I

Karuzela nabrała mocy.

On przydał jej swojej siły, swojej magii.

I wszystko stało się dużo piękniejsze, bardziej kolorowe, niepowtarzalne.

Lecz z czasem on się wyparł jej lub ona jego.

Ze strachu, bo karuzela zbyt szybko pędziła lub kiedy wyrzuceni budzili się pokiereszowani, poranieni własnymi marzeniami niczym biczami pokutnymi.

A karuzela?

Już nie jest tą, którą była dawniej.

Straciła swój urok, bo tylko w ich towarzystwie była najpiękniejszą ze wszystkich.

~ Nemezis

Sasuke

- Czy pani rozumie, co do pani mówię, czy mam przeliterować? – warknąłem zirytowany do kobiety po drugiej stronie linii.

- Mamy dla pana wspaniałą ofertę! Jeśli przedłuży pan z nami umowę na miesiąc, gwarantujemy…

- Chwila – przerwałem jej, gdyż nawijała tak już od kilku minut i szczerze zacząłem się martwić, czy czasem się nie zapowietrzy.

- Nowy aparat telefoniczny, cudo techniki! – Była blisko zachłyśnięcia się własnym zachwytem, trajkocząc nieprzerwanie niczym automat, a ja doszedłem do wniosku, że odsunę telefon od ucha i upiję kilka łyków kawy. Tak też zrobiłem, a głos konsultanki ściszył się o kilka tonów. Mimo tego ona nadal namiętnie mnie ignorowała, kontynuując swą kwestię, więc zadowolony z względnej ciszy siedziałem, popijając kawę. Po dłuższej chwili, ponownie przyłożyłem telefon do ucha, akurat w momencie, gdy ta uspokoiła się.

- Moja firma za miesiąc zrywa z państwem umowę. To decyzja nieodwołalna.

- Ale…

- Nie, nie interesuje mnie zasiłek pogrzebowy – rzuciłem, chcąc jak najszybciej skończyć tę rozmowę. Jeśli jeszcze raz załączy jej się syndrom katarynki przysięgam, że się rozłączę.

Ta żenująca konwersacja między mną, a przemiłą panią z obsługi klienta powtarzała się to średnio raz w miesiącu i za każdym razem słyszałem to samo. Szło dostać cholery, słysząc ten sam monolog przy każdym tego rodzaju telefonie.

- W takim razie to wszystko – westchnęła zrezygnowana, a na moich ustach pokazał się lekki uśmiech satysfakcji.

- Do widzenia – odparłem, nie czekając na jej odpowiedź. Co prawda nie miałem najmniejszego zamiaru się z nią widzieć, lecz forma „do widzenia” była dosadna i jak na mnie dość… kulturalna.

Względnie zadowolony podciągnąłem rękawy czarnej koszuli i spojrzałem za okno. Dochodziła może druga po południu, wnioskując po ruchu na ulicy, którą obserwowałem z góry. Ogromny wieżowiec należący do „Uchiha Company” wybijał się ponad wszystkie inne budynki w Tokio, a przez ogromne okna miałem idealny widok na całkiem sporą część panoramy miasta.

Błogą ciszę, podczas której upajałem się moim zwycięstwem nad upierdliwą pracownicą firmy telekomunikacyjnej, przerwało pukanie do drzwi.

- Wejść – rzuciłem, wygodniej rozpierając się w fotelu.

- To ja, Uchiha-sama. – Sekretarka o przecudnie długich nogach i imieniu Akemii, zawitała do mojego gabinetu.

- Tak?

- Yyy… - Delikatnie poprawiła swoje blond włosy, po czym westchnęła lekko zmieszana. – Madara-sama prosi pana do siebie.

- Za co tym razem? – mruknąłem, odchylając się na krześle do tyłu. Na chwilę obecną moje saldo sukcesów wynosiło jeden do zera. Nie mogłem doprowadzić do remisu na koszt Madary. O nie.

- Nieźle się wściekł, więc… - Założyła włosy za ucho, a ja miałem wrażenie, że zaraz zejdzie na zawał, a obecność irytującej pani z sieci przydałaby się do wezwania karetki. Zawsze zachowywała się tak zabawnie w mojej obecności.

- Nie kończ – odparłem, wstając. Wziąłem z wieszaka marynarkę, zarzucając ją po chwili na ramiona. Dziewczyna w ciszy opuściła pomieszczenie, a ja zaraz za nią.

Wyszedłem z gabinetu, pojawiając się w obszernym białym korytarzu z mnóstwem okien. Skinąłem głową na Akemii, która zdążyła usiąść już za biurkiem i robić wszystko, żeby tylko na mnie nie patrzeć, kiedy wzywałem windę. Oj dziwne są te kobiety, dziwne.

Winda pojawiła się prawie od razu, więc szybko wszedłem do środka, gdzie spotkałem jedynie mojego brata. Bez słowa nacisnąłem przycisk: 50.

- Uhuhuh. Czyżby wujcio wzywał? – Itachi nachylił się w moją stronę, unosząc jedną brew w jednoznacznym geście.

- Pytania retoryczne zadajesz specjalnie, czy innych po prostu nie znasz? – mruknąłem chłodno, patrząc na wskaźnik.

- Piętro czterdzieste dziewiąte – oświadczyła pani w głośniku, a drzwi otworzyły się.

- Powodzenia – rzucił przez ramię, wychodząc.

- Piętro pięćdziesiąte. - Głośnik tym razem zaskwierczał, chyba się przepalając. Trzeba będzie wezwać technika.

Madara ma spore kompleksy - pomyślałem, idąc ciemnym korytarzem. Kiedyś uważałem, ze na moim piętrze było cicho. Jednak tutaj była tylko i wyłącznie jego osobista sekretarka, gdyż Madara ponad wszystko nie lubił ludzi.

- Cześć Mardi - mruknąłem do kobiety, której nie miałem jeszcze okazji ujrzeć, gdyż kucała za biurkiem.

- Cześć, szefie. - Zza lady powitał mnie jedynie jej jej groźny pomruk, na co zatrzymałem się w pół kroku.

- Oświeć mnie - sarknąłem. - Co ty robisz? - Założyłem ręce na piersi, będąc niezmiernie ciekawym, czemu się przede mną ukrywała.

- Chowam się. Ścigają mnie krasnale ogrodowe, wersja zombie - fuknęła, a ja zbliżyłem się do biurka. - Nie podchodź! - krzyknęła.

- Hatake, wyłaź. - Machnąłem ręką, nadal jej nie widząc.

- Nie.

- To polecenie służbowe.

- Wrrr. - Po tym jakże dziwnym odgłosie, z jej ust wypłynęły jeszcze inne dość trudne do zidentyfikowania przekleństwa, lecz w końcu wstała. Pierwsze, co zobaczyłem, to kocie uszy.

- Ty sobie kpisz? - Podrapałem się po nosie, chcąc ukryć rozbawienie.

- Nie, no co ty. Zawsze chciałam być kotem - syknęła, wychodząc zza biurka. Na widok śmiesznej opaski zaśmiałem się krótko.

- Haloween chyba już było.

- Bardzo śmieszne, do prawdy. - Zdenerwowana wzięła jedną z wielu teczek pod rękę i skierowała się ku ciężkim, starym, czarnym drzwiom. Ruszyłem za nią szczerze rozbawiony.

- Przyznam Mardi, że masz specyficzny gust - walczyłem z drgającym kącikiem ust, gdy ta zatrzymała się i wysunęła w moją stronę swój palec wskazujący.

- Madara-sama - zironizowała - doszedł dziś rano do wniosku, że będę kotem. Wczoraj byłam aniołem. Chcesz grafik? - Przeniosła ciężar ciała na jedną nogę, patrząc na mnie spod zmrużonych powiek. - W planie jest jeszcze ninja, policjantka, gejsza. Z resztą… - Znów ruszyła do przodu, a ja zaraz za nią. - Myślę, że wszyscy Uchihowie mają takie same zboczenia. - Po tych słowach zacząłem wyobrażać sobie Akemii w stroju pielęgniarki.

- Przyjemność po mojej stronie - odparłem wróciwszy do rzeczywistości, będąc ubawiony jej złością i przepuszczając ją w drzwiach.

- No! Nareszcie jesteś! - Madara siedział na ogromnym krześle za równie ogromnym biurkiem z błogim uśmiechem na tej starej, obleśnej mordzie, której tak bardzo nienawidziłem. - Daj mi tę teczkę, skarbie - mruknął do Hatake, która posłusznie, lecz z grymasem podała szefowi papiery. - Możesz już zmykać, tygrysie. - Puścił do niej oczko, a ona z całych sił starała się nie eksplodować. Stary erotoman gawędziarz chyba uwziął się na biedną Mardi. Powinienem jej współczuć?

- Hai - odpowiedziała, jak najszybciej znikając z obszernego, tonącego w mroku pomieszczenia.

- Widzę, że towarzystwo Jiraiyi ci się udziela - mruknąłem, swobodnie siadając na ciemnym - jak wszystko na tym piętrze - skórzanym fotelu.

- Nie mów, że nie patrzyłeś. - Spojrzał na mnie podejrzliwie, na oślep otwierając teczkę. - Przyznaj się. Przecież dobrze wiem, że nie bez powodu przepuściłeś ją w drzwiach. No bądźmy poważni. - Zaczął ruszać brwiami na zmianę do góry i do dołu, a ja spojrzałem na niego sceptycznie. Niech komu innemu opowiada herezje tej treści. Osobiście po tylu latach miałem ich po prostu dość.

- Chcesz coś konkretnego? - spytałem, podziwiając imponujących rozmiarów rzeźbę węża, stojącą w rogu gabinetu.

- Taaak - przeciągnął samogłoskę, akurat w tym momencie używając zszywacza, który wywołuje ten charakterystyczny, irytujący dźwięk.

- Więc? - spytałem ponownie, marszcząc brwi. Madara jednak namiętnie używał spinacza, spychając moją osobę na drugi plan.

- Wnuka.

- Słuchałem? - Zapytałem całkiem poważnie, patrząc na niego przenikliwie. Ciszę nadal przerywał ten wkurzający spinacz, a jego oprawca nie spieszył się z odpowiedzią.

- Chcę wnuka. - Uniósł jedną brew do góry, zaszczycając mnie spojrzeniem. - To takie dziecko mojego dziecka - żachnął się.

- Jesteś moim dziadkiem. Ja jestem twoim wnukiem - rzuciłem chłodno.

- To prawnuka, o! - dodał głośniej i wstał, aby podejść do tarczy, w której umieszczone były lotki.

- Co cię tak nagle wzięło na chęć bycia pradziadkiem? - Usiadłem, chcąc opanować nerwy. Idiota, na starość wariuje.

- To, że kiedyś komuś muszę tę firmę przepisać, a ty też nie będziesz żył wiecznie. - Zacząłem nerwowo wystukiwać palcami rytm o oparcie fotela. Generalnie to już kiedyś słyszałem o tym problemie, że Itachi i Shee nie mogą mieć dzieci, ale to nie znaczy, że nagle poczuję ojcowską potrzebę posiadania dzieciaka.

- I sugerujesz, żebym został tatusiem? - prychnąłem - Tu się puknij. - Pokazałem na swoje czoło.

- Ależ Sasuke, spokojnie - mruknął, rzucając pierwszą lotką.

- Jak mam być spokojny? - Uderzyłem pięścią w podłokietnik. - Nie zgadzam się.

Madara w ciszy rzucał kolejnymi lotkami, nie odzywając się do mnie nawet słowem. Zacząłem się zastanawiać, jakby to było, gdybym miał teraz no nie wiem, syna na przykład, lecz mimo rozbudowanej wyobraźni, nie byłem w stanie tego zrobić.

- Zrobisz to - odrzekł, pochodząc do tarczy, aby zebrać strzałki. - Inaczej odbiorę ci wszystkie udziały.

- No chyba kpisz - warknąłem, nadal siedząc na tym przeklętym krzesełku.

- W żadnym razie. - Upił łyk kawy, ostentacyjnie podnosząc najmniejszy palec do góry. Pozer.

- Co chcesz mi przez to przekazać?

- To, że albo dostanę wnuka, albo ty lądujesz na ulicy goły i wesoły - zaintonował śpiewnie, a ja na spokojnie zacząłem analizować to co mi właśnie powiedział. Przecież nie mógł zostawić mnie z niczym.

- Prawnuka - poprawiłem go. - Dlaczego w ogóle mam się ciebie słuchać? - spytałem, spoglądając w podłogę. Myśl Uchiha, myśl.

- Na chwilę obecną firma należy do mnie - sarknął i przeszedł do drugiej części gabinetu, gdzie znajdowało się boisko do minigolfa. Stary, zgorzkniały, rozpustny zboczeniec.

- Tak, lecz od kiedy skończyłem dwadzieścia sześć lat mam prawo domagać się połowy jej udziałów - odparłem, zastanawiając się jakiego mógł mieć na mnie haka.

- Mogłeś, ale już nie możesz. -

*puk*

Pierwsza piłeczka golfowa została uderzona przez metalowy kijek, a Madara z wyczekiwaniem na twarzy obserwował jej tor.

- O czym ty do cholery mówisz? - warknąłem już porządnie zdenerwowany.

- Tydzień temu skończyłeś dwadzieścia siedem lat i wybacz, ale… - Zaprzestał grania, patrząc się na mnie cynicznie. - Mogłeś domagać się tego tylko przez rok. Oups. - Udał, że się smuci, podczas gdy ja w umyśle szukałem jakichkolwiek argumentów poświadczających jego słowa.

- Nie przypominam sobie, aby podpisywał coś takiego - powiedziałem twardo, lecz on nadal nieprzerwanie grał.

- Twój ociec też nie - zachichotał. - Ale czego nie robi się przez pomyłkę.

- Ty… - warknąłem, po czym zamilkłem całkowicie. Spokojnie Uchiha. Nerwy na nic się tu nie zdadzą.

Rozluźniłem się, rozprostowałem dłonie i skierowałem swój wzrok na Madarę.

- To jak z tym prawnukiem?

- Zaadoptuj sobie jakiegoś - syknąłem, pozostając w tej samej pozycji. Przecież nie mogę teraz zostać ojcem!

- Ojoj. Jestem na to za stary…

- A ja za młody - odparłem pewny siebie. Żeby mieć dzieci, trzeba mieć kobietę. A ja nie mam ani tego, ani tego.

- Przynajmniej ludzie przestaną uważać cię za geja - mruknął uradowany, gdyż biała piłeczka w końcu wpadła do dołka. Awrrr! Znowu ta sama śpiewka. Na moich świętych pamięci rodziców, nie jestem gejem!

- Nie jestem gejem - powtórzyłem to samo, co przed chwilą powiedziałem w myślach.

- Ja to wiem. - Pokazał na siebie. - Ty to wiesz. - Przekierował palec na mnie. - My to wiemy. - Zatoczył nim koło. - Ale kogo to obchodzi? - Nie tabloidy, pomyślałem gorzko.

To nie tak, że nie lubię kobiet, naprawdę. To nie tak, że otaczam się brzydkimi dziewczynami - patrz Akemii, Mardi. - Tylko… Żadna nie jest tą, choć myślałem, że Ino nią była. Jednak musiała wyjechać, a ja nie mogłem zostawić wszystkiego i odejść razem z nią. Przez pierwszy rok dzwoniliśmy do siebie, spotykaliśmy się dwa razy w miesiącu, dzięki cudom potocznie zwanym samolotami. Lecz z czasem zaczęliśmy się od siebie oddalać, Relacja między nami zatrzymała się w martwym punkcie, a ja nie mogłem nic na to poradzić.

- Madara, czego ty ode mnie oczekujesz? - spytałem, analizując wszystkie za i przeciw. Jeśli się nie zgodzę, to zostanę z niczym, a Madara bez prawnuka. Co zrobi wtedy? Itachi i tak nie może mieć dzieci, więc?

- Prawnuka - fuknął, odłożywszy kijek na miejsce.

- Jak ci odmówię, to nie tylko stracisz mnie, ale nadal pozostaniesz bez “dziedzica” - sarknąłem.

- Wtedy Itachi będzie musiał zostawić swoją Imai - odparł beztrosko.

- Nie możesz go do tego zmusić - warknąłem, wstając. Ten fotel napawał mnie złą energią.

- Mogę. - Jego oczy błysnęły jakimś szaleństwem, a ja popatrzyłem na niego sceptycznie. - Dla niego ta firma jest najważniejsza, od kiedy Mikoto i Fugaku zginęli.

- Nie przesadzaj.

- Nie przesadzam - mruknął, wracając na swój zasrany tron na podwyższeniu. - Imai uplasowała się zaraz po “Uchiha Company”, ale nadal nie jest najważniejsza. A przecież jeśli będę zmuszony do tej rozmowy - rozłożył ręce w geście bezsilności - to jemu przypadnie cała firma, a nie połowa. Nadal sądzisz, że Sheeiren jest ważniejsza?

W pokoju zapadła cisza przerywana jedynie siorpnięciami Madary, który z pasją pił kawę, zapatrując się w jedyny obraz w tym pomieszczeniu, a ja nerwowo zaciskałem i otwierałem pięści.

- Chcę zobaczyć ten dokument - warknąłem.

- Masz. - Rzucił w moją stronę teczkę, która przyniosła ówcześniej Mardi. Złapałem ją w locie i szybko otworzyłem, wertując odpowiednie dokumenty.

Cholera.

- Jak go do tego zmusiłeś?

- Wiesz, ludzie po pijaku robią różne rzeczy. - Odstawił filiżankę, zakładając nogę na nogę.

- Przecież on nie pił, nigdy - zaprotestowałem. Mój ojciec był abstynentem.

- “Z ojcem się nie napijesz?” - Przechylił się teatralnie do przodu, z jednoznacznym uśmiechem na twarzy.

- Kiedy to podpisał? - Starałem się spokojnie zadawać pytania, lecz wewnątrz drżałem z wściekłości.

- Dwudziestego pierwszego lipca. - Po tych słowach zerwałem się z tego pieprzonego fotela i złapałem go za kołnierz. Dzieliło nas jedynie biurko.

- Mój ojciec, kiedy prowadził był pijany?! - wykrzyczałem mu prosto w twarz.

- No wiesz… - Przewrócił oczami. - Różne rzeczy się dzieją.

- Nie wierzę ci - warknąłem, puszczając go. - Nigdy nie wsiadłby po pijaku za kierownicę!

- Aaale jakbym mu powiedział, - przekrzywił głowę - że jego dziecko właśnie leży w szpitalu, gdyż o zgrozo! - Spojrzał do góry. - Uległo wypadkowi?

- Czy chcesz mi powiedzieć, że najpierw upiłeś mojego ojca, a potem kazałeś mu prowadzić?

- Nic mu nie kazałem. Sprzedałem mu jedynie dość barwną opowieść. - Na te słowa uderzyłem pięścią w biurko. To nie mogła być prawda!

- Nic mi się wtedy nie stało! - wrzasnąłem - Skręciłem kostkę na treningu, a zadzwoniłem do ciebie tylko i wyłącznie dlatego, że nie mogłem dodzwonić się do Mikoto, żeby przełożyć tę pieprzoną kolację!

- Ale byłeś w szpitalu? Byłeś. Czyli nie kłamałem. - Uśmiechnął się szatańsko, a ja pchnąłem go do tyłu.

- Jesteś winny ich śmierci, Madara - wysyczałem mu prosto w twarz. - Mogę cię za to pozwać. Nawet muszę!

- Nic nie możesz, chłoptasiu - żachnął się, a ja całą siłą woli powstrzymałem się, żeby go nie uderzyć. - Nie masz na mnie żadnych dowodów.

- Jakim cudem nie powidziała mi tego policja?

- Muszę przyznać, że ich milczenie troszkę uszczupliło moje fundusze.

- Jak tylko Itachi się o tym dowie, to możesz od razu pożegnać się z firmą.

- Eh - westchnął - nie macie do nich żadnych praw.

- Jeszcze zobaczymy - warknąłem, odwracając się.

Wyszedłem z jego gabinetu,  ponownie pojawiając się na czarnym korytarzu. Nie zwracając na nic uwagi, ruszyłem ku windzie.

- Wszystko w porządku,  szefie? - spytała Mardi, siedząc na biurku i machając nogami w powietrzu. Zignorowałem ją całkowicie i wszedłem do windy, która już na mnie czekała,  po czym nacisnąłem odpowiedni przycisk.

- Piętro czterdzieste dziewiąte. - Wypadłem z tej metalowej puszki jak burza.

Na białym tle ścian, ubrany cały na czarno bardzo się wyróżniałem, a żeby tego było mało, roztaczałem wokół siebie dość nieprzyjemną aurę. Na mój widok pracownicy przestali wykonywać swoje obowiązki, patrząc na mnie z przestrachem.

- Wracać do roboty - warknąłem, otwierając drzwi do gabinetu brata.

- Sasuke. Nie zastraszaj mi personelu - jęknął Itachi, opierając się o biurko.

- Mamy problem - syknąłem, siadając na kanapie stojącej obok stoliku do kawy, znajdującego się w rogu pomieszczenia.

- To, że masz kłopoty ze sobą, to wcale nie znaczy, że nas to interesuje - mruknęła Sheeiren, wychodząc zza firanki.

- Coś ty tam robiła?

- Szukałam szczęścia - rzuciła, kierując się do drzwi.

- Zadzwonię potem - powiedział Itachi, uśmiechając się do niej lekko. Boże, jak słodko.

- Do zobaczenia! - Po tych słowach brunetka zniknęła z zasięgu mojego wzroku, a ja skierowałem uwagę na brata.

- Brała marynarkę z wieszaka. To robiła za tą firanką. - Itachi obszedł mebel, siadając na obrotowym krześle.

- Naprawdę w ogóle mnie to nie interesuje.

- A już myślałem - mruknął ubawiony, zaczynając układać dokumenty w stosiki.

- Madara żąda ode mnie syna.

- Co? - zaśmiał się, zapewne sądząc, że żartowałem. Idiota.

- Musi mieć kogoś komu przepisze firmę i jak na razie to nie my jesteśmy pierwszymi kandydatami.

- Rozwiń swoją wypowiedź. - Podparł głowę na splecionych dłoniach, patrząc na mnie coraz bardziej przenikliwym spojrzeniem.

- Shee nie może mieć dzieci, prawda? - Zapatrzyłem się w niebo, próbując się uspokoić. To nie działo się naprawdę.

- Prawda - odpowiedział poważnym tonem, nie spuszczając ze mnie wzroku.

- Więc to ja muszę sprawić mu dziedzica - prychnąłem zażenowany. - Przecież nie zostawisz Sheeiren dla firmy.

- No nie, ale mów dalej. - Był skonsternowany, a ja również nie czułem się najlepiej.

- Założyłem to już z góry, doceń to - fuknąłem łapiąc się za głowę - muszę mieć dziecko, bo inaczej najprawdopodobniej firma zostanie sprzedana.

- O czym ty mówisz do cholery? - syknął, mrużąc oczy.

- O tym, że jak Madara upił naszego ojca w dniu wypadku, to podsunął mu pod rękę dokument z którego jednoznacznie wynika, że ja od tygodnia nie mogę domagać się praw własności, a ty od trzech miesięcy. Następnie skłamał, mówiąc że byłem poważnie ranny. A ja tylko skręciłem kostkę! - Uderzyłem pięścią w pierwsze co miałem pod ręką, a wypadło na moje udo. - Dlatego zjechali z drogi, potrącając tego mężczyznę, aby na końcu uderzyć w drzewo. Ojciec był pijany.

Miedzy nami zapadła cisza. Ja kipiałem z wściekłości, a Itachi ze stoickim spokojem tępo wpatrywał się w ścianę. Nie mogłem w to uwierzyć. Przez Madarę, przez miłość do pieniędzy, przez tą firmę straciłem rodziców. Wyprostowałem się. Dyara dobrze zrobiła zrzekając się praw do niej kilka lat temu. Wtedy tego nie rozumiałem, ale teraz wszystko stało się klarowne.

- Jesteś tego pewien? - Itachi w końcu się odezwał, choć ja wcale nie chciałem już z nim rozmawiać. Madara ich zabił, chciał żeby zginęli.

- Tak, pokazał mi dokumenty. Były z prawdziwym podpisem ojca.

- Muszę to przemyśleć – odparł, a ja wiedziałem, że był to sygnał znaczący: wyjdź.

Jak najszybciej skierowałem się do windy, a potem do swojego gabinetu. Akemi na mój widok lekko schowała się za biurkiem, lecz no cóż, nadal ją widziałem.

- Podwójne bombowe latte, Nikiro – rzuciłem przez ramię, po czym drzwi za mną zamknęły się z głośnym hukiem. Zacząłem nerwowo chodzić po pokoju.

Cholera.

Nie mogę być ojcem, nie ma takiej opcji.

Usiadłem za biurkiem, zapatrując się w samolot powoli przecinający niebo. Moje życie było cudowne, nie chciałem go w jakikolwiek sposób zmieniać.

- Uchiha-sama – powiedziała blondynka otworzywszy łokciem drzwi. Postawiła przede mną kawę z dodatkiem procentów i kopertę, po czym ukłoniła się i skierowała do drzwi.

- Akemii – mruknąłem, pociągnąwszy łyk. – Nie chciałabyś mieć czasem dziecka? – Jej oczy powiększyły się gwałtownie. – Ze mną oczywiście. – Byłem zdesperowany i chwilowo czułem ogromną potrzebę, aby z kimś porozmawiać, a to jeszcze się nie zdarzyło. Do dziś.

- Iyeee… - jęknęła, łapiąc się klamki, żeby czasem nie upaść z zaskoczenia.

- Wiesz co? Zapomnij – mruknąłem, biorąc kolejny duży łyk. Tak. Wódka polska jest zdecydowanie lepsza od wódki niemieckiej. To jedyna rzecz, która wychodzi im w tym zapyziałym kraju. A bimber pędzony na wybielaczu jest warty wszystkich kosztów transportu. To bombowe latte jest jedyne w swoim rodzaju.

- H-hai – sapnęła i wyszła. Biedna dziewczyna. Tyle szoków już ze mną przeżyła. Odstawiłem kubek i w tym momencie rozległ się dźwięk mojego telefonu. Wszystko, tylko nie ta babka z obsługi klienta…

- Siema. Masz dzisiaj czas, żeby gdzieś wyskoczyć?

- Mam go dzisiaj multum, Utakata – mruknąłem, podpierając głowę na dłoni. Przecież nie mogę mieć dzieciaka!

- Uchiha? Jesteś pijany?

- Nie, dlaczego? – bąknąłem, zamykając oczy. Życie jest bez sensu. Sasuke Uchiha i bobas. No już, rozpędzam się.

- Ty nigdy nie masz czasu…

- A pierdol się – powiedziałem zirytowany. Co za bezsens.

- Wrzuć na luz, Uchiha – chłopak żachnął się. No zaraz skoczę z okna. Nie nadaję się na ojca.

- Mam wam dużo do opowiedzenia – mruknąłem, unosząc jeden palec do góry. – Zadzwoń do Gaary i powiedz, że o dwudziestej widzimy się w „Chūsen Ibento”. Muszę przedstawić wam moje… plany na życie. – Ziewnąłem, a Utakata zamilknął. Otworzyłem kopertę. – Zacznijcie zbierać pieniądze. Wiem, że tak się nie da, ale zrobię tak, żeby moje dziecko zamiast chrzestnej i chrzestnego będzie miało dwóch tatusiów drugiego serwu.

Masz trzy dni z dzisiaj włącznie, żeby znaleźć sobie wybrankę swojego serca, gdyż wtedy odbywa się zebranie wszystkich dyrektorów „Uchiha Company” z całego świata. Jeśli się nie wyrobisz sam przygrucham ci jakąś gąskę, już się nie bój. Także miłego weekendu!

Dziadek Madara pozdrawia.

Zgniotłem tą przeklętą kartkę i rzuciłem na podłogę.

- Jesteś? – odezwałem się do słuchawki, gdyż Utakata długo się nie odzywał.

- Tak… - mruknął.

- Więc dziś idziemy na dupy – rozłączyłem się, kończąc kawę. Za mało było w niej dzisiaj wódki, Nikiro.

Sakura

- Sakura, chodź już! – krzyknęła Miku z korytarza.

- Idę! – wrzasnęłam równie głośno, siłując się z upierdliwym suwakiem torebki.

- Taksówkarz się pluje, no! – Czy każda młodsza siostra musi być tak… denerwująca?

- No powiedziałam, że idę!

- Pospiesz się!

- Nie! – Wreszcie zapięłam tę cholerną torebkę.

Wstałam z krzesełka i sięgnąwszy po skórzaną kurtkę zarzuciłam ją na plecy. Szybko wskoczyłam w czarne szpilki i popatrzyłam na swoje brązowe włosy i krótką, czarną sukienkę. Nie wierzę, że aby ukryć się przed tym kretynem, muszę nosić perukę. Uch.

- No, no, no. – Miku objechała mnie wzrokiem od góry do dołu, uśmiechając się dwuznacznie.

- Ani słowa – mruknęłam, szukając kluczyków do drzwi.

- Kankuro jak cię zobaczy, to…

- Nie będzie wiedział, że ja to ja – fuknęłam, wychodząc na zewnątrz.

- To ty masz taką nadzieję. Może pozna cię po przebosko zgrabnych nogach, stylu chodzenia…

- Daj spokój. – Zamknęłam zamki i podążyłam za siostrą do taksówki, czekającej kilka metrów dalej. – To jakaś ekskluzywna podwózka? – spytałam, gdyż przed nami stała nowoczesna lśniąco czarna mazda. Dyskretnie rozejrzałam się na boki. Żeby tylko ten kretyn się tu teraz nie pojawił…

- No a jak! Musimy świętować mój kontrakt, nie? – Szturchnęła mnie łokciem, po czym wsiadła do auta, a ja zaraz za nią.

- Witam miłe panie! – Otworzyłam szeroko oczy, widząc za kierownicą Kibę. Auto ruszyło, a ja spytałam:

- Od kiedy robisz za szofera, Izunuka?

- Nie bądź taka niemiła – fuknęła Miku.

- Od tygodnia – odpowiedział wesoło – spokojnie. Omijam już wszystkie lampy, znaki i słupy. Ze mną nie zginiecie! – I w tym momencie samochód gwałtownie zahamował, a klakson ożył własnym życiem.

- Ty idioto! – krzyknęła Miku, łapiąc się za serce.

- I kto tu jest niemiły? – mruknęłam.

- Sytuacja opanowana!

- A przymknij się – odparłam, starając się zrelaksować. – Skąd wiesz, gdzie jechać?

- Od półgodziny stałem przed waszym domem. Dowiedziałem się w tym czasie wielu, ciekawych rzeczy – powiedział, patrząc się na mnie w lusterku. Potem wdał się w konwersację z moją siostrą, która naprawdę mało mnie obchodziła. Nim się spostrzegłam, byłyśmy pod miejscem pracy Daishi, a ona sama czekała już na nas, opierając się o bramę.

- Chodź! - krzyknęła Miku przez otwarte okno, a dziewczyna szybko podbiegła do auta i wpakowała się na tylne siedzenie.

- Ooo tak! - pisnęła. - Tak się dzisiaj napruję, że nie uwierzycie!

- Taaaak - mruknęłam. - Zanim się napijesz, będziesz musiała obliczyć średnie stężenie procentowe każdego alkoholu, a potem wyliczyć z tego średnią, żeby czasem nie przesadzić…

- Dzisiaj nie! - Rozparła się wygodniej, a auto ponownie ruszyło.

- Jakiś Projekt X, dziewczęta? - spytał Kiba, cały czas skupiając się na drodze.

- Lepiej! - Miku klasnęła w dłonie. - Zapuść jakąś muzykę!

Tak też w głośnikach rozbrzmiało “I need your love”, a dziewczyny prawie zdewastowały tylne siedzenie. To nie tak, że ja nie potrafię się bawić. Po prostu nie mam teraz  na to ochoty,

- Eee, Haruno! - Daishi poprawiła rękawy swojej białej koszuli i spojrzała na mnie. - Coś ty taka sztywna dzisiaj?

- Dzisiaj? - prychnęła Miku. - Normaaa!

- Odwalcie się - fuknęłam, marszcząc brwi.

- I need your looove! - Daishi a’la Chusteczka prawie położyła mi się plecami na kolanach, drąc się w niebogłosy. A tej co? Wieczny okres się skończył?

- Nie preferuję homo stosunków! - krzyknęłam, chcąc przebić się przez kawałek Harris’a.

- Dzisiaj wszystko jest możliwe!

- Ona coś piła? - spytałam Miku.

- Chyba nie! - odkrzyknęła i sama zaczęła tańczyć. Siedziałam pośrodku, a po moich dwóch stronach dwie wariatki wyglądały jakby dostały drgawek. Boże, broń.

Piosenka się skończyła, a Kiba zatrzymał auto i odwrócił się w naszą stronę.

- Dziewczęta, oto przystanek pierwszy, wysiadamy.

- Ale jak to? - spytałam. - Przecież to nie “Chūsen Ibento”.

- Niespodzianka! - Miku wyrzuciła ręce do góry, a Chusteczka poprawiła kucyka. - To przebierana impreza, a to jest całodobowa wypożyczalnia kostiumów.

Daishi oparła się na moim ramieniu.

- Czas znaleźć coś seksownego.

Sasuke

- Stary - westchnąłem. - Nie mogłeś powiedzieć, że to przebierana impreza?

- A po co? Tak jest ciekawiej! - Utakata zatarł ręce, a cała nasza trójka wkroczyła do dużej i zaciemnionej sali, którą rozświetlały tylko szalejące reflektory.

- To ja jestem przebrany na ninje i latam z kataną na plecach - rzuciłem, patrząc na otwarcie mizdrzącą się do nas kelnerkę.

- Opowiadaj tę “historię swojego życia.” - Gaara kiwnął ręką na zainteresowaną nami dziewczynę, a my usiedliśmy na czarnej kanapie. Ja oczywiście najpierw musiałem zdjąć ten cholerny miecz. Kupa żelastwa.

- Dziecko mam sobie zrobić - prychnąłem zirytowany.

- Jak się nazywasz? - Utakata podbił do młodej dziewczyny, klepiąc miejsce obok siebie.

- Yumi - odparła. Miała całkiem miły dla ucha głos i zdecydowanie za krótką spódniczkę. Oczywiście kompletnie mi to nie przeszkadzało.

- Więc Yumi - zaczął Miraya, obejmując ją ramieniem. Oho, Utakata w akcji. - Przynieś nam trzy piwa, a my ci potem ładnie podziękujemy, dobrze?

- Jasne. - Skinęła zadowolona głową i już jej nie było.

- Tyłek ma niezły, nie? - rzucił Gaara, śledząc dziewczynę wzrokiem.

- Żeby tylko. - Utakata rozparł się na kanapie, a ja obleciałem wzrokiem bezkształtną masę tańczących ludzi.

- No, Uchiha, gadaj.

- Nie rozdrabniając. - Przetarłem twarz dłońmi. - Muszę szybko znaleźć sobie żonę, zrobić dzieciaka, kupić dom, zasadzić drzewo i skombinować labradora. - Popatrzyłem na nich, a oni obydwoje w tej samej chwili ryknęli śmiechem. - No kurwa prześmieszne.

- Ale ty jesteś dzisiaj zabawny, Sasuke. - Gaara poklepał mnie po plecach, a ja też miałem ochotę go poklepać tylko, że w twarz.

- To jak? - Utakata odwrócił się w moją stronę - Blondynka, brunetka?

- Ruda - rzucił Gaara i znów zaczął się śmiać.

- Pierdolcie się - warknąłem.

- Trzy piwa podano. - Yumi wyrosła przed nami, stawiając po chwili na stoliku trzy kufle. Od razu sięgnąłem po swój i upiłem duży łyk jak prawdziwy, przykładny ojciec.

- Nie masz może ładnych koleżanek? - Miraya nachylił się w jej stronę, a ona odpowiedziała mu cała w skowronkach.

- Oczywiście, że mam. - Odwróciła się i kiwnęła ręką na inną kelnerkę, która miała na sobie strój … banana.

- Mika. - Dziewczyna zrobiła krótki ukłon, a ja jednym duszkiem wypiłem resztę piwa. Irytują mnie te dziewczyny.

- Miło. Może poznamy się bliżej? - Gaara powiedział to oschłym tonem, lecz dobrze wiedział, co robi. Brunetka zaraz będzie jego.

- Oj, przestań! - pisnęła, zasłaniając usta dłonią.

- To wy się bawcie, a ja się przejdę - mruknąłem, łapiąc ten cholerny miecz, aby przewiesić go przez plecy.

- Nie musisz się spieszyć! - krzyknął za mną Utakata, gdy Yumi siedziała mu już na kolanach.

- Jasne - sarknąłem pod nosem.

Ruszyłem w lewo, chcąc ominąć podrygującą do rytmu hałastrę. Jak tak dalej pójdzie, to z męskiego wypadu prowadzącego do znalezienia mi żony - czy to wygląda tak żałośnie jak brzmi? - wyjdzie samotne chlanie przy barze. Szedłem zamyślony przed siebie, gdy nagle ktoś trącił mnie barkiem.

- Przepraszam! - Dziewczyna w stroju cyganki odskoczyła ode mnie, nerwowo machając rękoma.

- Postawić ci drinka? - spytałem od razu, lecz uspokajającym głosem, gdyż byłem pewien, że zaniemówiła przez chwilę. Dlaczego się mnie boi? Przecież staram się być miły, no…

- Yyy, a znamy się? - jęknęła, a bransoletki na jej rękach zadźwięczały.

- Uchiha Sasuke - wyciągnąłem do przodu dłoń, którą ona zaraz uścisnęła.

- Ten Uchiha Sasuke? - uśmiechnęła się chytrze. - Miku Haruno. - Odciągnąłem ją w stronę baru, po czym wskazałem krzesło.

- Czego się napijesz?

- Jestem otwarta na propozycje - rzuciła, a ja uniosłem jedną brew do góry.

- Dwa razy martini - powiedziałem do barmana, który już ślinił się na jej widok.

- Więc co tu robisz? - spytała, opierając się łokciem o ladę.

- Szu…

- Miku! Nie uwierzysz! - Obok nas pojawiła się dziewczyna w kształcie… trójkąta.

- Co ty masz na sobie? - mruknąłem upijając łyk, tym samym przerywając jej tak, jak ona mi przed chwilą.

- Nie, co mam na sobie - wyciągnęła palec w moją stronę - tylko kim jestem!

- Więc?

- Jestem deltą! - Oparła ręce na biodrach, czyli jakoś w połowie boków tego trójkąta i uniosła brodę do góry. Boże, z kim ja rozmawiam…?

- Daishi, w co nie uwierzę? - spytała Miku. Delta nachyliła się w jej stronę i powiedziała coś na ucho, a oczy dziewczyny zamieniły się w dwa spodki - Sasuke, musisz mi wybaczyć. Obowiązki wzywają. - Miała przepraszający wyraz twarzy, a koraliki w jej włosach dodawały jej jedynie uroku, odbijając światła reflektorów. - Mam nadzieję, że jeszcze się zobaczymy. - Uśmiechnęła się i zniknęła w tłumie razem z Deltą.

Westchnąłem i uderzyłem czołem o blat. Uchiha, czyżby twoja zajebistość malała z wiekiem?

- Trochę przykre, nie? - Spojrzałem na barmana, który na plakietce napisane miał “Lee”.

- Nie twój interes - warknąłem i znów zacząłem oglądać swoje powieki od wewnątrz.

- Nawet nie tknęła drinka, to rzeczywiście przykre - westchnął, a ja uniosłem wzrok, aby groźnie na niego spojrzeć. On jednak całkowicie mnie olał, czyszcząc jakiś dzbanek.

Staczasz się, Uchiha. Zirytowany podniosłem swoją szklankę i wstałem, odwracając się do tyłu, aby wrócić do chłopaków. Jednak moja ręka zahaczyła o coś, a szklanka wypadła z mojej dłoni.

- Idioto! - Uprzedził mnie damski krzyk. Odwróciłem się już całkowicie, aby zobaczyć niższą ode mnie szatynkę w uroczystym kimonie i maską zasłaniającą jej twarz.

- Wybacz - mruknąłem kpiąco. Czy ten dzień może być gorszy?

- To jest wypożyczony strój! - wrzasnęła i postąpiła krok do przodu, potykając się o własne nogi, przez co upadłaby, gdybym nie złapał jej u odpowiednim momencie. Ach ten refleks. - Łapy przy sobie!

- Masz. - Wyciągnąłem zrezygnowany z portfela kilka banknotów. - To na pralnię.

- Nie chcę twoich pieniędzy - warknęła, poprawiając sobie maskę. - Powiedz mi tylko, gdzie poszły te dwie dziewczyny, które przed chwilą z tobą rozmawiały.

- Pytasz o cygankę i laskę trójkąt? - spytałem, przeczesując włosy.

- Laskę trójkąt? - roześmiała się. - Muszę to powiedzieć Daishi.

- Zdejmij maskę - powiedziałem to impulsywnie; kompletnie odbiegając od tematu, ale przecież byłem już wstawiony. Miałem do tego prawo, nie?

Nie mogłem nic wyczytać z jej twarzy, bo jej nie widziałem, co mnie strasznie deprymowało.

- Chciałbyś - mruknęła i spojrzała na nietkniętego przez Miku drinka.

- W sumie masz rację, chciałbym. - Podałem jej szklankę, a ona wypiła do dna i głośno odstawiła ją na ladę. Co za miłe zaskoczenie, koleżanka lubi się bawić.

- Rzadko dostajemy to, czego chcemy - odparła i poklepała mnie po ramieniu. - Miłego wieczoru - powiedziała odchodząc. Jednak czułem, że chciałbym z nią jeszcze porozmawiać.

- Jak masz na imię? - krzyknąłem, bo dziewczyna zdążyła się już trochę oddalić. Ona doskonale mnie słyszała, lecz uniosła jedynie dłoń na znak, że się żegna.

- To już druga czy trzecia, która cię dzisiaj olała? - spytał barman cały w skowronkach, lejąc piwo do kufla.

- Czyścisz te szklanki? To czyść - warknąłem, lecz nadal patrzyłem za odchodzącą dziewczyną. Ech. Uchiha, przecież takich jest mnóstwo.

Położyłem banknot na ladzie i nie patrząc na tego frajera ruszyłem w stronę chłopaków. Ponownie przecisnąłem się przez bezkształtną masę tańczących ludzi i z ulgą usiadłem na kanapie.

- I jak? Masz jakąś? - Utakata położył ręce na oparciu, a ja popatrzyłem na niego sceptycznie.

- Nawet trzy - prychnąłem.

- I jak było? - Gaara nachylił się w moją stronę, a Miraya po chwili zrobił to samo.

- Nic nie było - prychnnąłem, a oni ponownie opadli na oparcia.

- Eee, Uchiha. - Utakata machnął ręką. - Starzejesz się.

- Dobrze, że ty z dnia na dzień jesteś coraz młodszy…

- No a jak!

- So close - mruknął Gaara. - Ja chociaż zaznajomiłem się z Miką.

- A ja z Yumi - dorzucił Miraya.

- A ja z Miku Haruno - sarknąłem.

- Serio?! Stary! - Chłopak poklepał mnie po plecach. - Ale partia!

- Co? - spytałem zdezorientowany.

- Uchiha, za dużo siedzisz w biurze…

- To jest modelka i to nie byle jaka!

- Chyba rozwinę tę znajomość.

***

Dum dum dum duuum!

Ohayo!

A więc ... STAŁO SIĘ!

Imai i SasuSaku. No ja nie wiem, co mnie do tego podkusiło. Nie Nikiro, na pewno nie ty.

Pomysł na tę historię naszedł mnie w nocy - bez podtekstów, proszę - więc na pewno będzie tak samo nieudany jak wszystkie inne, ale jak mówi przysłowie mojej klasy: bywa życie. Mam już na szczęście kilka rozdziałów napisanych, więc nie będzie nagonki, typu: muszę coś natychmiast napisać.

Dodaję tę notkę dziś, gdyż są dziś moje ... szesnaste urodziny. Oui, bycie szczylem jest deprymujące. Fajerwerki, jeee!

Urodziny, blog i konwersacje z frajerem Akemii na skejpie robią swoje ._.
W notkach będą pojawiać się znane wam bloggerki B|
Między innymi:
Akemi, Miku, Chusteczka Aha - Daishi (Delta), Black Cloud - Arya, Yui - Unnoticed,  Rina Imai (zawsze jest ze mną duchem - przy każdej notce) Kira Fuyu - fabułowa beta :D  Mardi Hatake - Amane, Zohan, Neko Fuyu. 
Z czasem lista nick'ów będzie rosnąć! :D

Tak czy siak...

Karuzela ruszyła! ^^