśnie na takich bajkach wychowałam się razem z Miku. Ach, tyle wspomnień.

- To dobrze. - Skinął głową, upijając kolejny łyk. – Myślę, że na razie oboje powinniśmy się położyć. - Widziałam ślady zmęczenia na jego twarzy i wyraźną chęć pójścia spać. Nie mogłam się nie zgodzić.

- Okej.

- Chodź, położę cię w sypialni Mike'a. - Kimkolwiek był Mike, ruszyliśmy do wspomnianego pokoju, który urządzony był na ciemno. To kilka metrów kwadratowych wypełniało pojedyncze łóżko, biurko i kilka szafek. Jack otworzył uchylnie okno. - Zaraz przyniosę ci koc, poczekaj chwilę. - Wyszedł, a ja położyłam się tyłem do ściany. Zamknęłam oczy i nim się spostrzegłam zasnęłam, a żaden koc nie był mi do tego potrzebny.

Kilka godzin później koło osiemnastej znajdowaliśmy się już na motorze, mknąc w stronę Wellington Street. Tylko tyle powiedział mi Jack, dając ubrania siostry pod jej nieobecność oraz odpowiadając na moje pytania apropo celu podróży. Trochę źle się czułam, grzebiąc w szafie Angie, aczkolwiek to jakie ta dziewczyna miała ciuchy na motor, było czymś niezwykłym. Miałam wrażenie, jakbym powoli spełniała swoje marzenia połączone z motocyklami!

Nadal czułam się fatalnie, lecz tłumiłam to i maskowałam jak tylko mogłam. Przynajmniej się starałam, bo Jack nie rzucał mi już litościwych spojrzeń i chyba definitywnie zostawił temat Sasuke w spokoju. Ja jednak nie byłam do tego zdolna. Wciąż obijał mi się po głowie, a raczej myśli co teraz robi, jak się czuje. Nie powinno mnie to interesować, ale to nie moja wina, że jego osobowość aż tak namieszała mi w życiu.

Jechaliśmy w ciszy. Gdzieś we mnie tliła się ciekawość, doką mnie zabierze, jednak nie miałam odwagi się odezwać, odpędzając od siebie obrazy Uchihy. Powinnam zostawić mu jakąś kartkę, cokolwiek. Może nie wiedział, czemu uciekłam? Z drugiej strony przecież zobaczy, że smsy zostały odczytane i wszystkiego się domyśli. Nie jest głupi, chyba.

- Już prawie jesteśmy - powiedział Jack, kiedy staliśmy na skrzyżowaniu.

Ruszyliśmy, zatrzymując się dopiero na jednym z niewielu parkingów. Większość miejsc była pozajmowana, lecz Jack szybko znalazł to kilka upragnionych metrów kwadratowych, gdyż motor zajmował ich mało. Nadal jednakże nie wiedziałam, gdzie mnie zabrał. Nie widziałam dookoła nic szczególnego.

- Eee, to tu? - spytałam się, rozglądając dookoła, gdzie znajdowały się jedynie zwykłe kamienice.

- Prawie. - Uśmiechnął się tajemniczo, oferując mi swoje ramię. Złapałam je delikatnie i idąc pod rękę, traktując to jednocześnie jako nic zobowiązującego, wyszliśmy na główną ulicę, na której panował ogromny ruch. Auta mijały nas co chwila, a trąbiące na klientów taksówki powodowały dodatkowy hałas. - No chodź.  - Jack pociągnął mnie lekko, gdyż zawiesiłam się na moment, nie myślać o niczym konkretnym. No, Sakura! Miałaś się dobrze bawić!

Ruszyliśmy przed siebie, stając się tysięcznymi, szarymi przechodniami. Pominę to, że Jack ewidentnie wyglądający jak kierowca motoru przyciągał spojrzenia wielu mijających nas pań, patrzących na mnie z co najmniej wrogością. Chciałam im powiedzieć, że to wcale nie tak! Byliśmy tylko znajomymi w kilkudniowym stażem!

- Boisz się wysokości? - mruknął, a ja popatrzyłam na niego kontrolnie.

- To ten czas, kiedy zabierasz mnie na szczyt wieżowca i chcesz zgwałcić, a jak się nie dam to mnie zrzucisz?

- To tylko pytanie - zaśmiał się krótko, a ja odetchnęłam.

- Nie, nie boję.

- Aha.

- A po co ci ta wiedza?

- Zwykła ciekawość. - Przyspieszył kroku, skręcając w boczną uliczkę. Po chwili okazało się, że również ślepą, na co znów zaczęłam coś podejrzewać, starając się nie zadawać głupich pytań. Jakby chciał mi coś zrobić, już dawno by to zrobił.  

Nie zapadła jeszcze ciemność, lecz niebo poszarzało, przypominając kolorem mój  nastrój - ni to smutek, ni to radość, a jedynie coś pomiędzy określane jako otępienie. Szlag by to. Na końcu uliczki znajdowały się przepełnione śmietniki, a ja zmarszczyłam brwi,  gdy chłopak do nich podszedł.

- Czy…

- Nic nie mów. - Przepchnął najmniejszy pojemnik i najwidoczniej jedyny niezapełniony, gdyż nie wymagało to od niego nadludzkiej siły.  Stałam w bezruchu, przyglądając się jego poczynaniom.  Gdy śmietnik zmienił swoje miejsce, ujrzałam w ścianie  drzwi.

- Co to jest? - spytałam głupio. Doskonale wiedziałam, czym są drzwi, jednak do jakiej dziury one prowadziły, nie miałam już pojęcia. Do tego w środku miasta! Trzydzieści metrów od nas tętniło ono życiem! A ta odosobniona jedna alejka zdawała się być opuszczona.

- Jak byłem dzieckiem nie lubiłem się uczyć, a coś musiałem robić na wagarach.  - Włożył coś do zamka, co nie przypominało klucza nic, a nic. Zbliżyłam się, patrząc jak majstruje przy zamku. - Za to bardzo lubiłem bajki.  - Usłyszałam ciche stęknięcie , a zapadka uległa naporowi chłopaka. Zmarszczyłam brwi. A jeśli ktoś nas przyłapie? Powinnam teraz siedzieć w domu, oglądać Titanica, zajadać się chipsami i w spokoju robić  z siebie ofiarę losu, a nie łazić po jakiś ruderach. Aczkolwiek jego propozycja była bardzo kusząca. - A kiedy o czymś marzyłem, zawsze to marzenie spełniałem.

Wszedł pierwszy, lecz nie obawiałam się, że to z powodu braku manier, których komu jak komu, ale jemu nie brakowało. Przeszłam przez próg, wchodząc w kompletne ciemności.

- Tylko przymknij drzwi, ktoś ma dziś za nami jeszcze przyjść. - Popatrzyłam na niego, zastanawiając się, czy nie był członkiem jakiejś dziwnej sekty, gdzie oglądano bajki w opuszczonych budynkach. Szybko jednak odrzuciłam ten pomysł.  

- Zaczyna się robić ciekawie - mruknęłam, a podskoczyłam nieznacznie, gdy złapał mnie za dłoń.

- Inaczej o coś się przewrócisz, a nie chcę mieć na sumieniu nawet najmniejszego zadrapania - powiedział, ciągnąc mnie przed siebie. No świetnie, Sakura, tak. Właśnie dałaś się wciągnąć do  opustoszałego budynku bez światła i jakiejkolwiek wiedzy na temat powodu twojego pobytu tutaj. Kiedyś powinnam dostać jakiś order w  konkurencji “łatwowierność”. Zdeklasyfikowałabym wszystkich.

- To nie tak, że ci nie ufam, ale…

- Przecież nie ufasz - odpowiedział, a ja żałowałam, że nie widziałam jego wyrazu twarzy.

- Ale to nie tak.

- Właśnie tak, ale spokojnie, zaraz będziemy na miejscu. - Wyczułam  w jego głosie radosną nutę, przeczuwając, że lubi tu przychodzić, gdziekolwiek to “tu” było.  - Schyl się, musimy przejść trochę na kuckach. - Zaczynałam się martwić, czy ubrania Angie pozostaną w nienaruszonym stanie. Przestałam, gdy doszły mnie dźwięku starej jarzeniówki. Zbliżaliśmy się nieuchronnie do końca podróży, jednak… Co ja tu robię?

- Słuchaj, ja…

- Po prostu się zamknij.  - Otworzyłam buzię ze zdziwienia, poznając jego stanowczą odsłonę. To coś… nowego.

- Eee, okej.

- Już jesteśmy, zatrzymaj się. - Zaczął gmerać przy jakiejś kratce, bo właśnie ją mieliśmy przed sobą, dzięki niej nie znajdując się już w całkowitych ciemnościach, gdyż przez jej dziurki przezierało się do nas światło. Moja ciekawość rosła, maskując w jakiś sposób dziwną pustkę, której nie potrafiłam zapełnić ani pizzą, którą zjedliśmy u Jacka, ani niczym innym, co miałam przy sobie.

- To jest chociaż legalne? - Ściszyłam głos, chcąc zobaczyć coś przez jego ramię. Bolały mnie plecy od ciągłego kucania, jednakże miałam nadzieję, że to co czekało na mnie po drugiej stronie mi to zrekompensuje. - Składzik, serio?

- Musisz być taka niecierpliwa? - sapnął, wychodząc. Wyciągnął ku mnie rękę, a ja po chwili stanęłam na nogi. Mieliśmy do dyspozycji jakieś trzy metry kwadratowe, zapełnione szczotkami, kilkoma odkurzaczami poustawianymi na przylegających do ścian komodach oraz kubły w kolorach tęczy. - A teraz będziesz udawać, że dobrze wiesz co tu robisz, nie ściągając na siebie niczyjej uwagi. Choć, - oparł ciężar ciała na jednej nodze, zastanawiając się nad czymś - może jednak nie będzie to potrzebne?

Byłam strasznie zakręcona. Gdzie on mnie zabrał? Czekał na moją odpowiedź, a ja widziałam jego twarz jedynie w słabym świetle wymykającym się spod drzwi prowadzących na korytarz. A co, jeśli więcej stąd nie wyjdę?

- Okej - mruknęłam niepewnie.

- Grzeczna dziewczynka. - I w tym momencie powinnam zacząć uciekać. Tak zawsze mówił gangster, chcąc uwięzić zakładnika, a ja nie chciałam ginąć!

Kilka sekund później staliśmy na jasnym, pustym korytarzu. Bordowa wykładzina, kontrastowała z bladożółtymi, wpadającymi w pomarańcz ścianami i długimi wykwintnymi lampionami zwieszanymi z sufitu. Wybałuszyłam oczy, z zachwytem przyglądając się eleganckim ozdobom, w postaciach oprawionych w drewniane ramy obrazów, przedstawiających bajkowie postaci oraz kanap i stolików, które krzyczały do mnie “jesteśmy cholernie drogie”. I tak jak były one cholernie drogie, tak bardzo cholernie mi się podobały.

- Gdzie ty mnie zabrałeś? - Rozpięłam skórzaną kurtkę, z zachwytem rozglądając się dookoła.

- Do raju - powiedział zadowolony. - Przynajmniej tak uważałem, mając jedenaście lat. - Przeszliśmy kilka metrów, skręcając w prawo, dzięki czemu ujrzeliśmy mały hol. Nadal nigdzie nie było żywej duszy, lecz przestałam się nad tym zastanawiać. Moje oczy zaświeciły się, widząc przepiękną lodową rzeźbę przedstawiającą Elsę z najnowszej bajki produkcji Disneya. Złapałam się za głowę, podbiegając do niej.

- Łał, łał, łał. - Była zamknięta w przeźroczystej klatce, która utrzymywała odpowiednią temperaturę, a podświetlona przez specjalnie dobrane światła mieniła się, przywodząc mi na myśl słowo “zaczarowana”.

- Potem będziesz się zachwycać, teraz nie mamy czasu. - Rozejrzał się kontrolnie, łapiąc mnie za łokieć, tym odciągając od Elsy. Ach, to takie piękne!

- Gdzie mnie ciągniesz? - spytałam, chcąc jak najwięcej ugrać na czasie, aby móc jeszcze przez chwilę zachwycać się nad pięknem tego miejsca, które roztaczało wokół siebie bajkową aurę.

- Tam, gdzie pierwotnie miałem zamiar - odparł spokojnie, a ja przestałam się ociągać. Właśnie przelatywało mi przed oczami całe dzieciństwo. To było… cudowne.

Nie odezwałam się, dopóki nie stanęliśmy. Weszliśmy wcześniej w tak samo urządzony korytarz, tylko, że krótszy. Teraz widniały przed nami ogromne, drewniane wrota. Nawiązując do bajek, to ich bohaterowie przechodzili nimi do magicznych krain, stając się ich częścią. Z ekscytacją godną kilkuletniego dziecka, czekałam na to, co spotka mnie po drugiej stronie.

- Chyba jeszcze nie widziałem cię tak uśmiechniętej - powiedział, spoglądając wprost w moje oczy. Nie widział w nich tego co skrywałam, a jedynie zasłonę, na której było wyraźnie wymalowane “radość”. Ale to dobrze, bo przecież i tak zrobił co mógł. - To nasz czas.

Jack pchnął jedno ze skrzydeł wrót przed siebie, a one nie wydały z siebie nawet najmniejszego dźwięku. Usłyszałam piosenkę śpiewaną na żywo przez dużą grupę ludzi. Wydawało mi się, że już kiedyś ją słyszałam, jednak ta aranżacja stanowczo myliła moje zmysły.

Przed nami znajdowała się ciemnobordowa kotara, do której podeszliśmy razem z Jackiem. Chłopak przepuścił mnie przed sobą, a ja skinęłam głową, wymijając go. Muzyka nadal rozbrzemiewała w moich uszach, wysyłając znajome wibracje, wprawiające mnie w przyjemny stan rozkoszowania się mnóstwem tonów połączonych w przepiękną melodię.

Zaniemówiłam i stanęłam w miejscu, gdy przeszłam przez kotarę. Przed nami rozpościerała się ogromna widownia, a jeszcze dalej scena, na której tańczyli ludzie. Byli poprzebierani w najróżniejsze zwierzęce stroje. Wypatrzyłam lwy, antylopy, słonie, żyrafy, a nawet surykatkę i guźca. Kostiumy idealnie odwzorowywały zwierzęta, a aktorzy całkowicie wczuwając się we własne role świetnie komponowali się ze sobą na scenie. Patrzyłam oniemiała na spektakl, który właśnie przedstawiali i robiłabym to dłużej, gdyby ktoś nie dźgnął mnie palcem w żebra.

- Chodź - szepnął Jack, a ja pokręciłam szybko głową, odrywając wzrok od sceny.

Nikt nie zwrócił na nas uwagi, gdyż wrota otwarły się w całkowitej ciszy, a kotara osłoniła nas przed niemiłymi spojrzeniami. Salę mogłam przyrównać do amfiteatru. Po lewej i po prawej stronie widniały czerwone krzesła, takie, które można spotkać w kinie bądź teatrze. Każdy rząd znajdował się wyżej niż poprzedni, a jedynie siedziska przed nami były na równym poziomie.

Ruszyłam kilka kroków do przodu i odwróciłam się do tyłu, a moje zdziwienie osiągnęło apogeum. Nad wejściem również siedzieli ludzie, lecz nie tylko tam, gdyż całe pomieszczenie okalały balkony, również zapełnione widzami. Widok po brzegi zapełnionej sali przerósł mnie. Tyle ludzi!

Jack popchnął mnie lekko do przodu, po czym skierował na prawo. Widownia nie zwróciła na nas uwagi, gdyż byliśmy jedynie małymi mrówkami, w porównaniu z wielkością pomieszczenia , które nie dość, że było  szerokie w szerz, to jeszcze ledwo co widziałam sufit. Wszystkie światła zostały skierowane na scenę, więc nie od razu zauważyłam, że koło Jacka ktoś stał. Chłopak wyciągnął z portfela kilka banknotów i dał do ręki osobie stojącej obok. Okazała się nią dziewczyna, która ukłoniła się lekko, podążając w górę schodów, prowadzących nad wejście, a ja nadal zaskoczona poszłam za nią.

Sporą część widowni stanowiły dzieci, choć zauważyłam również wiele dorosłych, którzy z tak samo dużym zainteresowaniem co ich pociechy przyglądały się aktorom, kończącym właśnie śpiewać piosenkę.

Nie skierowaliśmy się na największy balkon nad wejściem, ale w strefę pod nim, skąd było widać wszystko, lecz mało kto spoglądał w to miejsce, gdyż nie dość, że znajdowało się z tyłu, to jeszcze pod balkonem, skąpane w dużym cieniu.

Spojrzałam po mijanych ludziach, a zatrzymałam swoje spojrzenie na małej dziewczynce, która zauważając, że się na nią patrzę, uniosła rączkę raźnie mi machając. Odmachałam jej, uśmiechając się, ona powróciła do oglądania, a my usiedliśmy na murku, na samym końcu. Wystawał on ponad siedzenia tak, że spokojnie widzieliśmy wszystko, co działo się na scenie.

Kobieta z obsługi zostawiła nas samych, odchodząc, a ja z zafascynowaniem przyglądałam się scenie.
- Nażarłem się jak świnia.
- Pumba! Jesteś świnią!
- Prawda...

- Król lew - westchnęłam cicho, dopiero teraz przypisując kostiumy do konkretnych postaci. Gdy przypatrywałam się im jakiś dłuższy czas stwierdziłam, że rzeczywiście rozgrywana była przede mną akcja z filmu pod tytułem “Król Lew”.

- No - odpowiedział Jack, opierając się o ścianę, spuszczając tym samym nogi w dół.

- Ale jak? Co? - szepnęłam, nie odrywając wzroku od sceny, na której występował właśnie Timon i Pumba, co wywołało we mnie rozbawienie.

- No jak byłem mały, to z chłopakami znaleźliśmy to przejście. Jest ono już za strefą, gdzie sprawdza się bilety, więc od zawsze wchodziliśmy na gapę. - Nachylił się lekko w moją stronę, aby móc mówić ciszej i mniej przeszkadzać widzom przed nami. - Wtapialiśmy się w tłumy dzieciaków, które przychodziły tu często w ramach wycieczek szkolnych, w ten sposób dostając się na salę, po czym zawsze siadaliśmy na tym murku.

- Wow - wymsknęło mi się, na widok mnóstwa akrobacji wykonywanych przez tancerzy.

- Kiedyś stały tu jakieś wazony, lecz kiedy znikały po prawie każdym spektaklu w końcu przestano je uzupełniać i zostało tak do dziś. A teraz kiedy dorosłem, musiałem niestety dogadać się z częścią obsługi.

Nad nami znajdował się balkon, który skutecznie odgradzał nas od natrętnych spojrzeń, przyjemnie izolując. Podciągnęłam kolana pod brodę, zachaczając stopy o kant murku. Oplotłam je ramionami, chcąc zająć wygodną pozycję.

- To piękne - szepnęłam po kilku minutach, oczarowana grą aktorką, kostiumami oraz ślicznymi elementami musicalu.

- Widziałem to już mnóstwo razy, ale chyba nigdy mi się nie znudzi - odparł, zaplatając ręce na piersi.

- To hieny. Jak ja nie cierpię hien… Masz pomysł jak się z nimi nie spotkać?

- Żywa przynęta.

- Genialne… zaraz.

- Zrób coś Timon, musisz odwrócić ich uwagę.

- Co niby mam zrobić? Wykonać taniec hula?!

Zakryłam usta dłonią, aby nie śmiać się zbyt głośno. Ta bajka od zawsze mnie rozczulała, a teraz w wersji na żywo przyprawiała o jeszcze większe emocje. Zadowolona niczym gromada znajdujących się na sali dzieci z ciekawością czekałam na kolejną piosenkę, którą zaczęłam później mimowolnie nucić.

Zapomniałam na chwilę o Sasuke i tym całym zamieszaniu, wywołanym przez moją osobę. Skupiłam się na problemach Simby i wciągnęłam się na tyle, aby z zapartym tchem oglądać koniec przedstawienia, na co zareagowałam z nieskrywanym rozczarowaniem.

- Już koniec? - jęknęłam.

- Trwało ponad półtorej godziny - powiedział Jack, kiedy aktorzy właśnie się kłaniali. Rozległy się brawa, do których chętnie się dołączyłam. To było najlepsze przedstawienie, na jakim w życiu byłam!

- Dziękuję, że mnie tu zabrałeś. - Uśmiechnęłam się, obserwując niknących ze sceny ludzi oraz podnoszących się z miejsc widzów. Setki dzieci zaczęły opowiadać swoim rodzicom, jak bardzo im się podobało, przez co powstał niesamowity harmider.

- Cała przyjemność po mojej stronie! - krzyknął, zeskakując na podłogę. Również zeszłam, po czym oboje ruszyliśmy ku głównemu wyjściu, idąc za tłumem. Ach, to naprawdę było miłe.

Oboje nie odzywaliśmy się, a ja z nostalgią patrzyłam na mijające nas dzieci. Zagryzłam dolną wargę skonsternowana. A co, jeśli…

- Wyjdziemy normalnie głównym wejściem, powinni tam czekać moi znajomi. - Złapał mnie za łokieć, zgrabnie wymijając wychodzących ludzi, a po chwili znów znaleźlismy się na holu z Elsą, która budziła niemały zachwyt w każdym, kto choć rzucił na nią okiem. Nie skręcając w prawo, skąd przyszliśmy, ani w lewo, gdzie chyba znajdowały się toalety poszliśmy przed siebie w kierunku kolejnych wielkich drzwi.

- Yhym - potaknęłam, dochodząc do wniosku, że dzisiejszego dnia stałam się osobą bardzo ugodową. Było mi wszystko jedno.

Przeszliśmy przez drewniane wrota, a drugi ogromny tym razem hol stanął dla nas otworem. Po bokach rozpościerały się schody, którymi schodzili ludzie z balkonów. Wszystko zostało urządzone w  marmurze i szkle, umiejętnie przyozdobione gadżetami z bajek. Wyglądało to naprawdę imponująco. Wysoki sufit optycznie powiększał pomieszczenie, przez co ludzie wyglądali naprawdę drobno.

- Chyba trochę się wyróżniamy - mruknął Jack, drapiąc się po karku. Niektóre dzieci przyglądały nam się z zainteresowaniem, a ja nie bardzo wiedziałam z jakiego powodu. Dopiero, gdy byliśmy już w połowie drogi do wyjścia, jakiś chłopczyk odważył się do nas podbiec.

- Szybcy i wściekli! - Chłopców było jednak dwóch. Jeden emanował entuzjazmem, za to drugi jedynie westchnął.

- Nie każdy motocyklista, to bohater tego twojego durnego filmu.

- No ale zobacz! - Dotknął kurtki Jacka, z czego jej właściciel miał niezły ubaw.

- Bo co? To, że ktoś jest tak ubrany, nie znaczy, że grał w tym filmie. Do tego tam ścigały się auta, nie motory.

- Jimmy, Elton! - Jakaś kobieta z tłumu podbiegła do nas, łapiąc chłopców za ręce. - Mieliście się nie oddalać! Przepraszam państwa bardzo - skierowała się do nas, na co uśmiechnęliśmy się lekko.

- Nic się nie stało - powiedział Jack, biorąc mnie pod ramię. - Na nas niestety już pora, dowidzenia. - Wyminęliśmy matkę z dwójką dzieci, szybciej kierując się do wyjścia.

- Co tak nagle? - spytałam, kiedy przechodziliśmy przez obrotowe drzwi, upchnięci jak sardynki w puszce.

- Po prostu chcę stąd wyjść.

Znaleźliśmy się na ruchliwej ulicy. Zapadł już zmrok, było coś koło dwudziestej, a ja nie bardzo wiedziałam, co ze sobą teraz zrobić. Powinnam wrócić do Tokio i tylko tym się kierować. Musiałam uciec, najnormalniej w świecie uciec. Znowu.

- Chciałabyś poznać moich znajomych? - spytał, stawiając kołnierz kurtki. Ja swoją zapięłam, gdyż zerwał się trochę silny wiatr, targający moimi włosami, i nie tylko, na wszystkie strony. Zmarszczyłam brwi, zastanawiając się. Chciałam, ale… nie dziś. Dziś mam ochotę jedynie wrócić do domu i zaszyć się pod własną kołdrą.

- Szczerze, to chciałabym już wracać.

- Do mieszkania?

- Do domu - powiedziałam, a między nami zapanowała cisza. Westchnął, przeczeszując włosy. Uniosłam wzrok na niebo, skąd zaczęły siąpić krople deszczu. Spojrzałam na chodnik, na którym widniały kałuże, dając mi jednoznaczny przekaz, że deszcz już raz urządził Londynowi wizytę. Staliśmy jak dwa przysłowiowe kołki, nie wiedząc jak zacząć rozmowę. Mijali nas ludzie, nie zawracając sobie nami głowy. Moje ubranie coraz bardziej nasiąkało wodą, a gdy deszcz zwiększył swoją częstotliwość Jack wyciągnął ramię w moją stronę, które przyjacielsko ujęłam, po czym ruszył w tylko sobie znaną stronę.

Nie znałam tej części Londynu. Nigdy tu nie byłam, ale jeśli tylko kiedyś jeszcze tu zawitam, na pewno wrócę do tego teatru. Starałam się skupić na otaczającym mnie mieście, jednak Uchiha wciąż i wciąż nieproszenie wkradał się tam, gdzie go nie chciałam, przez co szłam przed siebie całkowicie rozkojarzona.

Zrobił to bo musiał? A może tylko dlatego, że jest skurwysynem? Dlaczego potraktował mnie jak pojemnik? Naprawdę zasługiwałam jedynie na takie miano? Nie mieściło mi się to w głowie, a za każdym razem, gdy próbowałam znaleźć jakieś sensowne rozwiązanie mojego problemu, zawsze dochodziłam do jednego wniosku - zrobić wszystko, byleby uciec.

Ten dzień był bardzo miły. Każda dziewczyna na moim miejscu byłaby wpatrzona w Jacka jak w obrazek, a on sam nie mógłby się od niej opędzić. Zrobił wszystko, co mógł. Zaopiekował się mną, przejechał setki kilometrów, nie chcąc za to żadnej zapłaty. Jedynym jego problemem było to, że nie był Uchihą. Aroganckim, sceptycznym, sarkastycznym  Uchihą, który nie sięgał blondynowi do pięt. Niby się mną opiekował, ale na swój chory sposób, a ja sama nie wiedziałam, czego tak naprawdę potrzebuję.

Jack przypomina mi Ryana, w którym kiedyś się zakochałam. Też był dla mnie cudowny, sprawiał, że czułam się jak księżniczka, która po latach znalazła swoją druga połówkę. Ech, chyba coś od tych bajek mi się udzieliło.

Tak czy siak Jack był tym, czego szukałam przed poznaniem Ryana i Sasuke. Dokładnie takiego faceta chciałam. Gdybyśmy spotkali się dwa lata temu, byłabym zakochana w nim bez pamięci, lecz teraz zakrawało to o brak realności, jak bardzo by się on nie starał.

Uchiha z kolei zdawałoby się, że osiągnął to bez problemu. Spowodował, że mu zaufałam, że pozwoliłam mu na coś, na co nie powinnam. Idiota, ignorant, dziwkarz!

- Możesz trochę lżej? - Spojrzałam na Jacka zaskoczona. - Tak ściskasz mi rękę, że zaraz stracę czucie..

- Przepraszam - wymamrotałam, rozluźniając uścisk.

Potrząsnęłam głową. Moje włosy były już prawie całkowicie mokre, z resztą tak samo jak ja sama. Skręciliśmy w lewo, a Jack zaczął czegoś szukać w kieszeni kurtki, po czym wyciągnął do mnie drugą rękę, podając mi owe coś.

- Tu masz kluczyki. A motor stoi tam - wskazał palcem w przestrzeń za mną - jest tam daszek, pod którym możesz się schować, ja zaraz wrócę. - Już odwracał się na pięcie, kiedy ja popatrzyłam się na niego jak na rasowego idiotę.

- Nie boisz się, że odjadę, a ty nigdy więcej nie zobaczysz swojego motoru? - To oczywiste, że bym tego nie zrobiła, jednak myślałam, że to jestem tą najbardziej łatwowierną osobą w towarzystwie, kiedy on chyba właśnie przebijał moją pozycję.

Spojrzał się na mnie dziwnie, po czym podszedł bliżej. Uniosłam na niego wzrok, a on uśmiechnął się lekko, po czym ujął moją twarz w dłonie, a ja zastygłam w jednej pozycji sparaliżowana. Ciepło rozlało się po moim ciele, gdy jego usta dotknęły mojego czoła.

- Gdybyś chciała, już dawno byś to zrobiła - rzucił przez ramię, odchodząc, a ja patrzyłam za nim, dopóki nie zniknął za zakrętem. Wzięłam głęboki wdech, zaciskając w dłoni kluczyki.

Odwróciłam się i z mieszanymi uczuciami podążyłam w stronę maszyny. Wbiłam wzrok w ziemię, chcąc już w końcu być w domu, przestać o tym wszystkim myśleć. O wszystkim, o nim.

Wycisnęłam wodę z włosów, będąc już blisko motoru. Nawet nie wiedziałam, o której miałam lot do Japonii, w mojej torebce panowała istna powódź, a ja poważnie zaczęłam się martwić o jej zawartość. Zatrzymałam się przy motorze.

Byłam całkowicie zamyślona, przez co nie poczułam od razu, jak ktoś złapał mnie za łokieć, obracając. Kluczyki z łoskotem upadły na asfalt, gdy tylko uniosłam swój wzrok, a czyjś oddech podrażnił moje usta.

- I to ja jestem dziwkarzem, tak?

***
1. Przepraszam, że nie odpisałam na komentarze pod ostatnią notką. Zrobię to niedługo!
2. To zakończenie, to coś w stylu "heheheh... Akemii Skurwiel", choć oczywiście nie wyszło mi tak, jak jej. Musicie wybaczyć [*]
3. Dużo Jacka, mało Saska. Nie ukrywam, ale ulegnie to zmianie, a może nie? ;> Jack miał swego czasu wiele fanek, więc mam nadzieję, że są one po tym rozdziale usatysfakcjonowne ;]
4. Rozdział jest słaby i wiem o tym. Po prostu miałam teraz mnóstwo na głowie i chodzę jak cień siebie. Nic na to niestety na razie nie poradzę. Zacznę funkcjonować dopiero od środy. 
5.Nowy blog Shee! 

Kesshite ni

Nie będę mówić o czym, mam nadzieję, że sami się przekonacie ;]

6. Rina wróciła do pisania!

Wakai no Tsuyo

Naprawdę warto zajrzeć B|

7. Eee, to chyba tyle. Nie usnęliście po drodze, prawda? xd Jack miał swego czasu wiele fanek, więc mam nadzieję, że są one po tym rozdziale usatysfakcjonowne ;]

Bywajcie!