VI

Twój sekret przestaje być sekretem, 

jeżeli odkryje go choć jedna osoba.

~Jodi Picoult

Słowa w języku angielskim będą pogrubione.

Sakura

Ulewa wszechczasów. Ulewa mojego życia. Ulewa prosto z Anglii. Cholerna ulewa.

- Możesz mi powiedzieć, czemu tak naprawdę idziemy po prowadzącej donikąd drodze, do tego w deszczu, przy czym ja na boso?

Sasuke nie odpowiedział mi i najwyraźniej nie kwapił się, aby to zrobić. Nędznie ciągnął za sobą walizkę, a ja odgarnęłam grzywkę do góry, gdyż ta namiętnie wpadała mi w oczy z każdym stawianym przeze mnie krokiem.

Lotnisko było już jedynie małym, odległym za nami punktem, a mój humor zaliczał się do kategorii tych podłych, gdzie nie marzyłam o niczym innym, jak o wyżyciu się na powodzie tego braku radości pokładającej niegdyś swe zapasy w mojej osobie. Nieustannie klęłam w myślach, lecz… kogo to obchodzi?

Uchiha szedł obok mnie z rękoma w kieszeniach, zaczepiając rączkę walizki na kółkach o nadgarstek Tępo wpatrywał się w swoje buty. Moje już dawno skończyły w przydrożnym rowie, gdyż były niezdolne do jakiegokolwiek użytku. Ubrania, które miałam na sobie nie miały nawet centymetra kwadratowego suchej powierzchni, przez co notorycznie kichałam co jakiś czas, gdyż wstrząsające mną dreszcze nie miały ochoty dać mi spokoju.

Niebo przybrało barwę granatu, przez co bez przeszkód mogłam wpatrywać się w gwiazdy, pomimo kropel deszczu, które cały czas utrudniały mi widoczność. Moja reklamówka cudów również zakończyła swoją podróż w rowie, tuż obok butów. Była już pusta i to nie przeze mnie... Moje bose stopy nieustannie dotykały asfaltu, lecz dzięki temu, że ciągle byłam w ruchu, nie odmarzły mi one, a nawet było mi ciepło.

- Podaj mi choć jeden realny powód, dlaczego idziemy na pieszo. – Mruknęłam, wchodząc na krawężnik. Rozłożyłam ręce po obu stronach mojego ciała, balansując tak, aby nie spaść z powrotem na asfalt.

- Miałem kaprys – powiedział, zaszczycając mnie kpiącym spojrzeniem. Ja mimo tego z uporem maniaka szłam przed siebie, mając w sumie niezłą frajdę.

Przestałam myśleć, jak było mi teraz źle na rzecz tego, jak mogłoby być fajnie. Byliśmy na pustkowiu, nikt nas nie obserwuje i pada deszcz. Wcale nie musi być nudno.

- Pam pam. – Zaintonowałam początek piosenki i zaśmiałam się cicho. – Pam pam pam. – Każda sylaba miała przypisany inny ton, przez co powoli z pojedynczych dźwięków tworzyła się melodia. – Pam pam. - Przeskoczyłam nad wyrwą, ponownie lądując na krawężniku. – Pam pam pam.

- Nie męcz już tak tych Grejsów. – Westchnął, a ja uniosłam pytająco jedną brew. Byłam prawie pewna, że odgłosy deszczu całkowicie zagłuszały moje nucenie, a tu jednak… Hmmm.  Chociaż dobrej muzyki słucha.

- Od razu męcz, no tak. – Prychnęłam, przechylając się na lewo, kiedy stopa poślizgnęła się na mokrej powierzchni. – Pam pam. – Wróciłam do pionu, a moją twarz rozjaśnił delikatny uśmiech.

- Podaj mi choć jeden realny powód, dlaczego nie możesz się uciszyć? – Powiedział, używając tych samych słów, co ja wcześniej. Zaśmiałam się delikatnie i uniosłam twarz ku niebu, czując jak krople wpadają wprost w moje oczy.

- Miałam kaprys – zachichotałam. Mój humor zrobił zwrot o sto osiemdziesiąt stopni i byłam z tego niezmiernie zadowolona. To, że zaraz zniknie było pewne, ale dopóki mogłam się cieszyć. Znając życie zaraz będzie podły, ale… jeszcze nie teraz. – Pam pam pam.

- Naprawdę nie mam ochoty na kłótnię, więc zrób coś dla ludzkości i przestań nucić. – Kopnął kamyk, który wylądował w trawie, na co on przeklął pod nosem, chcąc się chyba nim jeszcze później pobawić.

- Zacznij cieszyć się życiem, kiedyś trzeba. – Pokazałam mu język, a on tylko westchnął.

- Co to za życie…

- Pam pam. – Zeskoczyłam z krawężnika, zrównując z nim krok, nadal  się uśmiechając.

- No i co się cieszysz? – Prychnął, a ja zatarłam ręce z cwaniacką miną.

- A co, jakbyśmy stąd nie wrócili?

Zatrzymał się, spoglądając na mnie krytycznie. Staliśmy pośrodku pustki, a otaczały nas tylko łąki. W sumie zadałam to pytanie troszkę kontrolnie, bo co, gdyby Uchiha po godzinach był seryjnym zabójcą? Miku nic o tym nie wiedziała, a ja tym bardziej, jeśli poznałam jego tożsamość dopiero na lotnisku. Ten lot był dziwny. W pewnych chwilach miałam wrażenie, jakbyśmy znali się nie od dziś, a zaraz jednak wracała rzeczywistość, kiedy był mi on kompletnie obcym mężczyzną.

- Masz co do tego jakieś obiekcje? – Popatrzyłam na niego, lecz nie wyczytałam z jego twarzy żadnej emocji. Nałożył na nią beznamiętną, niezwykle seksowną maskę, lecz stanowczo utrudniającą mi konwersację. Napuszyłam policzki, wyrzucając z siebie głośno powietrze.

- Może po pracy zamieniasz się w tajnego zabójcę? Kto wie? – Wzruszyłam ramionami, a uśmiech już nie widniał na moich ustach. Patrzyłam na niego z rezerwą, lecz on jedynie zbył mnie machnięciem ręki i cichym prychnięciem.

- Ze mnie taki zabójca, jak z ciebie kucharka. – Ponownie ruszył przed siebie, a ja skrzyżowałam ręce na piersi. Czy on każdym zdaniem musiał uderzać w moje ego?

- Musisz być w takim razie wyśmienitym mordercą – skwitowałam, a on odwrócił się przed ramię. Przez chwilę patrzyliśmy się na siebie w ciszy. Stojąc tak w deszczu, będąc strasznie zmęczonym nie wyglądał już jak pewny siebie mężczyzna z klasą. Miałam przed sobą obraz młodego chłopaka, którego największym marzeniem było przymknięcie mojej jadaczki i pójście spać, lecz było też coś jeszcze…

- Zabić, a zamordować to różnica – powiedział pewnym głosem, a ja zmarszczyłam brwi. Poczułam się trochę niepewnie, jakbym stąpała po cienkim gruncie.

- Zabić, zamordować. – Postąpiłam kilka kroków w jego stronę. – I to i to kończy się śmiercią. – Wyminęłam go, nie mając ochoty się z nim dalej dochodzić.

Słyszałam w oddali rumor silnika samochodowego, dzięki czemu odetchnęłam w duchu. Jednak naprawdę miałam dość. To lotnisko na którym wylądowaliśmy musiało być prywatne, tak jak samolot, gdyż to niemożliwe, aby do jednego z londyńskich lotnisk nie jeździły nawet taksówki. Nie zagłębiałam się jakoś szczególnie w powód naszej pieszej wędrówki, a był to po prostu temat, na który mogłam porozmawiać z Sasuke. On teraz nie roztrząsał tego tematu, a ja wyjątkowo w momencie podjęcia decyzji wolałam się nie mieszać i nie wiem, czy dobrze zrobiłam.

Czułam, że on sam też nie do końca wiedział, co się działo, a tę idiotyczną decyzję o pójściu nawet w duszy troszkę popierałam. Ten Łysy, czy jak mu tam, nie wywołał u mnie chęci poznania go bliżej. Cały czas miałam wrażenie, że oceniał mnie wzrokiem, kalkulując czy nadam się do jego alfonsowego biznesu. Tak więc winę za tę krytyczną w skutkach decyzję ponosiliśmy oboje. Ech.

Zatrzymałam się w miejscu, gdy auto było już całkiem blisko, a Uchiha również przystanął. Mimo kamiennej maski na twarzy, czułam, jak emanowała od niego złość. Nie tak wielka jak w samolocie, kiedy przyprawiła mnie o ciarki i bolesne wspomnienia, lecz wściekłość troszkę innego pokroju. Przecież to różnica, kiedy mamy wyrzuty do siebie, a do kogoś innego, prawda?

Sasuke stanął na środku ulicy, wymachując rękoma. Nie miał na sobie nic odblaskowego, a lampy nie przyozdabiały tej drogi. Spojrzałam na niego niepewnie, a on tylko powiedział:

- Wiem, co robię.

Auto zbliżało się nieustannie, a kiedy było już całkiem blisko Sasuke, usłyszałam jedynie klakson i cień jakiejś dziwnej emocji na jego twarzy. Stałam w takiej odległości, że mogłam to zauważyć, nie będąc na drodze pojazdu. Samochód nie zwalniał, a jedynie utrzymywał tempo, nie poruszając się jednak po linii prostej, a ja zacisnęłam pięści. Miałam ogromną nadzieję, że kierowca nie był pijany, bo znajdowaliśmy się na totalnym pustkowiu w dniu jakiegoś święta, kiedy ludzie siedzą w domach, nie mając powodów, aby je opuszczać. Nasze telefony były rozładowane i zapewne przemoczone tak jak my, więc niezdolne do pracy. Nie mogliśmy ryzykować. Już wolałam iść do usranej śmierci przed siebie, niż mieć na rękach umierającego w wyniku potrącenia człowieka, któremu nie mogłabym pomóc.

- Sasuke, nie warto! – Znów dźwięk klaksonu przeszył powietrze, lecz on nadal stał na środku, machając rękoma.

- Musimy dostać się do miasta! – odkrzyknął, przedzierając się przed deszcz. Byłam w potrzasku. Moje nogi nagle nabrały konsystencji galarety, a głos uwiązł w gardle. Auto co chwilę zahaczało a to o prawe, a to o lewe pobocze,  lecz mimo tego ja stałam sparaliżowana. – Zejdź z drogi!

Odwróciłam głowę w stronę chłopaka, mając wrażenie, że życie przelatywało mi przed oczami. Nie mogłam zginąć jak mój tata, nie mogłam.

Spojrzałam na auto, które było już zaledwie kilkanaście metrów od nas. Jego światła oślepiły mnie, moje ramiona opadły, a jasne reflektory auta zahipnotyzowały...

Zabić, zamordować. I to i to kończy się śmiercią.

Śmierć, śmierć.

- Sakura!

Dźwięk piszczących opon, zdzieranych hamulców i jego krzyk. Zostałam mocno popchnięta w tył i po chwili upadłam na trawę, turlając się w dół, do rowu. Gdy się zatrzymałam nie mogłam nabrać powietrza w płuca w wyniku uderzenia. Moje oczy patrzyły nie widząc, a uszy słyszały nie słuchając. Migawki pogrzebu ojca zaczęły nawiedzać mnie tabunami i dopiero krzyk Sasuke wyswobodził mnie ze szponów wspomnień.

- Oszalałaś?! – Leżałam na plecach, mając go nad sobą. Opierał ręce po bokach mojej głowy, a jego oczy wyrażały czystą wściekłość. Usłyszałam dźwięk ponownie ruszającego auta, lecz lęk przejął kontrolę nad moim ciałem, pozbawiając mnie zdolności do wykonania jakiegokolwiek gestu. – Mógł cię zabić!

- Śmierć – wyszeptałam, mimowolnie dotykając swoich ust, wpatrując się w jego ciemne oczy, które przez chwilę pokryła mgła. Unosił się na łokciach, mając na widoku moją twarz i wszystkie wyrażane przez nią emocje. Czułam się teraz jak otwarta, żałosna, nic niewarta księga pełna jedynie niepotrzebnych wspomnień i schowanych uczuć.

- Nieważne. – Potrząsnął głową, maszcząc brwi. Coś go trapiło.

Pierwszy raz, bezwstydnie patrzyłam się na niego bez żadnych przeszkód. Nawet deszcz mi nie przeszkadzał, gdyż chłopak pełnił rolę swoistego parasola, więc lustrowałam jego twarz, która z tak bliska była jeszcze piękniejsza niż normalnie.

- Zejdź ze mnie – powiedziałam przez zaciśnięte gardło.

Nie czułam się bezpiecznie, wbrew przeciwnie. Wściekłość, która nachodziła Sasuke przerażała mnie. Właściwie nie znałam tego człowieka. Nie wiedziałam, co robiłam w Anglii w okolicach Londynu i jakim cudem znów udało mi się uciec śmierci. Może niesamodzielnie, ale jednak nadal żyję.

Uchiha podniósł się i podał mi rękę, którą przyjęłam. Popatrzyłam krytycznie na swoje ubranie, które nie było już jedynie mokre, ale teraz również i całkowicie uwalone w błocie.

- Dziękuję – bąknęłam, spuszczając wzrok.

Każda perspektywa wypadku samochodowego i niespodziewane wybuchy złości, budziły we mnie najgorsze lęki, nie pozwalające jasno myśleć. Kiedyś chodziłam nawet na terapię, lecz było to silniejsze ode mnie.

- Dlaczego nie zeszłaś z drogi, kiedy krzyczałem? – warknął nadal wściekły, łapiąc się za głowę. – Ciągle zahaczał o pobocze. Pewnie był pijany, a ty mogłaś zginąć!

Tak właśnie spokojna sytuacja może zmienić się w tą pełną grozy i krzyków. Jeszcze chwilę temu spokojnie szłam sobie po jakiejś bocznej drodze, będąc obrażoną na cały świat, że akurat mnie to spotkało, potem zadowolona, bo przecież mogło być gorzej, a kilka minut później o mało co nie przejechało mnie auto, które de facto miało nam pomóc. Zawsze wiedziałam, że los sobie ze mnie kpi.

- Pijany – powtórzyłam, zagryzając usta, z całej siły starając się, aby nie myśleć o ojcu.

Przestań, Sakura, nie warto.

Odważyłam się unieść wzrok, a jedyną emocją która mnie w tym momencie nawiedziła było zdziwienie. Sasuke zapatrzył się w jakiś punkt nade mną, a jego dłoń ponownie zacisnęła się w pięść. Cofnęłam się o krok, bo tylko na tyle było mnie stać.

- Kurwa! – krzyknął, wyrzucając ręce do góry. Odwrócił się do mnie tyłem i zrobił kilka kroków, po czym zatrzymał się. Przypatrywałam mu się w milczeniu, nie mogąc się odezwać. Przekrzywiłam lekko głowę, zamyślając się, dlaczego tak gwałtownie zareagował.

Znów zwrócił się do mnie przodem i wskazał na mnie palcem.

- Następnym razem może mnie nie być obok, aby mógł zepchnąć cię z toru pędzącego auta, więc zacznij reagować, gdy coś się dzieje – warknął, patrząc na mnie z czystą wściekłością. Wściekłością wręcz szaloną.

Bez słowa z głową pełną dziwnych myśli wspięłam się po spadzistym kawałku terenu, docierając po chwili ponownie na drogę. Sasuke nie poszedł za mną, co w sumie mi nie przeszkadzało. Nie mógł zobaczyć moich łez.

Kiedy moje stopy ponownie dotknęły asfaltu, powoli, wręcz delikatnie położyłam się na nim. Wpatrywałam się w gwiazdy, a zimne krople wpadały mi  do oczu. Nie zważałam na to, że może jakimś cudem, zaraz przejedzie tędy kolejne auto. Nie obchodziło mnie to.

Łzy niekontrolowanie zaczęły płynąć po moich policzkach. Nienawidziłam swoich słabości.

Nie miałam problemu z prowadzeniem samochodu, a w codziennym życiu nauczyłam się zapominać o wypadku, w którego wyniku zginął mój ojciec. Wraz z upływem czasu przestałam kojarzyć to zdarzenie z moją meganką, która stała się dla mnie autem, które nigdy nie zderzy się z żadnym innym. Ot tak, głupie przekonanie.

Lecz gdy oślepiły mnie jasne reflektory, kiedy widziałam tylko je na ciemnym tle, czas zdawał się płynąć wolniej na tyle, abym zobaczyła sceny z pogrzebu, płaczącą matkę i pogrążoną w rozpaczy Miku. Nie miałam nad tym kontroli. Nie miałam również kontroli nad swoim umysłem, czyli nas życiem też nie?

Usłyszałam kroki. Sasuke wspiął się moim śladem i zatrzymał się w miejscu. Brudna od błota czarna koszula była jego drugą skórą. Ciemne, przyklapnięte włosy wpadały mu na oczy, a blada cera przykryta była plamami błota. W pierwszej chwili popatrzył na mnie sceptycznie, lecz kilka sekund później leżał już obok mnie z rękoma pod głową, również wpatrując się w niebo, które było dziś wyjątkowo piękne.

Nie chciałam z nim rozmawiać. Jeśli nawet nieświadomie zmusiłby mnie do podania mu przyczyny mojego strachu, gdybym powiedziała mu cokolwiek, to od razu wyjawiłabym wszystko. A ja musiałam strzec swojej prywatności, swoich wspomnień, swojej przeszłości.

Leżeliśmy w ciszy, którą przerywały jedynie odgłosy natury. Wokół nas były jedynie łąki, a mieszkające na nich zwierzęta przyczynami dźwięków. Przed nami majaczyło miasto, a ja czułam się nie na miejscu. Czułam się obco i samotnie, co bardzo mi się nie podobało.

- Wiesz, jak to jest stracisz wszystko w przeciągu chwili. – Jego głos nie pytał, on stwierdzał. Przyłożyłam policzek do asfaltu, mając teraz widok na jego profil. Wyrysowane kości policzkowe, kształtny nos i przymknięte oczy. Dwudniowy zarost, czarne jak otchłań tęczówki i ciemne włosy, które zakrywały mu czoło. Obraz mężczyzny idealnego.

- Wiem – szepnęłam. Nie wspomniałam, że w moim stosunkowo krótkim życiu stało się to aż dwa razy. Nie było to potrzebne. Nie myślałam o tym kiedy nie musiałam, a teraz to nie czas, abym zaczęła się nad tym zastanawiać. Nie teraz.

- Więc nie dopuść do tego, aby przez twoją śmierć kogoś spotkało to samo. – Wstał, znów wyciągając do mnie dłoń, którą z wahaniem ujęłam. -  Słyszę silnik kilku motorów, może tym razem się nam poszczęści.

Z ociąganiem wstałam, otrzepując spodnie. Deszcz troszkę zelżał na sile, lecz nadal padał mocząc wszystko w zasięgu mojego wzroku. Stanęłam na poboczu, obejmując się ramionami, co chwila je pocierając. Jeszcze do niedawna, temperatura sięgała jakiś dwudziestu stopni, a same krople były ciepłe. Popatrzyłam krytycznie na swoją małą torebkę przewieszoną przez ramię, w której miałam dokumenty, zdawkowe pieniądze i telefon. I wszystko poszło w pizdu. Wszystko przemoczone.

- Zostań tam. – Sasuke wskazał na mnie palcem, a ja westchnęłam.

- Tak, tato – fuknęłam, na co on jedynie zmierzył mnie swoim chłodnym spojrzeniem. Czy występują u niego emocje różne od wściekłości, ignorancji i irytacji?

- No – potwierdził, przecierając twarz.

Reflektory motorów zbliżały się nieustannie, a ryk silników zmienił się, gdy zaczęły hamować, aby zatrzymać się tuż obok Sasuke.

- Wszystko w porządku? – zapytał mężczyzna prowadzący kawalkadę dziewięciu motocykli. Wszyscy byli ubrani w skórzane kurtki i ciemne spodnie. Każdy z nich miał brodę, dłuższą bądź krótszą, ale zawsze. Średnią ich wieku mogłam szacować na coś około czterdziestki. Kilku z nich miało dość pokaźny brzuszek, przez co ich twarze wydawały się okrągłe, lecz to tylko ocieplało ich wizerunek. U wielu ludzi mogli siać postrach, ale u mnie wywołali sympatię. A ich motory… zachwyt.

- Nie, a musimy natychmiast dostać się do miasta – powiedział Sasuke płynną angielszczyzną. Nie miał jednak miejscowego akcentu, przez co mężczyźni zaczęli mu się bardziej  przypatrywać. Ja jednak napawałam oczy widokiem przepięknych maszyn, a szczególnie jedną o której marzyłam, od kiedy zobaczyłam ją pewnego dnia na ulicy Tokio. Przysięgłam sobie, że kiedyś ją zdobędę i nie miałam zamiaru z tego rezygnować.

- Azjata? – rzucił gdzieś z tyłu inny motocyklista.

- Tak. – Skinął głową Sasuke.

- A co tu robisz o tej godzinie i to do tego jeszcze dziś, w Święto Bankowe? – zaśmiał się szczerze najgrubszy z nich i chyba również najstarszy. Jego brązowa broda zapleciona była w cienki warkoczyk, którym właśnie się bawił.

- Niedawno wylądowaliśmy, a taksówka nie przyjechała – Sasuke płynnie skłamał, a motocykliści natychmiast mu uwierzyli.

- Mówisz o tym prywatnym lotnisku? – odezwał się chłopak, na którego dopiero teraz zwróciłam uwagę, wskazując na coś za swoimi plecami. Był blondynem i nie miał brody. Było ciemno, więc jako wyjątek mógł mi umknąć, ale jemu akurat ten brak nie przeszkadzał. I bez niej był przystojny jak cholera.

- Niestety. – Uchiha skinął głową, a oni zaczęli się śmiać. Wyglądało to trochę komicznie, jak grupa dziewięciu mężczyzn ubranych całych na czarno, bądź brązowo, siedzących na motocyklach nagle zaczyna praktycznie dusić się ze śmiechu.

- A to was Barry zrobił w bambuko! – Kolejna salwa śmiechu przetoczyła się przez ten mały tłum, przez co i ja się cicho zaśmiałam. Nikt prócz Sasuke nie wiedział o mojej obecności, więc na razie przebywałam tu incognito, mając idealną pozycję dla obserwatora.

- Powiemy mu?

- Wal. – Mężczyzna, chyba ich przywódca, popatrzył się na Uchihę z iskierkami rozbawienia w oczach.

- To stary, przebogaty zgred, u którego lądują jedynie prywatne samoloty. Nikt z Londynu u niego nie startuje, ani nie ląduje, bo to wstyd. – Znów się zaśmiał, a znajomi jedynie mu zawtórowali. – Co znaczy, że albo jesteś obrzydliwie bogaty i wyniosły, albo nieświadomy, lecz nadal bogaty. – Podrapał się po głowie, kiedy akurat deszcz przestał padać. Nie stało się to z sekundy na sekundę, lecz stopniowo zaczął on posyłać mniejszą ilość kropel na ziemię, aby właśnie teraz przestać. Nareszcie.

- Powiedz, kto normalny buduje lotnisko aż tak daleko od miasta? I ma manię na punkcie łysych kotów? – rzucił blondyn, a kolega obok przybił mu piątkę. Patrzyłam z zachwytem na jego motor. Harley Sportser Super Gilde Custom zapierał mi dech w piersiach, a szczególnie ten, którego wszystkie części były czarne, a dzięki kroplom lśniły jeszcze bardziej niż normalnie.

- Odpowiem za ciebie. – Grubasek podniósł rękę do góry. – Każdy kto nie jest Barry’m.

Ponownie zaczęli się śmiać, a ja miałam wrażenie, że dobrze znali niejakiego Barry’ego. Nie byli z nim na wojennej ścieżce, a jedynie wyśmiewali go, jak nikt nie patrzył.

- A co wy tu robicie w Święto Bankowe, kiedy wszystko jest pozamykane? – spytał Sasuke, wkładając dłonie w kieszenie spodni. Brakowało mi  jedynie popcornu, aby dopełnić obraz tej chwili. Noc, dziewięciu motocyklistów i Uchiha. Gra słów, coraz ostrzejsze epitety, walka na śmierć i życie! Pif, paf! Te pościgi, te wybuchy!

- Jedziemy na największy w roku wyścig i jednocześnie bazar – powiedział ich przewodnik, klepiąc się po brzuchu. – Prawie wszystko jest pozamykane, ulice puste, mało ludzi na zewnątrz. Czego chcieć więcej?

- Dokładnie! – poparli go koledzy.

- I Chinatown zawsze jest otwarte, co by się nie działo.

- Powódź, tornado, apokalipsa? Idź do Chinatown. – Znów się zaśmiali, a ja stwierdziłam, że bardzo ich lubię. Na pewno świetnie bawią się we własnym gronie.

- Piękny motocykl – powiedziałam głośno, aby wszyscy mogli mnie usłyszeć. Weszłam na drogę, podchodząc do Sasuke.

- Ooo, witamy – powiedział radośnie ten najstarszy. Z bliska wyglądali jeszcze fajniej niż z daleka. Kurde, a te motocykle…

- Teraz to inna rozmowa – rzucił blondyn, na co uśmiechnęłam się.

- Możemy was podwieźć na obrzeża, ale potem musicie radzić sobie sami.

- Jak dużo pieniędzy masz przy sobie? – spytałam cicho Sasuke, gdy motocykliści rozmawiali między sobą.

- Dużo – odparł, chyba zastanawiając się, co planuję.

- Jak dużo?

- Wystarczająco – uciął i już chciał coś dodać, lecz musiałam zadać mu jeszcze jedno pytanie.

- Jesteś do nich bardzo przywiązany?

- Nie, ale…

- Hej! – krzyknęłam, a cały klub Black Hole z tego co wnioskowałam po napisach na ich kurtkach, zwrócił na mnie swoją uwagę. – Któryś z nich jest na sprzedaż?

- Mówisz o motorach, czy o nas? – zaśmiał się blondyn, opierając się na kierownicy. – Bo jeśli o nas, to mogę się oddać za darmo. -  Zaczęłam się śmiać, łącznie ze wszystkimi prócz Sasuke, który stał obok ze skwaszoną miną. Ten facet był naprawdę uroczy.

- Uwierz, nie chcesz go! – Doleciało do mnie gdzieś z tyłów.

- To wegetarianin pracujący w rzeźni. Nie chcesz mieć z nim nic wspólnego!

- No dzięki, dzięki! – Blondyn założył ręce na piersi, a ja zakryłam usta dłonią.

- Mój idzie na sprzedaż! – Odezwał się mężczyzna, który nie zabrał jeszcze wcześniej głosu. Spojrzałam na jego motor i jeśli dobrze widziałam, to był to inny model Sportster’a – superlow.

- Za ile? – spytałam, patrząc ukradkiem na Sasuke, który patrzył na to wszystko z powątpieniem.

- Siedem tysi w euro. To mało za roczniaka.– Teraz zapadło między nami milczenie. Uchiha prychnął, a ja zaczęłam szukać w pamięci katalogu, który ostatnio przeglądałam. To stosunkowo nowy model, a jego cena wynosiła coś w granicy siedmiu i pół tysiąca. Popatrzyłam krytycznym okiem na maszynę.

- Jakieś poważne usterki? – spytałam, zachwycając się nad wygrawerowanym ptakiem na baku.

- Wymieniana była rura wydechowa. – Miałam o motorach jako takie pojęcie, czym zaraziła mnie Yui, która choć nie wyglądała na zapalczywego rajdowca, to w głębi duszy nim była, kiedy nikt nie patrzył. Niedawno oddała swoje cudo do mechanika, przez co czasem ja i moja meganka służyłyśmy jej za taksówkę.

- Sześć i pół i biorę. – Położyłam ręce na biodrach, uważając, że jest to rozsądna cena. Roczny motocykl, z wymienianą rurą. To chyba dobra decyzja.

- Sześć osiemset. – Podjął licytację właściciel.

- Sześć siedemset.

- Umowa stoi. – Odetchnęłam. Przetarłam czoło i popatrzyłam na mężczyznę, wzrokiem omiatając również blondyna.

- Powiedz mi tylko, że ma pełny bak, bo jeśli przejedziemy kilka kilometrów i staniemy, to nadal będziemy w punkcie wyjścia – rzuciłam luźno, zostając skwitowana śmiechem.

- Spokojnie, bak jest prawie pełny. – Machnął ręką. Uwaga wszystkich ponownie skupiła się na mnie, a ja spojrzałam na Sasuke, z którego wyrazu twarzy nie mogłam nic wyczytać.

- To jest ten moment, kiedy dajesz kasę. – Wykonałam poganiający ruch dłońmi. Motocykliści nie rozumieli japońskiego, więc w razie ewentualnej kłótni, nie wiedzieliby o co chodzi.

- Chyba kpisz. – Odwrócił ostentacyjnie głowę, a po grupie mężczyzn przetoczył się szmer.

- To będzie zamiast tych dwóch lodówek, które mi obiecałeś.

Wmawiałam sobie, że to na potrzeby znalezienia noclegu i tak dalej, ale tak naprawdę oczka mi się świeciły na myśl, że mogłabym mieć to cacko na własność. Poszanowania zbyt wielkiego do pieniędzy Uchihy nie miałam, gdyż to właśnie przez nie byłam skazana na jego towarzystwo i to dzięki nim lub przez nie, moja przyszłość stała na granicy przepaści.

- Sześć osiemset w euro to zdecydowanie więcej niż dwie lodówki – powiedział, intensywnie się we mnie wpatrując. Ja jednak nie ugięłam się pod jego spojrzeniem. – Co będę z tego miał?

- Yyy, transport? – jęknęłam. Black Hole przyglądali się nam w milczeniu, przez co czułam się troszkę skrępowana.

- Nie rozumiem was, ale nie żałuj jej! – krzyknął blondyn, którego usta nadal rozciągały się w uśmiechu. – Długo musiałbyś szukać, aby znaleźć drugą, tak piękną kobietę, a do tego najwyraźniej znającą się na rzeczy.

- Tak, tak. – Poparli go koledzy,  lecz Uchiha stał obok nieprzekonany.

- Równie dobrze to oni mogliby nas przewieść bez kupowania jednego z ich motorów. Do tego. – Wystawił palec do przodu. – Potrafisz na tym jeździć? Bo coś mi się nie wydaje.

- Mam nawet prawo jazdy, dla twojej informacji. – Zmrużyłam oczy. To, że nie miałam swojego motoru, nie znaczy, że nie kochałam tego wymarzonego. Mama mogłaby spełnić mi to marzenie, lecz ja postanowiłam sobie, że sama na niego zapracuję i tak zostało do dzisiaj.

- Tylko ja nie wsiądę z tobą na jeden motor szczególnie, jeśli masz być za kierowcą.

- Uchiha, nie daj się prosić. – Uderzyłam go lekko w ramię, a on popatrzył na mnie jak na wariatkę.

- Jeśli mnie poprosisz, to masz to cacko na własność. – Wyczuwałam tu podwójne dno. Bardzo nie lubiłam się o nic w życiu prosić. Praktycznie nigdy tego nie robiłam, żyjąc ze świadomością, że to ujma na moim honorze. Jednak superlow był tego warty.

- Proszę.

- Bierzemy! – krzyknął Sasuke, czym doczekał się braw.

Właściciel podszedł do nas, mając w ręku teczkę i coś (?), która wcześniej znajdowała się w małym bagażniku. Był wzrostu Uchihy, choć z przeciwieństwem do niego miał pokaźny brzuszek, choć bardzo miłą twarz.

- To dla pani. – Wyciągnął w moją stronę jakąś kurtkę, na którą popatrzyłam pytającym wzrokiem. – To zapasowa mojej żony, z którą spotkam się na miejscu. Jestem pewien, że się nie obrazi. – Uśmiechnął się, a ja wzięłam ją z jego rąk.

- Dziękuję bardzo – powiedziałam, zakładając ją od razu na siebie. Nie przepuszczała powietrza, była ciepła i co najważniejsze sucha.

- Może to głupie pytanie, ale macie przy sobie tyle gotówki?

- Wypiszę ci czek – mruknął Sasuke, podchodząc do swojej walizki. Zaczął w niej grzebać, kiedy motocyklista ponownie się do mnie odezwał.

- Załatwić też coś dla niego? – Był to konspiracyjny szept, jakbyśmy co najmniej planowali jakiś zamach. Używając tego samego tonu, zakryłam usta dłońmi i nachyliłam się jego stronę.

- Jeśli tylko dałoby radę…

- Chłopaki! – Motocykliści znów ucichli, skupiając na nas swoją uwagę. – Twe imię, pani?

- Sakura.

- Sakura prosi o jakąś kurtkę dla swojego chłoptasia, znajdzie się jedna?

Przemilczałam „swojego chłoptasia”. Zobaczyłam jedynie kątem oka, jak ręka Sasuke zatrzymuje się i dopiero po chwili kontynuuje wypisywanie czeku. Założyłam swoją czarną kurtkę, która była jedynie troszkę za duża.

- Twe życzenie mym rozkazem. – Blondyn z kurtką w dłoni pojawił się przede mną. Na jej widok roześmiałam się. – Nikt nie powiedział, że ma być męska. – Popatrzyłam na nią. Była to damska jasnoczerwona kurtka, z różowymi mankietami. Sasuke będzie wyglądał w niej słodko jak nigdy.

- Numer konta? – Uchiha ignorował naszą rozmowę, co w sumie było mi na rękę. Właściciel podszedł niego i zaczął dyktować cyferki.

- Nie przedstawiłem się. – Blondyn pacnął się w czoło, po czym wyciągnął do mnie rękę. – Jack.

- Sakura, miło mi. – Lekko uścisnęłam jego ciepłą dłoń, aby następnie niechętnie ją puścić. Brrr. Teraz tylko herbatka, ciepełko i łóżeczko. Hymhymhym.

- Dobrze robi mi się z tobą interesy.

- Nawzajem. – Wymienili się uściskami dłoni, po czym były właściciel rzucił mi kluczyki, które zręcznie złapałam mimo skostniałych palców.

- Jest ubezpieczony i niedawno przechodził przegląd. Bak pełny, stan idealny. Czego więcej chcieć?

- Piwa!  - rzucił ktoś z tyłu, na co reszta ryknęła śmiechem.

Co za pozytywni ludzie.

- Z racji, że musimy się zbierać, jesteśmy zmuszeni się z wami pożegnać. – Właściciel zszedł ze swojego motocyklu i podszedł do nas. – Musicie jechać tą drogą, dopóki nie staniecie na skrzyżowaniu, gdzie skręcicie w lewo. Znowu prosto, a potem to już za drogowskazami– westchnął. – Dojedziecie na wjazd na obwodnicę, a niedługo potem miniecie tabliczkę „Londyn”.

­ - Polecam to Chinatown. Tam zawsze coś znajdziecie – odezwał się Jack.

- Dokładnie – poparł go ten z brzuszkiem.

- Wsiadajcie! Tyle ile możemy, to pojedziemy razem!

- Jesteś ubezpieczony na życie, prawda? – powiedziałam do Sasuke, który wyciągał z walizki jakiejś pojedyncze rzeczy.

- Jeszcze słowo i nigdzie nie pojedziemy – warknął. Był nad wyraz zirytowany, co ja zignorowałam. Czułam się fenomenalnie. Ach, jaki piękny motor!

- Okej, okej. Nie było tematu.

- Nie mamy dla was kasków, więc musicie jechać bardzo ostrożnie. W miarę możliwości poruszajcie się bocznymi drogami.

- Jasne. – Usiadłam na motocyklu i w tym momencie się w nim zakochałam. Był przecudny. Delikatnie dotknęłam kierownicy i stwierdziłam, że definitywnie się zakochałam.

Moją radość psuł jedynie fakt, że nie miałam butów, co bardzo utrudni mi jazdę. Zmiana biegów w samych pończochach będzie bardzo uciążliwa i … bardzo bolesna. Miałam nadzieję, że nie poskutkuje to jutrzejszą niemożnością chodzenia.

Westchnęłam, kiedy Sasuke zbliżał się do motoru. Włożyłam kluczyki w stacyjkę i rzuciłam mu kurtkę, na którą on spojrzał z politowaniem i z problemami naciągnął na siebie. Dopiął ją jedynie do połowy, gdyż dalej jego klatka piersiowa protestowała przed skompresowaniem.

- Wyjątkowo dobrze ci w czerwonym! – krzyknął Jack, na co reszta zaśmiała się. Sprzedawca dosiadł się do kolegi, a ja popatrzyłam na Sasuke.

Oho, czułam głębszą pogadankę, jak tylko staniemy.

Uchiha usiadł za mną i nie bardzo wiedział, co zrobić z rękoma. Przełknęłam ślinę, zdając sobie sprawę, że musi objąć mnie w tali. Spokojnie Sakura, tylko spokojnie.

- To ruszamy!

Silniki po kolei zaczęły odpalać. Wypuściłam z siebie powietrze, zapaliłam światła i przekręciłam kluczyki. Silnik zawył, a ja po raz trzeci się dziś zakochałam. Co za cudo! Motory ruszyły dość szybko, lecz ja wolałam zrobić to po woli, mając na uwadze mój brak butów. Oj, będzie bolało.

Sasuke mocniej zacisnął chwyt na moich biodrach, przez co lekko się spięłam. Skupiałam się jednak całkowicie na prowadzeniu motoru i zajmowało mnie to w dostatecznym stopniu, aby nie myśleć o jego dłoniach. Mknęliśmy do przodu, a wiatr rozwiewał mi włosy. Jechaliśmy z taką prędkością, abym widziała cokolwiek przed sobą, bo nie miałam gogli, które chroniłyby moje oczy.

Zaczęłam się śmiać z radości. Tak dawno nie jeździłam... Mknęłam przed siebie, ignorując ból.

Miałam swój motocykl. Kupiony za pieniądze Uchihy, ale mój…

Marzenia choć częściowo jednak się spełniają.

Sasuke

To wszystko przechodziło ludzkie pojęcie. Gdyby ktoś w Tokio powiedziałby mi, że jutro pojadę do Londynu, wyląduję na jakimś wyludnionym lotnisku, będę szedł na pieszo do miasta, o mało nie zabije mnie samochód, kupię motocykl, założę damską, czerwoną kurtkę i będę jechał jako pasażer, kiedy kierowcą jest kobieta, wyśmiałbym go - albo zwolnił, gdyby był moim pracownikiem.

Z motorami nigdy do czynienia nie miałem. Są to wspaniałe maszyny, choć nie ujęły mnie za serce, tak, jak dla przykładu moja “beemka”. Lecz teraz przestałem lubić je już w ogóle. Kto to słyszał, żeby Uchiha jechał na jednym z nich z kobietą, nie prowadząc? Tylko cioty jeżdżą na miejscu pasażera w takiej sytuacji, do tego w damskich kurtkach!

Gdy tylko naładuję telefon, postawię na nogi cały londyński oddział. Bez wyjątku. Madara nie będzie już mógł słuchać moich pretensji, a Itachi oberwie przy okazji. To niedorzeczne, abym po angielskiej stolicy podróżował w taki sposób.

Zmrużyłem oczy, chowając się bardziej za jej plecami. Kim jest ta kobieta, to ja nie mam pojęcia. Jest jakaś opętana! Zamiast uciec, gdy krzyczałem, wpatrywała się jedynie w to auto, głucha na moje wołania. Mogła zginąć. Hmpf.

Motocykle zaczęły zwalniać, aż zatrzymaliśmy się wszyscy na rozstaju dróg.

- Pamiętasz jak jechać? - krzyknął Jack, odchylając szybkę od kasku.

- Wydaje mi się, że tak. - Potaknęła głową. - Z resztą nie takie rzeczy się robiło!

- No ja się domyślam! - Zszedł z motoru, zdejmując kask. Podszedł do nas i bez słowa założył go jej na głowę. - Na pamiątkę. - Puścił jej oczko, a ja uniosłem jedną brew do góry, zdegustowany. Jakiś romansów im się zachciało.

- Nie trzeba. - Chciała go zdjąć, lecz on jedynie opuścił szybkę na jej oczy.

- Masz dojechać w jednym kawałku. - Puknął lekko w kask, a jego kompani zaczęli gwizdać.

- Dzięki - odpowiedziała jakby trochę speszona. Teraz Haruno udajesz nieśmiałą? Teraz? Twoje niedoczekanie. - Trzymajcie się i szerokiej drogi!

- Do zobaczenia - powiedział, spoglądając przez ramię. Sakura wierciła się chwilę, po czym westchnęła. Wszyscy odpalili motory, a Jack zasalutował jej na pożegnanie, na co ta zaśmiała się. Popatrzyłem z niekrytą nienawiścią na blondyna. Co za pozer.

- Cześć! - krzyknął ich przywódca i ruszył pierwszy. Dziewczyna coś odkrzyknęła, a ja tylko uniosłem rękę. Jack wystrzelił pierwszy, chyba zmuszając silnik do maksymalnej pracy. Pooozer.

- Wszystko w porządku? - spytała, gdy ryk motocykli niknął w oddali.

- A jak sądzisz? - warknąłem, poprawiając rękaw kurtki.

- Wiesz, lubię czerwony.

Ruszyliśmy.

Teraz mknęlismy trochę szybciej z racji tego, że Sakura mogła swobodnie patrzeć przed siebie. Obejmowałem ją w pasie, na co w sumie nie narzekałem, lecz przy niektórych zakrętach serce podchodziło mi do gardła. Dziewczyna prawie w ogóle nie używała hamulca, a przy każdym skręcie niebezpiecznie zbliżaliśmy się do asfaltu. Przy jednym strasznie nas zarzuciło, przez co złapałem ją mocniej. O mało co nie wypadliśmy z drogi i właśnie miałem kazać jej się zatrzymać, gdy ona zaczęła się śmiać. Mimo prędkości z jaką pędziliśmy przed siebie i odgłosów zagłuszających praktycznie wszystko, usłyszałem jej radosny śmiech.

Zmarszczyłem brwi. Niech się cieszy póki może, póki nie dojedziemy do Chinatown.

Niedługo później zaczęły pojawiać się pierwsze auta. Obwodnica stała dla nas otworem, a my na światłach, czekając na zielone. Wreszcie mieliśmy do czynienia z latarniami, za co Bogu dziękowałem z całego serca. Rozluźniłem chwyt, prostując ręce i po chwili plecy. Sakura otworzyła szybkę i obróciła się lekko w moją stronę.

- Dziękuję - powiedziała cicho, a jej dalszą wypowiedź przerwał klakson samochodu z tyłu. Dziewczyna potrząsnęła głową i ruszyła, przez co pojawiliśmy się jako tysięczny pojazd na tej ogromnej drodze. Ponownie mocno objąłem ją w talii, opierając swoją klatkę piersiową na jej plecach. Co jakiś czas zatrzymywaliśmy się na światłach. Sakura lustrowała okolicę wzrokiem, szukając drogowskazów do Chinatown.

Szczerze, to nie chciało mi się wierzyć, że wszystko było pozamykane. To niemożliwe, nie w Londynie. Chyba nawet żałoba narodowa nie spowodowałaby zamknięcia wszystkiego, no szanujmy się. Jednak perspektywa spędzenia nocy w Chinatown bardzo mi się podobała. Chiny tak jak Japonia są pięknym państwem, a ich mieszkańcy z reguły nie wstydzą się swojej kultury i nawet pomimo zamieszkania za granicą, starają się pielęgnować tradycje i nie zapomnieć skąd pochodzą, więc wycieczka do azjatyckiej dzielnicy dobrze mi zrobi.

- Zaraz będziemy - rzuciła, gdy staliśmy na kolejnych światłach. Zewsząd otaczały nas niewiarygodnie wysokie biurowce oraz nowoczesne bloki. Telebimy biły jasnością po oczach, nie pozwalając do końca skupić się na pięknych zabudowaniach. Jak ja nienawidzę miejskich reklam...

Razem z mijanymi metrami, otoczenie zaczęło się zmieniać. Budynki były coraz niższe i mniej nowoczesne. Wreszcie przed moimi oczami pojawiło się główne wejście do dzielnicy, czyli brama na Gerrard Street, która piękna w swej prostocie i chińskim klimacie zapierała dech w piersiach. Odetchnąłem na myśl, że zaraz będę mógł zsiąść z motoru i trochę się przejść. Jednak, gdy Sakura odbiła w lewo, zamiast się zatrzymać, zmarszczyłem brwi.

- Gdzie jedziemy? - krzyknąłem.

- Zobaczysz!

Była tu już kiedyś?

Jechaliśmy w miarę wolno, gdyż ulica była ruchliwa na tyle, aby nas stopować. Mimo późnej godziny wszędzie było mnóstwo ludzi, a niektóre sklepy i restauracje były otwarte. A nie mówiłem?

Objeżdżaliśmy Chinatown. Nie kierowaliśmy się do centrum, gdzie najszybciej moglibyśmy znaleźć nocleg. Dziwiło mnie to, ale postanowiłem się nie odzywać, będąc ciekawym, co wymyśliła Sakura. Miałem dziwne wrażenie, że dobrze wiedziała, gdzie jest, co wprawiało mnie jedynie w jeszcze większe zamyślenie. Te napady strachu, paraliż na drodze, motory, Chinatown? Co jeszcze?

Nie odzywaliśmy się do siebie. Sakura prowadziła, wjeżdżając w coraz mniej używane uliczki, mniej ruchliwe. Domy zrobione w chińskim stylu nadawały temu wszystkiemu klimatu, który trochę przypominał mi dzieciństwo, kiedy jeszcze mieszkaliśmy wszyscy na starym rodzinnym osiedlu. Ech.

Wjechaliśmy w jakąś wyludnioną część dzielnicy i miałem wrażenie, że przy okazji biedniejszą. Domy stały się mniej strojne, ulice nie były już tak bardzo udekorowane, wszystko było mniej oświetlone. Panowała tu trochę mroczna aura, którą dopełniały znikome żółte światła latarń. Zwolniliśmy do tego stopnia, że spokojnie ktoś obok nas mógłby biec truchtem.

Znajdowaliśmy się w jakiejś bocznej przecznicy, gdzie nie rzuciła mi się w oczy żadna żywa istota, która nie byłaby myszą lub kotem, polującym na to pierwsze. Nigdzie nie widziałem mnóstwa reklam, więc musiała być to część jedynie mieszkalna. Po lewej od nas w rzędzie stały śmietniki, które oświetlała latarnia, rzucając na nie swoje słabe światło. Kilka kolejnych nie działało, pogrążając przestrzeń przed nami w ciemnościach. Po obu stronach znajdowały się kamienice, charakteryzowane na azjatycki styl. Kolorowe lampiony przecinały niebo, a to wszystko razem sprawiło, że okolica robiła wrażenie spokojnej, wręcz idyllicznej.

Sakura zatrzymała motor niedaleko drzwi po lewej stronie. Postawiła stopkę, wyjęła kluczyki, a z jej ust wydobył się cichy jęk. Zszedłem z siedzenia, a ona zaraz za mną. Zdjęła kask i potrząsnęła głową. Jej mokre włosy sterczały na cztery strony świata, a oczy przypominały te pandy, na co wcześniej nie zwróciłem uwagi, gdyż było ciemno. Kurtka pasowała na nią świetnie i komponowała się nawet ze spodniami. To, że były ubłocone to swoją drogą, ale i tak wyglądała dobrze, mimo rozczochrania, rozmazanego makijażu i przemoczonego ubrania. Cecha kobiety pięknej.

- To jest…

- Sakura? - Najbliższe nam drzwi uchyliły się, a w nich stanęła kilkuletnia dziewczynka. Opierała się o framugę zza  której wyglądała tylko jej głowa przyozdobiona w dwa kucyki.

- Lisa? - Haruno dotknęła dłońmi ust i ukucnęła, a dziecko wpadło w jej ramiona. Założyłem ręce na piersi. Najpierw Hiro, teraz Lisa? Za dużo dzieciaków na raz.

- To naprawdę ty! - Dziewczynka zaczęła łkać, a ja czułem się tu zbędny. Sakura tuliła ją do siebie i szeptała coś do ucha. Po chwili odsunęła ją lekko od siebie, chcąc zobaczyć ją w całej okazałości.

- Lisa! Lisa! - Z domu rozległo się wołanie. Dziewczynka odwróciła głowę do tyłu, gdzie w przejściu ze szmatką w ręce stała sędziwa azjatka. - Li-sa - wydukała staruszka, a ścierka przed momentem trzymana w jej dłoni upadła na ziemię. - Jezusie Nazarejski, Sakura! - Haruno podeszła do kobiety i tym razem to ona wpadła jej w ramiona. Bezgłośnie zdjąłem swoją kurtkę, wyjmując z bagażnika moje najważniejsze rzeczy i walizkę pełną dokumentów, do której wepchałem całą resztę. Oparłem się o motor, nie spuszczając wzroku z Sakury, której bardzo blisko było do płaczu. Witała się z tą dwójką niczym z najbliższą rodziną, a ja nie bardzo wiedziałem, co robić.

Lisa przylgnęła do nogi Sakury, gdy ta rozmawiała o czymś przyciszonym głosem z kobietą, która nieustannie posyłała w moją stronę krytyczne i jakby kontrolujące spojrzenia. Właśnie czułem się oceniany, gdyż staruszka nie hamowała w ogóle swojego wzroku, bez krępacji objeżdżając mnie nim od góry do dołu.

- Sasuke. - Potrząsnąłem głową, gdy usłyszałem cichy głos Sakury. - Podejdź, proszę.

Czy ona powiedziała proszę?

Ruszyłem w ich stronę, rozluźniając ręce. Na ulicy nie było nikogo prócz nas, co mnie trochę deprymowało, jednak nie dałem po sobie tego poznać. Gdy znalazłem się obok Haruno przystanąłem i dopiero teraz zobaczyłem, jak bardzo ta kobieta była wysoka, co było niespotykane, przy azjatyckich korzeniach, wnioskując z rys jej twarzy. Hmmm.

- To on, Momo-san. - Sakura oparła dłoń na moim ramieniu, a ja popatrzyłem na nią zdziwiony. Ta jednak nie zabrała ręki, a wręcz mocniej mnie ścisnęła.

- Niech będzie. - Kobieta kiwnęła głową i odwróciła się. Rzuciłem Sakurze spojrzenie pod tytułem: co ty do cholery robisz - lecz ona jedynie dała mi znać, że wszystko szło zgodnie z planem. Cholera, jakim planem?! Byliśmy w Londynie!

Lisa złapała dziewczynę za rękę i uradowana pociągnęła w głąb domu. Mi poświęciła tylko chwilę uwagi, podczas której zdążyłem zauważyć, jak bardzo jej tęczówki były ciemne. Prawie jak moje.

Weszliśmy przez drewniane drzwi i pojawiliśmy się w małym holu, gdzie na ścianach było mnóstwo zdjęć.

- Głodni? - Podajże Momo zadała nam pytanie, opierając się biodrem o wejście do innego pokoju.

- Bardzo - odpowiedziała Sakura, zmęczonym tonem. Po omacku zdjąłem buty, rozglądając się po ścianach. Zdjęcia były zachwycające. Na większości z nich była Lisa. Była doprawdy pięknym dzieckiem. Fotografie idealnie komponowały się z ciemnobordowymi ścianami i jaśniejszymi parawanami, które służyły za drzwi między innymi pomieszczeniami.

Gdy tylko dziecko zdjęło buty, pobiegło do jakiegoś pokoju, a staruszka zniknęła nam z oczu.

- Możesz mi powiedzieć, co tu się dzieje? - spytałem dyskretnie, lecz bez cienia złości. Chwilowo byłem akurat bardzo, ale to bardzo ciekawy.

- Właśnie załatwiłam nam darmowy nocleg - odparła szeptem, spuszczając wzrok. Nie omieszkała zagryźć wargi i nerwowo kilkukrotnie zacisnąć pięści.

- Kim jest ta Momo? - mruknąłem, nieustannie się rozglądając.

- To… - westchnęła - to przyjaciółka. - Pochyliłem się, aby powiedzieć to wprost do jej ucha, gdyż w polu mojego widzenia pojawiła się Lisa.

- Wplątałaś się w coś? - Jej ciało przeszedł dreszcz, a spojrzenie utknęło w jednym punkcie. Wydawała się przestać oddychać, kiedy jej dłoń zatrzymała się w połowie drogi do kosmyka włosów, który spadł na jej twarz. Przełknęła ślinę, a na jej czole pojawiły się malutkie kropelki potu. Wiedziony instynktem odgarnąłem włosy dziewczyny do tyłu, a ta uniosła na mnie przestraszone, zielone oczy. Wpatrywaliśmy się w siebie nawzajem przez kilka sekund, które przerwał cichutki głosik dziecka.

- Sakura-chan. - Stała ubrana w ciemną sukienkę, trzymając w ręce pluszaka. Haruno potrząsnęła głową i cofnęła się o krok, a ja zabrałem rękę. Co to było?

- Tak? - Potrząsnąłem głową, gdyż wydawało mi się, że na jednym zdjęciu widziałem Sakurę.

- Chodźcie. - Kiwnęła na nas i weszła wgłąb pokoju. Haruno poszła za nią sztywnym krokiem, a ja popatrzyłem na jej spuchnięte stopy. Ech. Wiedziałem, że z tym motorem będą same problemy.

Weszliśmy do małego pomieszczenia, które robiło chyba za salon. Zgniłopomarańczowe ściany i brązowe meble tworzyły ładny duet, a ich trio dopełniał drewniany parkiet.

- Lisa, gdzie jest Momo-san? - Dziewczynka zatrzymała się, przytulając do piersi misia. Pociągnęła Sakurę za ramię, a ta zniżyła się.

- Robi wam jeść - szepnęła konspiracyjnie, patrząc się we mnie wnikliwie. - I gada coś pod nosem. Ruszylismy w stronę starych schodów, prowadzących na drugie piętro, które wydawały dziwne dźwięki pod naszym ciężarem. - Coś mówi o Ry… - Sakura szybko zatkała jej usta i pokręciła głową. Lisa umilkła i dalej prowadziła nas na górę, gdzie otworzyła jedyne drzwi i pierwsza weszła do środka.

- Mamy spać akurat tutaj? - zaakcentowała słowo “tutaj” dość wyraźnie, lecz nie doczekała się odpowiedzi. - Dobra, leć do babci. Potem pogadamy. - Puściła jej oczko, a Lisa uśmiechnęła się i opuściła pomieszczenie. Zamknęła za sobą drzwi, a pomiędzy mną i Haruno zapanowała napięta cisza.

- Chcesz mi coś powiedzieć? - mruknąłem, rzucając walizkę na jedyne w tym pokoju łóżko. Pomieszczenie było zaciemnione i okazało się strychem z oknami na skośnych ścianach.

- Nie bardzo - odparła, pocierając ramiona.

- No tak - skwitowałem. - Nie chcę ale muszę, znasz takie powiedzenie?

- Nie dzisiaj, proszę - powiedziała cicho, zapatrując się zaszklonymi oczami w sufit.

Cholera, co znowu powiedziałem?

Usiadła na skraju łóżka i schowała twarz w dłoniach. Podszedłem do okna, będąc pewnym, że nie miała ochoty, abym teraz na nią patrzył. Uchyliłem je, wpuszczając do środka trochę orzeźwiającego powietrza, które miało charakterystyczny zapach “po deszczu”. Westchnąłem, opierając głowę o okiennicę. Tyle się dzisiaj działo.

Puk, puk, puk.

- Proszę. - Sakura wstała, akurat kiedy otworzyły się drzwi. Momo weszła do środka z tacką w ręku i bez słowa położyła ją na stoliku koło łóżka. Popatrzyła się na dziewczynę z rezerwą, po czym opuściła pokój.

Zmarszczyłem brwi.

Najpierw czule się przywitały, a teraz tak chłodno się traktują?

- Sakura, Sakura, Sakura! - W drzwiach pojawiła się Lisa z jakimś ręcznikami i ubraniami w ręce. - W tym macie iść lulu. - Uśmiechnęła się i nie przypominała już tej samej smutnej dziewczynki, która nas tu przyprowadziła.

- Dziękuję - odpowiedziała Haruno i dała jej pstryczka w nos. Mała cała zadowolona wybiegła z pokoju, nie zamykając za sobą drzwi.

Wziąłem jeden ręcznik i losowy t-shirt, a z walizki wyjąłem bieliznę. Zatrzymałem się przy drzwiach i spojrzałem na nią przez ramię.

- Na dół. Prosto, prosto i w lewo.

Wyszedłem i zgodnie z jej wskazówkami podążyłem do łazienki. Ignorowałem wszystko na rzecz galopujących myśli, nie mających określonego tematu. Były one o wszystkim i o niczym. Na razie czułem się pominięty w pewnych wydarzeniach, co bardzo mi się nie podobało.

Zgodnie ze wskazówkami Sakury trafiłem do małej łazienki, wyłożonej czarnymi kafelkami. Szybko zrzuciłem z siebie ubrania i wskoczyłem pod prysznic. Byłem strasznie śpiący, więc zrobiłem to jak najszybciej. Ubrałem się w to, co ze sobą wziąłem i odwiesiłem ręcznik na kaloryfer. Opuściłem pomieszczenie, gasząc za sobą światło. Westchnąłem, znajdując się na korytarzu. Zamknąłem drzwi, a gdy się obracałem, mignęły mi gdzieś w tle dwa ciemne kucyki.

- Lisa? - szepnąłem, rozglądając się. Dziewczynka wychyliła się zza szafy, patrząc na mnie nieufnie. Zebrałem się w sobie i kucnąłem, chcąc, żeby ze mną porozmawiała.

- Kim jesteś? - spytała cicho, przytulając do siebie misia. Pamiętaj Sasuke, spokojny miły ton i uspokajające spojrzenie.

- Nazywam się Sasuke i jestem kolegą Sakury. - Dziewczynka wyszła zza szafy i podeszła do mnie.

- Ty jesteś inny, prawda? - Przekrzywiła głowę, wwiercając we mnie swoje czarne spojrzenie. To zadziwające, jak ciemne miała oczy. Były łudząco podobne do moich.

- Co znaczy inny? - mruknąłem, szukając wzrokiem zdjęcia, na którym wydawało mi się, że widniała Sakura.

- No inny, po prostu. - Skinęła głową, a ja wyciągnąłem do niej dłoń.

- Możesz mi pomóc?

- Jak?

- Powiedz mi, kto jest na tamtym zdjęciu. - Nie widziałem go dobrze, gdyż było prawie przy suficie, a ja dodatkowo kucałem. Wskazałem palcem na fotografię.

- Którym? - Rozejrzała się na boki i podeszła bliżej. Zastanowiłem się chwilę i wyciągnąłem do niej drugą rękę.

- Chodź, pokażę ci. - Zbliżyła się do mnie powoli,  a gdy była już blisko, podniosłem ją do góry, unosząc nad moją głowę. - Tam, obok Sakury, kto to?

- Nie-nie mogę ci powiedzieć - jęknęła, a ja zniżyłem ją, trzymając teraz na wysokości brzucha przodem do siebie tak, że jej nogi swobodnie zwisały po moich bokach.

- A tak po cichu? - Uśmiechnąłem się najmilej, jak tylko mogłem po takim wysiłku i dawce wrażeń.

- Ale nie powiesz nikomu? - powiedziała mi na ucho, mając skupioną minę.

- Słowo - potwierdziłem, a ona szepnęła.

- To Ryan. - Spiąłem się, lecz nie mogłem dać po sobie tego poznać. Znów on.

- Kim on jest?

- To…

- Lisa. - Momo pojawiła się w kuchennych drzwiach z rękoma skrzyżowanymi na piersi. - Do siebie. Teraz. - Ucięła, patrząc na mnie srogim wzrokiem. Żebym teraz tylko nie wylądował na wycieraczce…

Postawiłem dziewczynkę na ziemi, a ta natychmiast się ulotniła. Zostałem więc sam na sam pod ostrzałem spojrzeń staruszki, która wcale nie wyglądała na słaba i bezbronną. Wbrew przeciwnie.

- Dobranoc - powiedziałem, kierując się ku salonowi, skąd mogłem trafić na strych.

- Uszanuj jej prywatność. - Zatrzymałem się w progu, intensywnie myśląc. Ten Ryan przyprawia mnie o szewską pasję.

- Dobranoc - powtórzyłem i jak najszybciej skierowałem się do sypialni.

- Będzie chciała, to sama ci powie. - Zamknąłem za sobą drzwi, po czym oparłem się o nie. Wypuściłem z siebie powietrze, przecierając sennie oczy. Westchnąłem i postąpiłem krok do przodu i natrafiłem na coś stopą. Popatrzyłem pod nogi, gdzie walała się narzuta, która uprzednio znajdowała się na łóżku, gdzie teraz spała Sakura.

Dziewczyna leżała na boku w brudnych ubraniach. Popatrzyłem na talerz, skąd zniknęły dwie kanapki. Ech, chociaż zdążyła coś zjeść.

Podszedłem do szafki i zgarnąłem dwie kromki. Może nie była to kuchnia najlepszej półki, lecz zaspokoiła mój głód dostatecznie, abym mógł iść spać. Przeciągnąłem się i przeczesałem palcami włosy.

I jak tu spać?

Podszedłem do łóżka i wziąłem ją na ręce. Nogą odgarnąłem kołdrę, po czym ponownie położyłem dziewczynę na materac. Przykryłem ją pościelą i kucnąłem obok.

Miałem w głowie mętlik. Haruno nieustannie mnie zaskakiwała i wydawała się robić to nieświadomie, co tylko podwyższało poziom jej dziwnych powiązań z dziwnymi wydarzeniami i miejscami. Dotknąłem jej policzka, a ona poruszyła się niespokojnie. Chciałem zabrać dłoń, lecz ona zatrzymała ją obiema rękoma. Przytuliła ją mocniej i zacisnęła powieki.

- Ryan - wymamrotała sennie, a we mnie wezbrał się gniew.

- Ćśśś, śpij - powiedziałem cicho po chwili i powoli wyswobodziłem dłoń. Ona przez moment dokładnie jak w samolocie szukała jej na ślepo, lecz gdy natrafiła na pustkę podwinęła kolana pod siebie i zasnęła.

Z mieszanymi uczuciami ułożyłem narzutę na ziemi, aby zaraz się na niej położyć. Zgasiłem światło i ponownie podszedłem do koca. Był na tyle szeroki, że mimo iż na nim leżałem, mogłem się nim też spokojnie przykryć.

Ułożyłem się na brzuchu, a ręce wyciągnąłem do przodu. Głowę położyłem na lewym boku, przez co bez problemu mogłem się w nią wpatrywać, dzięki świetle księżyca, które wpadało do pokoju przez okno. Sakura co jakiś czas ruszała się niespokojnie i ciągle z uporem maniaka wyciągała dłoń do przodu, nieustannie na coś czekając.

Ryan, ja cię jeszcze znajdę.

Sakura

Stałam w łazience, przyglądając się dziewczynie w lustrze, opierającej się o umywalkę i przyodzianą jedynie w granatowy ręcznik. Z jej dopiero co umytych włosów kapały zimne krople, mocząc materiał, lecz ona nie zwracała na to uwagi. Nieobecnym spojrzeniem patrzyła się przed siebie, intensywnie nad czymś myśląc. Jednak gdy tylko jej myśli zboczyły na niepożądany tor, natychmiast pokręciła głową, chcąc je odpędzić.

Zacisnęłam pięść, odchodząc od lustra. Westchnęłam, wieszając mokre od mojego potu rzeczy na kaloryferze. Właśnie wróciłam z biegania, które otrzeźwiło mnie na tyle, abym zaczęła myśleć o rzeczach istotnych. Biegałam mimo bólu stóp, który był do prawdy potężny. Nic jednak nie pozwalało mi się tak zrelaksować jak ta właśnie czynność, więc mimo usterek mojego ciała postanowiłam to zrobić.

Wyszłam z łazienki na korytarz, gdzie nikogo nie było. Lisa i Momo pewnie jeszcze spały, a co do Sasuke, to nie byłam pewna. Westchnęłam, wchodząc po schodach, które skrzypiały z każdym moim krokiem. Moją głowę zaprzątał nie tylko Ryan i Sasuke, ale również dziwne wrażenie, że podczas wczorajszej przejażdżki, przez oczami mignęła mi Rina, a było to przecież niemożliwe.

Cicho uchyliłam drzwi do pokoju, w którym spędziłam noc. Panował tu półmrok, lecz bez problemu wszystko widziałam, dzięki czemu nie weszłam w śpiącego na podłodze Sasuke. Właśnie, Uchiha. Zmarszczyłam brwi, podchodząc do niego na paluszkach. Mocniej owinęłam się ręcznikiem i kucnęłam blisko jego twarzy.

Chłopak spał na plecach, z jedną ręka pod głową, a drugą na brzuchu. Był przykryty narzutą do pasa, więc miałam tylko widok na jego klatkę piersiową, niestety zakrytą przez czarną koszulkę, która komponowała się z jego ciemnymi włosami. Nie wiedziałam, co o nim myśleć.

Kiedy tylko dowiedziałam się, że lecieliśmy do Londynu coś we mnie pękło. To miejsce kojarzyło mi się z najlepszym, jak i najgorszym okresem mojego życia. Było to coś pięknego, lecz jednocześnie zabijającego mnie od środka, aby na sam koniec zniszczyć mnie całkowicie. Idealny scenariusz apokalipsy.

Momo wyciągnęła do mnie pomocną rękę, kiedy nie byłam w stanie sama odbić się od dna. Ta kobieta spadła mi z nieba w najmniej oczekiwanym momencie, lecz jak bardzo była mi potrzebna? W Tokio nikt nie ma żadnego pojęcia o jej istnieniu. To co się działo w Londynie, zostało w Londynie, a ja z największą pieczołowitością dbałam, aby tak było już zawsze. Błędy przeszłości nie mogły wyjść na wierzch. Lecz, czy powinnam nazywać to błędem, a może jedynie wypadkiem przy pracy?

Westchnęłam, patrząc jak Sasuke niespokojnie kręcił głową. Wstałam, nie chcąc dawać sobie kolejnych pretekstów do przemyśleń dziwnej treści. Przez ostatni tydzień miałam ich aż nad to. Zdecydowanie wystarczająco.

Podeszłam do szafki na której leżały moje stare ubrania sprzed półtora roku. T-shirt noszony przez Uchihę wprawiał mnie w lekką nostalgię, pomieszaną ze smutkiem, gdyż nie była to pierwsza lepsza bluzka. Kątem oka sprawdziłam, czy Sasuke nadal spał, po czym zrzuciłam z siebie ręcznik i szybko się ubrałam. Krótkie spodenki z czarnego jeansu i koszulka ze skrzydłami wolności z mojego ulubionego anime na plecach, pasowały dziś do mojego nastroju. Jednym słowem ponuro. Złapałam też szybko ciemne stopki i zakładając je skakałam na jednej nodze w stronę ładowarki, do której przed zaśnięciem podłączyłam swój telefon. A nogi bolały…Na szczęście nie zbudziłam Uchihy, na co odetchnęłam. Nie miałam ochoty z nim teraz rozmawiać, nie teraz.

Popatrzyłam na wyświetlacz mojego telefonu, gdzie wyraźnie widniał napis “100%”. Odłączyłam komórkę i włożyłam ją do kieszeni.

Jeśli Sasuke też miał smartfona to jego baterię też mogłabym podładować, żeby potem nie było z tym problemu. Taki biznesmen pewnie nie mógł obejść się bez tego gadżetu, ech.

Przeszłam przez łóżko i stanęłam niebezpiecznie blisko jego głowy. Starając się robić jak najmniej hałasu przeszłam do jego aktówki, gdyż tylko tam mógł znajdować się jego telefon. Zamknięcie zrobiło ciche klik, a wnętrze walizki stanęło dla mnie otworem. Jedyne co rzuciło mi się w oczy, to mnóstwo dokumentów. Nieuporządkowane pliki kartek powciskane były w przegródki na siłę, przez co zdrowo się pogniotły, ale przecież to nie mój problem.

Nigdzie nie widziałam jego telefonu, a on przecież musiał tu być! Zmrużyłam oczy w geście irytacji i zaczęłam powoli wyciągać tę stertę papierów na podłogę, kładąc je obok siebie. Nie widziałam ich treści, gdyż w pokoju panował półmrok, dzięki zasłoniętym żaluzjom, lecz w sumie nie obchodziła mnie ona, a tylko ta cholerna komórka…

Przy przekładaniu kolejnego pliku kartek moim oczom ukazał się ciemnoniebieski notes. Jeszcze raz sprawdziłam, czy Uchiha spał i szybko wzięłam go do ręki. Otworzyłam okładkę i zaniemówiłam.

Mimo, że nie miałam idealnego oświetlenia, widziałam to, co znajdowało się na kiedyś białych kartkach i byłam zachwycona. Te rysunki były przepiękne. Wszystkie wykonane ołówkiem i wręcz… idealne. Każda kreska wydawała się być zaplanowana, jakby nie było tu nawet jednego zbędnego pociągnięcia ołówkiem. Popatrzyłam na Sasuke, lecz teraz… nieco inaczej. Z podziwem.

Miał pasję, było to widać gołym okiem. Przecież nie studiował architektury, ani nie rysował na zamówienie… chyba. Rysunki które miałam przed sobą nie miały określonej tematyki. Odniosłam wrażenie, że Uchiha rysował to, co akurat przyszło mu na myśl, bo kto zamawiałby szkic kota, czy plaży na kartce notatnika A4?

Przewracałam strony, nie spiesząc się, a z każdym nowym ruchem podziw dla Sasuke… rosnął. Może jednak miał coś poza ogromem pieniędzy? Może nie był jedynie bogatym dzieciakiem, który zawsze miał wszystko podstawione pod nos? Spojrzałam na niego i dopadły mnie lekkie wyrzuty sumienia.

Może źle cię oceniłam?

Przewróciłam entą już kartkę, a moja ręka zamarła, a oczy prawie wyskoczyły z orbit. Niemożliwe.

Wcześniej nie było żadnych rysunków ludzi, a teraz… przed oczami miałam gejszę, której strój był identyczny jak mój na imprezie w klubie. Nawet detale maski były te same, nie wspominając o wzorach kimona. Włosy dziewczyny były tak samo spięte jak moje, a gdy to do mnie dotarło pętla na moim żołądku zacisnęła się. Nie może być…

Znów przewróciłam kartkę, a moim oczom ukazał się jastrząb szykujący się do lądowania. Na kolejnej stronie znajdował się fortepian, który całkowicie ujął moje serce. Jego piękno było nie do opisania. Każdy szczegół, każdy klawisz…

Ponownie przewróciłam kartkę i o mało co nie upuściłam notatnika, tym samym demaskując się. Cofnęłam stronę, chcąc się upewnić, że nie miałam omamów, lecz gdy tylko znów do niej powróciłam, nie mogłam uwierzyć własnym oczom.

Znajdował się tam mój portret.

Dotknęłam go, a na moim palcu pokazał się czarny osad - grafit z ołówka. To mi się nie śniło…

Był tu ślad wyrwanej kartki - pewnie tej, którą Uchiha dał Hiro. Co więc robił tu mój kolejny szkic? Zmarszczyłam brwi i zapatrzyłam się na śpiącego chłopaka, który nawet podczas snu na pewno przyciągał kobiece spojrzenia i był przyczyną wielu westchnień. Co więc akurat ja robiłam z nim w jednym pokoju i to do tego w Londynie?

Ostatni raz popatrzyłam na moją podobiznę i zamknęłam notatnik, nie chcąc wiedzieć, czy było tam coś jeszcze. I tak dowiedziałam się już wystarczająco dużo. Może nawet za dużo…

Włożyłam dłoń do aktówki i teraz już bez problemu wymacałam jego telefon, gdyż była ona już prawie całkowicie pusta. Popatrzyłam na wejście do ładowania, które było takie samo jak moje. Jak najszybciej pochowałam papiery i szkicownik do środka, po czym odstawiłam walizkę tam, gdzie stała.

Z mieszanymi uczuciami podłączyłam jego telefon do ładowania, po czym wyszłam z pokoju. To na pewno przypadek, a w samolocie mu się po prostu nudziło. Tak musiało być.

Zeszłam po schodach i przeszłam przez salon, kierując się ku wyjściu, mając w ręce komórkę. Nie zwróciłam uwagi na zdjęcia, a szczególnie na jedno, które chciałam wyrzucić z pamięci. Lisa jednak uparła się, że ono musi tam zostać, więc postanowiłam odpuścić. W końcu i tak miałam tu nigdy nie wracać…

Nie zakładając butów złapałam swoją kurtkę i wyszłam na malutki, drewniany ganek. Prędzej czy później musiałam zadzwonić do Miku i dać jakikolwiek znak, że żyję. Westchnęłam, opierając się o barierkę. Mój motor stał na chodniku przed domem z dumą się prezentując. Po uliczce ganiały się dzieci i chyba bawiły się w ninja. Przyglądałam im się przez chwilę z lekkim uśmiechem na ustach. Miały może po cztery, pięć lat, a już były na tyle wysportowane, aby wspinać się po rynnach i z krzykami bojowymi nacierać na siebie z patykami, jako mieczami w rękach.

Ech.

Odblokowałam ekran, wykręcając numer siostry. Różnica czasu między Japonią a Anglią wynosiła dziewięć godzin, więc w Tokio było trochę po dziewiętnastej, akurat na rozmowę. Sygnał pojawił się w słuchawce, a ja poprawiłam rękawy czarnej kurtki, otrzymanej wczoraj od Jacka. Właśnie, Jack…

- Sakura, nareszcie! - krzyknęła Miku, a ja przewróciłam oczami.

- Tylko nie krzycz - jęknęłam. - Nic mi nie jest, w spokoju dotarliśmy na miejsce.

- W spokoju?! U ciebie przez całą noc nie miałam żadnego znaku życia! A jakby coś wam się stało?!

- Ćśśś, proszę - przeciągnęłam ostatnią samogłoskę. Ostatnie co chciałam słyszeć to jej wrzaski. Spodziewałam się ich, lecz nie chciałam ich wysłuchiwać.

- Mama gdy tylko się dowiedziała, że się zamieniłyśmy dostała białej gorączki - powiedziała Miku, lecz słyszałam też coś w tle. Może telewizor?

- To wiedziałyśmy już na początku - mruknęłam, przykładając stopę do zimnej barierki. Uch, trochę mniej boli.

- Ogólnie to *pszthrr* poszła dobrz *pszthr*.

- Co ty tam robisz? - syknęłam zirytowana. Co za wkurzające odgłosy.

- Już jestem, wybacz. Zakładałam buty.

- Idziesz gdzieś? - spytałam, a ona od razu wyczuła w mojej wypowiedzi podwójne dno.

- Tak - odparła, a ja usłyszałam dźwięk zamykanych drzwi.

- Randka? - rzuciłam dla żartu, a odpowiedziała mi cisza. - Miku?

- Taaa. - Nie do końca wiedziałam, jak odebrać jej reakcję. Hmmm. - Ach, sesja poszła znakomicie. Chyba nie dało się lepiej.

- To gdzie będę mogła cię teraz zobaczyć? - Walczące dzieciaki właśnie zaprzestały swoich bojów, gdy jeden z nich usiadł pod ścianą ze skrzyżowanymi rękoma. Czyżby konflikt w drużynie?

- Yyy, Avanti? - Po drugiej stronie usłyszałam dźwięki ulicy. Mnóstwo samochodów i zero przestrzeni osobistej. Charakter dużych miast.

- Cudnie - powiedziałam. Napięcie w moim brzuchu rosło, gdyż siostra nadal nie zapytała o najważniejszą rzecz. Pewnie wyleciało jej z głowy, ale… - Uchiha seksownie wygląda, kiedy śpi.

- Co?! - wrzasnnęła i odniosłam wrażenie, że stanęła w miejscu.

- No prawdę ci mówię. Dobrze mu w ciemnych kolorach. - Zagryzłam wargę, nie chcąc roześmiać się na cały głos. Właśnie wyobraziłam sobie jej minę.

- Czy-ty-chcesz - wciągnięła powietrze - powiedzieć-mi-że-tym-biznesmenem - zacisnęłam usta ze śmiechu - jest-Sasuke?!

- Tak! - powiedziałam trochę głośniej niż zamierzałam, a po drugiej stronie słuchawki rozległ się ryk. Tak, spokojnie mogłam to tak nazwać.

- Kyaaa! - Odsunęłam telefon od ucha, gdyż chciałam, aby moje bębenki jeszcze trochę pożyły. - To cudownie!

- No coś w tym jest - mruknęłam, patrząc po nogi. Wiatr wzmógł się na sile, a ja zatrząsłam się. - Aaa psik!

- Muszę kończyć, bo…

- Miku! Tu jestem!

- Kto to? - spytałam zaciekawiona. Dzień mnie nie ma, a ona już szaleje.

- Yyy…

- Miku!

- Nikt - odpowiedziała szybko, a w mojej głowie zapaliła się żarówka. Znałam ten głos…

- Umówiłaś się z Kankuro?! - Zaczęłam śmiać się na cały głos. Myślałam, że nie wyrobię. To było wręcz niemożliwe!

- Tak - mruknęła nieprzekonywująco. - Siora, kończę. Odezwij się jeszcze potem i opowiesz mi wszystko o Sasuke. A - dodała szeptem - zrób mu zdjęcie jak śpi, nie pogardzę dobrym widokiem na dobranoc. - Kąciki moich ust uniosły się do góry i na reakcję siostry i na wyobrażenie Uchihy pogrążonego we śnie. Ten facet ma coś w sobie.

- A, to powodzenia na randce życzę. - Wyprostowałam się, chcąc udawać poważną. - Tylko, żeby dzieci z tego nie było.

- Ha-ha-ha - fuknęła. - A i jeszcze jedno. - Nauczyłam się czegoś ważnego na studiach! - Powiedziała z ironią. - Nie chcę tam być!

- Doszłaś do tego na ostatnim roku? - prychnęłam, uderzając się lekko wewnętrzną częścią dłoni w czoło.

- Kiedyś trzeba.

- W sumie…

- Dobra, trzymaj się! - Usłyszałam klakson i znów zacisnęłam usta, żeby nie speszyć siostry.

- No ty też, pa!

Rozłączyłam się i wybuchnęłam śmiechem, o mało co nie wypadając za barierkę. Kankuro i Miku! Niemożliwe!  Podrapałam się po nosie, chcąc zamaskować rozbawienie, bo nawet dzieci zaczęły się na mnie dziwnie patrzeć. Wzięłam głęboki oddech, przechodząc kilka razy z pięt na palce. Ach, to poranne bieganie mnie zbawiło.

- Co mnie to obchodzi, że jesteś z Sheeiren na jakiejś wystawnej kolacji, no co?! - wrzask Sasuke doleciał do mnie przez uchylone okno, a ja znieruchomiałam, chcąc podsłuchać wszystko, co tylko możliwe. - Posłuchaj mnie raz, a dobrze. - Chłopak chyba podszedł do okna, gdyż słyszałam go teraz wyraźniej. - Jestem w Londynie, kurwa, w Londynie! Spałem w jakimś domu w Chinatown, a z lotniska odebrał mnie jakiś wyblakły murzyn! Nie jestem rasistą, ale szanujmy się. - Znów się cicho zaśmiałam, na wspomnienie o Hagecie. Lecz gdy tylko zobaczyłam przed oczami jego twarz skrzywiłam się. Pieprzony alfons. - Jeszcze dziś postawię cały londyński oddział na nogi, rozumiesz? - Sasuke zamilkł na chwilę, a ja rozluźniłam się, bawiąc się dłońmi. - Powiedz Shee, że nie obchodzą mnie jej problemy. Jeśli są tak poważne to skieruj ją na leczenie. - Ach Sheeiren. Dziewczyna Itachiego, no tak. - To idźcie tam oboje, na pewno nie ucierpisz!

Spojrzałam w lewo, gdzie zobaczyłam wjeżdżającą na ulicę czarną limuzynę. Zmarszczyłam brwi na jej widok i cofnęłam się do drzwi. Samochód jechał powoli i zatrzymał się obok naszego domu. Otworzyłam lekko usta ze zdziwienia i natychmiast schowałam się do środka, gdy drzwiczki od strony kierowcy otworzyły się, a stanął tam Hageta. Nie, nie, nie.

Oparłam się o drzwi od wewnątrz. Co za łysy frajer, wr!

Schowałam telefon do kieszeni i ruszyłam w stronę kuchni, przechodząc obok pokoju Lisy, do którego drzwi były zamknięte. Westchnęłam, wchodząc do klitkowatego pomieszczenia przyozdobionego w jasne meble. Nigdzie nie widziałam Momo, więc podeszłam do lodówki i wyjęłam z niej wszystkie jajka, których razem było może z siedem. Dobrze wiedząc, gdzie jest patelka, wyjęłam ją z piekarnika i wstawiłam na gaz. W zasięgu mojego wzroku nie było nic więcej jadalnego do jedzenia, więc zostały mi jedynie ta jajecznica i kanapki z masłem.

Gdy patelnia nagrzała się, nalałam na nią trochę oleju. W tym czasie pokroiłam chleb i rozłożyłam talerze, nucąc pod nosem piosenkę Celin Dione, która była jedną z moich ulubionych.

- Loved me back to liiiife. - Olej zaskwierczał, kiedy na spotkanie przybyły mu jajka. Zamieszałam zawartość patelni i podeszłam otworzyć okno. - From the coma, the wait is overeeer. - Wyciągnęłam sztućce i razem z talerzami rozłożyłam na stole. Nie zauważając wiszącej nad nim lampki, idealnie trawiłam w nią głową. - Loved me back to liiiife. - Pomasowałam sobie bolące miejsce i wzięłam patelkę do ręki, po czym nałożyłam jajecznicy równo na trzy talerze. Miałam przeczucie, że Momo gdzieś wyszła, a jeśli nie, to zawsze mogłam jej dorobić. Specjalnie zostawiłam jej jedno jajko, taka jestem przebiegła. - From the coma, we're lovers again. - Usłyszałam szuranie i zaprzestałam śpiewu. Spojrzałam się na drzwi, w których stał Sasuke. - Tonight - mruknęłam cicho.


- Dobrze śpiewasz - powiedział, wchodząc do środka i rozglądając się dookoła.

- Nie - westchnęłam. - Nie umiem śpiewać.

- No na pewno. - Przeczesał sobie włosy ręką. - Tak jak ja nie umiem… - Urwał w połowie, a ja posłałam mu zaciekawione spojrzenie. - Nieważne. - Uciął, siadając na najbliższym wolnym miejscu.  Jak ja nie umiem… rysować? Zastanowiłam się chwilę. To byłby wtedy duży komplement. - Nie zjeżdżasz z linii melodycznej mimo, że nie śpiewałaś pełnym głosem - powiedział, jedząc jajecznicę. Stojąc nad nim, popatrzyłam na niego z jeszcze większym dystansem. I co? I może jeszcze zna się na muzyce?

- Znawca? - prychnęłam, wstawiając pustą już patelnię do zlewu.

- Można to tak ująć. - Usiadłam na przeciwko z mętlikiem w głowie. Co ty Uchiha chcesz przez to powiedzieć?

- Mamy na dziś jakieś plany? - spytałam, myśląc o Łysym, który czekał przed domem. Swoją drogą ciekawe, czy Sasuke o nim wiedział.

- Ten alfons stoi pod drzwiami. - Przewrócił oczami. - Będę musiał z nim potem porozmawiać, bo jest z nami z rozkazu Madary - prychnął z ironią, a ja wzięłam widelec w dłoń i też zaczęłam powoli jeść.

- Kim jest Madara? - Chłopak popatrzył na mnie dziwnie, jakbym zadała mu najgłupsze pytanie świata.

- Głównym prezesem firmy - warknął, gdy zorientował się, że nie miałam zielonego pojęcia, kim był owy Madara. Jednak kiedy tylko Sasuke był już tego świadomy, wyraz jego twarzy się zmienił. Nie był już tak spokojny jak wcześniej. Widziałam tam grymas.

Gdy robiłam kontrolę w Uchiha Company nie pamiętam, abym widziała dokumenty poświadczające o tym, że któryś z prezesów był ponad resztą. Teraz jak zaczęłam się zastanawiać, przypomniałam sobie, że to musiał być ten członek firmy, od którego wszyscy mnie przestrzegali. Może rzeczywiście mieli do tego jakieś powody?

- Uchiha Company, tak? - mruknęłam, grając głupią. Przecież on nie wiedział o żadnej kontroli, więc nie musiałam znać nazwy jego firmy, ne?

- Yhym - kiwnął głową, intensywnie nad czymś myśląc.

- Ile zostaniemy w Londynie? - Wstałam, aby wstawić czajnik na herbatę, o którym kompletnie zapomniałam. Brawo, Sakura.

- Nie wiem - fuknął i miałam wrażenie, że naprawdę tak było, a miał on pojęcie o tym wyjeździe takie samo jak ja, czyli zerowe.

- Aha… - Wyjęłam kubki, wsypując do niej odpowiednie zioła.

- Dziś na pewno musimy iść do galerii i kupić jakieś ubrania. - Odłożył sztućce, a ja zalałam kubki wrzątkiem. Zakupy równa się pieniądze… Cudnie. - Oraz do londyńskiej siedziby mojej firmy, żebym w końcu dowiedział się czegoś o tym spotkaniu. - Postawiłam przed nim kubek i usiadłam na przeciwko. Czyli miałam rację.

- Yhym…

- Biegałaś rano? - spytał, opierając się plecami o ścianę. Podciągnęłam kolana go góry i wzięłam szklankę w dłonie.

- A co? Komora gazowa w łazience? - Lekko się uśmiechnął, przymykając oczy.

- Trafiłaś w sedno.

- Sakura? - Lisa stała w drzwiach niepewna, czy może wejść.

- Co tam? - Wychyliłam się, patrząc na nią.

- Śniadanie? - Przytuliła do piersi pluszaka, który komponował się z jej ciemną piżamką.

- Tak, chodź. Czeka na ciebie - powiedziałam miło, a ona zadowolona przeszła obok Sasuke i usiadła pomiędzy nami, na przeciwko ściany. Postawiłam przed nią pełny talerz i kubek, po czym wróciłam na swoje miejsce.

- Babcia poszła do sklepu - mruknęła z pełnymi ustami, zajadając się tą kiepską jajecznicą. Niestety nie miałam składników, żeby zrobić coś innego.

- Tak myślałam. - Pokazałam jej język, na co ta uśmiechnęła się.

- Na długo przyjechałaś? - Spojrzałam na Sasuke, który niestety nie pomógł mi w znalezieniu trafnej odpowiedzi.

- Jeszcze nie wiem.

- Szkoda. - Zmarkotniała, a ja wstałam nie chcąc, aby w kuchni zapadła całkowita cisza. Zabrałam mój talerz, a po chwili Sasuke i zaczęłam zmywać. Lisa jadła, nie przejmując się niczym dookoła, a ja do szczęścia nie potrzebowałam ciężkiego milczenia między mną, a Uchihą.

- Li…

- Chodź no tu - powiedziała dziewczynka, przerywając mi. Odwróciłam się, myśląc, że to do mnie. Ta jednak skierowała swój “rozkaz” do Sasuke, który uchylił jedną powiekę i z dystansem zbliżył się do niej. Lisa podniosła rękę i złapała nią chłopaka za włosy. Uchiha skamieniał, gdy ta jeszcze przez chwilę bawiła się nimi. Zmarszczyłam brwi, przypatrując się im czujnie. To było dziwne…- Prawie jak jego - mruknęła do siebie, po czym znów zaczęła jeść jajecznicę, jakby ten gest był najnormalniejszy na świecie. Sasuke popatrzył się na mnie niepewnie, a ja szybko spuściłam wzrok.

Lisa mogła porównać go tylko z Ryanem. Ale przecież ja mu tego nie powiem…

Usłyszałam, jak drzwi wejściowe otwierają się. Modliłam się, żeby nie był to Hageta, a moje modły zostały wysłuchane, kiedy do kuchni weszła Momo. Odetchnęłam, zakręcając kran.

- Ja poszłam na zakupy, żeby wam śniadanie zrobić, a tu proszę. Takie cyrki. - Postawiła foliówki na blacie, a Sasuke wstał, ustępując jej miejsca.

- Myślałam, że może poszłaś do pracy, ale Lisa… - powiedziałam, wycierając ręce w ręcznik.

- Ach, nie tym razem, kochana - sapnęła, zdejmując z szyi szal. - Czy… - Rozległ się dźwięk dzwonka telefonu Uchihy, który szybko wyszedł, nie chcąc nam przeszkadzać. W sumie, to wybrał idealny moment. Momo rozejrzała się, po czym to mnie mianowała ofiarą swojego zabójczego wzroku. - Doszłam do wniosku, że nie będę o nic pytać - powiedziała przyciszonym głosem tak, żeby Lisa nie słyszała. - Tak będzie lepiej.

- Ale…

- Bez ale. - Przetarła sobie skronie i spojrzała na mnie już bez złości. - Wiem, że teraz postąpisz już właściwie. Teraz już to wiem.

- Dziękuję. - Spuściłam głowę, wiedząc, co miała na myśli, a nie było to nic dobrego. Chyba po prostu odpuściła.

- Czuję, że nie zabawicie tu długo. - Przetarła sobie skronie i pogłaskała Lisę po głowie.

- Ja również.

- Wiem, że zaraz stąd wyjdziecie, ale mam prośbę. - Uniosłam na nią swój wzrok, aby zobaczyć jej zmęczoną  i smutną twarz. - Przyjdź do niej jeszcze, zanim znowu znikniesz. - Popatrzyłam na dziewczynkę, która w ciszy jadła jajecznicę. Była bardzo skrytym dzieckiem, które nigdy nie miało rodziców. Jej matka zmarła przy porodzie, a ojca dziewczynka jeszcze nigdy nie poznała i chyba nic w tej kwestii się nie zmieni. Dla mnie jednak otworzyła się bardzo szybko mimo, że spędziłam z nią kiedyś jedynie tydzień. Z jej strony, to naprawdę dużo.

- Oczywiście. - Momo położyła mi dłoń na ramieniu, a po chwili przytuliła mnie do siebie. Westchnęłam wtulając się w nią, po raz kolejny przypominając sobie, jak wiele jej zawdzięczałam.

- Sakura. - Sasuke pojawił się w przejściu, a kiedy zobaczył nas wtulone w siebie, urwał, a wyraźnie chciał coś powiedzieć. Momo odsunęła mnie od siebie i uśmiechnęła się lekko, jakby pocieszająco.

- Tak?

- Chyba musimy się zbierać. - Spojrzałam na Lisę, którą pogłaskałam po policzku, za co zostałam obdarowana jedynie smutnym spojrzeniem jej czarnych oczu. Znałam kogoś, kto miał bardzo podobne. Kurde, kto to?

Skinęłam głową i bez słowa poszłam za chłopakiem do pokoju, w którym spaliśmy. Przeszliśmy przez korytarz i salon, aby wejść po schodach prosto do sypialni. Sasuke szedł pierwszy, a gdy znaleźliśmy się już w środku zamknął drzwi, skrzyżował ręce na piersi i utkwił we mnie swój wzrok.

Zmarszczyłam brwi, zastanawiając się czego ode mnie chciał.

- No co? - mruknęłam, biorąc do ręki swoją torebkę. Małą, podręczną, jedyną rzecz, która przywiozłam wczoraj ze sobą.

- W samolocie powiedziałaś o jakiejś spłacie długów. Co miałaś na myśli?

Wyprostowałam się, trzymając kurczowo torebkę w dłoniach.

- Dokładnie to, co powiedziałeś - odparłam, przekładając jeszcze nie do końca suche włosy na jedną stronę.

- Możesz jaśniej? - Przekrzywił lekko głowę, a ja zaczęłam rozmyślać, czy jego niewiedza w tym temacie mogłaby mi się jakkolwiek przydać.

- Nie mam ochoty. - Wpakowałam telefon do środka i szybko odwróciłam się, chcąc odłączyć ładowarkę, którą musiałam zwrócić Momo, lecz niechcący trąciłam dłonią plik dokumentów Uchihy, których de facto przed moim wyjściem akurat w tym miejscu nie było. Prychnęłam zirytowana i uklęknęłam zbierając pojedyncze kartki. Niektóre wpadły pod łóżko, więc musiałam położyć się na podłodze i wczołgać się tam, choć moja ochota co do tej czynności utknęła na poziomie zerowym i nie zanosiło się na zmiany. Kichnęłam, gdyż Momo chyba nie reflektowała odkurzania akurat  tutaj. Musiałam dotknąć policzkiem paneli, na co odruchowo się skrzywiłam. A tak miło było czuć się czystym…

Wycofałam się z zamkniętymi oczami. Naoglądałam się już wystarczająco dużo brudu, a ten który miałam na twarzy napawał mnie jedynie dodatkowym obrzydzeniem. Znów znalazłam się na kolanach. Na oślep położyłam papiery na łóżku i wstałam, przecierając oczy. Co za…

Skamieniałam, mając przed sobą Sasuke. Stał tak blisko, że dzieliło nas jedynie kilka centymetrów i nie zapowiadało się na to, żeby się to zmieniło. Mimowolnie wstrzymałam powietrze, czując jak zaczyna robić mi się gorąco.

- Co? - powiedziałam zdecydowanie bardziej ulegle niż zamierzałam. Cholera.

- Jakie długi? - mruknął, wywiercając we mnie dziurę swoim czarnym spojrzeniem. Spuściłam wzrok, nie mogąc się skupić, kiedy patrzyłam na niego z tak bliska.

- Jakieś - burknęłam. - Jako prezes powinieneś to wiedzieć.

- Ale nie wiem - odparł prawie natychmiast. Moje ręce pokrył pot, a ja przez chwilę nie byłam w stanie mu odpowiedzieć. Czułam się strasznie niezręcznie, tak blisko…

- I się nie dowiesz. - Cały czas spoglądałam we wszystko, co znajdowało się na poziomie podłogi, aby tylko nie musieć spojrzeć mu w oczy. To było zbyt krępujące. Jednak gdy przyłożył dłoń do mojego policzka, tym samym każąc spojrzeć mi do góry, przestałam panować nad swoimi ruchami. Byłam na siebie o to wściekła, ale jednocześnie tak nim urzeczona, że przegrałam tę wewnętrzną batalię z wdziękiem.

- Powiedz, to je ureguluję, a ty będziesz mogła wrócić do domu.

Na jego słowa szeroko otworzyłam oczy, lecz jego kare tęczówki przyglądały mi się ze spokojem, jakby cały czas analizując moje zachowanie. Jego dłoń nadal przytknięta była do mojej twarzy, co skutecznie nie pozwalało mi się skupić. Mimo tego udało mi się przemyśleć wszystkie “za” i “przeciw” i doszłam do wniosku, że jeśli w ciągu jednej dobry z nim spędzonej miałam tyle wrażeń, to, że z biegiem czasu może być tylko ciekawiej. Z resztą musiałam to przyznać że, czy chciałam, czy nie, zaintrygował mnie.

Uchiha - z początku przebogaty  dziwkarz i pijacki prezesik, okazywał się być kimś ponad przedstawione wyżej określenia. Chociaż to, że nie zachował się jak baba, tylko w sytuacji gdy musieliśmy iść na pieszo cały czas parł do przodu, nie dając nam nawet chwili przerwy oraz to, że… rysował. Może to nic w porównaniu do wielu innych rzeczy, lecz dla mnie to było coś. Pasja, zamiłowanie. Ludzie bez celów, ambicji czy chęci tego nie posiadają. Więc?

- Dam sobie radę - odparłam, a on starł palcem kurz z czóbka mojego nosa.

- W to nie wątpię - powiedział, a ja poczułam, jak policzki zaczynały mi płonąć. Kami! Za co skazałaś mnie tym czerwienieniem się w najmniej potrzebnych momentach?

- To zostajesz? - spytał cicho, nadal czujnie mi się przyglądając. Nigdy nie widziałam u nikogo tak ciemnych oczu, tak do głębi czarnych i lśniących. Tak, pięknych.

Jego dłoń zsunęła się powoli z policzka na odsłoniętą szyję. Moje serce preferowało właśnie indywidualizm i zamiast grać jak zawsze do rytmu, postawiło na spontaniczność. Z jednej strony właśnie przeklinałam samą siebie, że wcześniej przełożyłam włosy na prawo, lecz z drugiej…

- Sakura! - Sasuke natychmiast zabrał rękę, a mój żołądek właśnie wywinął fikołka.

- Tak, Lisa? - Włożyłam ręce w tylne kieszenie spodenek, a Sasuke przeczesał sobie włosy, wypuszczając powietrze. No może Uchiha chcesz mi powiedzieć, że ty też coś poczułeś? Uniosłam jedną brew w odpowiedzi na własne myśli. To niemożliwe. Przecież tyś dziwkarz.

- Babcia mówi, że jakiś “łysy koleś” - pokazała cudzysłów palcami - dobija nam się do drzwi.

- Hagata - mruknął chłopak.

- Hageta - poprawiłam go zniesmaczona. - On jest alfonsem, prawda? - spytałam cicho, poprawiając bluzkę, która nie wiem kiedy, ale podwinęła mi się.

- Taaa - potwierdził. - A co? Preferujesz? - Zniknął nostalgiczny Uchiha, na koszt tego “zabawnego”. Już miałam na końcu języka, że to on korzystał z takich usług, lecz w ostatnim momencie powstrzymałam się. Nie było jeszcze potrzeby, żebym się demaskowała, a on i tak miał przecież swoją teorię na ten temat.

- Już idziemy - powiedziałam do Lisy, zabierając swoją torebkę i wyszłam za dziewczynką, nie oglądając się nawet na Uchihę. Wkurzył mnie. Ja i alfonsowskie interesy? No już.

Ignorując ból stóp zbiegłam po schodach, po chwili znów znajdując się w kuchni.

- Ja nie wiem, Saki, co ty masz za znajomych - powiedziała Momo, z dezaprobatą przewracając oczami.

- Momo! - rzuciłam, postępując krok do przodu. - Nie nazywaj mnie tak. - Wydymałam usta jak małe dziecko, a Lisa zaraz dołączyła do mnie, przyjmując tę samą pozę.

- A mnie Lizy! To brzmi jak imię dla psa!

- Saki też!

- Dobrze, już dobrze - mruknęła pod nosem, a ja i Lisa przybiłyśmy sobie piątkę.

Ech. Teraz gdy mała miała dobry humor, ja musiałam wychodzić…

- Wszystko zostawiłam tak, jak było gdy przyjechałam. - Złapałam jabłko leżące na blacie i wytarłam je o bluzkę.

- Mogłam się tego spodziewać. - Odwiązała sobie fartuszek i położyła go na krześle obok.

- Rzeczy, które są w łazien…

- Tak, tak, wypiorę. - Skinęła głową. - Wstawię do twojej szafki, jakbyś jeszcze miała ochotę zawitać. - Poprawiła kok umiejscowiony na czubku swojej siwej fryzury, a ja kichnęłam.

- Na zdrowie, Saki - rzucił Sasuke, stojąc w przejściu. Nieee! Momo, czemu mi to zrobiłaś?

- Dziękuję, Sas… - zacięłam się, szukając dobrego określenia. -Ek. - Dokończyłam. - Sasek - powiedziałam już pewniej, ruszając brwiami kilkukrotnie w górę i w dół.

- Saki i Sasek. - Lisa złączyła ręce, patrząc na nas podejrzliwie. - Tak właśnie nazwę moje nowe króliki!

- Ech - westchnęłam, przepychając Uchihę w drzwiach, aby iść założyć buty. Teraz Bogu dziękowałam, że kiedyś zostawiłam tu trochę swoich ubrań i trampki. Ale w takim razie…

Skąd wiedziałam, że jeszcze kiedyś tu wrócę?

*** 

Ohayo.

Jestem do granic zirytowana -.-" Miki tyle siedziała nad tym szablonem, a tu i tak są problemy >< Właśnie. Jego autorką jest Mikinnou z Zatraconych Dusz. Gorąco polecam!

Rozdział jak rozdział. Długi i nudny. Mam nadzieję, że nie zasnęliście, bo ja podczas sprawdzania byłam blisko. A życie takie brutalne [*]

Nowe podkłady, nowy szablon, a opowiadanie już nie. Hehe. 

To chyba wszystko, co miałam wam do przekazania. 

Ach. Jeśli ktoś chciałby w jakiś sposób pojawić się w tej historii, to gorąco zapraszam. Wystarczy do mnie napisać ;) Spełniam życzenia w granicach rozsądku :D

Trzymajcie się i módlcie się o cierpliwość dla mnie, a tym bardziej dla Miki, która naprawdę ma jej ogromne pokłady względem mnie. 

Bywajcie!