VII

Kiedy się kogoś kocha, 

to pozwala mu się sobą zaopiekować.

~Jodi Picoult

Polskie słowa napisane będą kursywą.

Sasuke

To był jakiś kompletnie szalony poranek, kompletnie szalone dwadzieścia cztery godziny.

Itachi obudził mnie swoim telefonem, chcąc sprawdzić, czy żyję, ale kiedy zacząłem wygłaszać swe żale oponował, bo był razem z Shee na jakiejś kolacji. Przepraszam bardzo, ale gówno mnie obchodzą ich miłosne schadzki, kiedy ja mam problem. Duży problem, kryptonim: Haruno. Do tego problem dość … niezidentyfikowany w swej istocie. Nie był to przecież kłopot intelektualny - była mądra, inteligenta, odpowiedzialna; nie wizualny - była piękną kobietą i nie wstydziłem pokazać się z nią gdziekolwiek; nie w relacjach - swobodnie z nią rozmawiałem i … Przecież to, co się stało dzisiaj w sypialni wcale nie było swobodne. Pierdolę, nie robię.

- Panie Uchiha! - Poprawiłem pasek od spodni, które wbrew pozorom pasowały na mnie prawie idealnie. Włożyłem dłoń do kieszeni, gdzie powinno znajdować się zdjęcie Sakury i Ryana. Spojrzałem pod sufit, gdzie widniała pusta ramka. Miałem nadzieję, że nikt nie zauważy braku fotografii, dopóki się stąd nie wyniesiemy.

- Powiedz mu, że już idziemy czy coś - mruknęła Sakura, wiążąc buty.

- Sama mu powiedz - odparłem, zakładając własne.

- Panie Uchiha!

- Stul dziób, ty łysy alfonsie! - wrzasnęła, wstając, a ja zatrzymałem się w połowie wykonywanej czynności.

- Sakura, nie przy dziecku! - Zgasiła ją Momo, karcąc spojrzeniem.

- Lisa. - Haruno wskazała na nią palcem. - Nie słyszałaś tego.

- Ale czego? - Dziewczynka udała zdziwioną, a kąciki moich ust powędrowały lekko do góry. Ją też mógłbym polubić.

- Panie Uchiha!

- Jak ja go zaraz…

- Ja to zrobię - powiedziałem, biorąc do ręki teczkę. Podszedłem do babci Momo i ucałowałem wierzch jej dłoni, kierując się wartościami, które od małego wpajała mi matka. - Dziękuję za nocleg i ubrania. - Kobieta była mocno zdziwiona, lecz przestałem już reagować na takie zachowania. Można mnie przez to nazwać narcyzem, ale jeśli miałbym zachwycać się każdą taką reakcją, to bym chyba nie wyrobił, szczególnie, że był to jedynie kulturalny gest w stronę starszej kobiety.

- Chodź no tu - mruknęła Lisa, więc ukucnąłem, by być z nią na równi. Ta znów włożyła rękę w moje włosy, targając je. - Już.  - Kiwnęła głową, a gdy wstałem, napotkałem jedynie pytające spojrzenie Momo.

- Proszę wybaczyć mi błąd! Powinienem wołać: państwo Uchiha?!

- Jeśli zaraz nie wyjdziesz i go nie uciszysz, to uwierz, że ja to zrobię, a wtedy będzie miał już problem z otwieraniem tej swojej jadaczki na co najmniej tydzień. - Sakura zmrużyła oczy, kładąc ręce na biodrach. - Ciężko mówi się bez kilku zębów - syknęła.

- Grozisz? - prychnąłem.

- Obiecuję - powiedziała, nie spuszczając ze mnie wzroku. Hm, drapieżna.

- Dowidzenia - pożegnałem się z Momo i Lisą, po czym otworzyłem drzwi wejściowe, a czyjaś pięść puknęła mnie w czoło.

- Przepraszam najmocniej! - Hageta cofnął się o krok, wyciągając ręce do przodu. Właśnie w tym momencie miałem ogromną ochotę pomóc Sakurze w planie, który miał spowodować uszczerbek na zdrowiu tego właśnie faceta.

- Jak mnie znalazłeś? - warknąłem, łapiąc go za obrzydliwie granatową koszulę w czerwone kwiatki. Hawaje stajl?

- Ma-ma-madara-sama ma swoje sposoby - jęknął, zaciskając oczy, tym samym odchylając głowę do tyłu, czekając na cios, który mimo wielkich chęci nie nadszedł.

- Nieważne. - Puściłem go i odetchnąłem. Tylko spokojnie.

- Więc…

- Teraz ja mówię - syknąłem, a on jedynie otworzył szerzej oczy przestraszony. Dobrze, frajerze. Czuj respekt. - Podstawisz mi tu zaraz normalne auto, a nie jakąś pieprzoną limuzynę.

- Auto - powtórzył, wystawiając jeden palec przed siebie.

- Odholujesz ten motor. - Wskazałem głową na maszynę. - Do parkingu hotelu, w którym zamówisz nam pokój. Na razie na jedną noc.

- Motor, hotel, pokój. - Wystawił kolejne trzy palce, co chwilę mamrocząc coś pod nosem.

- Wyślesz mi sms’a z adresem londyńskiego oddziału “Uchiha Company” i powiesz, że w każdej chwili mają być gotowi na moją wizytę. A - chrząknąłem - i niech Deidara będzie przygotowany.

- Hai! - Zasalutował, na co ja podniosłem jedną brew do góry. Zasalutował? Serio? Odszedł w stronę limuzyny, po czym wsiadł do środka i odjechał.

Stanąłem na schodach prowadzących na ganek, czekając na Sakurę. Oparłem się o barierkę, wznosząc twarz ku słońcu, które dziś chyba nie miało zamiaru chować się za chmurami i zamienić się miejscem z deszczem.

Spojrzałem na drzwi, które właśnie otworzyły się. Stanęła w nich Haruno - miałem nadzieję, że już ostatni raz żegnająca się z Momo i Lisą. Odwróciłem wzrok, chcąc dać im trochę prywatności, a popatrzyłem na Sakurę dopiero, gdy zobaczyłem jej długie nogi przed sobą. Dziewczyna wyjątkowo dobrze wyglądała w krótkich szortach i czarnej koszulce ze… skrzydłami wolności na plechach?

- Tytani? - spytałem, nie dowierzając. Czytała jakąś mangę w samolocie, ale nie spodziewałem się, że sięgała również po tak dobre dzieła.

- No jasne. - Uśmiechnęła się, trzymając w dłoni kask. Przewróciłem oczami na jego widok. Nawet myśl o jego wcześniejszym właścicielu mnie irytowała, a co dopiero rzecz, którą jej dał. No istna paranoja.

- Więc jakie mamy plany? - spytała, podchodząc do motoru.

- Zakupy - odparłem, a ona zatrzymała się w miejscu, patrząc na mnie przez ramię. - Jedno myślisz, drugie mówisz, trzecie robisz i chcesz zabrać mnie na zakupy. Jeśli nie jesteś gejem, to może kobietą?

- Chcesz sprawdzić? - powiedziałem bez najmniejszej krępacji, na co ona prychnęła, opierając się o motocykl.

- Pogardzę.

Zaczęła obracać w dłoniach kask, a potem wzięła telefon do ręki i zaczęła coś na nim wystukiwać. Popatrzyłem na mój, który zaraz padnie. Widocznie podłączyła go, ale nie na wystarczająco długi czas. Te pieprzone smartfony za szybko się wyładowują. No jak żyć?

- Musisz pożyczyć mi na razie swoją komórkę - rzuciłem, podchodząc do niej, przeskakując po dwa schodki.

- A to niby z jakiej okazji? - Podniosła na mnie swój wzrok, nie mając najwyraźniej jakiejkolwiek ochoty, aby użyczyć mi ten telefon. Cudownie.

- Mój zaraz padnie, a to ze mną będą się kontaktować w sprawie noclegu.

- Co będę z tego miała? - Przekrzywiła głowę, nadal obracając ten cholerny kask w rękach.

- Czy ty nie możesz choć raz powiedzieć: tak, Sasuke? - mruknąłem, wsadzając ręce w kieszenie. - Byłoby zdecydowanie prościej.

- Ale nudno…

- To swoją drogą.

- Daj. - Wyciągnęła przed siebie dłoń, a ja nieufnie podałem jej swój telefon. Ze zgrozą obserwowałem, jak podnosi rękę do góry, aby … rzucić nim o ziemię.

- Coś ty do cholery zrobiła? - warknąłem, nie bardzo rozumiejąc jej zachowanie. Ona właśnie roztrzaskała moją komórkę! Moją!

- I tak wejście do ładowania było popsute, przeszłam całe “flappy bird” w nocy i wybacz. - Uśmiechnęła się uradowana. - Zawsze chciałam to zrobić. - Klasnęła w dłonie.

- Że co proszę?! Masz może jeszcze jakieś marzenia? - Kucnąłem, zbierając resztki mojego telefonu z ziemi. Nawet nie wiedziałem, jak zareagować. To, to było coś, czego się kompletnie nie spodziewałem.

- Zaraz po skoku z klifu, skoku ze spadochronem i wycieczce po amazońskiej dżungli? - Wydawało mi się, że powiedziała to całkowicie poważnie, lecz ja nadal patrzyłem na nią jak na wariatkę.

- Tak.

- Kiedyś ci powiem, a teraz dawaj kartę sim. - Znów wyciągnęła przed siebie rękę, lecz tym razem nie byłem tak głupi, żeby dać jej mój jedyny kontakt z Japonią, o nie.

- To ty daj mi telefon.

- Yyy, dobra - powiedziała niepewnie, a ja szybko zabrałem z jej dłoni dotykowego szajsunga. Te telefony żyją swoim życiem i mają kompletnie w dupie to, co rozkazuje im właściciel.(nie, żebym wiedziała z własnego przykładu - dop. autorki) więc spokojnie mogłem go rozpier… - Sasuke, nie! - krzyknęła, a ja złapałem go w ostatnim momencie. Ułamek sekundy później, a skończyłby obok mojego - “poległy na... - spojrzałem na tabliczkę z nazwą ulicy - Naruto Street”. Chwila, “Naruto”?

- Dlaczego ta ulica nazwana jest nazwiskiem postaci z mangi? - Wskazałem palcem na napis, a on uśmiechnęła się z dumą.

- Ta część Chinatown poświęcona jest każdemu rodzajowi anime. - Popatrzyła na mnie z wyższością. - Mogłabym ci pokazać kilka cuuudownych sklepów, ale pewnie nie mamy czasu…

- Chcesz mi powiedzieć, że to osiedle ma nazwy ulic pobrane z anime? - Kiedyś, jak już stworzę własne miasto, albo kupię sobie jakąś wioskę, to nazwę ją Uchiha Town, a każda ulica właśnie tak będzie się nazywać.

Boże, to takie proste.

Jeszcze niedawno zastanawiałem się, co zrobić z nadmiarem pieniędzy. Dlaczego nie pomyślałem o własnej wiosce? To by było dopiero coś.

- Dokładnie tak. - Skinęła głową, a ja otworzyłem klapkę od jej telefonu, widząc tam miejsce na dwie karty sim. No proszę, idealnie. - Więc tak. Mamy jeden telefon i dwa numery, ale to ja noszę przy sobie komórkę.

Usłyszałem pisk opon, więc szybko odwróciłem głowę w tamtą stronę. W zakręt wpadło właśnie czarne bmw, które zatrzymało się zaraz obok nas. Sakura zaniemówiła, a pokiwałem głową z uznaniem. Z miejsca pasażera wysiadł postawny wysoki szatyn, po czym ruszył w naszą stronę.

- Witam panią. - Zwrócił się do dziewczyny, a ta odpowiedziała lekkim skinieniem. - Dzień dobry, Uchiha-sama. Nazywam się Rick i będę państwa szoferem.

- Obędzie się bez ciebie, bez urazy. - Podniosłem z ziemi aktówkę i podszedłem do mężczyzny. - Daj mi tylko kluczyki, a z resztą dam sobie radę. - Spojrzałem na Sakurę oglądającą właśnie własne paznokcie.

Samochody są lepsze od kobiet. One nie pytają, nie narzekają, one rozumieją.

- No dobrze - odparł smętnie, dając mi do ręki pojedynczy kluczyk z przywieszką w kształcie znaku mojego klanu. No proszę, Deidara zaczął przejmować się reklamą. Może zafunduję mu premię?

- Sakura. - Odwróciła do mnie głowię. - Zapraszam.

- Dlaczego tak miło? - Zmrużyła oczy i z kaskiem w ręce zaczęła się do mnie zbliżać.

- Zostaw go przy motorze, zostanie przewieziony do hotelu.

- No dobra… - Otworzyłem jej drzwi, a ona szybko wsiadła do środka. Podszedłem do Ricka i powiedziałem mu na ucho.

- Motor rzeczywiście odholuj do hotelu wybranego przez Hagetę, lecz ten kask ma zniknąć, rozumiesz?

- Jak najbardziej - odparł szybko, a ja odetchnąłem.

- Trzymaj się - rzuciłem, wsiadając do auta.

- Dowidzenia - powiedział spokojnie i uśmiechnął się do Sakury, która wierciła się na siedzeniu.

Wsiadłem do środka i nareszcie poczułem się u siebie. Był to gorszy model, niż moje ukochane cacko z Tokio, lecz nadal był świetnym autem.

- Zapięłaś pasy? - spytałem, cwaniacko się uśmiechając. Włożyłem kluczki do stacyjki i przekręciłem, a silnik zagrał najpiękniejszą melodię. O tak, mów mi więcej.

- Tak - odparła, a ja ruszyłem dość ostro.

Pamiętałem jednak, jak dziewczyna zareagowała na pędzące wcześniej auto, więc postanowiłem zbytnio nie szarżować. Sam od śmierci rodziców miałem w sobie pewne hamulce, których kiedyś nie posiadałem, kiedy jako nastolatek startowałem w wyścigach. Ach, to były czasy.

- Możesz zwolnić? - spytała cicho, kurczowo trzymając się siedzenia. Bez słowa zmniejszyłem prędkość jazdy,  a ona rozluźniła się i odetchnęła.

Włączyłem radio, a z głośników zaczęło lecieć jakieś techno.

- Wyłącz ten chłam. - Skrzywiła się. Skręciliśmy w lewo na światłach, stając się już jedynie jednym z tysięcy aut, na ogromnej londyńskiej drodze. Co chwilę kontrolowałem trasę z gps’em wgranym w panel sterowniczy, ustawionym już wcześniej przez Ricka.

- Tu jest coś podpięte. - Podałem jej odtwarzacz mp3. - Wybierz coś. - Wzięła ode mnie aparat i zaczęła szukać jakiejś (miałem nadzieję) dobrej muzyki. Nie zdzierżyłbym, jakby wybrała jakiś rap: joł, joł, madafaka. Nie, nie, nie. To nie mój rodzaj muzyki.

Piosenka rozpoczęła się od mocnego bitu perkusji i gitary akustycznej. Pierwszy raz w życiu słyszałem tę melodię, a upewniłem się w tym przekonaniu, gdy nie rozpoznałem języka, w którym była śpiewana.

- Nie polubię cię, jak powiedzieć prościej? Zbliżysz się o krok, porachuję kości. Nie polubię Cię, twej koszuli pstrości. Zbliżysz się o krok porachuję kości. - Tekst który śpiewała Sakura nie miał dla mnie najmniejszego sensu. Ten język miał okropny wydźwięk. Cały czas coś świszczało i doprawdy nie miałem pojęcia, jak ludzie mogli się w ten sposób porozumiewać.

- Co to? - spytałem, skupiając się na jeździe.

- Polska piosenka, Granda - powiedziała w przerwie między zwrotką, a refrenem. - Mają tam świetną muzykę.

- Polska? A gdzie to jest? - Otworzyłem okno, opierając łokieć o drzwiczki.

- Europa Środkowa - odparła szybko, gdyż właśnie zaczynała się zwrotka. - Kusisz zapachami, prowokujesz gestem. Wodzisz za mną wzrokiem, czterogłowym smokiem. Namierzasz radarami, jestem jak ruchomy cel, naostrzone zęby. Nie polubię cię!

Po dłuższej chwili stwierdziłem jednak, że piosenka była świetna, a ten język miał coś w sobie. Do tego Sakura miała cudowny głos, który zgrywał się z autorką, jakby oba były dla siebie stworzone. To oczywiste, że Haruno mnóstwo głosek wymawiała inaczej, a sporo słów albo ominęła, albo przemruczała. To tak, jakbym miał zacząć coś recytować w suahili. Choć muszę przyznać, że brzmiała świetnie.

Dla mnie te słowa były enigmatyczne, lecz zdawało mi się, ze Sakura znała ich tłumaczenie. Bardzo wczuwała się w śpiew, to było chyba silniejsze od niej. Tak czy siak piosenka miała w sobie coś uwodzącego i poczułem, że chciałbym znać jej znaczenie. Haruno w pewnych momentach nawet szeptała i kusiła głosem, przez co moja chęć odpalenia translatora jedynie się wzmogła, hmmm.

Piosenka skończyła się, a Sakura znów złapała za odtwarzacz.

- Śpiewałaś kiedyś gdzieś? - spytałem, kiedy zatrzymaliśmy się na światłach, a dziewczyna namiętnie szukała jakiejś pozycji na liście. Uniosła na mnie swoje oczy, jakby lekko skrępowana, lecz nadal z tą charakterystyczną pewnością siebie, objawiającą się w niepożądanych momentach.

- Tak, pod prysznicem, kiedy nikt nie patrzył. - Pokazała mi język, a ja ruszyłem, widząc zielone światło. Spojrzałem kontrolnie na gps, upewniając się, że jechaliśmy w dobrym kierunku, kiedy Sakura włączyła kolejną piosenkę. Yyy, Maroon 5?

- Nie słyszałem, żebyś śpiewała - mruknąłem, patrząc na nią ukradkiem. Odłożyła odtwarzacz i wygodnie rozparła się na ciemnym, skórzanym siedzeniu. Hmmm. Pasowała do luksusu. Chyba była tego warta.

- Masz to szczęście, że spałeś. - Uśmiechnęła się, zamykając oczy.

- Raczej pecha - odparłem, wyglądając za okno.

Powoli wyjeżdżaliśmy z Chinatown. Kolejne piosenki leciały już bez ingerencji w ich kolejność ze strony Sakury. Jej wkład w polegał na pomrukiwaniu do melodii i wybijania rytmu na kolanie, a mi to wyjątkowo nie przeszkadzało.

Budynki zaczęły się zmieniać. Ponownie przed oczami stanęły mi biurowce i wysokie bloki, bądź wieżowce. Miałem ich dość w Tokio; nie wywoływały u mnie jakiegoś wielkiego zachwytu, więc najprościej w świecie skupiłem się jedynie na jeździe.

- Chyba źle jedziemy - zaintonowała do melodii, poprawiając grzywkę.

- Bo?

- Przecież Hageta nastawił nawigację na hotel, a nie galerię.

I w tym momencie moje brwi zjechały na dół, a na ustach pojawił się grymas. Cholera.

- Ale spokojnie, masz mnie. - Wyciągnęła dłoń przed siebie z cwaniackim uśmieszkiem. - Na tym skrzyżowaniu skręcisz w prawo, a na następnym w lewo, a zobaczymy przed sobą najbliższą galerię.

- Skąd znasz tak dobrze Londyn? - mruknąłem, gdyż ponownie mnie zadziwiła. Zapowiadała się na dość mało zaskakującą kobietę, a tu z godziny na godzinę docierały do mnie coraz to nowsze informacje.

- Stare dzieje - odparła trochę smutnym, a trochę rozdrażnionym głosem. Nie rozwijałem tego tematu, gdyż wiedziałem, że sam nie powiedziałbym nikomu nic o Ino. Co było niby minęło, lecz nadal pozostawiało po sobie wspomnienia, niekoniecznie chciane. Jednak mimo blokady w tym temacie, którą całkowicie rozumiałem, czułem ogromną potrzebę rozgrzebania tych “starych dziejów”. Byłem pewien, że tyczyło się to Ryana, a wszystko co było z nim związane rozbudzało moją ciekawość do najwyższego stopnia.

- Chyba dość ciekawe - powiedziałem, skręcając w lewo tak, jak mi poradziła. Przepuściłem na pasach kobietę z dzieckiem, dzięki czemu uniknąłem zderzenia z jakimś baranem, który przejechał na czerwonym! Auto niespodziewanie zatrzymało się, szarpiąc nami do tyłu. - Co za palant - warknąłem, gdy spuściłem nogę z hamulca. Kobieta ukucnęła i przytuliła dziecko do siebie, a ja spojrzałem na Sakurę, która była blada jak ściana. - Wszystko w porządku? - spytałem, czujnie się jej przyglądając.

- Nic im nie jest? - wydukała, wskazując na pieszych. Nic im się nie stało, a po chwili strachu zeszli na chodnik. Sprawca całego zamieszania odjechał z piskiem, nie oglądając się za siebie.

- Chyba nie - odparłem, zdejmując rękę z kierownicy.

Nagle poczułem ogromną potrzebę, aby w jakiś sposób sprawić, aby przestała się bać. Nie znałem powodu tej chęci i mimo prób nie udało mi się jej odnaleźć. Sakura bardzo szybko zmieniała nastrój. Przed chwilą wszystko było w porządku, a wystarczyło, że ostrzej zahamowałem, a ona cała spięła się, blednąc.

- Nic się nikomu nie stało - powiedziałem spokojnie, na co ona popatrzyła się na mnie niepewnie, powoli się uspakajając. Jedna jej dłoń bezwładnie zwisała obok fotela ze strony skrzyni biegów, obok mojej, która oparta była na gałce. Lekko ją przesunąłem, stykając nasze palce ze sobą. Sakura wzdrygnęła się, lecz nie cofnęła ręki, a jedynie spojrzała się prosto w moje oczy, chcąc coś powiedzieć, lecz chyba niekoniecznie wiedziała co.

- Nic, nikomu, tak. - Potaknęła głową, a ja chciałem coś dodać, lecz przeszkodził mi klakson auta za nami. Zabrałem rękę i powoli ruszyłem.

Jechaliśmy teraz w ciszy. Sakura wpatrzona była w mijane budynki, odwracając się ode mnie bokiem. Wypuściłem głośniej powietrze, jedną ręką przeczesując włosy. Uchiha, głupiejesz.

Niedługo później wjechaliśmy do podziemnego parkingu galerii. Gdzieś mignęła mi jej nazwa,  lecz szybko wypadła mi z głowy. Miałem ciekawsze tematy do rozmyślań.

Spojrzałem na dziewczynę, która bez słowa wysiadła z auta. Parking był klimatyzowany i oświetlony białymi jarzeniówkami sprawiając, że wszystko wydawało się jaśniejsze niż było. Zamknęła za sobą drzwi, a ja po chwili zrobiłem to samo. Podeszła do mnie z rękoma w kieszeniach i z lekko zgarbionymi plecami popatrzyła przelotnie. Bujała się w przód i w tył, przechodząc to na palce to na pięty. Oderwałem od niej wzrok, zamykając auto.

Ruszyłem w stronę przeszklonych, automatycznych drzwi, które otworzyły się przede mną. Przepuściłem ją i znaleźliśmy się w wysokim korytarzu wyłożonym płytkami. Na ścianach wisiały plakaty sklepów z różnymi ofertami rabatowymi, których zawartość Haruno studniowała, aby tylko czymś się zająć. Szliśmy wśród wielu innych ludzi, którzy przypatrywali nam się z zaciekawieniem. No tak. Japończyk w Anglii. Rozrywka życia.

Nie lubiłem zbyt często wyjeżdżać za granicę, gdyż poza Japonią byłem dość… niski. Lubiłem patrzeć na ludzi z góry, a moim wzrostem - metr siedemdziesiąt osiem - chociażby w Anglii byłem średni, a czasem nawet mały. Nie wiedziałem jak czuła się Sakura, ale na pewno gorzej. Jej marne metr sześćdziesiąt pięć - w porywach - nie wywyższało się ponad średnią wysokość angielskich dzieci.

Wyszliśmy z korytarza, pojawiając się na długiej alei, posiadającej mnóstwo odnóg. Nad nami znajdowały się ruchome schody, praktycznie całkowicie zapełnione przez hordy napalonych zakupocholiczek. Ech.

- Poczekaj chwilę - mruknąłem do niej, podchodząc do pobliskiego bankomatu. Wyjąłem z tylnej kieszeni spodni portfel, który wsadziłem tam przy wyjściu z auta. Szybko wypłaciłem trochę pieniędzy i ponownie znalazłem się obok Sakury.

- Ale co t…

- Zgaduję, że sama chcesz się przejść. Ja nie będę ciągał ciebie, a ty mnie, zważając na to, jak dużo jest tu ludzi. - Wskazałem na przestrzeń dookoła. - Jest - spojrzałem na ekran telefonu - trochę po dwunastej. Myślę, że jak spotkamy się tu o drugiej będzie akurat, nie?

- No dobrze - potaknęła, obejmując się ramionami. Rzeczywiście w środku było zimnej niż na zewnątrz, a ona musiała szybko coś na siebie założyć, bo do szczęścia nie brakowało mi jeszcze jej choroby. Niestety miałem na sobie jedynie czarną podkoszulkę, a pomysł paradowania pół nago jakoś mi się nie uśmiechał. Nie dziś.

- Tu masz pieniądze. - Wyciągnąłem przed siebie banknoty. Bankomat miał przelicznik, więc nie miałem problemu z wypłaceniem dolarów. - Kup co tylko chcesz, tylko jeśli możesz to zaopatrz się w kilka wieczorowych sukienek. Możliwe, że będziemy musieli iść na jakiś bankiet.

- Nie, dziękuję. Mam swoje pieniądze - odparła, trzeźwiejąc. Poklepała małą torebkę, którą miała przewieszoną przez ramię, a ja popatrzyłem na nią z powątpieniem.

- Jesteś tu ze mną, więc ja będę za wszystko płacił. Stać mnie. - Nie były to słowa, które miały uświadomić jej, że byłem obrzydliwie bogaty, a jej zarobki postrzegałem jako nic niewarte, a ona chyba tak to odebrała. Kurde, stwierdziłem po prostu fakt. - Nie było tak napisane w umowie? - Uniosła na mnie swój wojowniczy wzrok, postępując krok do przodu.

- Ty czasem nie miałeś o niej pojęcia?

- Nie miałem i nie mam - odparłem sucho, a ona zmrużyła oczy. - Strzelałem.

- No dobrze - mruknęła w końcu, biorąc banknoty. - Aż tyle? - Szybko je przeliczyła, na co ja machnąłem ręką.

- To tylko pieniądze.

- Czasem aż - powiedziała cicho, obracając je w dłoniach.

- Dla mnie tylko. - Wsadziłem z powrotem portfel do tylnej kieszeni. - Jak ci braknie, to potem jeszcze gdzieś podskoczymy.

- Braknie? Tu są tysiące, Uchiha. - Oho, znowu zaczęła mówić do mnie po nazwisku.

- Bywa, Haruno.

- Okej, daj mi tylko telefon. - Nie miałem ochoty jej go dawać, jednak doszedłem do wniosku, że zaraz wejdę do salonu i jakiś kupię. Problem zniknął.

- Chcesz mi coś jeszcze powiedzieć? - Wyciągnąłem komórkę w jej stronę, lecz zabrałem w momencie, gdy zetknęła się z jej dłonią. Popatrzyła na mnie gniewnie i wkurzona spuściła wzrok.

- Proszę - warknęła, a telefon znalazł się w jej ręce.

- Dobra dziewczynka - odpowiedziałem z satysfakcją, odwracając się do tyłu.  Ruszyłem ku pierwszemu, lepszemu sklepowi z telefonami. Czas kupić sobie kontakt ze światem.

Sakura

Uchiha przechodził wszystkie moje oczekiwania.

Dziś w aucie znów dałam złapać się na swojej słabości, co wbrew pozorom bardzo mnie ubodło. Nienawidziłam pokazywać komukolwiek swoich wad. Z reguły bardzo rzadko mi się to zdarzało. Jednak przy nim nie był to raz, nie dwa, tylko już kilka i odnosiłam wrażenie, że to nie koniec moich wpadek. To, to deprymujące.

Bardziej deprymujące było jednak to, jak dużo dał mi pieniędzy i jak beztrosko to zrobił. Dla niego to kilka tysięcy naprawdę było niczym? Patrzyłam za nim jak odchodził, wtapiając się w migrujący po galerii tłum. Cały na czarno odznaczał się jednak na tle innych pstrokatych kolorów, które upodobali sobie Anglicy.

Westchnęłam i weszłam do najbliższego sklepu, jakim był Cubus. Wybrałam jakieś dwie koszule, dwie pary jeansów, koszulki  i bez przymierzania poszłam do kasy. Następnie moim celem stał się New Yorker, gdzie wypatrzyłam dwa swetry i legginsy. Wzięłam też trochę bielizny i znów bez zaliczania przymierzalni skierowałam się do strefy płatności. Dziś nie miałam ochoty na robienie z siebie pseudo modelki na “wybiegu” przed sklepowym lustrem. Chciałam mieć to z głowy.

Kasjerka popatrzyła się na mnie dziwnie, kiedy wyjęłam z torebki wypełniony dolarami portfel. Wzruszyłam jednak ramionami, mając potrzebę wytłumaczenia się. Nie przywykłam do noszenia aż tak dużych pieniędzy na co dzień, lecz szatynka ubiegła mnie.

- Albo ma pani cholernie dobrą pracę, albo chłopak niczego pani nie żałuje - powiedziała, po chwili śmiejąc się z własnych słów. Miała miły głos i nie powiedziała tego uszczypliwie, a przyznam się, że właśnie tego się spodziewałam. No proszę, jak pozory mylą.

- Całkiem blisko - odparłam. - Nie jest tylko moim chłopakiem.

- Kochankiem? - rzuciła, uśmiechając się jednoznaczenie, a ja czułam się, jakbym połknęła patyk. Kami, serio? Kochanek?

- To coś bardziej skomplikowanego - mruknęłam, gdy odliczała banknoty.

- Ech, na pewno jest przystojny - odparła, jakby sama do siebie. Otworzyła kasę, wkładając pieniądze do środka, a maszyna zaczęła drukować rachunek. - Też bym takiego chciała… - Wyjęła reklamówkę, zaczynając pakować moje ubrania. Podniosła jednak wzrok, rozglądając się po sklepie. - Mógłby być jak on, na przykład. - Wskazała palcem na mężczyznę oglądającego jakieś koszule. Uśmiechnęłam się, zabierając zakupy.

- Twoje imię? - spytałam, zamykając torebkę.

- Klara - odparła niepewnie, a ja raźnie podeszłam do pokazanego przez nią chłopaka. Zręcznie ominęłam wszystkie półki, po chwili stając obok niego.

- Klara chciałaby się z tobą umówić, to ta kasjerka. - Mężczyzna obrócił się w moją stronę zaskoczony.

- To jakiś żart?

- Nie - odparłam, śmiejąc się. - Nowy sposób na podryw.

Wyminęłam go, odchodząc, lecz on krzyknął za mną.

- Jak miała na imię?!

- Klara! - Dziewczyna odwróciła się, słysząc swoje imię. Chłopak udał, że znów skupia się na koszulach, a pracownica sklepu szybko pokręciła głową. Zaczęła wskazywać na coś za mną. Uniosłam jedną brew, patrząc się na … Sasuke, który głęboko rozmyślał, jakie jeansy wybrać. Roześmiałam się cicho i podeszłam do niego. Stał do mnie tyłem, więc udało mi się go zaskoczyć.

- Weź te, lepiej ci w ciemnych kolorach. - Poklepałam go po ramieniu, a on szybko wyprostował się. Bez słowa ruszyłam ku wyjściu ze sklepu, zostawiając Uchihę sam na sam z wyborem życia. Czarne, czy niebieskie?

Przy bramkach popatrzyłam ostatni raz na Klarę, która już jak urzeczona wpatrywała się w bruneta, z którym przed chwilą rozmawiałam. Ach, te zauroczenia.

W lepszym humorze zaczęłam zwiedzać kolejne sklepy. Zakupiłam kilka par butów i cztery wieczorowe sukienki, które musiałam już przymierzyć. Wybrałam do nich jakąś tańszą, srebrną biżuterię, mając zamiar oddać Sasuke resztę pieniędzy. Źle się czułam, wydając je, jednak był to jego wybór, a on sam wyraźnie mi powiedział, że mogę je wydać. Nie oczyściło to do końca mojego sumienia, lecz rzeczy które kupiłam naprawdę mi się podobały, więc udało mi się uciszyć irytujące głosy.

Szłam obładowana przeróżnymi torbami. Wyglądałam jak rasowy tragarz i teraz dziękowałam Bogu w myślach, że się nie przebrałam i nie założyłam szpilek. Czasem jednak myślę.

Zatrzymałam się i wyciągnęłam z kieszeni telefon. Udało mi się zrobić zakupy w ekspresowym tempie, gdyż miałam jeszcze niecałe pół godziny wolnego. Poszłam do Rossmana, kupiłam standardowe kosmetyki i wiedziona zapachami do KFC, żeby coś zjeść.

Mimo tego, że biegałam, trenowałam i dbałam o swoje ciało, nie wyznawałam zasady: tysiąc kalorii, ewentualnie niejedzenia, bądź jechania na samych warzywach i owocach. Nie miało to sensu, bo kiedy tylko kiedyś zaczęłam, to cały czas byłam głodna, przez co mój humor od razu się pogarszał, a waga wcale jakoś spektakularnie nie skoczyła w dół. Nie było więc sensu propagowania takich dziwnych metod. KFC przygiągało mnie do siebie zdecydowanie bardziej.

Usiadłam przy pierwszym, wolnym stoliku, który na szczęście był najbliżej kasy. Zostawiłam więc wszystkie torby obok krzesła i podeszłam do kolejki, wyjmując telefon.

Korciło mnie, żeby zadzwonić do Jacka, którego numer telefonu znalazłam wypisany na wewnętrznej stronie kasku. Zastanawiało mnie to, czy był to jego stały chwyt, a ten numer był tam od zawsze, czy w tym zamieszaniu zdążył go tam zapisać. Podałam zamówienie, a pracownica szybko zaczęła kłaść na tackę odpowiednie kanapki i frytki. Tak - kanapki, nie kanapkę. Byłam głodna jak wilk.

Wykręciłam jego numer, który wcześniej udało mi się szybko spisaći jedną ręką wzięłam zapełnioną tackę. Położyłam ją na stoliku, siadając, a w słuchawce usłyszałam męski głos.

- Halo?

- Cześć Jack, tu Sakura - powiedziałam, odpakowując tortillę.

- Ta Sakura? - Wydawał się zaskoczony, lecz ucieszony. - Kurde, myślałem, że się nie odezwiesz.

- A widzisz - mruknęłam, biorąc pierwszego gryza.

- Gdzie jesteś? - spytał, a gdzieś w tle usłyszałam przejeżdżający motor.

- W tej galerii na Lazy Avenue. Siedzę w KFC i tyję. - Zgniotłam papierek, łapiąc kilka frytek.

- Mogę być za chwilę, jeśli chcesz. Jestem dwie przecznice dalej.

- Tylko się pospiesz, bo mam mało czasu - zaśmiałam się. - Do zobaczenia.  - Rozłączyłam się.

W sumie nie znałam dokładnego powodu, dlaczego do niego zadzwoniłam. Nudziło mi się, z Uchihą nie miałam kontaktu, a w Londynie nikogo bliższego już nie miałam. Nie mogłam posłuchać muzyki, gdyż nie posiadałam słuchawek i był to plan na najbliższą przyszłość - załatwić je.

Przyglądałam się ludziom, którzy nieustannie migali mi przed oczami. Większość z nich gdzieś się spieszyła, biorąc wszystko na wynos. Ach, ten dwudziesty pierwszy wiek i brak czasu na cokolwiek.

- Kogo ja widzę? - Przed moimi oczami pojawiła się róża, choć nie nie widziałam jeszcze, kto ją trzymał. Jedzenie utknęło mi w gardle, a zapach kwiatu dotarł do mnie, powodując jakieś zdawkowe uczucie szczęścia. - To ty, prawda? - Jack pokazał się przede mną, a gdy ujrzał moją twarz od razu się rozpromienił. - Wiedziałem, że nie pomylę tych włosów. To dla ciebie. - Podał mi kwiatka, a ja skrępowana odebrałam go. - Cześć. - Zdjął czarną skórę do jazdy na motorze i przewiesił ją przez krzesełko. Przełknęłam wszystko co miałam w buzi, żeby go czasem nie opluć. Nie byłam teraz w pełni pewna, czy wszystkie moje ruchy będą kontrolowane. - Wybacz, że tylko jedna, ale stoisko przed wejściem właśnie się zbierało. - Usiadł, przeczesując włosy dłonią. Ubrany był cały na czarno, a w świetle dnia i z bliska był jeszcze bardziej przystojny niż w nocy. - Nie odezwiesz się do mnie? - zaśmiał się lekko, a ja oprzytomniałam. Weź się w garść, Haruno!

- Wybacz mi. - Pokręciłam głową. - Miałam szalony dzień i nadal nie jestem do końca wyspana. - Było w tym trochę prawdy, lecz przecież nie mogłam mu powiedzieć, że zagiął mnie tym kwiatkiem. Położyłam różę na blacie, a on złączył swoje dłonie, opierając się na nim.

- My też mieliśmy trochę szaloną noc. - Uśmiechnął się, przekrzywiając lekko głowę.

- Opowiadaj - powiedziałam, przysuwając w jego stronę frytki. On poczęstował się i zaczął streszczać mi, jak przebiegł im zjazd.

Po kilku minutach doszłam do wniosku, że lubię go słuchać szczególnie, kiedy opowiada o motorach i Black Hole, którzy okazali się świetnie zgraną grupą przyjaciół. Mimo tego, że był jednym z młodszych przedstawicieli klubu, nie miał żadnego problemu z zaaklimatyzowaniem się wśród starszych znajomych. Co jakiś czas komentowałam jedno z jego stwierdzeń, a zwykle kończyło się to wspólnym wybuchem śmiechu.

- Teraz twoja kolej. Co tu robisz? - spytał, opierając głowę na ręce.

- Trudno to wytłumaczyć - mruknęłam, składając wszystkie papiery.

Rozmawialiśmy, tak naprawdę przebijając się przez gwar rozmów mnóstwa innych ludzi. Potarłam swoją szyję, spoglądając w jego zielone oczy.

- Trudno?

- To takie spotkanie biznesowe - odparłam, tym razem mówiąc całkowitą prawdę. Tak właśnie powinnam to określić. Spotkanie biznesowe. - Która jest godzina?- spytałam szybko, czując, że było już grubo po drugiej.

- Wpół do trzeciej? - mruknął, patrząc na zegarek.

- O, cholercia. - Szybko wstałam, biorąc różę w rękę. - Sasuke mnie zabije…

- Co powiedziałaś? Nie rozumiem japońskiego. - Podrapał się w tył głowy, a ja znów zdałam sobie sprawę z tego, że popełniłam gafę. Cudownie.

- Muszę już iść, bo Sasuke się wścieknie. - Zebrałam wszystkiego torby, na co Jack zerwał się z siedzenia.

- Czekaj, pomogę ci. - Już chciał wziąć ode mnie torby, kiedy odsunęłam się.

- Dam sobie radę, naprawdę. - Uśmiechnęłam się, zasuwając za sobą krzesełko nogą. - Dziękuję za różę, to było bardzo miłe.

- Polecam się na przyszłość.  - Ukłonił się, na co zaśmiałam się.

- Będziesz miał chwilę to dzwoń, może się jeszcze spotkamy. - Zrobiłam kilka kroków do tyłu. - Do zobaczenia.

- Do zobaczenia - odpowiedział, unosząc dłoń do góry. Wyglądał świetnie, niejedna kobieta się za nim obejrzała, super mi się z nim rozmawiało i szczerze, to żal było mi go zostawiać. Ale cóż. Życie nie wybiera, a Uchiha czeka...

Sasuke

- Jak kupisz mi jeansy, to zrobię ci loda.  - Patrzyłem z obrzydzeniem na dziewczynę, która stała przede mną. Wyszedłem właśnie z toalety, napotykając po drodze tę oto “atrakcję” londyńskiej galerii handlowej. Patrzyłem zniesmaczony przed siebie, gdzie stała “galerianka”, charakteryzowana na otaku. Miała niebieską perukę i fioletowe soczewki. Ubrana była w jakieś poszarpane ciuchy i okropne buty, których nie umiałem do końca opisać. Duże i brzydkie, tyle.

- Nie, dziękuję - mruknąłem, patrząc w lewo, gdzie powinna stać Sakura. Czekałem na nią od dwudziestu minut, lecz zdecydowałem się szybko iść do toalety. Jeśli ona chwilę na mnie poczeka, nic jej się nie stanie.

- Czuję, że coś jest między nami. - Dotknęła czerwonym paznokciem mojego torsu, na co odsunąłem się gwałtownie.

- Tak. - Skinąłem głową. - Przepaść intelektualna.

Dziewczyna skrzyżowała ręce na piersi i zrobiła naburmuszoną minę.

- Czemu nie możesz być jak oni? - Wskazała palcem na jedną z wielu par stojących pod ścianą korytarza. W większości kobiety ubrane były jak ten wynalazek przede mną i kiedy popatrzyłem na to ponownie, miałem ochotę się porzygać.

Odwróciłem się za siebie, gdzie znajdowały się drzwi do jakiegoś schowka. Dziewczyna przyłożyła palec do ust, a ja skupiłem się na słyszanych dźwiękach.

- Część mnie chce być już w tobie. - Przewróciłem oczami. Co za żenada.

- To miejsce jest już niestety zajęte.

- Przez kogo?

- Przez tampon.

Aż otworzyłem buzię z wrażenia. Z racji, że był to schowek, to szybko stanęła mi przed oczami wizja mnie i Sakury w odmianie samolotowej i nie wyobrażałem sobie, żebym mógł się tak zachować. Obrzydliwstwo.

- To jak, będzie coś z tego? - Oparła ciężar ciała na jednej nodze, patrząc na mnie z wyczekiwaniem. - Dobra, nie jeansy to bluzka. - Machnęła ręką, a ja miałem ochotę pokazać jej, jak wielkim była zerem. Po prostu.

- Wiesz, jaka jest różnica między chłopakiem, a dziewczyną?

- No?

- Chłopak ma zawsze tego samego penisa między nogami.

Zebrałem wszystkie reklamówki i bez słowa ruszyłem w stronę wyjścia. Brak słów. Nigdy nie rozumiałem kobiet, które w taki sposób… Przepchnąłem się przez “pary”, ruszając w stronę miejsca, gdzie powinna czekać Sakura.

- Zostaw mnie! - Dobiegł mnie jakiś stłumiony głos, na co przystanąłem. Znajdowałem się teraz w rejonie damskich toalet, a to swoiste wołanie o pomoc przebiło się przez gwar i irytującą muzyczkę z głośników. - Powiedziałam zos… - Położyłem torby na ziemi, podchodząc cicho do drzwi. Zdawało mi się to dziwne, bo to wejście prowadziło jedynie do takiego przedsionka z umywalkami i lustrami, więc powinno być tam sporo kobiet, a wychodziło na to, że było całkowicie odwrotnie. - Zost…

Szybko otworzyłem drzwi i zaniemówiłem. Natychmiast dopadłem do faceta, który przypierał Sakurę do ściany. Pchnąłem go na umywalki, trącając niechcący reklamówki stojące obok. Mężczyzna zatoczył się i zatrzymał dopiero na jednym lustrze, które rozpadło się na mnóstwo drobnych kawałków.

- Czy ty nawet w galerii handlowej pełnej ludzi musisz szukać kłopotów? - warknąłem do niej, choć akurat ona to była w tej całej sprawie poszkodowana.

- Co ty kurwa robisz?! - Facet wstał i rzucił się na mnie z łapami. Złapałem jego pięść, rozchwiałem pozycję i wykręciłem rękę, przypierając do ściany.

- Przeproś ją - syknąłem do jego ucha, zacieśniając chwyt.

- Chyba cię pojebało. To tylko jedna z wielu dziwek co stoją na korytarzu, co dają za parę spodni. - Puściłem jego rękę, odwracając go w swoją stronę. Po czym zamachnąłem się, uderzając go w tą obleśną mordę.

- To za dziwkę. - Jego głowa odskoczyła na bok, a Sakura pisnęła. - A to w prezencie. - Uderzyłem go w brzuch, na co ten zgiął się i zaczął kasłać. - Chodź. - Puściłem go, łapiąc ją za rękę. Wziąłem jej torby i bez słowa wyszliśmy z łazienki. Zabrałem jeszcze swoje reklamówki i bardzo szybkim marszem ruszyłem w stronę parkingu. Nie odezwałem się do niej, bo nie wiedziałem, co jej powiedzieć. Nie panowałem nad sobą, to był odruch.

Szybko mijaliśmy ludzi, czasem musząc się przepychać. Znów pojawiliśmy się w korytarzu z białymi kafelkami, aż przeszliśmy przez oszklone drzwi, znajdując się na parkingu. Dotarliśmy do auta. Otworzyłem drzwi i wrzuciłem wszystkie torby na tylne siedzenie. Zamknąłem je i w końcu spojrzałem na nią.

Stała obok ponownie dziś przerażona. Dłonie jej drżały, a rozbiegany wzrok jedynie potwierdzał moje słowa. Znajdowała się może pół metra ode mnie, opierając się o maskę samochodu. Uniosła na mnie swoje spojrzenie, a ja wiedziony nastrojem chwili objąłem ją, lekko przyciągając do siebie. Nie planowałem tego. W ogóle wielu rzeczy, które zrobiłem w jej towarzystwie, nie planowałem.

Spięła się i nie wykazała prócz tego żadnej reakcji. Już miałem się odsunąć i udać, że nic się nie stało, gdy dziewczyna rozluźniła mięśnie i wtuliła się we mnie, głośno wzdychając. Poczułem ulgę, mając wrażenie, że odniosłem jakieś małe zwycięstwo. Była to myśl w tej chwili cholernie egoistyczna, lecz…. przyćmiewała wszystko inne.

Jedną dłoń wplątałem w jej włosy, a ona spuściła ręce wzdłuż ciała. To było coś dziwnego. Dlaczego ja to w ogóle zrobiłem? Damski płacz z reguły mnie nie ruszał, bo traktowałem to jako kolejny, irytujący objaw słabości, lecz w tym wypadku było inaczej. Również tak jak wcześniej chciałem, żeby przestała płakać, ale nie dlatego, że mnie to denerwowało, tylko, że… Nie umiem tego opisać.

Nie chciałem tego przerywać, lecz parking na pewno nie był miejscem dogodnym do takich rzeczy, a do tego musieliśmy stąd wiać, żeby nie mieć zamieszania z ochroną.

Odsunąłem ją lekko od siebie, widząc pojedyncze łzy, które ostały się kącikach jej oczu. Bez słowa starłem je opuszkami palców i zaprowadziłem na siedzenie pasażera. Wsiadła niechętnie, unikając mojego wzroku. Gdy zamknąłem za nią drzwi, wypuściłem głośno powietrze. To było dziwne.

Wyciągnąłem rękę w jej stroną, a ona na ślepo dała mi swój telefon. Zapatrzyła się w coś za oknem i najwyraźniej nie byłem dość ciekawy, aby to na mnie skupiła swoją uwagę. Wyjąłem swoją kartę sim i włożyłem ją do nowego telefonu. Oba położyłem na specjalnej półce, po czym odpaliłem silnik. Powoli wyjechałem, po chwili znajdując się na ulicy. Spokojnie włączyłem się do ruchu, kierując się gps’em.

Włączyłem cicho radio, a z głośników popłynęła jakaś piosenka Christiny Aguilery. Sakura tym razem zaniemówiła, nie odzywając się słowem. Podkuliła nogi pod siebie, obejmując je ramionami. Oparła brodę o kolana, kładąc głowę na boku. Właśnie miałem jej zwrócić uwagę, aby zapięła pasy, ale właśnie w tym momencie sięgnęła po nie. Skupiłem się na jeździe, a przynajmniej próbowałem.

Może ktoś ją kiedyś pobił? Może nie daj Boże zgwałcił? Spojrzałem na nią i uśmiechnąłem się lekko widząc, jak jej głowa co chwilę opadała na dół, a dziewczyna z uporem maniaka starała się nie zasnąć, powracając do poprzedniej pozycji.

- Śpij, czeka nas jeszcze trochę jazdy - powiedziałem, a ona uniosła na mnie lekko trochę “przyćpany” wzrok. Skinęła głową i odwróciła się bokiem. Zwiększyłem trochę klimatyzację, aby lepiej jej się spało i jeszcze bardziej przyciszyłem muzykę.

- Dziękuję - szepnęła, kiedy byłem już pewny, że zapadła w sen. Zatrzymaliśmy się na światłach, a ja popatrzyłem na nią, marszcząc brwi.

- Nie ma za co - odparłem, ruszając. Nie bardzo wiedziałem, co jej powiedzieć, znowu.

- Jest. - Poprawiła swoją pozycję.

- Ktoś cię kiedyś skrzywdził?

Wiedziałem, że nie odpowie. To pytanie miało skutecznie sprawić, że dziewczyna pójdzie spać. Potrzebowałem czasu, żeby pomyśleć. Samotnie, bez towarzystwa jej ciekawskiego spojrzenia, które w pewnych momentach mnie krępowało.

Podświadomie zacząłem porównywać ją do Ino, która może nie była jej całkowitym przeciwieństwem, lecz za wiele podobieństw to też między nimi nie było. Yamanace nigdy nie udało się mnie zaskoczyć tak bardzo w tak krótkim czasie. Może to dlatego, że znajomość z Sakurą zaczęła się dość niespodziewanie?

Właśnie. W sumie, to nie wiedziałem, kiedy się zaczęła. Byłem na dziewięćdziesiąt procent pewien, że nasze pierwsze spotkanie odbyło się na imprezie maskowej, kiedy przebrana była za gejszę. Następnym razem widziałem ją w tej restauracji, gdzie Utakata umówił mnie na “randki”, a potem już na lotnisku. Tak czy siak nie była to zwykła znajomość.

Mój nowy telefon zabrzęczał od przychodzącego sms. Odblokowałem ekran, gdzie pojawiło się imię mojego brata. Urządzenie pokazało, że wiadomość została wysłana kilka godzin temu, lecz z przyczyn technicznych dotarła do mnie dopiero teraz. Kliknąłem na miniaturkę koperty, a przed moimi oczami ukazał się tekst:

“Zadzwoń do tej dziewczyny z sanepidu, bo do jutra ma ona czas, żeby zgłosić skargę. Jeśli to zrobi, Madara wyciągnie z tego konsekwencje, a wiesz, że teraz nasza sytuacja wisi na włosku. Dla przypomnienia: byłeś pijany, a ona zatargała się do gabinetu. I jak tam ta druga Haruno? Jedna wielka klapa? 232657978”

Prychnąłem, wybierając nadesłany przez Itachiego numer. Nacisnąłem słuchawkę, zastanawiając się, co powiem tej kobiecie. To, że zachowałem się jak gówniarz to jedno, ale to, że…

Popatrzyłem zdziwiony na telefony Sakury, który nastawiony na wibracje pobrzękiwał cicho na półce. Z dziwnymi myślami zaprzątającymi mi głowę stanąłem na moment na najbliższym parkingu i wziąłem również jej komórkę do ręki. Odrzuciłem połączenie z jej aparatu, a w swojej słuchawce usłyszałem:

- Cześć, tu Sakura. Nie mogę teraz rozma… - Szybko rozłączyłem się i wykasowałem z rejestru jej połączeń mój numer.

Popatrzyłem na śpiącą dziewczynę, zastanawiając się, czym mnie jeszcze zadziwi. Klub, restauracja, kontrola? Gdzie jeszcze mnie spotkała, kiedy nie byłem tego świadomy?

Blisko pół godziny później podjechaliśmy pod londyńską siedzibę “Uchiha Company”. Doszedłem do wniosku, że nie będę jej budził, nie było takiej potrzeby. Sam dowiem się najistotniejszych rzeczy, a ona spokojnie może się wyspać. Wyrwałem jedną kartkę z notatnika, pisząc, że idę do środka. Zostawiłem też swój numer telefonu, gdyby chciała się skontaktować. Otworzyłem lekko okno, aby miała dopływ powietrza, po czym wysiadłem, wskakując szybko na tylne siedzenie. Znalazłem czarne jeansy i koszulę, kupione w galerii. Szybko się przebrałem i znów wysiadłem, zamykając z pilota auto. Jeśli Sakura będzie chciała wysiąść, to otworzy sobie drzwi od środka. Tak, plan idealny.

Miałem przed sobą ogromny budynek, choć nie tak duży jak w Tokio. Ten był trochę niższy, lecz urządzony w podobnym stylu. Dużo przeszklonych ścian, mnóstwo okien. Po bokach okalał go park. Gdzie się nie rozejrzałem, to widziałem ławkę - zajętą bądź pustą - oraz drzewa. Wszystko było tak skomponowane, aby odjąć budynkowi trochę surowości, przez co ten park mógł mieć naprawdę fajną atmosferę.

Szedłem po chodniku prowadzącym do obrotowych drzwi. Mijający mnie ludzie oglądali się za mną i miałem wrażenie, że przyciszone szepty, którymi co chwila się wymieniali dotyczyły mnie, a to nic dobrego. Czyżby coś mnie wyprzedziło?

- Sasuke, przyjacielu!

Sakura

Ech, plecy tak bolą. Ała, noga mi zdrętwiała. Kurde, życie takie brutalne.

Wyciągnęłam ręce do góry, przeciągając się. Otworzyłam oczy, niespokojnie rozglądając się dookoła. Po chwili znów upadłam na siedzenie, a mój podły humor dopiero rozpoczął swój występ. Dotknęłam szyi, gdzie jeszcze niedawno znajdowały się łapska tego faceta.

On mnie kompletnie zaskoczył. Zdziwiło mnie to, że byłam w łazience sama, lecz nie przerwałam z tego powodu jakichkolwiek czynności. Już wychodziłam, otwierałam drzwi prowadzące na korytarz, gdy ktoś wepchnął mnie do środka, jedną ręką zatykając mi usta, a drugą łapiąc za szyję. Przyparł mnie własnym ciałem tak, że nie mogłam się ruszyć. Był potężnym, wysokim Anglikiem, z którym nie miałam szans.

Potrząsnęłam głową, zastanawiając się, gdzie podział się Sasuke. Właśnie, Sasuke. To wszystko było zbyt skomplikowane. Czasem do znudzenia przypominał mi Ryana, a czasem tak bardzo się od niego różnił. Na chwilę obecną największą różnicą było to, że jeszcze ani razu nie podniósł na mnie ręki. Jeszcze.

W oczy rzuciła mi się kartka, leżąca na siedzeniu kierowcy:

“Wszedłem do środka, nie wiem ile mi zejdzie. Jeśli chcesz wyjść, to naciśnij przycisk z miniaturką drzwi. Auta nikt nie powinien ruszyć, jest oznakowane. Gdyby coś się działo, to dzwoń: 237894623. Sasuke”

Spojrzałam za okno, gdzie pracowały już uliczne latarnie, oświetlając majestatyczny budynek siedziby. Zegarek wskazywał godzinę osiemnastą dziesięć, na co otworzyłam szerzej oczy. Aż tyle spałam? Kami… Muszę ograniczyć sen. Całe życie prześpię.

Kliknęłam na wskazany przycisk, a zamki otworzyły się. Trochę dziwiło mnie zachowanie Sasuke, który pomimo otoczki zimnego i bezczelnego dziwkarza, okazywał się troskliwym facetem. Mimo tego miałam mieszane uczucia co do jego osoby, nadal.

Wyszłam na świeże powietrze i odetchnęłam. Rozejrzałam się dookoła i stwierdziłam, że siedziba znajdowała się gdzieś na obrzeżach. Wysokie budynki centrum majaczyły gdzieś w tle, a tu było spokojnie i… miło.

Potarłam ramiona, gdyż temperatura trochę spadła. Spojrzałam na lewo, gdzie rozpościerał się piękny park. Po prawo znajdowały się nowoczesne bloki - chyba mieszkalne - więc w zasięgu mojego wzroku było dużo dzieci i starców. Zamknęłam drzwi i poszłam w stronę upatrzonej przed chwilą ławki. Ruszyłam spokojnym krokiem, co jakiś czas oglądając się za siebie, aby sprawdzić, czy to piękne, czarne bmw nadal stało tam gdzie powinno.

Czułam się trochę nie na miejscu, gdy jechałam tym samochodem. Nie pasowało do mnie. Ta świadomość, że poruszałam się autem, za które ktoś mógłby kupić sobie mieszkanie, lekko mnie przygniatała. Tyle pieniędzy zamkniętych w jednym przedmiocie.

Usiadłam na ławce pod jednym z wielu drzew. Nieustannie mijało mnie sporo osób, lecz nie tak, aby stało się to męczące. Z przyjemnością patrzyłam na ganiające się dzieci i ich mamy siedzące razem na kocu, roztrząsające największe problemy życia Angeliny Jolie. Miały takie beztroskie życie, aż do pozazdroszczenia. W sumie ja nie mogłam narzekać, gdyż moje też nie było złe. Żadnej rzeczy materialnej potrzebnej do życia nigdy mi nie brakowało, a ludzi zawsze dookoła siebie jakiś miałam - chociażby Miku, która nigdy się ode mnie nie odwróciła.

- Patrz, to ona! - Krzyknął ktoś po mojej lewej, na co szybko popatrzyłam w tamtą stronę. W moim kierunku biegły jakieś dwie dziewczyny, które były dość dziwnie ubrane. Całe świeciły się od pstrokatych kolorów i nie wywołały we mnie pozytywnych emocji. Jednak, gdy zatrzymały się obok mnie…

- Sakura Uchiha?! To te włosy, tak! - Moje oczy wyskoczyły z orbit, a buzia nieznacznie otworzyła się.

- Ej, Ana. Ona nas chyba nie rozumie. - Wyższa, białowłosa dziewczyna puknęła niższą koleżankę konspiracyjnie w ramię.

- Kurde, może będziemy porozumiewać się z nią na migi? - Ana zaczęła coś gestykulować, a a ja otrząsnęłam się.

- Po pierwsze, nie jesteśmy na “ty”.

- Ona mówi! - krzyczały jedna przez drugą, a ja zaczęłam się zastanawiać, czy na pewno wstałam. Przecież to wyglądało jak idealny scenariusz do jakiegoś popieprzonego snu.

- Możecie mi wy…

- Przepraszam, za nasz brak kultury! - Obie skłoniły się równocześnie, a ja założyłam ręce na piersi. To jakaś prowokacja, na bank.

- Nazywam się Ana, a to jest Natalie. - Fioletowowłosa Ana pokazała na siebie i koleżankę, a ja jedynie uniosłam jedną brew do góry. - Szalejemy na punkcie bogatych facetów! - pisnęła, podskakując. Natalie nie była jej dłużna. - Mamy dosłownie całą kartotekę najbogatszych facetów świata! - Wyciągnęła przed siebie teczkę, którą uprzednio chowała za plecami i podała mi ją. - Wiemy, że pan Uchiha. - Zwróciła się do koleżanki.- Boże! Mówię do jego dziewczyny! (kojarzycie Mariolkę z polskich skeczy? Tu macie angielską odmianę - dop. autorki) - Odwróciła głowę, znów skupiając się na mnie. - Obie pracujemy jako stażystki w gazecie “The bosses of money” i teraz mamy swój przełomowy moment w karierze! - Przybiły sobie piątkę, a ja coraz bardziej nie dowierzałam w to, co widziałam.

- Dostałyśmy informację z Tokio, że spotkaliście się na lotnisku i wsiedliście do samolotu i, że w ogóle ruszyliście w podróż. - Zaczęła napierdzielać jak katarynka, a ja jedynie potakiwałam, słuchając tych bredni. - No i okazało się, że wylądowaliście na innym lotnisku, no i nie mogłyśmy was znaleźć, więc czatowałyśmy na zmianę pod tą siedzibą, od momentu waszego pojawienia się w Anglii, ale przysnęło mi się i nie zarejestrowałam, kiedy przyjechaliście i - wzięła oddech - no i dopiero teraz cię zauważyłam, więc szybko zadzwoniłam po Anę, no i - spojrzała się na koleżankę - no i jesteśmy! - Obie rozłożyły ręce w geście prezentacji, a ja skwitowałam ich przemowę jednym słowem.

- Tak.

- Boże, to było po japońsku! - Znów zapiszczały, a ja zaczęłam się zastanawiać, gdzie takie ewenementy się rodzą i dlaczego jeszcze nie wyginęły.

- Chcecie coś konkretnego? - mruknęłam, patrząc się na wejście do budynku, w którym niestety nie było Sasuke. Mógłby już przyjść i zabrać mnie od tych idiotek.

- Wywiadu i autografu!

- Że co proszę? - Popatrzyłam na nie zniesmaczona. Nie nadaję się do wywiadów.

Przez chwilę pomyślałam, że mogłabym dać im zdjęcie pijanego Sasuke zostawionego sam na sam z toaletą, ale doszłam do wniosku, ze byłaby to już przesada. Tak czy siak, musiałam go jakoś uświadomić, że miałam na niego haka. To mogłoby mi się jeszcze przydać.

- No wie pani. Powie nam pani kilka słów o tym, jak się poznaliście i w ogóle!

- I nie mówcie na mnie Uchiha. - To nazwisko kojarzyło mi się z jego czarnookim, przystojnym właścicielem, dla którego teoretycznie byłam partnerką, ale również z tym, że przez nich moja rodzina została uwikłana w jakieś długi.

Od kiedy tata zginął, całymi interesami zajmowała się mama i czasem po prostu miała dość. Ciążyła na niej ogromna odpowiedzialność, która ją przeważała. I ta świadomość, że w ciągu kilku sekund moglibyśmy to stracić, a to wszystko zależne było od Uchihów...

Ten moment, kiedy Sasuke powiedział, że mogłam wrócić, a on uregulowałby wszystkie rachunki… Przez moment naprawdę rozważałam możliwość powrotu, lecz wtedy zdałam sobie sprawę z tego, że nie chciałam go zostawiać. Ten czas, który z nim wtedy spędziłam podobał mi się,  urlop i tak wzięłam, a nie uśmiechało mi się siedzenie w domu.

- Zemdlała?

- Chyba nie, ma otwarte oczy.

- To co teraz?

- Nie będę wam o niczym opowiadać, bo nie poruszyłam tego tematu z Sasuke.

- Jejejej! Ona mówi o nim tak normalnie. Też bym tak chciała!

- Sakura, wszystko w porządku? - Uniosłam wzrok na Uchihę, który stał na dziewczynami, które zaniemówiły na jego widok. Dłonie miał włożone w kieszenie i wyglądał na trochę zmęczonego. Jego włosy znalazły swoje własne ułożenie po dogadaniu się z wiatrem, lecz oczy nieprzerwanie lśniły, co najwyraźniej urzekło jego fanki do tego stopnia, że właśnie rozpoczęły swoją litanię.

- Panie Uchiha! Prosimy o chwilę uwagi! Tylko moment! - Patrzył się na nie jak na dwie wariatki, nie przejmując się tym, że darły mu się nad uchem. Delikatnie je przepchnął, wyciągając do mnie rękę. Spojrzał na mnie konspiracyjnie i powiedział:

- Chodź. Nie możemy spóźnić się na bankiet. - Starając się grać poważną, ujęłam jego ramię i ruszyłam obok. Dziewczyny jednak nie dały nam spokoju, bo podążyły za nami bez chwili wahania.

- Prosimy o chwilę uwagi, no! To ważne!

- Długo już cię tak męczą? - spytał cicho, zgrabnie omijając irytujące reporterki.

- Dopiero kilka minut  - odparłam, mając wrażenie, że to niepierwsze spotkanie Uchihy z mediami.

- Aż kilka? - Zaśmiał się, prowadząc nas do samochodu.

- Yyy, to dużo? - jęknęłam.

- Nawet bardzo.

- Nie chcecie gadać, okej! Ale oczekujcie gorących ploteczek w jutrzejszym wydaniu! - krzyczały za nami, a ja czułam, że coś staje mi w gardle. Jak to, co? Gazety, na całą Anglię, każdy może je zobaczyć. Jeśli Ryan…

- Zaczynam wątpić w ludzkość - mruknął, otwierając z pilota drzwi. Puściłam jego ramię, od razu czując jak zimno powraca. Popatrzyłam na niego przelotnie, dochodząc do wniosku, że mogłabym się do tego przyzwyczaić.

Zamknęłam za sobą drzwi, a Sasuke odpalił silnik. Od razu załączył się gps, gdzie zaczął wpisywać jakiś adres.

- Dowiedziałeś się czegoś nowego? - Wzięłam do ręki swój telefon, kontrolując godzinę. W pół do siódmej. Sporo tam siedział.

- Ogólnie londyński oddział działa trochę gorzej, niż japoński. Zarabiają mniej niż powinni. - Wycofał, kierując się do głównej ulicy. Zamknęłam oczy, chcąc się zrelaksować. - Apropo tego całego ”spotkania” - zironizował - to nikt nic nie wie. Do jutra w Londynie mają pojawić się dyrektorzy z całego świata, bądź ich przedstawiciele. Sam Deidara nie ma o niczym pojęcia, a informacje o zebraniu dostał dwa dni temu. Dlatego tak długo tam byłem, niektóre rzeczy wymagały poprawek.

Czułam, że gdzieś skręcaliśmy, hamowaliśmy, bądź przyspieszaliśmy. Nie wiem czemu, ale czułam się na tyle bezpiecznie z nim za kierownicą, że mogłam się odprężyć, a to coś nowego.

- Oczywiście lepiej zrobiłby to ktoś z sanepidu, ja nie znam do końca tych wszystkich wytycznych. - Oho, poczułam, że wchodziliśmy na śliski grunt.

- Pewnie tak - mruknęłam, udając, że poprawiam sobie pozycję.

- Pewnie ocena nie będzie zbyt przychylna, gdy pracownik spotka pijanego prezesa w miejscu pracy? - Otworzyłam jedno oko, lecz on nadal patrzył się na drogę.

- Sądzę, że nie - powiedziałam ostrożnie.

- Z doświadczenia, czy po prostu?

- Jak się dowiedziałeś? - jęknęłam, otwierając oczy.

- Miałem do ciebie zadzwonić i jakoś to zażegnać. Zostawiłaś Itachiemu swój numer, pamiętasz?

- Wiedziałam, żeby tego nie robić - rzuciłam pod nosem.

- No i tym właśnie sposobem zdemaskowałaś się.

- Cholera, no…

- Czemu za każdym razem udawałaś, że mnie nie znasz? - spytał, patrząc się w lusterko wsteczne.

- Co znaczy za każdym razem? - Czułam, że moja pozycja była spalona, a nawet pomimo moich protestów on był pewien, że dziewczyna z imprezy i restauracji, to też ja. Oj, Haruno, byłabyś kiepskim szpiegiem.

- Dobrze wiesz, o czym mówię.

- Chciałbyś.

- Właśnie o tym. - Pstryknął palcami, a ja poczułam zalewającą mnie falę zażenowania. Ale ze mnie tajniak… - Za każdym razem miałaś inny kolor włosów, lecz zawsze słyszałem to właśnie stwierdzenie i nie wmówisz mi, że było inaczej.

- No i co z tego? - fuknęłam, wbijając wzrok w budynki, których było coraz mniej. Nie wiedziałam, gdzie znajdował się ten hotel, ale na pewno nie kierowaliśmy się do centrum. Dzięki Bogu. Może to będzie jakiś mały, przytulny domek bez mnóstwa bajerów?

- To, że odniosłem nad tobą małe zwycięstwo. - Uśmiechnął się cynicznie, a ja wydymałam usta. Cholera. - I, że muszę cię przekonać, żebyś nie wniosła tej idiotycznej skargi.

Kurde, ale mi się upiekło! Myślał, że cały czas chciałam ją wnieść, przez co będzie musiał teraz coś dla mnie zrobić, abym się zgodziła. Ooo, tak, Uchiha! 1:0.

- Sama skarga to nic. - Machnęłam ręką, udając lekceważące zachowanie. - Ale ten odór, kiedy wisiałeś mi na ramieniu i ten ciężar (całkiem przyjemny swoją drogą) jaki musiałam tahać do toalety...

- Czep się. - Zaśmiał się krótko, rzucając we mnie kulką z papieru, który jeszcze nie dawno leżał na półce.

- To był już jawny atak na moją osobę. - Zaoponowałam, biorąc ją do ręki.

- Moment. - Zmarszczył brwi. - Do toalety?

- No a przepraszam bardzo, gdzie się obudziłeś? - Pokazałam mu język, a on spojrzał na mnie podejrzliwie.

- Chcesz mi coś powiedzieć, Haruno?

- Raczej nie, Uchiha - odparłam i położyłam nogi na desce rozdzielczej, kładąc zaplecione ręce pod głowę. - Wiedz tylko, że uratowałam twój marny honor przed tymi reporterkami. Gdybym dała im jedno zdjęcie… - Jednak nie mogłam się powstrzymać, żeby mu tego nie powiedzieć. To było silniejsze ode mnie, ta chęć zobaczenia jego miny.

- Kontynuuj, zainteresowała mnie twoja historia - powiedział, skręcając w lewo.

- Kiedy ja już skończyłam.

- Sakura - mruknął zirytowany.

- Wiesz… - Wystawiłam jeden palec przed siebie. - Czasem pałasz ogromnym zamiłowaniem do muszli klozetowych. Lubisz być z nimi w bliskich kontaktach i…

- Nie kończ - warknął, a ja roześmiałam się.

- Ale nad tą skargą, to nadal się zastanawiam. - Włączyłam radio, stukając do rytmu.

- Jak ją wniesiesz, to śpisz na podłodze - rzucił, jakby od niechcenia.

- Dobry żart, dobry - udałam, że mnie to rozśmieszyło, a on skarcił mnie spojrzeniem.

- Ale ja nie żartuję.

- Ja też nie. - Znów zamknęłam oczy, wsłuchując się w muzykę. Leciał właśnie przepiękny utwór zespołu Red - Pieces i nie chciałam, żeby nawet niski, seksowny uchihowski głos go zagłuszał.

Naszło mnie na jakieś głębsze przemyślenia, lecz starałam się jak najszybciej zmienić ich tor na coś błachego. Miałam zdecydowanie dość poważnych rozkmin na dzień dzisiejszy. Co za dużo, to niezdrowo, ale…

- Chyba zabłądziliśmy - mruknął Sasuke, a ja otworzyłam oczy i podniosłam się na łokciach. Znajdowaliśmy się w jakiejś bogatej, lecz z leksza pustej dzielnicy. Wszystkie domy były charakteryzowane na budynki pełne kolumn i wzorzastych zawijasów, co musiałam przyznać miało swój urok.

- Bo?

- Przeczucie - odparł, kiedy stanęliśmy przed bramą do jakiejś posesji.

- Tak pokazuje gps? - mruknęłam, rozglądając się. Przed sobą mieliśmy jedynie duży wjazd i park. Domu nawet nie było widać.

- Yhym.

- To wjeżdżamy, może Hageta ma dziwny gust. - Wzruszyłam ramionami, a Sasuke ruszył.

Wjechaliśmy przez otwartą na oścież bramę, a ja czujnie obserwowałam mijany przez nas krajobraz. Drogę oświetlały pochodnie, nadające miejscu specyficzny nastrój. Niedługo później ukazał nam się budynek, który mogłam nazwać małą willą. Gustowny podjazd i dziedziniec z szarej kostki ładnie komponował się z ciemnymi kolorami domu. Po środku stała średniej wielkości fontanna, od której tafli wody odbijało się księżycowe światło. Zajechaliśmy od lewej i zatrzymaliśmy się przed wejściem.

- To chyba nie tu - powiedział Sasuke, oglądając dwupiętrowy budynek dość sceptycznym okiem. Mi też się tak wydawało, lecz willa urzekła mnie całkowicie. Była prześliczna.

- Chodź, zobaczymy. - Otworzyłam drzwi, chcąc wysiadać.

- To na pewno nie tu.

- Chodź. - Uparłam się i wyszłam na zewnątrz. Usłyszałam, jak drzwi od strony Sasuke robią to samo i uśmiechnęłam się do siebie z satysfakcją. Zbliżyłam się do marmurowych schodów, prowadzących do wejścia. Ogromna wierzba, stojąca z lewej strony budynku szumiała cicho, a tak to prócz właśnie tego dźwięku nie usłyszałam już nic.

Zaczęłam szybko pokonywać stopnie, aż znalazłam się na górze. Zastygłam, słysząc dźwięk fortepianu. W oczy rzuciła mi się jakaś tabliczka, na której widniał napis “Muzeum instrumentów - Oddział londyński.” Coś zacisnęło pętlo wokół mojego żołądka, spinając wszystkie mięśnie brzucha.

- Muzeum? - mruknął Sasuke, podchodząc do drzwi.  - Zobaczmy, może jest jeszcze otwarte.

- Może lepiej nie? - spytałam, lecz nie wypadło  to przekonująco. Nie byłam gotowa na spotkanie z fortepianem. Ta akcja w moim mieszkaniu całkowicie mi wystarczyła.

- Chodź. - Tym razem on się uparł, otwierając drzwi. Westchnęłam i poszłam za nim.

Przywitało nas mroczne pomieszczenie, z czarnymi kotarami w oknach. Nigdzie nie było elektrycznego światła, a jedynie świece porozstawiane były w każdym zakątku pokoju. Czuć było w powietrzu lekką wilgoć i zapach starego drewna.

- Halo? Jest tu kto?! - Mój głos odbił się echem od ścian, lecz nikt mi nie odpowiedział. -  A jeśli to prywatne? - rzuciłam do Sasuke, który chłonął widok całym sobą.

- To muzeum. - Przewrócił oczami. - Nigdzie nie było napisane, że jest prywatne.

- No w sumie. - Postąpiłam kilka kroków do przodu. - Halo?

- Idę, idę! - Z oddali doszedł nas męski głos. Skinęłam głową na Sasuke, choć moja uwaga całkowicie skupiła się na pięknym fresku na suficie, który przedstawiał poplątane ze sobą pięciolinie i zagubione klucze wiolinowe, które zdawały się szukać swojego miejsca. Piękne. - Już jestem! - Zza jednej kotary wyszedł staruszek. Miał może metr pięćdziesiąt wzrostu, garbił się i chodził o lasce. Na nosie miał grube okulary, a ubrany był w sprany czarny garnitur. Patrzył się na nas z zainteresowaniem, co okazywał niekryciem się z objeżdżaniem nas wzrokiem od góry do dołu. - Witajcie w muzeum. - Kaszlnął. - Niestety już zamknięte.

- Możemy wejść tylko na chwilę? - Uchiha wyjął ręce z kieszeni, nie spuszczając wzroku z mężczyzny. Ten rozejrzał się gorączkowo i przywołał nas gestem dłoni. Zbliżyliśmy się.

- Tylko tak szybko - szepnął - Minnie nie może was zobaczyć.

- Kim jest…

- Dobrze - odparł Sasuke również szepcząc.

- Jak was przyłapie, to będzie kaplica. - Przejechał sobie palcem po szyi i wybałuszył oczy. Co za fajny staruszek.

-  A to ona jest tutaj teraz?

- Nie.

- To dlaczego szepczemy? - spytałam trochę głośniej, na co Sasuke zgasił mnie wzrokiem. Okej, okej. Już nic nie mówię.

- Bo tak jest fajnie. - Mężczyzna uśmiechnął się, pokazując prawie wszystkie braki w swoim uzębieniu i wyciągnął rękę ku Sasuke. - Nazywam się William i jestem kustoszem tego muzeum od sześćdziesięciu lat. - Uchiha wymienił z nim uścisk dłoni i wyprostował się.

- Nigdy o nim nie słyszałem.

- Ach, jesteśmy mało znani - zmarkotniał. - Do tego, chyba będziemy musieli zamknąć moje cudeńko.

- Dlaczego? - spytałam, ponownie wpatrując się w cudowny fresk. Co za kunszt.

- Darczyńcy przestali wysyłać nam pieniądze, dlatego nie mieliśmy za co zapłacić rachunków za prąd. Jak widać z resztą. - Pokazał ręką na przestrzeń dookoła siebie. - To jedynie kolejny stopień, zbliżający nas do bankructwa.

- Nazywam się Sasuke Uchiha i z chęcią opłacę wszystko. - Pokazał mu swój dowód, a William złapał się za serce.

- Z tego całego “Uchiha Company”?

- Tak.

- Cud się stał, cud! - William wyrzucił ręce do góry, a jego zmęczoną życiem twarz rozjaśnił uśmiech. - To zbyt piękne, żeby było prawdziwe! - Zastukał kilkukrotnie laską w kamienną podłogę, a na moich ustach pokazał się uśmiech.

- W takim razie proszę dać mi swoją wizytówkę, jutro się odezwę. - Sasuke podrapał się po szyi chyba lekko zakłopotany radością, która ogarnęła staruszka.

- Stokrotne dzięki, państwo Uchiha! - Złapał moją dłoń, erenrgicznie nią potrząsając. Jeny, to już robiło się nudne. Nie jestem Uchiha! - Zapraszam, zapraszam. - Wskazał na przejście do dalszej części. - Zwiedzajcie ile chcecie!

- Yyy, tak - mruknęłam, kierując się ku drewnianym wrotom.

Spojrzałam przelotnie na Sasuke, który tak jak ja poddał się czarowi tego miejsca. Naprawdę było tu pięknie.

- Tu ma pan…

- Proszę mi mówić Sasuke.

- Więc, Sasuke. Tutaj jest…

Przeszłam przez drzwi, a odgłosy rozmowy zaczęły stopniowo niknąć. Jak urzeczona chodziłam jak najdelikatniej, aby echo nie zakłóciło ciszy i spokoju tego miejsca. Rozglądałam się dookoła zachwycona. To było coś cudownego.

Korytarze wyłożone były czarnymi dywanami, które kontrastowały z białymi ścianami, przepełnionymi mnóstwem różnorodnych obrazów. Z sufitu zwisały ozdobne, duże żyrandole, a okna wykonane z ciemnego drewna, zachwycały swoim pięknem i prostotą. Z racji, że nie było prądu, nie wszystko zostało oświetlone przez świecie. Domyśliłam się, że William nie miał siły ani czasu i cierpliwości, aby nieustannie wymieniać wkłady, więc rozstawił  je jedynie w strategicznych miejscach.

Szłam według szlaku wytyczonego przez świeczniki. Chwilę pobyłam w części, która poświęcona została instrumentom dętym. Metalowe flety poprzeczne, puzony, trąbki czy klarnety przepięknie połyskiwały w blasku świec. Mogłabym tak siedzieć i przyglądać im się jeszcze przez długi czas, lecz one jeszcze nie były tym, czego szukałam.

Opuściłam tę część muzeum, nadal idąc za świeczkami. Doszłam do rozstaju korytarzy. Skierowałam się tam, gdzie wyraźnie było napisane: fortepiany i pianina. Przeszłam dość sporo metrów, mijając wiele drzwi, odchodzących na boki. Jednak wiedziona instynktem parłam przed siebie ku pomieszczeniu na samym końcu. Nie prowadziły do niego żadne wrota, gdyż było ono połączone z korytarzem. Szybko pokonałam drewniane schodki, znajdując się w małej sali koncertowej.

Przede mną rozpościerała się scena i rzędy krzeseł z bordowymi obiciami. Scena została umiejscowiona na podwyższeniu, aby bardziej podkreślić jej majestat. Pomieszczenie było słabo oświetlone z przyczyn wiadomych, a jedynym źródłem światła był świecznik, stojący obok… przepięknego fortepianiu.

Podkład 

Zaczarowana jego widokiem, jak najszybciej znalazłam się obok. Parkiet zaprotestował, gdy spotkał się z moim ciężarem, lecz nie zwróciłam na to uwagi. Delikatnie dotknęłam wypolerowanego, pomalowanego na czarno drewna. Nad klawiaturą błyszczał złoty napis: YAMAHA; który pogładziłam, czując pod opuszkami wygrawerowane litery. Wydawało mi się, że tu właśnie siedział Wiliiam, gdy przyszliśmy. Wskazywały na to pozostawione na pulpicie nuty i niedopite, czerwone wino stojące w kieliszku nieopodal. Rozejrzałam się, lecz nikogo nie zauważyłam. Dobrze.

Usiadłam na stołku, niepewnie dotykając klawiszy. Były one wykonane z kości słoniowej, więc gra na nich musiała być jedynie przyjemnością. Zagrałam próbnie kilka dźwięków i ucieszyłam się jak dziecko, gdy dotarły one do moich uszu. Dołożyłam również drugą dłoń, zaczynając grać jeden z moich ulubionych utwórów.

Ledwie słyszalne dźwięki “Saddnes and sorrow” zaczęły uciekać spod klapy. Zamknęłam oczy, słysząc przepiękne brzmienie fortepianu. Z radością muskałam kolejne klawisze, dochodząc do wniosku, że granie już dawno nie dawało mi takiej przyjemności.

Kolejne dźwięki smutnej melodii odbijały się echem od ścian. Wyobraziłam sobie, że na widowni siedziało mnóstwo, wsłuchanych w moją grę ludzi. Gdy byłam jeszcze dzieckiem, marzyłam o tym ponad wszystko i teraz, gdy byłam najbliżej, aby to spełnić…

- Nie przestawaj. - Usłyszałam tuż nad uchem. Moją pierwszą reakcją był skurcz i zwolnienie tempa, lecz gdy zorientowałam się, że to dłonie Uchihy pojawiły się po obu stronach mojej głowy uspokoiłam się. Dopiero wtedy naszły mnie pytania: ale co, jak?

Sasuke dogrywał dźwięki, których pierwotnie w nutach nie było, a ja miałam co do tego stuprocentową pewność. Pasowały one jednak w takim stopniu, że gdybym słyszała to pierwszy raz pomyślałabym, że to oryginał. Muzyka zdawała się płynąć, odbijając się echem od ścian.

Nie przerwałam gry, choć jego gorący oddech drażnił moją szyję, co nie pozwalało mi się do końca skupić. Moje palce odnalazły właściwy rytm, a oczy ponownie zamknęły się urzeczone różnorodnością tonów wydawanych przez fortepian. Piosenka dobiegała końca. Gdy grałam już ostatnie takty dotarło do mnie, że nie chciałam tego przerywać. To było zbyt…

Zabrzmiał ostatni dźwięk. Ostatnia nuta została zagrana, a mój głos uwiązł w gardle. Nie wiedziałam, co powiedzieć.

Czułam się skrępowana przez jego obecność. Mimo tego, że przestaliśmy grać, Sasuke nie ruszył się nawet o milimetr. Jego klatka piersiowa przylegała do moich pleców, a ręce opierały się o fortepian, po obu stronach mojej głowy. Na tę myśl natychmiast zrobiło mi się gorąco, a serce znów wymyśliło swój autorski rytm. Nie wiem, ile trwałam tak zawieszona pomiędzy światami, lecz ten moment skończył się, kiedy poczułam jego ciepłe wargi na swojej szyi. Moja głowa odruchowo odchyliła się do tyłu, a z ust wydobył się cichy jęk, za który było mi cholernie wstyd.

Może i udałoby mi się to przerwać, opamiętać się, gdyby nie zrobił tego ponownie. Uczucie ciepła rozlało się po moim ciele, gdy nie zaprzestał pocałunków. Moje ręce opadły bezwładnie, a on obrócił mnie delikatnie w swoją stronę. Nie byłam świadoma tego, co robię. Czułam się jak poboczny obserwator działań Sasuke, który robił ze mną wszystko, co tylko chciał.

Po chwili siedziałam już przodem do niego, bojąc się otworzyć oczy. Pomimo oporów przemogłam się, jednak nic to nie zmieniło. Świeczki zgasły. O cholercia.

Kompletnie nic nie widziałam. Czułam jedynie jego usta, które niespiesznie zbliżały się do moich. Wiedziona jakąś nagłą ochotą uniosłam dłoń, wplątując ją w jego włosy, na co on zamruczał cicho. Ten dźwięk sprawił, że coś we mnie drgnęło. Sasuke odsunął się na chwilę, a mnie ogarnął strach, że coś zrobiłam źle. Został on jednak zażegnany, gdy oparł swoje czoło o moje, głośno oddychając. Mój oddech też nie był spokojny, wręcz przeciwnie, prawie dorównywał jemu.

Zastygliśmy w tej pozycji. Czekałam na coś, choć do końca nie wiedziałam na co. Czułam się teraz od niego zależna i skazana na jego widzimisię. Wbrew pozorom nie przeszkadzało mi to, a nawet podobało. Znów przeczesałam jego włosy i w tym momencie poczułam na swoich wargach pocałunek tak delikatny, jak muśnięcie motyla. Tak lekki, że mogło mi się to tylko wydawać, a co najważniejsze, tak różny od Ryana.

Przysunęłam się lekko w jego stronę, ponownie stykając nasze usta ze sobą. Ciepło mojego ciała nadal rosło, a opanowanie i racjonalne myślenie poszły w niepamięć. To było…

- Halo?! - Damski krzyk przerwał tę magiczną chwilę. Do sali weszła kobieta ze świecznikiem w ręce, dzięki czemu miałam okazję zobaczyć przez chwilę blask w oczach Sasuke, do momentu, kiedy się nie odsunął.

Spojrzałam na niego w tym słabym świetle świec niesionych przez nieznajomą. Na jego czole pojawiły się kropelki potu, a on sam zacisnął szczękę. Poza tym nic nie było po nim widać. Zero jakichkolwiek emocji, reakcji. Nawet nie zaszczycił mnie swoją uwagą.

Spuściłam wzrok zawiedziona.

Czego ja w sumie oczekiwałam?

***

Ohayoł!

Były kisy, nie było seksów - i na razie nie będzie :3 

Notka trochę krótsza niż ostatnio, ale przecież musiałam przerwać w takim momencie ^^

Rozdział wyjątkowo nie w weekend, gdyż w tym czasie będę w Krakowie na seminarium szkoleniowym. Przyjeżdża shihan z Rosji i... zapowiadają się dobre walki B| 

Ach, jeszcze jedna rzecz. 

Instagramy ._. Jak szaleć, to szaleć ;D

Bywajcie!